LOGINShare
บทที่ 1098
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1099
ประมาณครึ่งชั่วยามต่อมา คนที่ถูกส่งไปถามนั้นก็กลับมาและรายงานว่า "คุณหนูเสิ่นไม่ได้อยู่ในจวน ได้ถามคนในจวนอ๋องแล้ว แต่บอกว่านางไปโรงงานปักเย็บซู่เจิน ข้าน้อยจึงไปโรงงานปักเย็บซู่เจินด้วย แต่คนของโรงงานปักเย็บซู่เจินก็บอกว่าไม่ได้เจอนาง แต่บอกว่าวันนี้มีข้าวของจากทางจวนอ๋องเยี่ยนมาส่ง คุณหนูเสิ่นยังไม่ได้รับเอง บัดนี้มีข้าวของกองอยู่ข้างนอก ไม่ได้ตรวจสอบเลยไม่กล้ารับ"ซ่งซีซีรู้สึกอึ้งไป ทางจวนอ๋องเยี่ยนส่งข้าวของให้กับโรงงานปักเย็บซู่เจินงั้นเหรอแล้วหงเซียวและคนอื่นๆ ล่ะ? ได้ติดตามเสิ่นว่านจือไปหรือไม่นางรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปเรียกเฟินหวาน หลังจากรออยู่สักพักก็ไม่เห็นเฟินหวาน วันนี้เฟินหวานก็ติดตามนางตลอดนี่ ทำไมหายตัวไปแปลก มันแปลกมาก"ใต้เท้าซ่ง เกิดอะไรขึ้น?" ลู่เจินวิ่งออกไปพลางถามว่า "ท่านกำลังตามหาเฟินหวานหรือ ตอนที่ข้ากลับมาได้เจอกับแม่นางเฟินหวาน ดูท่านางรีบร้อนที่จะออกไป""พบกันที่ไหน" ซ่งซีซีถามอย่างรวดเร็ว"ถนนด้านนอกสำนักกองกำลังเมืองหลวง ตอนที่ข้ากลับจากประตูเมือง""นั่นก็เวลาที่อ๋องเยี่ยนออกจากเมืองหลวงนี่?" ซ่งซีซีใจเต้นแรงขึ้น นางรีบไปที่คอกม้า ขณะที่วิ่งนั้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1100
ซ่งซีซีคิดตามคำพูดของนางและรีบรวบรวมทุกอย่าง ตอนนี้นางสับสนมากแต่ก็ต้องบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และถามอีกครั้ง "ตอนนี้มีหงเซียวคนเดียวที่ไล่ล่าพวกเขาอยู่หรือ""หงเซียวและเฟิยอวิ๋นกำลังไล่ตามอยู่ แต่ถ้าคุณหนูเสิ่นถูกอ๋องเยี่ยนพาตัวไปจริงๆ มีนักรบแข็งแกร่งอยู่รอบตัวอ๋องเยี่ยน พวกนางสองคนย่อมสู้ไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงกลับมาเพื่อนำกำลังเสริมไปช่วย แต่ตอนนี้ก็ไม่มีสามารถรู้ได้ว่าคุณหนูเสิ่นถูกพวกเขาพาตัวไปจริงๆ หรือเปล่า"ซ่งซีซีรู้ว่าจะรอช้าไม่ได้ สายฟ้าน่าจะตามทันได้ หากเสิ่นว่านจืออยู่ในเมืองหลวง นางคงไม่ตกอยู่ในอันตราย จะอันตรายก็ต่อเมื่อนาถูกอ๋องเยี่ยนพาตัวไปนางบอกกับชิงเหลิงว่า "เจ้ารีบกลับไปบอกปี้หมิง ให้ค้นหาในเมืองหลวง จากนั้นกลับจวนเป่ยหมิงอ๋องเพื่อตามหาหัวหน้าเหมิง และให้เขาพาคนตามข้ามา ข้าจะทิ้งรอยไว้ให้เขาในระหว่างทาง"หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็ยกแส้ขึ้นแล้ววิ่งออกไปหงเซียวติดตามเสิ่นว่านจือโดยตลอด แต่เสิ่นว่านจือมาหายตัวต่อหน้านาง นี่ย่อมไม่ธรรมดา นางจะประมาทไม่ได้ ต้องไล่ตามอ๋องเยี่ยนให้ทันชิงเหลิงขี่ม้ากลับเมืองหลวง ทั้งกองกำลังเมืองหลวงและค่ายลาดตระเวนกำลังตามหาอยู่ ห
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1101
ระฆังลาดังขึ้นบนถนนหลวง กระดิ่งกริ๊ง กระดิ่งกริ๊ง และชายคนนั้นก็ร้องเพลงโดยกัดหญ้าอยู่ในปากเขาชอบเดินทางในความมืดมากที่สุดคืนที่มืดมนนำความรู้สึกลึกลับมาสู่ผู้คนเสมอ ราวกับว่ามีอะไรเกิดขึ้นในคืนที่มืดมนนี้ ทำให้ผู้คนตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบมิได้เขากำลังคิดอว่าเป็นการดีที่สุดหากได้พบปีศาจสักสองตัว แล้วมาดื่มกับเขาสักแก้ว ถุงที่ห้อยอยู่บนเอวของเขายังใส่สุราของศิษย์อาอยู่เลย เพื่อขโมยสุรา เขาไม่กล้าขี้ม้าด้วย ได้แต่ไปขอยืมม้าจากนิกายกู่เยว่แต่นิกายกู่เยว่มีม้าที่ไหนกัน เจ้านิกายลังเลอยู่ตั้งนาน สุดท้ายพาลาตัวหนึ่งออกมาให้ อีกฝ่ายได้กำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าทางที่ดีให้จูงไว้ ห้าขี่มัน ลาตัวแก่นั้นทนน้ำหนักของเขาไม่ไหว อาจจะทนไม่ไหวจนตายได้ ให้เขาแบกรับข้าวของยังพอได้จริงๆ เลย ต้องจูงมันออกจากภูเขา สู้ไม่ได้ให้เขาแบกรับของออกจากภูเขาจะดีกว่า ทำไมต้องจูงลาด้วยล่ะต้องยอมรับว่า บางครั้งมาดูถูกของแก่ๆ ไม่ได้เลย แม้ว่าลาจะแก่แล้ว แต่ก็ยังวิ่งได้เร็วกว่าคนเสียอีก และมีความอดทนสูง ตลอดทางจากภูเขาเหม่ยชานถึงเหอโจว ไม่เห็นมันหายใจเฮือกใหญ่แต่อย่างใดเดินต่อไปอีกประมาณหนึ่งชั่วยามก็ถึงเหอโจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1102
เขาเพิ่งนอนลงได้สักพักก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากฝั่งนั้น เสียงฝีเท้าเบาๆ ผสมกับคำสาปด้วยเขาลุกขึ้นยืนทันทีและเบิกตากว้าง จากนั้นก็เห็นกลุ่มคนลงมาจากภูเขาฝั่งตรงข้าม เขาแทบไม่เห็นเลยเพราะทุกคนในกลุ่มนั้นสวมชุดสีดำ มีเพียงคนเดียวไม่ได้ใส่ แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่าคนๆ นั้นเใส่สีอะไร อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่ชุดสีดำคำสาปหายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าถูกปิดปากไว้เนื่องจากระยะทางค่อนข้างไกล ไกลกว่ากลุ่มคนที่ตั้งที่พักเสียอีก ดังนั้นต่อให้สายตาของเขาจะดีแค่ไหน เขาก็มองเห็นได้ไม่ชัดนัก แค่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของพวกเขาเร็วมาก ดูเหมือนกำลังไปรวมตัวกับกลุ่มคนที่อยู่ที่พักนั้นหวังเยว่จางยืนขึ้น สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมเล็กน้อย ดูเหมือนว่าไม่มีปีศาจ แต่เจ้าแผนการมาแล้ว รวมตัวกันในความมืด ยังนำตัวผู้หญิงที่กำลังสาปแช่งมาเขาหยิบอาวุธวิเศษที่อาจารย์มอบให้เขาจากหลังลาแล้วเช็ดมัน จริงๆ แล้วเขายังไม่เชี่ยวชาญในการใช้งานกับอาวุธนี้มากนัก เขารู้แค่ว่าเมื่ออาจารย์ผลิตมันออกมานั้น ได้หัวเราะอย่างภูมิใจอยู่ด้านบนภูเขาเป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม ทำเอางู แมลง หนู และมดทั่วภูเขาต่างตกใจกลัวจนรีบวิ่งหนีเขาเดินล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1103
เขาไม่จำเป็นต้องนับหัวอีกฝ่ายด้วยซ้ำ "พวกเจ้ามีกี่คน""มีเพียงข้าและเฟิยอวิ๋น เฟิยอวิ๋นอยู่ตรงนั้น" หงเซียวชี้ออกไปและเห็นต้นไม้หนาทึบอยู่อีกฝั่งของถนนหลวงมีคนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างช้าๆ"ตายแน่ๆ พวกเจ้าสองคน รวมข้าเป็นสามคน อีกฝ่ายเป็นร้อยคน แถมยังมีนักรบสิ้นหวังด้วย" ใบหน้าของหวังเยว่จางเปลี่ยนไปทันที ทำไมเขาถึงประสบปัญหาใหญ่เช่นนี้ทันทีที่เขาลงจากภูเขาล่ะใบหน้าที่หล่อเหลานั้นก็ขมวดคิ้ว และเขาก็รีบวางแผนในใจ เยี่ยม โอกาสในการชนะเป็นศูนย์ แต่ไม่ช่วยไม่ได้เสิ่นว่านจือถูกลากเข้าไปในที่พัก ดูเหมือนว่านางจะถูกควบคุมหรือวางยา สติที่หลงเหลืออยู่ตอนนี้กลายเป็นคำสาปเมื่อกี้ จากนั้นก็ไม่มีเสียงอีกเลยตอนนี้ถูกลากเข้าไป ร่างกายของนางก็ไม่มีแรงคนเหล่านั้นหลีกออกจากที่พัก และอ๋องเยี่ยนเดินเข้าไปแล้ว หวังเยว่จางรู้สึกว่าเลือดทั้งหมดในร่างกายของเขากำลังพุ่งไปที่ศีรษะทันทีเมื่อกี้เขาเพิ่งสรุปได้ว่าไม่มีโอกาสที่จะชนะได้ ดังนั้นเขาจึงต้องการหยุดหงเซียวไม่ให้ลงมือ แต่ตอนนี้เขาบินออกไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงแม้ว่าไม่มีโอกาสที่จะชนะได้ แต่เขาทนไม่ได้ที่ดูเสิ่นร่ำรวยโดนเอาเปรียบ เสิ่นร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1104
หวังเยว่จางกล้าดีอย่างไรถึงทิ้งศิษย์น้องหญิงไว้ แม้เขาจะอุ้มเสิ่นว่านจื่อไว้ก็ยังสู้ได้นี่ ทว่าทันทีที่เหลียวกลับมาก็เห็นแส้ของซ่งซีซีรัดคอของอ๋องเยี่ยนไว้แล้ว นางกระชากตัวเขามาข้างหน้าก่อนจะตบหน้าเขาไปมา ดี จับโจรเอาหัวโจก จับเจ้าหมอนี่ไว้อย่างน้อยก็หนีไปได้ เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง อุ้มเสิ่นว่านจื่อจากไปทันที ดูจากพฤติกรรมและใบหน้าที่แดงระเรื่อของเสิ่นว่านจื่อแล้ว นางคงตกหลุมพราง เขาต้องหาทางฝังเข็มระบายเลือดให้นาง ถึงจะรักษานางได้ ซ่งซีซีจับอ๋องเยี่ยนไว้ แต่หงเซียวและเฟิยอวิ๋นก็ตกอยู่ในมือขององครักษ์เช่นกัน ซ้ำร้ายทั้งสองถูกดาบจ่อที่คอ คมดาบแทบจะจมเข้าไปในเนื้อแล้ว ในที่สุดอ๋องเยี่ยนก็เลิกเสแสร้ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เก่งจริงก็ฆ่าข้าและท่านลุงสิ ข้าจะดูว่าเซี่ยหลูโม่จะอธิบายต่อคนใต้หล้าอย่างไร”ซ่งซีซีออกแรงดึงแส้ นัยน์ตาลุกโชนเป็นไฟ “เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้ารึ”อ๋องเยี่ยนถูกรัดจนตาเหลือก อาการขาดอากาศหายใจทำให้เขารู้สึกเวียนศีรษะ เขาเงยหน้าขึ้นและพยายามหายใจอย่างยากลำบาก ทว่าคอของเขาถูกรัดแน่นมากจนทำให้เขาไม่สามารถหายใจได้ชายารองจินเดินสาวเท้าเข้ามา กล่าวด้วยน้ำเสียง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1105
อู๋เซียงรู้สึกปวดศีรษะ อดไม่ได้ที่จะตำหนิตัณหาของท่านอ๋อง เดิมเขาคิดว่าเรื่องนี้จบไปแล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าท่านอ๋องเตรียมการไว้ตั้งแต่ก่อนออกจากเมืองหลวง ท่านยังส่งทหารไร้ชีพส่วนหนึ่งไปทำเรื่องนี้ ตามแผนการเดิม ทหารไร้ชีพต้องอยู่ในเมืองหลวง บัดนี้แผนการต้องหยุดชะงัก เนื่องจากเสิ่นว่านจื่อเพียงผู้เดียว ร่องรอยของความโมโหแวบผ่านดวงตาของเขา เดิมทีหากคืนนี้ซ่งซีซีถูกฆ่าและถูกฝังไปจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แต่กลับมีสองคนหนีไปได้ และซ่งซีซีก็จับท่านอ๋องเป็นตัวประกัน นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือโชคดีที่เขาคิดถึงความเป็นไปได้ทุกทางไว้ตั้งแต่แรกแล้ว และเตรียมมาตรการป้องกันไว้แล้ว เดิมจะอธิบายให้ตระกูลเสิ่นฟังหลังจากภารกิจสำเร็จ ทว่าตอนนี้... ไม่ว่าเรื่องนี้จะสร้างปัญหามากเพียงใด มันก็จะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอีก แต่จากนี้ไปก็คงต้องแตกหักกับตระกูลเสิ่นซ่งซีซีรู้สึกเศร้าโศกและขุ่นเคืองใจอย่างยิ่ง นางมองไปที่เสี้ยนจู่สองคนที่ซ่อนตัวอยู่ในรถม้า ตาแก่สองคนนี้ไม่สนใจแม้แต่บุตรสาวของตนเอง คิดจะปล่อยเลยตามเลยให้ข้าวสารหุงเป็นข้าวสุกเสิ่นว่านหงก็เลวไม่แพ้กัน ยิ่งมิต้องพูดถึงชายารองจิน เศษสวะทั้งน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1106
ทันทีที่นางพูดเช่นนี้ อู๋เซียงและชายารองจินก็หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย ราวกับคิดไม่ถึงว่าซ่งซีซีจะปฏิเสธว่าคนนั้นคือเสิ่นว่านจื่อ ซ่งซีซีมองไปที่ชายารองจินและเปลี่ยนเรื่องพูดว่า “แต่คำพูดเมื่อครู่นี้ของชายารองจินแปลกๆ เหตุใดข้าต้องขอบคุณพวกเจ้า สตรีนางนั้นเป็นอะไรกับข้าหรือ”ชายารองจินอ้ำอึ้งเล็กน้อย “นี่... เช่นนั้นพระชายายิ่งไม่มีเหตุผลต้องจับท่านอ๋องเป็นตัวประกัน เราเป็นครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น คงดูไม่ดีทั้งสองฝ่ายที่ต้องมาทะเลาะกันแบบนี้”“เช่นนี้ก็ขออภัยจริงๆ ที่แท้เป็นความเข้าใจผิดทั้งนั้น” แม้ใบหน้าซ่งซีซีจะยิ้มแย้ม แต่กลับยังคงไม่ปล่อยอ๋องเยี่ยน เพียงแค่มองชายารองจิน “แต่ว่า เหตุใดชายชุดดำเหล่านี้จึงอาศัยในหมู่บ้านซีซานโข่ว พวกเขาเป็นคนของจวนเยี่ยนอ๋องหรือ”ชายารองจินตอบ “ใช่แล้ว พวกเขาล้วนเป็นองครักษ์ที่ส่งท่านอ๋องเข้าเมืองหลวง เพียงแต่ว่าจวนเยี่ยนอ๋องไม่สามารถรองรับคนจำนวนมากเช่นนี้ได้ จึงจัดแจงให้พวกเขาอยู่นอกเมือง”อู๋เซียงทำท่าจะพูดอะไร แต่กลับถูกซ่งซีซีชิงพูดว่า “อาศัยอยู่นอกเมืองมาตลอด แล้วพวกเขาเคยเจอเสิ่นว่านจื่อได้อย่างไร อีกทั้งดูแล้วพวกเขามีฝีมือไม่ธรรมดา คงไม่ใช่
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
