ปาวกะ เทพแห่งไฟ

จากท้องฟ้าที่เคยเป็นสีฟ้าครามสดใส ก็กลับกลายเป็นสีดำมืดสนิทราวกับกลางคืนที่ไร้แสงของดวงดาวและจันทรา แม้แต่ถนนหนทางยังคงมืดมิดพายุก่อตัวขึ้น มันหมุนราวกับเครื่องจักรขนาดใหญ่ที่สามารถกลืนกินตึกขนาดสี่สิบชั้นเข้าไปให้หายไปกับตา 

ผู้คนต่างยกมือไหว้ร้องขอชีวิตจากพระผู้เป็นเจ้า ทั้งสายฝนและพายุต่างพัดโหมกระหน่ำจนรถยนต์ที่กำลังแล่นอยู่ปลิวไปกับแรงหมุนของลมอย่างไร้ทิศทาง ไม่รู้ว่าความเร็วของลมมฤตยูนี้มันแรงแค่ไหนที่สามารถพัดและดูดกลืนกินตึกเข้าไปภายในวงโคจรของมัน

หญิงสาววัยยี่สิบสองหน้าตาสะสวยร้องไห้สั่นระริกบนรถประจำทางที่ดับเครื่องยนต์สนิท เพราะระบบภายในรถขัดข้องไปหมดทำให้ไม่สามารถเปิดประตูรถออกไปได้ ทุกคนในรถต่างร้องไห้กันระงม 

เวลานี้เธอคิดถึงพ่อกับแม่และน้องชายของตัวเองที่อยู่ต่างจังหวัดมากเหลือเกิน ถ้ารู้ว่าจะต้องมาตายแบบนี้คงจะทำดีกับพวกเขาให้มากๆ

“หรือนี่อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่บนโลกใบนี้” หญิงสาวดวงตาคมโตเบิกโพลงจ้องมองไปยังพายุหมุน ที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาทางรถบัสประจำทางที่เธอนั่งอยู่ ผู้คนที่ติดอยู่ในรถต่างมองหาไม้หรือของแข็งเพื่อที่จะทุบกระจกหน้าต่างให้แตกออกไป

แต่ทันใดนั้นกระจกก็แตกดังเพล้ง!!! 

แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะในเมื่อพายุมันดูดกินพวกเขาเหล่านั้นเข้าไปในวงโคจรของมันแล้ว ผู้คนที่ติดในรถกรีดร้องราวกับคนบ้ารวมถึง ลินา ที่หวาดกลัวจนขาดสติด้วยเช่นกัน

"ฉันยังตายไม่ได้ ฉันยังไม่อยากตาย ช่วยฉันด้วยได้โปรดเถอะ ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ขอร้องล่ะ" ลินาพนมมือไหว้อยู่บนรถด้วยความหวาดกลัว แต่ดูเหมือนว่าพายุจะไม่ยอมฟังคำขอของเธอเลยและไม่มีใครได้ยินด้วยซ้ำ

ครืนนน เปรี้ยงง! เสียงฟ้าผ่า ฟ้าร้องและลำแสงที่เกิดจากฟ้าแลบที่อยู่ภายในรถคันนี้มันน่ากลัวจนหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ

"ได้โปรดเถอะ ช่วยฉันสักครั้ง" หญิงสาวร่างบางหลับตาปี๋ เมื่อรถประจำทางตกลงมากระแทกกับพื้น ทำให้ร่างกายของเธอนั้นเจ็บไปหมดทั้งตัว บางทีร่างกายของเธอนั้นอาจกำลังถูกไฟคลอกแล้วก็ได้ 

เพราะเธอเองรู้สึกร้อนผิวหนังจนแทบจะไหม้แต่ทำไมกลับรู้สึกเหมือนมีใครกำลังอุ้มช้อนร่างของเธอเอาไว้ในอ้อมแขนกันล่ะ

ลินาที่อยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นผู้ชายร่างสูงนัยน์ตาแดงก่ำราวกับลูกไฟที่ลุกโชนจนน่ากลัวและน่าเกรงขาม แขนและร่างกายของชายผู้นี้ร้อนราวกับไฟคล้ายว่าจะเผากระดูกของหญิงสาวนั้นให้ไหม้แทบไม่เหลือจุน

"ฉะ...ฉันร้อน" ลินาพูดเสียงสั่นระริก ในขณะที่สองแก้มยังเปียกน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

"โอ๊ย…ฉันตายแล้วเหรอ ฉันตกนรกจริงๆ เหรอ" หญิงสาวที่กำลังร้อนไปทั่วร่างกายราวกับคนถูกเผ่าทั้งเป็น กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"พ่อคะ แม่คะ เรย์ ลาก่อนนะทุกคน" ลินาพูดเมื่อร่างบางของเธอเริ่มไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรอีกแล้ว และภาพภายในหัวของเธอนั้นก็ค่อยๆ มืดมิดและดับไป

ลินารู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งเพราะรู้สึกเหมือนมีคนเอาของเย็นมาประคบที่ใบหน้า มันเย็นจัดจนหญิงสาวรู้สึกปวดตุบๆ ที่บริเวณนั้นทันที เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นและของเย็นนั้นก็ค่อยๆ ประคบลงที่แขนทั้งสองข้างลงมาที่ฝ่ามือของเธออย่างนุ่มนวล แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้เธอเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย

"เจ็บ…ฉันเจ็บ" หญิงสาวที่กำลังสะลึมสะลือค่อยๆ หรี่ตามองชายร่างสูงใหญ่นัยน์ตาแดงก่ำที่นั่งอยู่ตรงหน้า ความคิดมากมายประเดประดังเข้ามาในหัวของเธอ

“ฉันคงตกนรกแล้วจริงๆ สินะทำไมฉันไม่ทำบุญให้เยอะกว่านี้ ถ้าฉันรู้ว่าจะต้องมาตายแบบนี้ฉันคงจะทำดีกับทุกคนให้มากๆ พ่อกับแม่ที่ฉันคอยแต่จะเถียงท่านอยู่ตลอดเวลา ดื้อรั้นกับท่านเสมอ 

เรย์ น้องชายคนเดียวของฉันที่ฉันชอบอมเงินค่าขนมแล้วไปซื้อหนังสือนิยายมาอ่านตั้งแต่ฉันเรียนอยู่ม.ต้นจนตอนนี้ นี่ฉันก็ใกล้จะเรียนจบอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว ทำไมฉันถึงได้ร้ายกาจอะไรขนาดนี้ ฮือๆ"

ลินานอนเพ้อนึกเสียดายในสิ่งที่เกิดขึ้น แพขนตาคู่งามที่ปิดสนิทนั้น ก็มีน้ำตาไหลออกมาจนเปียกชุ่ม

“นี่เจ้า ถ้ารู้สึกตัวก็ลืมตาแล้วลุกขึ้นมาซะ" เสียงทุ้มใหญ่นั้นกังวานจนน่าเกรงขามชวนขนลุก

"คุๆ …คุณเป็นใคร" หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ถามเสียงสั่นถอยกรูดจนร่างบางไปพิงกับหัวเตียงชายหนุ่มร่างสูงใหญ่นั้นค่อยๆ หันหลังกลับมามองหญิงสาวที่มีอาการหวาดกลัวอยู่บนเตียง

พึ่บ! แล้วดวงตาแดงก่ำคู่นั้นของเขาก็เกิดไฟลุกโชนขึ้นมาในทันที

"กรี๊ดดด" ลินาร้องตะโกนจนสุดเสียง จนชายหนุ่มตรงหน้าต้องเอามืออุดหูเพราะเสียงกรี๊ดที่ดังจนสามารถทำลายแก้วหูให้แตกได้เลย

"นี่ฉันตายแล้วจริงๆ เหรอ" ลินารีบลุกขึ้นมาคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่มที่ดูสง่าผ่าเผยราวกับเทพบุตรในยามที่ดวงตาคู่สวยของเขาไม่มีไฟลุกโชนแล้ว

"ยัง" เขาตอบด้วยน้ำเสียงก้องกังวานพร้อมนัยน์ตาของเขาที่แดงก่ำขึ้นอีกครั้ง

"คุณคือ…ยะยมทูตใช่ไหม ได้โปรดปล่อยหนูไปเถอะหนูยังมีหลายสิ่งที่ต้องทำ ละเว้นชีวิตหนูเถอะนะคะ" หญิงสาวคลานไปเกาะแข้งขาของเขาเพื่อขอความเมตตา แต่ชายที่สูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรนั้น กลับเชิดหน้าขึ้นไม่สนใจเธอเลยสักนิด

"โอ๊ย ร้อน ทำไมตัวคุณถึงร้อนอย่างกับไฟ หนูรู้ว่าบังอาจที่ล่วงเกินคุณ ปล่อยหนูไปเถอะ" ลินาร้องไห้สั่นไหว พร้อมเอามือลูบตามลำตัวของตัวเองที่ปวดแสบปวดร้อนอย่างมากที่สุด มันแดงมากเดี๋ยวอีกหน่อยมันก็คงจะพุพองขึ้นแน่ๆ

“แต่ฉันตายแล้วหนิ ทำไมฉันยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่” หญิงสาวท่าทางงุนงงพร้อมก้มดูแขนของตัวเอง

"ถ้าข้าไม่อนุญาต เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์มาจับตัวข้า" ชายร่างสูงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจลง หน้าอกที่กระเพื่อมไปด้วยหายใจเข้าออกนั้น บ่งบอกให้รู้ว่าเขากำลังพยายามข่มเก็บไฟร้อนที่อยู่ภายในตัวเองอยู่ เพราะหญิงสาวสังเกตเห็นว่ารอบๆ ตัวของชายผู้นี้ มีไอร้อนออกมาอยู่ตลอดเวลาและมันก็ค่อยๆ หายไป จึงทำให้ภายในห้องเริ่มเย็นขึ้นอีกครั้ง

"เหมือนกับที่คุณอุ้มหนูงั้นเหรอ เพราะคุณไม่อนุญาตให้หนูถูกตัวของคุณ หนูเลยมีรอยแผลแดงแบบนี้ถ้าเป็นอย่างนั้นอย่ามาอุ้มหนูเลยค่ะ" หญิงสาวพูดต่อว่าชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอยกใหญ่ จนลืมไปว่าเมื่อกี้เธอยังร้องขอชีวิตกับเขาอยู่เลย

"ข้าลืม…" น้ำเสียงก้องกังวานนั้นเอ่ยสั้นๆ

"คุณลืมว่าหนูยังไม่ตายใช่ไหมคะ เห็นไหมหนูบอกแล้ว" ลินายืนพูดลอยหน้าลอยตา

"เจ้ายังไม่ตาย หลังจากเจ้าหายดีแล้วข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน" ชายหนุ่มผู้น่าเกรงขามพูด แล้วเขาก็เดินไปเปิดผ้าม่านหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่ เพื่อให้แสงแดดส่องเข้ามาชุดสีขาวของเขามันสะท้อนกับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาจนหญิงสาวต้องหรี่ตาลง เมื่อเธอค่อยๆ เปิดตาขึ้นเธอก็เห็นชายลึกลับผู้นี้กำลังเดินถือแก้วน้ำมาแล้วยื่นส่งให้เธอด้วยใบหน้านิ่งเฉย

"กินซะ ถ้าเจ้ายังไม่อยากตายจริงๆ"

"น้ำอะไรคะ" ลินาอดไม่ได้ที่จะถามพร้อมกับเบือนหน้าหนีเมื่อเขายื่นแก้วเข้ามาใกล้จนหญิงสาวร้อนวูบวาบที่ใบหน้า เพราะไอร้อนจากร่างกายกำยำของเขาที่แผ่ความร้อนมาหาเธอ

"น้ำนี้มันจะช่วยให้เจ้าหายเจ็บปวดและร่างกายฟื้นตัวเร็วขึ้น กินซะ ก่อนที่เจ้าจะได้ตายจริงๆ" หญิงสาวรีบรับมาดื่มโดยไม่ลังเลอีกต่อไป เพราะเธอเองก็ไม่อยากตายตอนนี้ด้วยเช่นกัน บางทีน้ำแก้วนี้อาจช่วยให้เธอหายเจ็บปวดได้ เหมือนกับผ้าชุบน้ำที่เขาเช็ดตัวเธอเมื่อกี้ แล้วรอยแดงแผลพุพองที่เกิดจากเขามันก็ค่อยๆ จางหายไปไม่เหลือแม้แต่ความเจ็บปวดใดๆ ไว้เลย นี่มันอะไรกัน!

"นี่มันน้ำอะไรคะ ทำไมแผลของหนูถึงหาย น้ำนี่สามารถชุบชีวิตคนได้ใช่ไหมคะ" หญิงสาวถามชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมสำรวจดูแขนขาของตัวเอง

"น้ำที่เกิดจากไฟเย็นเพราะเจ้าโดนไฟร้อนที่เกิดขึ้นจากข้า" เมื่อชายร่างสูงพูดจบ เขาก็นำผ้าพันแผลขึ้นมาพันฝ่ามือของเขาที่มีน้ำสีฟ้าไหลหยดลงมาจนถึงข้อมือของเขาในทันที ซึ่งลินาเองก็สงสัยเกี่ยวกับน้ำที่ชายหนุ่มให้ดื่มด้วยเช่นกัน

และเพียงไม่กี่วินาทีก็ทำให้หญิงสาวตกตะลึงไปชั่วขณะ เมื่อลมพัดเข้ามาให้เส้นผมของเขาปลิวไหวประจวบกับแสงแดดส่องเข้ามาภายในห้องทำให้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้น 

เธอมองพินิจใบหน้าของชายที่อยู่ตรงหน้านี้ ผู้มีใบหน้าที่หล่อเหลางดงามราวกับเทพบุตรมาจุติจริงๆ หุ่นที่สมส่วนและงดงามราวกับเทพเจ้าตั้งใจสร้างมา บางทีอาจจะเป็นร่างปลอมของเขาก็ได้ลินาคิดในใจ

ใช่! มันต้องพิสูจน์ทันใดนั้นหญิงสาวก็ก้มโค้งมองดูชายผู้มีใบหน้าหล่อเหลาผู้นี้ผ่านใต้หว่างขาของตัวเอง

"ถ้าเจ้ายังล้อเลียนข้าอีก ข้าจะเผาเจ้าทั้งเป็น!" เขาพูดพร้อมกับยืนกอดอก ทำให้หญิงสาวต้องรีบเงยหน้าขึ้นมา หญิงสาวไม่กล้าสบตากับเขาเลยสักนิดคงเป็นเพราะว่ากลัวเขาจะเผาเธอนั่นเอง