บทที่ 16

“เจ้าหมอนี่ ชักจูงจิตใจคนเก่งใช้ได้เลย!”

เฝิงมู่หลานมองเลี่ยวหยวนและคนอื่นๆ ที่ก้มหน้าเงียบ มีความไม่พอใจเสี้ยวหนึ่งแวบผ่านคิ้วงาม

แม้คำพูดของฉู่หนิงจะทำให้นางรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง แต่เขาจงใจกล่าวเช่นนี้เพียงเพื่อชนะใจคนกลุ่มนี้เท่านั้น

พวกเลี่ยวหยวนและคนอื่นๆ ไม่ใช่คนโง่เขลา จะต้องมองแผนของฉู่หนิงออกแน่นอน

ทว่าเสิ่นหว่านอิ๋งที่อยู่ด้านข้างกลับส่ายศีรษะเบาๆ และจับจ้องด้วยแววตาอันเปล่งประกาย

“การจะชักจูงจิตใจคนได้นั้น ต้องชนะใจคนให้ได้ก่อน!”

เสิ่นหว่านอิ๋งจ้องแผ่นหลังของฉู่หนิง บนใบหน้าปรากฏแววสนใจ “ดูเหมือนเผิงไหลจวิ้นอ๋องผู้นี้ ก็ไม่ได้แย่เหมือนที่ข้าคิดนะ”

เฝิงมู่หลานตะลึงงันทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงจะค่อยๆ หันไปมองสหายของตนเองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “หว่านอิ๋ง เจ้าคงไม่ได้ชอบเจ้าหมอนี่แล้วกระมัง?”

เสิ่นหว่านอิ๋งส่ายศีรษะ พลางกล่าวเสียงเรียบ “แม้เขาจะพอมีความสามารถอยู่บ้าง แต่หากเก่งแต่ปากอย่างเดียว ก็ยังคงไม่สามารถปกป้องตระกูลเสิ่นของข้าได้”

แม้การกระทำเมื่อครู่ของฉู่หนิงจะทำให้นางคาดคิดไม่ถึง แต่ยังคงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของนาง

นางจะไม่แต่งงานกับฉู่หนิง

และฉู่หนิงต้องเป็นฝ่ายถอนหมั้น

เฝิงมู่หลานถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โชคดีที่หว่านอิ๋งไม่ได้หุนหันพลันแล่น ไม่เช่นนั้นวันนี้กลับจะกลายเป็นสงเคราะห์ให้ฉู่หนิงสมหวังแทน!

นึกถึงฉู่หนิง สีหน้าเฝิงมู่หลานก็เย็นชาลงโดยพลัน และเมื่อเงยหน้ามองไป

เห็นเพียงฉู่หนิงที่ถูกปิดล้อมกลับมีท่าทีสงบเยือกเย็น ไม่กลัวว่าเลี่ยวหยวนและคนอื่นๆ จะลงมือเลย

ขณะนั้นเอง เลี่ยวหยวนถอนหายใจยาวทีหนึ่ง แล้วถอยกลับไปยังตำแหน่งเมื่อครู่

ทหารคนอื่นๆ ก็สะเทือนใจเพราะคำพูดของฉู่หนิง เมื่อเห็นนายกองของตนเองถอยกลับไป หลังจากหันไปมองหน้ากันก็พากันถอยเช่นกัน

กวนอวิ๋นกับจ้าวอวี๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แม้พวกเขาสองคนมีวรยุทธ์เลิศล้ำ แต่ที่นี่คือค่ายทหารของกรมกลาโหม หากปะทะกันขึ้นมาจริงๆ พวกเขาฝ่าออกไปย่อมไม่เป็นปัญหา แต่ไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของฉู่หนิง

เมื่อเห็นทุกคนยอมถอยเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของฉู่หนิง ทั้งสองยิ่งเลื่อมใสในตัวฉู่หนิงแล้ว

เดิมทีคิดว่าฉู่หนิงจะใช้ฐานะองค์ชาย และพระบัญชาของฝ่าบาทมาบังคับคนกลุ่มนี้ไปแนวหน้า

แต่ฉู่หนิงไม่ได้ใช้อำนาจข่มคน อาศัยเพียงความสามารถของตนเองก็คลี่คลายวิกฤตตรงหน้าแล้ว

แต่ต่อให้คนกลุ่มนี้รู้สึกละอายใจ เกรงว่าก็ไม่กล้าไปแนวหน้าอยู่ดี

ยอมถอยตอนนี้ ไม่ได้แปลว่าคนกลุ่มนี้ยอมลงสนามรบ!

ขณะที่ทั้งสองกำลังจมอยู่กับความคิด ฉู่หนิงมองผู้คนที่ยอมถอยกลับไปพลางพยักหน้าเบาๆ สีหน้าผ่อนคลายขึ้น

“ถือว่าพวกเจ้ายังพอรู้จักอายอยู่บ้าง!”

ฉู่หนิงพลันสะบัดแขนเสื้อ กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ตอนนี้พี่น้องของพวกเจ้ากำลังห้ำหั่นเอาชีวิตเป็นเดิมพันที่แนวหน้า แต่พวกเจ้าจะเสพสุขอยู่ที่นี่อย่างสบายใจหรือ?

รอพวกเขาล้มตายกันหมดแล้ว พวกเจ้าคิดว่าคนต่อไปที่จะต้องลงสนามรบคือใคร?

หลังจากทุกคนตายกันหมด ต้าฉู่ของเราก็จะล่มสลาย ลูกเมียและญาติพี่น้องของพวกเจ้าจะตกเป็นทาสของผู้อื่น!

ถึงเวลานั้น เมียพวกเจ้าจะกลายเป็นเมียผู้อื่น ลูกพวกเจ้าจะเปลี่ยนแซ่ตามผู้อื่น ญาติพี่น้องพวกเจ้าจะกลายเป็นไพร่ชั้นต่ำ!

บอกข้าหน่อย นี่คือสิ่งที่พวกเจ้าอยากเห็นหรือ?

“ไม่อยาก!”

เหล่าทหารพร้อมใจกันตะโกน เสียงดังกึกก้องราวฟ้าผ่า ทำเอาเสิ่นหว่านอิ๋งกับเฝิงมู่หลานที่ยืนชมเหตุการณ์อยู่ห่างๆ สะดุ้ง

เสียงอันหนักแน่นของฉู่หนิงดังขึ้น ท่ามกลางความประหลาดใจของหญิงสาวทั้งสอง “ดีมาก พวกเจ้าจงจดจำคำพูดของพวกเจ้าไว้ให้มั่น!”

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเจ้าก็คือองครักษ์ของข้า และยังคงขึ้นตรงต่อผู้บัญชาการนายกองเลี่ยว กวนอวิ๋น เจ้าพาพวกเขาไปตีอาวุธที่เหมาะมือที่ร้านตีเหล็ก”

“รีบทราบ!” กวนอวิ๋นขานรับเสียงหนักแน่น ก่อนจะพาเหล่าทหารออกไปยังนอกค่าย

เฝิงมู่หลานร้อนรนแล้ว

คนเหล่านี้ล้วนเป็นทหารผู้ใต้บังคับบัญชาของบิดานาง หากไปกับฉู่หนิง บิดาของนางไม่เท่ากับกลายเป็นหัวเดียวกระเทียมลีบหรือ?

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้น เฝิงมู่หลานก็กระโจนออกไปขวางทางของกวนอวิ๋น

เสิ่นหว่านอิ๋งส่ายศีรษะ ก่อนจะก้าวตามไป

เมื่อฉู่หนิงได้ยินว่ามีคนขวางทาง ก็ขมวดคิ้วพลางหมุนกาย

แต่ทันทีที่หมุนกาย ก็สบตากับเสิ่นหว่านอิ๋งพอดี

สายตาทั้งสองประสานกัน สายตาของคนหนึ่งเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ส่วนสายตาของอีกคนดูเฉยชาเล็กน้อย

โลกใบนี้มีสตรีรูปโฉมงดงามเพียงนี้ด้วย!

ใบหน้าอันงามเลิศคู่กับรูปร่างสูงโปร่ง ชายกระโปรงโบกพลิ้วระหว่านเดิน ทุกย่างก้าวสง่างาม ทำให้ยากจะละสายตา

สตรีผู้งดงามดั่งเทพธิดาจุติจากสวรรค์ ถึงกับบดบังสตรีผู้ไม่ได้งามน้อยหน้าที่อยู่ข้างกายจนมิด

“ฮึ่ม มองอะไรนักหนา ไม่เคยเห็นผู้หญิงหรือ?”

เฝิงมู่หลานสัมผัสถึงสายตาของฉู่หนิง ก็อดถลึงตาใส่ไม่ได้ ก่อนจะไปยืนขวางตรงหน้าเสิ่นหว่านอิ๋ง

เมื่อทัศนวิสัยถูกบดบัง ฉู่หนิงจึงจะละสายตา และหันไปมองสตรีที่ขวางทางแทน

เวลานี้ เลี่ยวหยวนรีบก้าวออกกระซิบเบาๆ “องค์ชาย นางคือบุตรีของผู้ช่วยเสนาบดีเฝิงขอรับ”

กล่าวจบก็หันไปมองเฝิงมู่หลานอย่างจนปัญญา “คุณหนูเฝิง ห้ามไร้มารยาทต่อองค์ชาย”

เฝิงมู่หลานขมวดคิ้ว มองฉู่หนิงพลางแค่นเสียงเยาะ “องค์ชาย? ต้าฉู่มีองค์ชายที่แย่งผู้ใต้บังคับบัญชาของผู้อื่นด้วยหรือ?”

“บังอาจ!”

กวนอวิ๋นตวาดลั่น พลางควงดาบกระโจนไปขวางตรงหน้าเฝิงมู่หลาน “เจ้ากล้าไร้มารยาทต่อองค์ชายหรือ!”

เฝิงมู่หลานก็ไม่มีท่าทีเกรงกลัวเลย นางชักกระบี่ ยืนประจันหน้าทันควัน “ฮึ่ม เขาแย่งผู้ใต้บังคับบัญชาของพ่อข้าก่อน เขาไร้ซึ่งความเมตตาก่อน เจ้ากล้าพูดได้อย่างไรว่าข้าไร้มารยาทต่อเขา?”

“เจ้า…” กวนหยวนเป็นคนหยาบกระด้าง ถูกโต้กลับจนพูดไม่ออกในชั่วขณะ

กลับเป็นที่เสิ่นหว่านอิ๋งที่รู้ตัวว่าไม่ได้มาเพื่อสร้างปัญหา นางก้าวออกมาโค้งคำนับฉู่หนิง “เสิ่นหว่านอิ๋งขอน้อมถวายบังคมเผิงไหลจวิ้นอ๋องเพคะ”

ที่แท้นางคือเสิ่นหว่านอิ๋ง!

คู่หมั้นที่เสด็จพ่อพระราชทานแก่เขา

ฉู่หนิงเข้าใจทุกอย่างแล้ว และยังกล่าวด้วยรอยยิ้มสุภาพ “ที่แท้ท่านหญิงเสิ่นนี่เอง ข้าเพิ่งมาถึงเมืองหลวง ไม่รู้จักท่านหญิง ต้องขออภัยด้วย”

ท่าทีที่อ่อนโยนและสุภาพของฉู่หนิง ทำให้เสิ่นหว่านอิ๋งสบายใจขึ้นมาก

ขอแค่เป็นคนมีเหตุผล นางก็มั่นใจว่าสามารถเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายถอนหมั้น

สิ่งที่นางกลัวที่สุดก็คืออีกฝ่ายไร้เหตุผล!

“องค์ชายกล่าวหนักเกินไปแล้ว”

เสิ่นหว่านอิ๋งกล่าวเสียงเรียบ “หว่านอิ๋งเก็บตัวอยู่แต่ในจวน องค์ชายไม่รู้จักหว่านอิ๋งก็สมควรเพคะ”

นางเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ “น้องหญิงของหม่อมฉันนิสัยมุทะลุ หากมีสิ่งใดที่ล่วงเกิน องค์ชายโปรดให้อภัยเพคะ”

ฉู่หนิงพลันยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไร ข้าแย่งผู้ใต้บังคับบัญชาของพ่อนางจริงๆ นางโกรธก็ถือว่าเป็นเรื่องที่เข้าใจได้

กวนอวิ๋น เจ้าพาพวกเขาไปที่ร้านตีเหล็กก่อน ตีอาวุธและชุดเกราะอย่างเต็มกำลัง”

จะปล่อยให้การปรากฏตัวของสตรีสองนางมาทำลายแผนการของตนไม่ได้

กวนอวิ๋นขานรับแล้วพาคนอื่นๆ เดินจากไป โดยทิ้งจ้าวอวี๋ไว้ปกป้องฉู่หนิง

เฝิงมู่หลานยังคิดจะขวาง กลับถูกเสิ่นหว่านอิ๋งคว้าแขนไว้ และเกลี้ยกล่อมเบาๆ

“นี่เป็นพระบัญชาของฝ่าบาท และองค์ชายก็ชนะใจพวกเขาด้วยความสามารถของตัวเอง เจ้ายังไปขวางอีกก็เท่ากับจงใจหาเรื่อง ฝ่าบาทจะลงโทษตระกูลเฝิงนะ!”

สีหน้าเฝิงมู่หลานเปลี่ยนเล็กน้อย

หากลงโทษนางผู้เดียว นางย่อมไม่กลัว

แต่หากลงโทษตระกูลเฝิง นางต้องพิจารณาถึงผลกระทบที่ตามมา

ฉู่หนิงมองเสิ่นหว่านอิ๋งด้วยความสนใจ บนใบหน้าปรากฏแววพินิจพิจารณา

คู่หมั้นผู้นี้ มีดีใช้ได้เลย

เฝิงมู่หลานผู้นี้แค่ดูก็รู้ว่าเป็นสตรีประเภทหน้าอกใหญ่สมองน้อย เสิ่นหว่านอิ๋งกลับสามารถเกลี้ยกล่อมด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ

หากได้แต่งงานกับสตรีเช่นนี้ จะต้องเป็นผู้ช่วยที่ยอดเยี่ยมแน่นอน

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฉู่หนิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ทราบว่าท่านหญิงเสิ่นมาหาข้ามีธุระอะไร?”

เสิ่นหว่านอิ๋งยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เฝิงมู่หลานก็ชิงกล่าวด้วยสีหน้าโกรธเคือง “ก็ต้องมาถอนหมั้นกับเจ้าน่ะสิ!”