บทที่ 4

หัวใจฉันเต้นแรงขึ้น

เขาปลดเข็มขัด รูดซิปกางเกง และปล่อยให้มันหลุดลง เผยให้เห็นกางเกงในบ็อกเซอร์สีดำรัดรูปแนบเนื้อ และฉันสาบานได้เลยว่าฉันเกือบจะลืมหายใจ ทุกมัดกล้าม เนื้อตัวทุกส่วนของเขาดูเหมือนถูกปั้นแต่งมาเพื่อล่อลวงคน และเขาก็รู้ตัวดี

เขาว่ายน้ำเข้าหาฉันอย่างช้า ๆ ราวกับเขามีเวลาทั้งหมดในโลก แต่ดวงตาของเขาบอกอย่างอื่น บอกว่าเขากระหายในตัวฉัน

มีชั่วขณะหนึ่งที่ฉันลังเล คนแปลกหน้าแสร้งที่ทำเป็นคนรวย ตอนนี้มองมาที่ฉันเหมือนฉันเป็นคนพิเศษ นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่? แต่แล้วฉันก็นึกถึงอเล็กซ์ สายตาที่เขามองฉันในงานแต่งงาน วิธีที่เอลีสยิ้มด้วยความสมเพช เหมือนฉันมันน่าอนาถเกินกว่าจะหาผู้ชายแบบคริสเตียนมาได้ด้วยตัวเอง ฉันต้องการสิ่งนี้ ฉันต้องการรู้สึกเป็นที่ต้องการอีกครั้ง แม้ว่าจะมาจากผู้ชายที่ฉันจ่ายเงินให้ก็ตาม

เมื่อเขาเข้ามาใกล้พอ มือของเขาก็เอื้อมมาโอบรอบเอวของฉันใต้น้ำ นิ้วของเขาลากไปตามผิวที่กำลังไวต่อความรู้สึกของฉันอย่างช้า ๆ

“คุณกำลังสั่นนะ” เขาพึมพำ ขณะที่ปากของเขาอยู่ใกล้ฉันอย่างอันตราย

“ฉันเปล่า”

เขายิ้ม รอยยิ้มที่ยั่วยวนบ้า ๆ นั่น

“เดี๋ยวก็รู้”

มือของเขาเลื่อนต่ำลง ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังฉัน ผ่านส่วนโค้งของสะโพก จนกระทั่งมันหยุดอยู่ระหว่างต้นขาของฉัน

และแล้ว เขาก็สัมผัสฉัน

ฉันปล่อยลมหายใจเฮือกใหญ่ พลางจิกไหล่ของเขาไว้

สัมผัสของเขาไม่ได้เร่งรีบ แต่มันทรมานฉัน

ปลายนิ้วของเขาเคลื่อนไหวราวกับเขากำลังสำรวจแผนที่ในตัวฉัน ศึกษาผิวของฉัน ซึมซับปฏิกิริยาเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกอย่าง เหมือนกับเขาต้องการยืดเวลาทุกวินาทีออกไป

และฉันก็กำลังตัวสั่น

ซึ่งเขารู้ดี

แต่เขาไม่ปล่อยให้ฉันมีเวลาได้คิด

เขาช้อนตัวฉันขึ้นสู่อ้อมแขนของเขาอย่างง่ายดาย ขาของฉันเกี่ยวรอบเอวเขาโดยไม่ทันคิด และนั่นคือตอนที่ฉันรู้สึกถึงความเร่งเร้าของเขากดทับฉันแน่น มันทั้งแข็ง ทั้งร้อน และเต้นตุบ ๆ แถมยังใหญ่ ใหญ่มากจริง ๆ

ส่วนหนึ่งของฉัน ส่วนที่ใช้เหตุและผล กำลังกรีดร้องว่าเขาแค่กำลังทำงานของเขาเท่านั้น การสัมผัสนั้นถูกคำนวณไว้ทุกอย่าง การมองที่เร่าร้อนทุกครั้ง เสียงกระซิบหยอกล้อทุกคำ เป็นเพียงส่วนหนึ่งของการแสดงของเขา แต่ในเวลานั้น ฉันไม่สนใจเลย ฉันต้องการรู้สึกเป็นที่ปรารถนา ฉันต้องการกลบคำพูดโหดร้ายเหล่านั้นที่ยังคงก้องอยู่ในหัวฉัน คำที่ว่า 'เธอน่ะน่าเบื่อจะตาย'

“คุณชอบเวลาที่ผมยั่วคุณใช่ไหม?” เขาพึมพำ ขณะที่ริมฝีปากของเขาไล้ลากไปตามลำคอของฉันไป

เล็บของฉันจิกเข้าที่ไหล่เขาเมื่อฉันรู้สึกถึงลิ้นอุ่น ๆ ของเขาลากไปตามผิวของฉันอย่างช้า ๆ

“คริสเตียน…”

เขาหัวเราะเสียงต่ำ เสียงนั้นสั่นสะเทือนปะทะกับฉัน ทำให้ฉันหายใจหอบ

“คุณควรจะเกาะไว้ให้แน่น ๆ นะ”

และแล้ว เขาก็จูบฉันจริง ๆ มันไม่ได้อ่อนโยน มันล้ำลึก เรียกร้อง และร้อนแรง

มือของเขาเลื่อนไปทั่วร่างกายที่เปียกชุ่มของฉัน สำรวจ กอบกุม จับจอง ทุกสัมผัสรู้สึกว่าตั้งใจ ราวกับเขารู้ว่าควรจะวางนิ้วไว้ตรงไหน หรือควรจะกดลงบนผิวฉันด้วยมุมที่ถูกต้องอย่างไร ควรทำอย่างไรให้ฉันสูญเสียการควบคุม

และฉันก็เป็นแบบนั้น

ฉันสูญเสียการควบคุม สูญเสียความตระหนักรู้เรื่องเวลา สูญเสียความทรงจำของความเจ็บปวดที่ตามหลอกหลอนฉันมาตลอด สำหรับช่วงเวลานั้น มีเพียงเขาและฉัน และความรู้สึกราวมีไฟฟ้าที่พลุ่งพล่านไปทั่วร่างกายของฉันทุกครั้งที่เขาสัมผัสฉันเท่านั้น

นิ้วของฉันพันเข้ากับผมเปียกชุ่มของเขา ทั้งดึง ทั้งนำทาง และเรียกร้องกว่าเดิม

เขากดฉันให้แนบแน่นกับเขาและเคลื่อนไหว ว่ายน้ำพาฉันไปที่ขอบสระ ที่ซึ่งเขากักฉันไว้กับขอบสระ ก่อนร่างกายที่แข็งแกร่งและร้อนผ่าวของเขาจะกดทับเข้ามา

“ตอนนี้คุณไม่มีที่ให้หนีแล้ว” เขากระซิบชิดริมฝีปากฉัน

ฉันปล่อยเสียงหัวเราะสั้น ๆ ออกมาอย่างขาดห้วง

“แล้วใครบอกว่าฉันอยากจะหนีล่ะ?”

เขายิ้มอย่างพึงพอใจ

บราที่เปียกชุ่มหายไปก่อนที่ฉันจะทันรู้ตัว นิ้วมือของเขาชำนาญเกินไปแล้ว และจากนั้นปากของเขาก็อยู่ที่นั่น ความร้อน เรียวลิ้น และฟันที่ขบเบา ๆ ฉันจิกผมเขาเมื่อลิ้นของเขาวนรอบยอดอกฉัน ก่อนที่เขาจะดูดมันอย่างแรง

“คริสเตียน…”

“คุณเรียกชื่อผมได้หวานที่สุดเลย”

‘ถ้ามันเป็นชื่อจริงของคุณน่ะนะ’ ฉันคิดในใจแวบหนึ่ง เขาเคยแสดงบทบาทนี้มากี่ครั้งแล้ว? ผู้หญิงกี่คนแล้วที่ครางชื่อที่ไม่ใช่ชื่อจริงของเขาแบบนี้?

นิ้วของเขาเลื่อนไปตามขอบกางเกงชั้นในที่เปียกโชกของฉัน ก่อนจะดึงจนมันหลุดออกไป

น้ำกระเพื่อมรอบตัวเราทุกครั้งที่เคลื่อนไหว และเมื่อเขาจัดตำแหน่งฉันในแบบที่เขาต้องการ นั่นก็ไม่มีทางหวนกลับอีกแล้ว

เขาจับฉันไว้แน่น ประคองฉันไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่มืออีกข้างนำตัวเขาเข้ามาหาฉัน

จากนั้น เขาก็สอดใส่เข้ามาในตัวฉัน

ฉันสูดหายใจเฮือกใหญ่

ร่างกายของฉันแอ่นเข้าหาเขา

“บ้าจริง โซอี้…” เขาคำรามลอดไรฟัน เสียงของเขาแหบพร่าและเปี่ยมด้วยแรงปรารถนา

บางอย่างในน้ำเสียงของเขาดูจริงเกินกว่าจะเป็นการแสดง ราวกับว่าในชั่วขณะหนึ่ง เขาได้ลืมไปว่าฉันเป็นเพียงลูกค้าอีกคนของเขา

ในตอนแรก เขาขยับอย่างช้า ๆ ดวงตาจับจ้องฉัน ศึกษาทุกปฏิกิริยา

ฉันรู้สึกถึงทุกอย่าง น้ำอุ่นรอบตัวเราดูเหมือนน้ำแข็งเมื่อเทียบกับความเร่าร้อนระหว่างเรา

นิ้วของฉันจิกเข้าที่ไหล่เขา ขาของฉันรัดรอบเอวเขาแน่นขึ้น

ฉันต้องการมากขึ้น ต้องการมันมากกว่านี้ ต้องการลืมทุกสิ่งที่อยู่นอกสระนี้ นอกเหนือจากช่วงเวลานี้

และเขาก็รู้ สองมือของเขาที่จับเอวฉันแน่นขึ้น และจากนั้น เขาก็นำพาฉันไปอย่างสมบูรณ์ การสอดใส่ทุกครั้งหนักแน่น ลึก และตั้งใจ

ความสุขก่อตัวขึ้นเป็นคลื่นซัดสาด ท่วมท้น และร่างกายของฉันก็ตอบรับจังหวะของเขา กอดรัด และกระหายมันยิ่งกว่าเดิม

ทุกสิ่งในโลกหายไป

ที่นี่มีเพียงเขาเท่านั้น

วิธีที่เขาอุ้มฉัน วิธีที่เขาดูเหมือนจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรเพื่อพาฉันไปให้ถึงขีดสุด

เสียงครวญครางแหบพร่าของเขาผสมกับเสียงของฉัน

เสียงน้ำกระฉอกรอบตัวเรา

แรงปะทะของร่างกายเราที่กระทบกัน แรงขึ้น เร็วขึ้น เร่งเร้ามากขึ้นทุกครั้งที่สอดใส่

ลมหายใจของฉันติดอยู่ในลำคอเมื่อความรุ่มร้อนภายในตัวฉันเขม็งแน่นขึ้น จนเกินกว่าจุดที่จะกลับตัวได้

ฉันใกล้ถึงแล้ว

ใกล้มาก

“คริสเตียน…”

“เสร็จพร้อมผมนะ โซอี้” เขาพึมพำข้างหูฉัน เสียงเขาทุ้มหนักไปด้วยความสุข

คำขอร้องนั้นคือสิ่งที่ทำให้ฉันพังทลาย

แรงกระแทกของการปลดปล่อยฉีกกระชากผ่านฉันเหมือนฟ้าผ่า ฉีกฉันเป็นชิ้น ๆ จากภายใน ทำลายทุกเศษเสี้ยวของการควบคุม

ฉันพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ในอ้อมแขนเขา กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายสั่นเทา และชักกระตุกด้วยพลังของมัน

และในวินาทีถัดมา เขาก็ตามฉันมา

ด้วยการสอดใส่ครั้งสุดท้ายอันทรงพลัง ร่างกายของเขากระตุกเกร็งและเขาครางชื่อฉันผ่านเรียวฟันที่ขบแน่น ก่อนซบใบหน้าลงที่คอฉันขณะที่เขายอมจำนนอย่างสมบูรณ์

ความเงียบที่ตามมาถูกทำลายด้วยเสียงหายใจหอบเหนื่อยของเราเท่านั้น

ฉันรู้สึกว่าแขนของเขาที่ยังคงกอดฉันไว้นั้นมั่นคง ราวกับเขาปฏิเสธที่จะปล่อยฉันไป

เขาจูบไหล่ฉันอย่างช้า ๆ ริมฝีปากที่ทั้งอุ่นและนุ่มนวลของเขาแนบลงบนผิวของฉัน

และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มบ้า ๆ นั่นก็กลับมาอีกแล้ว

“นี่เป็นการจ้างงานที่ดีสุดที่ฉันเคยทำเลย” ฉันพึมพำออกมาก่อนที่จะหยุดตัวเองได้

แต่ทันทีที่คำพูดออกจากปากฉัน ความว่างเปล่าก็คืบคลานกลับเข้ามา ข้อตกลงว่าจ้าง นั่นคือสิ่งที่มันเป็น เป็นแค่การตกลงทางธุรกิจ เป็นธุรกรรมอย่างหนึ่งเท่านั้น

ครู่หนึ่งที่ฉันลืมไปว่าไม่มีอะไรจริงเลย เขาเพียงทำตามบทที่ฉันจ่ายเงินให้เขาเท่านั้น พรุ่งนี้ฉันก็จะกลับไปอยู่ในห้องแคบ ๆ ที่บ้านพ่อแม่ กลับไปขายชุดแต่งงานให้กับผู้หญิงอย่างเอลีส กลับไปร้องไห้คนเดียวในตอนกลางคืนกับคำสัญญาที่อเล็กซ์ทำลายทิ้งไปจนหมดแล้ว

แต่เวลาสองสามชั่วโมงในคืนนี้ ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ถูกทรยศและถูกทอดทิ้ง ฉันไม่ได้เป็นคนที่ผิดหวังในหน้าที่การงาน ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงน่าสมเพชที่ต้องย้ายกลับไปอยู่กับพ่อแม่ตอนอายุยี่สิบหก

ฉันคือผู้หญิงที่ควบคุมทุกอย่างได้

แล้วคริสเตียนน่ะเหรอ?

คริสเตียนคุ้มค่ากับเงินทุกบาททุกสตางค์

ส่วนปัญหาน่ะเหรอ?

คือการที่ฉันกำลังจะได้รู้ว่าใบเรียกเก็บเงินนี้จะมีราคาจริงเท่าไหร่ไงล่ะ