ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเจ็บตัวอีก

เวลาสองทุ่ม....

ขณะที่ฉันกำลังจะเปิดปากพูดอะไรบางอย่างกับเคียร์ทว่าสายเรียกเข้าโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นขัดจังหวะทำให้ฉันจำใจต้องละสายตาจากเคียร์แล้วล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

"ว่าไงคะพี่?"

"มินาโกะ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน"

"น้องอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"พี่อยากให้เราไปที่เกิดเหตุ มีคนตายเพิ่มแต่พี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่อยากจะให้เราไปดูให้หน่อย ทางนี้พี่ติดนักข่าวอยู่หน้าสำนักงานพี่จะส่งที่อยู่ให้..."

ฉันทำหน้านิ่งไปครู่หนึ่ง ทำให้ฉันรู้ทันทีว่านี่ต้องเป็นเรื่องของแวมไพร์แน่นอน คราวนี้จะเป็นปีศาจแบบไหนอีก

"ค่ะ น้องจะรีบไปเดี๋ยวนี้" ฉันตอบก่อนจะวางสายแล้วหันหน้าไปหาเคียร์

"ต้องไปแล้วนะลุง"

ในมือถือของเอามาวางหน้าเคาน์เตอร์จ่ายเงินกำลังจะเดินออกจากร้านเขาก็จับแขนซ้ายเอาไว้ฉันเหลียวหลังกลับไปก้มลงดูมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของเขา

"เธอน่ะ เป็นคนที่ล้ำค่ามากเพราะงั้นอย่าเจ็บตัวนะ" ผมใช้นิ้วชี้เคาะหน้าผาก

ฉันอึ้งกับคำพูดของเขาคนเป็นแวมไพร์ พูดอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอ เขากำลังเป็นห่วงฉันหรือแกล้งเป็นห่วงฉัน หูฉันคงไม่เฝื่อน ไปใช่ไหม ก่อนที่จะหันหลังอีกครั้ง นึกขึ้นได้ หยิบมือถือยื่นให้เขา

"ขอเบอร์ไว้หน่อยสิลุง อยากส่งข้อความหาลุงได้ไหม"

"พอดีคนหล่อคนนี้ไม่ให้เบอร์สาวนะ"

ใบหน้าของฉันทำหน้าเซ็งๆ เหมือนเขากำลังตั้งใจกวนประสาทฉันอยู่

"คือจะไม่ให้ สงสัยคงจะต้องเป็นสาวสวยหน้าอกตูม ถึงจะให้ถูกไหม ตาลุงหื่นกาม" (แวมไพร์ก็เจ้าชู้ไม่ใช่เล่นเลย)

ฉันไม่สนใจเขาแล้วรีบวิ่งออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตทิ้งให้เขายืนมองตามหลังฉัน วิ่งจนมาถึงครึ่งทาง เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"สวัสดีวันศุกร์ สาวน้อย"

เห็นข้อความทำให้ฉันยิ้มสดใส"ขนาดส่งข้อความยังเป็นคนแก่ไปได้ ตาลุงเอ่ย"

ย่านช้อปปิ้งแห่งหนึ่งในเวนิสต้า...

ฉันหยิบใส่ถุงมือสีดำเดินเข้ามาที่เกิดเหตุซึ่งถูกปิดกั้นด้วยแถบสีเหลืองของตำรวจผู้คนมากมายมุงดูเหตุการณ์ด้วยความตื่นตระหนกหวาดกลัว ฉันสวมหูฟังไร้สายและกดปุ่มติดต่อไปยังยูกิทันที

"ยูกิ ช่วยรายงานสถานการณ์ให้ฉันฟันหน่อย"

"นี่...หัวหน้าไปทำไมครับ มันอันตรายนะ หัวหน้าไม่ใช่..."

"หยุดบ่นแล้วรีบๆ พูดมาได้แล้ว"

"ครับ...หัวหน้า"

"จากการสอบสวนพยานเบื้องต้น เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อประมาณหนึ่งชั่วโมงที่แล้วมีชายหญิงคู่หนึ่งเริ่มทะเลาะกันอย่างรุนแรงกลางถนน จากนั้นก็ชักมีดออกมาแทงกันจนเสียชีวิตทั้งคู่ครับ"

ฉันที่ยืนดูพวกเขาถ่ายรูปศพ "แค่คู่เดียว?"

"ไม่ครับ หลังจากนั้นก็มีคนอื่นๆ เริ่มทำร้ายกันเองด้วยอาวุธมีคม มีผู้บาดเจ็บหลายราย บางคนก็เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ"

ความรู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง เหตุการณ์นี้มันเกินกว่าจะอธิบายได้ด้วยเหตุผล พวกเขาทะเลาะกันจริงหรือมีใครบางคนบงการอยู่ถึงมาแทงในย่านนี้ ส่วนใหญ่แวมไพร์จะกัดที่คอแต่นี่กลับไม่มีรอยบนต้นคอมีแต่บาดแผลจากการแทงกันเท่านั้น

"มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับพวกเขาไหม ยูกิ?"

"เอ่อ...พยานบางคนบอกว่า พวกเขาดูเหมือนคนเสียสติครับ ตาขวางและมีพูดแค่ว่าต้องฆ่าเท่านั้น"

"เข้าใจแล้วยูกิ ฉันจะเข้าไปดูสถานการณ์เอง ถ้ามีเรื่องอะไรก็รายงานมาได้เลย"

"ได้เลยครับ"

มือหยิบถอดหูฟังออกแล้วก้าวผ่านแถบกั้นเข้าไปในที่เกิดเหตุ ฉันเคยลองค้นหาในอินเทอร์เน็ต แวมไพร์นั้นมีหลายพลังที่สามารถควบคุมจิตให้มนุษย์หันมาฆ่ากันเองได้สายตาฉันสำรวจไปรอบๆ อย่างละเอียด กวาดสายตาที่นี่เป็นชุมชนย่านที่คนจะมาเดินเล่น มีอาหารให้กินตามทางมีกิจกรรมมากมาย พวกมันเลือกที่คนพลุ่งพล่าน

บรรยากาศในที่เกิดเหตุเริ่มทวีความน่าสะพรึงกลัวขึ้น ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ชวนทำให้ขนลุก เหมือนมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ฉันจากเงามืด ราวกับมีสัตว์ร้ายกำลังรอจังหวะที่จะตะครุบเหยื่อ

"ทุกคนออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!"

ฉันตะโกนส่งเสียงดัง ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่สัญชาตญาณบอกฉันว่าทุกคนต้องออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

"แต่พวกเรายังตรวจศพพวกเขายังไม่เสร็จเลยนะ"

มือหยิบปืนขึ้นมาจ่อกลางหัวคนที่กำลังตรวจศพ

"อยากตายตรงนี้หรือว่าอยากจะโดนคนพวกนี้กินแยกเป็นชิ้นๆ เลือกเอาจะเอาแบบไหน"

"บอกให้ออกไป ก็ออกไปสิ!"

เหล่าตำรวจและเจ้าหน้าที่ต่างมองหน้ากันด้วยความงุนงง แต่พวกเขาก็เชื่อฟังคำสั่งของฉันและเริ่มอพยพผู้คนออกจากพื้นที่

"ทำบ้าอะไร มินาโกะ" เสียงพี่เรียวจิตะโกนออกมา

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็พุ่งออกมาจากเงามืดมีดสั้นวาววับอยู่ในมือของมันมุ่งตรงมายังฉัน ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ทุกคนต่างกรี๊ดกันใหญ่ ทำให้คนวิ่งหนีอย่างอลหม่าน

ฉันพยายามหลบคมมีดที่พุ่งเข้ามา แต่ก็ไม่ทันได้รู้สึกถึง ความแสบที่แขนขวาเลือดสีแดงสดไหลลงแขน ทำให้เขาเปลี่ยนดวงตาจากสีดำเป็นสีแดง ฉันรีบชักปืนออกมายิงเข้าไปที่ขาสองข้าง แต่ก็เหมือนเขาจะไม่ค่อยเป็นอะไร

"ฮ่าๆๆๆ คิดจะสู้กันด้วยปืนกระจอกๆ นี่เหรอ เธอมันก็แค่เหยื่อตัวเล็กๆ เท่านั้น"

"อย่ามาดูถูกฉัน ถึงแกจะเป็นแวมไพร์ ฉันไม่ได้อ่อนแอ แน่จริงอย่าใช้มีดถ้าแกแข็งแกร่งพอ"

ถึงแวมไพร์จะมีพลังที่เหนือกว่ามนุษย์ก็จริงถ้าไม่ลองดูสักตั้งจะไปรู้ได้ยังไงว่าพลังของพวกมันมีมากน้อยแค่ไหน เหล่าตำรวจเอฟบีไอ กำลังจะเตรียมยิง...

"อย่ายิงเก็บปืน! ถ้ายิงเกิดโดนน้องสาวฉัน พวกนายจะรับผิดชอบไหวเหรอ"

พี่เรียวจิที่ตะโกนใส่พวกตำรวจสายตาหันมามองใบหน้าของแวมไพร์ตนนั้นรู้จักคนอย่างฉันน้อยไป ฉันเนี่ยดื้อตัวแม่ เคยต่อสู้มาตั้งเยอะ เขาเข้ามาโจมตีฉันทำให้หลบการโจมตีอย่างคล่องแคล่ว หาจังหวะที่จะโต้กลับพอเห็นช่องว่างหมุนตัวใช้ขาด้านซ้ายแตะไปที่ก้านคอของแวมไพร์ตนนั้นเข้าอย่างจัง

ดูเหมือนเขาเริ่มหงุดหงิด มันคงไม่คิดว่ามนุษย์ตัวเล็กๆ จะสามารถหลบการโจมตีของเขาได้ เขาพุ่งเข้าใส่ฉันอีกครั้งคราวนี้ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น ฉันหลบได้อย่างหวุดหวิดกลายเป็นว่ามันเอาเล็บออกมาข่วนเข้าที่แขนของฉันถึงจะเฉียดก็ตาม

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล ฉันปาดเลือดออกอย่างลวกๆ ถลึงตามองอย่างไม่ยอมแพ้

"แกมันก็แค่สัตว์ร้ายที่กระหายเลือด! แกไม่มีวันชนะฉันหรอก!"

เขาคำรามด้วยความโกรธ พุ่งมาทันทีคราวนี้ฉันไม่หลบ ฉันตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะรับการโจมตี แต่แล้ว...

เคร้ง!!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวราวกับแผ่นดินไหวขนาดย่อมเกิดขึ้นพร้อมกับแรงอัดอากาศมหาศาลที่ผลักฉันจนเซถลาดวงตาเบิกกว้างขึ้นฉันแสดงสีหน้าตะลึงพรึงเพริด พบว่ากระจกทุกบานในบริเวณนั้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

คราวนี้สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ เคียร์ปรากฏตัวต่อหน้าฉันเหมือนมีแสงสีทองสว่างเต็มไปหมด ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวแววตาทอประกายสังหารเข้มข้นดวงตาลุกโชนราวกับเปลวเพลิง  ฉันกวาดสายตามองคนรอบข้างทุกอย่างหยุดนิ่ง

"เกิดปีไก่เหรอถึงได้จิกเก่งขนาดนี้ จิกไม่เลิกด้วยนะ"

น้ำเสียงเย็นชาก่อนจะพุ่งเข้าไปหาแวมไพร์ตนนั้นมือของผมคว้าเข้าที่ต้นคอของเขา บีบแน่นจนมันดิ้นทุรนทุราย

"คราวนี้ฉันขี้เกียจออกแรงก็จงทรมานอยู่สักพักนะ"

สิ้นคำพูดร่างของเขา ก็ลุกเป็นไฟสีแดงทั้งร่างกายมือเหวี่ยงลงพื้น..

เสียงร้องโหยหวนนั้นดังกว่าปกติทำให้ฉันเอามือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้าง 

ผมที่เหลียวหลังเดินไปหาเธอที่นั่งเอามือปิดหูอยู่นั้นเลยดีดนิ้วให้ฝนตกลงมาและเสกร่มขึ้นมากางย่อตัวลงเอาร่มเอียงไปทางเธอ

ฉันเงยหน้าขึ้นช้าๆ รอบข้างฝนตกหนักเห็นแค่สายตาของเขาใบหน้าของฉันก็แดงซ่านขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เขาจ้องมองมาที่ฉันแล้วก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากช้าๆ ค่อยๆ ผละออก

"ฉันบอกไปแล้วไงว่าอย่าเจ็บตัวอีก!" เขาพูดเสร็จก็ดีดมาที่หน้าผากของฉัน