บทที่ 3

ถ้าฉันคิดว่างานแต่งนั้นหรูแล้ว ฉันจะพูดถึงที่ที่คริสเตียนพาฉันไปต่อหลังจากนั้นว่าอะไรดี?

เพนต์เฮาส์สุดหรูชั้นบนสุดของโรงแรมโรสมอนต์ มีวิวเมืองแบบพาโนรามา สระว่ายน้ำส่วนตัว และการตกแต่งที่ตะโกนว่า “ฉันรวย และฉันไม่เคยสนใจแม้แต่จะมองราคาบนเมนูด้วยซ้ำ”

ส่วนฉัน… ก็ได้แต่ตกตะลึง ขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนทั้งคืนนี้เป็นภาพยนต์เรื่องหนึ่ง เรื่องที่ฉันไม่ควรเป็นหนึ่งในนักแสดงนำ

“สวรรค์…” ฉันอ้าปากค้าง พลางหมุนตัวอยู่กลางห้อง เพื่อซึมซับทุกรายละเอียด มินิบาร์ขนาดใหญ่ โซฟาที่ใหญ่กว่าห้องนอนทั้งห้องของฉัน และโคมไฟระย้าที่น่าจะมีราคาแพงกว่ารถของฉันเสียอีก ถึงฉันจะไม่มีรถก็เถอะ แต่ถึงมี มันก็คงยังมีมูลค่าน้อยกว่าโคมไฟระยานั่นอยู่ดี

และแน่นอน ยังมีสระกระจกไร้ขอบที่สว่างไสวเหมือนหลุดออกมาจากหนังด้วย

“นี่มันบ้าไปแล้ว! คุณมีเงินมาจ่ายให้อะไรแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย? ถ้าคุณใช้เงินกับลูกค้าทุกคนมากขนาดนี้ คุณต้องขาดทุนแน่ ๆ รู้ไหม?”

คริสเตียนหัวเราะ เสียงหัวเราะทุ้มลึกเพราะขบขันนั้น ชั่วขณะหนึ่งทำให้ฉันหลงลืมความหนักหน่วงในอกที่ถ่วงอยู่ตั้งแต่เห็นอเล็กซ์กับเอลีสอยู่ด้วยกัน

“ผมรู้จักคนที่ให้ยืมห้องนี้มา” เขาพูดเรียบ ๆ

ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัยทันที หนุ่มขายบริการที่เข้าเพนต์เฮาส์ในโรงแรมแพงที่สุดในเมืองได้เนี่ยนะ? ถึงขนาดนี้แล้วเขายังจะเล่นบทนี้ต่อไปอีกเหรอ?

“อ๋อแน่สิ คุณ ‘รู้จักบางคน’ สินะ” ฉันทำมือเป็นรูปเครื่องหมายคำพูดในอากาศ แล้วกลอกตา “อยู่กันแค่สองคนแล้ว คุณยังจะเล่นบทคนมีเส้นมีสายไม่เลิกอีกเหรอ? ทุ่มเทกับงานดีจังนะ”

เขาส่งยิ้มลึกลับมาให้โดยไม่ตอบ นั่นยิ่งทำให้ฉันสงสัยมากขึ้น จนฉันเริ่มสงสัยว่า ผู้ชายขายบริการแบบไหนกันที่ทำตัวตามสบายกับความหรูหราขนาดนี้ได้

มันทำให้ฉันสงสัยอยู่เสี้ยววินาที แต่เอาจริง ๆ ไหม? ตรงนั้นมีสระว่ายน้ำส่วนตัว และฉันก็ต้องการบางอย่าง อะไรก็ได้ที่จะช่วยไล่ภาพในหัวของฉันให้หายไปได้ ภาพอเล็กซ์จูบเอลีส ความทรงจำทั้งหมดของคำสัญญาที่แตกสลายพวกนั้น

ฉันไม่คิดซ้ำสอง

ฉันถอดรองเท้าส้นสูงออก รูดซิปชุดเดรสที่สวมอยู่ลง แล้วปล่อยให้มันร่วงลงกับพื้น ลมยามค่ำคืนสัมผัสกับผิวที่เปลือยเปล่าของฉัน ชุดชั้นในลูกไม้สีดำที่ตอนนี้เผยออกมาเต็มตา สวยสะดุดตาท่ามกลางแสงสีฟ้าของสระว่ายน้ำ

คริสเตียนผิวปากเบา ๆ สายตาเขากวาดไล่ไปทั่วเรือนร่างของฉันอย่างช้า ๆ

“ว้าว”

ฉันส่งสายตาใส่เขา พยายามทำให้ดูขี้เล่น แต่เหมือนจะไม่อาจซ่อนพายุที่กำลังปั่นป่วนอยู่ในใจฉันได้

“มีอะไร?”

เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตาของเขาทอประกายด้วยความชื่นชมผสมกับบางอย่าง… อาจจะเป็นความเข้าใจรึเปล่านะ?

“ผมเริ่มคิดแล้วว่าคนที่ได้กำไรจริง ๆ คือผมต่างหาก”

ฉันกลอกตาแต่ก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ไม่ได้แตะถึงดวงตาเลย

แล้วฉันก็พุ่งตัวลงน้ำโดยไม่ลังเล เหมือนอยากจมอยู่ชั่วครู่ ราวกับสายน้ำชะล้างความเจ็บปวดออกไปได้

แรงกระทบนั้นนุ่มนวล อุณหภูมิน้ำกำลังพอดี น้ำอุ่นโอบล้อมไปทั่วร่างเหมือนอ้อมกอดหรูหรา ช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อไปทุกส่วน ฉันหมุนตัว ปล่อยให้ตัวเองลอยอยู่ในน้ำสักครู่ก่อนจะโผล่ขึ้นมา

จากจุดที่ฉันยืนอยู่ แสงดาวสะท้อนบนผืนท้องทะเล ราวกับวาดมาจากภาพฝัน

“นี่มันสุดยอดมาก!” ฉันร้องออกมา พร้อมหัวเราะอย่างฝืน ๆ พลางวาดมือไปตามผืนน้ำ

แต่ความจริงน่ะเหรอ? ฉันไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด

ความอบอุ่นห้อมล้อมร่างกายฉันเหมือนอ้อมกอด แต่ไม่อาจละลายปมเย็นเยียบในอกฉันได้

เพราะแม้จะอยู่ในที่ที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ ท่ามกลางความหรูหรา และชายที่ดูเหมือนถูกปั้นขึ้นเพื่อล่อลวงคน…ฉันก็ยังคิดถึงเขาอยู่ดี

อเล็กซ์ ที่ยืนอยู่บนแท่นพิธี มีเอลีสอยู่ข้างกาย ในชุดเจ้าสาวที่ฉันเป็นคนขายให้เธอเอง

สายตาที่เขามองฉันในงานแต่งงานนั้น เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ความสงสัย

เขาคาดหวังให้ฉันพังทลาย หลีกหนีสายตาคน และคงยังร้องไห้เพราะเขา

และความจริงคือ ฉันก็เป็นแบบนั้นแหละ แต่ไม่ใช่ในที่สาธารณะ ไม่ใช่ต่อหน้าคนอื่น แต่เป็นตอนอยู่คนเดียว ในห้องนอนเก่าสมัยมัธยมของฉันที่บ้านของพ่อแม่ ที่ซึ่งฉันต้องย้ายกลับไปอยู่หลังจากจับได้ว่าอเล็กซ์กับเอลีสอยู่ด้วยกัน ฉันร้องไห้จนหลับไปทุกคืน รู้สึกเหมือนคนล้มเหลวอย่างที่พวกเขาคิดว่าฉันเป็น

ฉันรักผู้ชายคนนั้น ฉันไว้ใจเขา ฉันวางแผนชีวิตทั้งชีวิตไว้กับเขา

แต่สุดท้าย ฉันก็ถูกทิ้งราวกับคนไร้ค่า “เธอน่ะน่าเบื่อจะตาย” คำพูดของเอลีสยังดังก้องในหัวเหมือนคำสาป ฉันมันน่าเบื่อ ฉันมันธรรมดา ใครจะมาแทนที่ฉันก็ได้ทั้งนั้น

ส่วนที่แย่ที่สุดน่ะเหรอ? คือการที่ถ้าวันนี้เขามาขอโทษ ถ้าเขาบอกว่าทุกอย่างเป็นความผิดพลาดและอยากให้ฉันกลับไป…

ฉันคงวิ่งตรงเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแน่ และฉันก็เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนั้น

ลำคอฉันตื้อขึ้นมา ความร้อนอีกแบบแผดขึ้นหลังดวงตาของฉัน คราวนี้ฉันกลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงผสมกับน้ำในสระ แล้วก็อีกหยด แล้วก็อีกหยด

ฉันดำน้ำลงไป ปล่อยให้น้ำซ่อนความอ่อนแอของฉันไว้ เมื่อโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง ฉันสูดลมหายใจลึก พยายามตั้งสติ

เมื่อฉันมองไปที่คริสเตียน ฉันหวังว่าเขาจะไม่เห็นช่วงเวลาอ่อนแอของฉัน แต่ฉันกลับพบว่าเขานั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ มองฉันด้วยสายตาจริงจัง คล้ายจะเป็นห่วง

“อะไร?” ฉันถาม ขณะว่ายเข้าไปใกล้ขอบสระ พยายามทำเสียงให้เป็นปกติ “ไม่เคยเห็นผู้หญิงสนุกกับชีวิตมาก่อนหรือไง?”

เขายิ้มมุมปาก แต่แววตายังจริงจัง

“ก็แค่ตลกดี ที่เห็นคนตื่นเต้นกับเพนต์เฮาส์ขนาดนี้”

ฉันขมวดคิ้ว

“ตื่นเต้นขนาดนี้ คุณหมายความว่าไง?”

เขายักไหล่ เสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมจนเผยให้เห็นแผงอกที่แน่นและถูกปั้นมาอย่างสมบูรณ์แบบของเขา

“ก็คุณทำเหมือนกับว่าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนน่ะสิ”

ฉันแค่นเสียง ก่อนจะสาดน้ำไปทางเขา ใช้ความหงุดหงิดมากลบความเศร้าของตัวเอง

“ก็เพราะฉันไม่เคยเห็นจริง ๆ นี่นา ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงรวย ๆ ขี้เบื่อที่คุณเจอมาเป็นยังไง แต่สถานะแบบฉันน่ะ สิ่งเดียวที่ส่องแสงในบ้านคือบิลค่าไฟที่ค้างจ่าย” ฉันหยุดมองเขา “แต่คุณเล่นบทของคุณได้ดีนะ ฉันแทบจะเชื่อว่าคุณเป็นทายาทเศรษฐีจริง ๆ ผู้ชายขายบริการนี่เรียนรู้การพูดคุยเรื่องการลงทุนกับไวน์ได้ลื่นไหนขนาดนี้ได้ยังไง?”

ไหนจะวิธีที่คุณทำให้ฉันลืมไปได้ แม้เพียงครู่เดียวก็เถอะ ว่าฉันร้องไห้จนหลับทุกคืนอีก ฉันเกือบจะพูดออกมา แต่ก็กลืนมันกลับไป

เขามองฉันอยู่นาน เหมือนกับว่าเขาสามารถมองทะลุเปลือกที่ฉันพยายามสร้างขึ้นมาได้

“รู้อะไรไหม โซอี้ ผมชอบที่คุณเป็นแบบนี้นะ”

“แล้วใครจะไม่ชอบล่ะ?” ฉันตอบกลับ แต่น้ำเสียงของฉันดันไม่รักดี มันสั่นในตอนท้าย

เพราะอเล็กซ์ไม่ชอบ เอลีสไม่ชอบ และไม่มีใครเคยชอบฉันจริง ๆ เลย

คริสเตียนส่งยิ้มมุมปากมาให้ พลางเอียงศีรษะเหมือนกำลังวิเคราะห์คำตอบของฉัน

“การถ่อมตัวก็ดูจะเป็นพรสวรรค์ของคุณด้วยนะ” เขาหยุดนิดหนึ่ง ก่อนพูดต่อ “แต่ผมสงสัยว่าคุณกำลังพยายามพิสูจน์อะไร… หรือพยายามลืมอะไรอยู่”

คำพูดเขาเหมือนตบเข้าที่หน้าฉัน ในตอนนั้นฉันแทบจะปีนขึ้นจากสระ เก็บของ แล้วจะเดินออกไปเลย แต่จะไปไหนได้ล่ะ? กลับไปห้องนอนที่บ้านพ่อแม่งั้นเหรอ? กลับไปฟังเสียงถอนหายใจของแม่ทุกครั้งที่ฉันออกจากห้องน้ำพร้อมตาแดง ๆ หรือไง?

“ฉันไม่ได้พยายามพิสูจน์อะไรทั้งนั้น” ฉันโกหก เสียงฉันเบากว่าที่ตั้งใจจะให้เป็น

คริสเตียนมองฉันอยู่นาน เหมือนชั่งใจว่าจะเชื่อฉันดีไหม แล้วเขาก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อต่อ โดยไม่พูดอะไรออกมา

และ พระเจ้าช่วย…

ถ้าฉันคิดว่าเขาดูดีตอนใส่สูทแล้วล่ะก็ การเห็นเขาเปลือยท่อนบนกลับยิ่งหนักกว่านั้นอีก ผิวสีทองที่เปล่งประกายภายใต้แสงไฟนวล ๆ ทุกกล้ามเนื้อชัดเจนสมบูรณ์แบบ รอยสักกระจายไปทั่วแขนและลำตัว เป็นภาพที่ตัดกับภาพลักษณ์ที่ดูเรียบร้อยและภูมิฐานที่เขาแสดงออกมา

ร่างกายของฉันตอบสนองก่อนที่ฉันจะรู้ตัว พระเจ้าโปรดอภัยให้ลูกด้วยเถอะ ผู้ชายคนนี้คือหายนะเดินได้ชัด ๆ และบางที…เขาอาจทำให้ฉันลืมไปชั่วขณะว่าฉันรู้สึกว่างเปล่าและไร้ค่าแค่ไหน

เขาพับแขนเสื้อขึ้น ก่อนโยนมันทิ้งลงบนเก้าอี้ แล้วเริ่มปลดเข็มขัด

“เดี๋ยว…” ฉันเลิกคิ้วขึ้น พยายามเรียกสติกลับมา “คุณจะลงมาด้วยงั้นเหรอ?”

“คุณไม่อยากมีเพื่อนเล่นหรือไง?” มีบางอย่างในแววตาของเขา ความอ่อนโยนที่ไม่เหมือนกับงานของเขาหรือบทบาทที่เราต้องแสดง

“ฉันนึกว่าคุณเป็นพวกไม่อยากให้เส้นผมเปียกน้ำซะอีก”

“แต่ผมนึกว่าคุณเป็นพวกที่ชวนผมลงมาตั้งนานแล้วซะอีก”

เพราะฉันโหยหาการผูกพันใด ๆ หรืออะไรก้ได้ที่จะทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นที่ต้องการอีกครั้ง ฉันคิดในใจ แต่พูดออกไปแค่เพียงว่า “งั้นก็ลงมาเลย” ฉันเอ่ยเชิญอย่างรู้ดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น แค่คืนเดียวกับคนแปลกหน้า เพื่อกลบความโดดเดี่ยวที่กัดกินฉันตั้งแต่ที่สูญเสียทุกอย่างไป