LOGINShare
บทที่ 1296
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1297
ฉีหลินและฝางเทียนสวีพาจางกุนซือและอู๋กุนซือมาถึงจวนผู้บัญชาการ ก็เห็นว่าคนในหน่วยชินกำลังขนหีบขึ้นรถม้า ฉีหลินถามหวังเจิ้นที่ยืนอยู่ "พรุ่งนี้ออกเดินทางหรือ?" หวังเจิ้นยิ้มคำนับ "เรียนท่านแม่ทัพฉี พรุ่งนี้เช้าก็จะออกเดินทาง ผู้บังคับบัญชาจะไปส่งท่านฮูหยินสักระยะ ดังนั้นคืนนี้จึงเตรียมทุกอย่างไว้ก่อน" "ผู้บังคับบัญชาจะไปส่งถึงที่ไหนหรือ?" ฉีหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย "ช่วงเวลานี้จะออกไปเช่นนั้นเหมาะสมหรือ?" หวังเจิ้นตอบ "ก็แค่หนึ่งหรือสองชั่วโมงเท่านั้น แล้วก็จะกลับมา" ว่าแล้ว เขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ "ผู้บังคับบัญชากล่าวว่าผู้หญิงนั้นต้องตามใจบ้าง เดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมกับลูกอ่อน ต้องแสดงความใส่ใจสักหน่อย" ฉีหลินรู้ดีว่าผู้บังคับบัญชาหวังโปรดปรานฮูหยินของเขามาก การตามใจเช่นนี้ไม่น่าแปลกใจ จึงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เมื่อมาถึงในจวนผู้บัญชาการ ก็เห็นโต๊ะอาหารจัดไว้อย่างสมบูรณ์ หวังเบียวออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ทุกคนทำท่าคารวะ หวังเบียวจึงเชิญให้นั่ง เมื่อมองไปที่โต๊ะอาหารซึ่งเต็มไปด้วยอาหารมากมาย มีทั้งน้ำแกง อาหารว่าง และกับข้าวที่ประณีต หอมจนน้ำลายแทบหกทุก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1298
สองกุนซือสังเกตเห็นสีหน้าของหวังเบียวที่ผิดปกติ อู๋กุนซือจึงรีบกล่าวขึ้นว่า "ผู้บังคับบัญชายังไม่เคยเห็นฝีมือยิงธนูของค่ายธนูเทพของเราสินะ? อีกทั้งเครื่องยิงธนูของเราที่ผ่านการปรับปรุง ก็ยอดเยี่ยมอย่างมาก" "เคยเห็นแล้ว" หวังเบียวตอบ น้ำเสียงราบเรียบ เขาเคยดูการฝึกซ้อมตอนที่มาประจำที่เขตหนานเจียงใหม่ๆ ฝางเทียนสวีนึกขึ้นได้ว่าหวังเบียวเคยออกตรวจการฝึก แต่ตอนนั้นเป็นช่วงที่เลือกนักธนูชุดใหม่ และกำลังฝึกความแม่นยำ โดยยังไม่ได้ใช้เครื่องยิงธนูรุ่นปรับปรุง "เราก็มีปืนไฟอยู่เหมือนกัน" ฉีหลินกล่าว "แต่ในการเผชิญหน้ากับศัตรูโดยตรง เรามักไม่ใช้ปืนไฟ ดาบและกระบี่ใช้ได้ดีกว่า เพราะสำคัญที่ความรวดเร็ว" ปืนไฟนั้นเหมาะสำหรับการต่อสู้ในตรอกซอยมากกว่า เพราะสามารถหลบซ่อนเพื่อบรรจุกระสุนใหม่ได้ แต่ในการต่อสู้ระยะประชิด ปืนไฟยังไม่ทันได้ยกขึ้น ก็อาจถูกฟันหัวเสียก่อน ฉีหลินยังเสริมคำอธิบายอีกเล็กน้อย แต่หวังเบียวกลับแสดงท่าทีเฉยชา ฝางเทียนสวีเห็นเช่นนั้น รู้ว่าหวังเบียวเชิดชูปืนไฟ จึงกล่าวว่า "กระหม่อมได้ยินมาว่ากระทรวงทหารกำลังปรับปรุงปืนไฟ และอาจส่งมายังเขตหนานเจียงในครั้งนี้" คำพ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1299
ฟ้ายังไม่ทันสว่าง ขบวนรถม้าจากจวนผู้บัญชาการก็เริ่มออกเดินทาง หน่วยชินในจวนผู้บัญชาการมาส่งหวังเบียวขึ้นรถม้า เพราะผู้บังคับบัญชาบอกไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะไปส่งฮูหยินและคุณชายด้วยตัวเอง ขบวนรถเคลื่อนไปอย่างช้าๆ เดิมมีเพียงห้าคัน แต่เมื่อออกจากจวนผู้บัญชาการไปได้สักระยะ ก็มีรถม้าหลายคันเข้ามาสมทบ ซึ่งทั้งหมดเป็นการจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าของหวังเจิ้น ตอนนี้ หวังเจิ้นและคนอื่นๆ อยู่ที่ด้านหน้าขบวน ควบม้านำทาง โดยขี่ม้าศึก แม้จะมีคนพบเห็นก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาเพียงแค่ส่งขบวน และตั้งใจจะกลับมา แต่จนถึงค่ำคืน ผู้บังคับบัญชายังไม่กลับมา หน่วยชินในจวนผู้บัญชาการเริ่มกังวล จึงรีบไปหา ฉีหลิน และฝางเทียนสวี แต่หน่วยชินกลับหาฉีหลิน และฝางเทียนสวีไม่เจอ หลังจากพวกเขากลับจากจวนผู้บัญชาการเมื่อคืน ก็เริ่มมีอาการเวียนหัวและอาเจียน เนื่องจากพวกเขาไม่ได้พักในห้องเดียวกัน ทหารที่ดูแลคิดว่าเป็นเพราะพวกเขาดื่มสุรามากเกินไป จึงไปให้ห้องครัวต้มน้ำแกงแก้เมาค้างมาให้ แต่เมื่อดื่มน้ำแกงแล้ว อาการยังคงแย่ลง อาเจียนจนหมดแรงแล้วจึงหลับไป จนกระทั่งบ่ายวันต่อมา พวกเขายังไม่ตื่น ทหารที่ดูแลจึ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1300
การหนีศึกของหวังเบียวไม่เพียงแต่ทำให้ทหารเสียขวัญ แม้แต่ฉีหลินและฝางเทียนสวียังรู้สึกหนาวเหน็บและสิ้นหวังอย่างที่สุด แม้เขาจะตายอยู่ที่นี่ ก็ไม่อาจสร้างผลกระทบร้ายแรงเช่นนี้ ที่สำคัญ ในเขตหนานเจียงยังเกิดข่าวลือขึ้นอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนจะมีคนจงใจสร้างความวุ่นวาย ก่อความหวาดกลัว และบั่นทอนขวัญกำลังใจ หากแคว้นซาชนะศึกแรก กองทัพเขตหนานเจียงแทบจะถูกกดดันจนย่ำแย่ ข่าวเร่งด่วนถูกส่งกลับเมืองหลวงด้วยระยะทางแปดร้อยลี้ แต่ข่าวยังไม่ถึงเมืองหลวง จักรพรรดิ์ซูชิงก็พบว่าเซี่ยหลูโม่หายตัวไป ในวันที่ห้าหลังจากเซี่ยหลูโม่เกิดอาการป่วยหัวใจ จักรพรรดิ์ซูชิงส่งหมอหลวงหลินและอู๋ต้าปั้นไปยังจวนเป่ยหมิงอ๋องอีกครั้ง อาจารย์หยูซึ่งรับหน้าที่ดูแล ตระเตรียมที่จะบอกว่าอ๋องเดินทางไปยังบ้านพักในชนบทเพื่อพักฟื้น แต่คิดไปคิดมา ฮ่องเต้ส่งหมอหลวงมาตรวจอาการอีกครั้ง ทั้งที่อาการควรดีขึ้น แสดงว่าฮ่องเต้ยังคงระแวง ในเมื่อพระองค์สงสัย การกล่าวว่าอ๋องไปพักฟื้นในชนบทอาจไม่ช่วยอะไร เพราะหมอหลวงสามารถตามไปตรวจสอบ ดังนั้น อาจารย์หยูจึงบอกกับอู๋ต้าปั้นและหมอหลวงหลินว่า อ๋องออกจากจวนเมื่อวานนี้ อ้างว่าไปภ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1301
ซ่งซีซีก้มเข่าข้างเดียวคารวะอยู่ในห้องทรงพระอักษร รับสายพระเนตรอันคมกริบของจักรพรรดิ์ซูชิง นางก้มเปลือกตาลงเล็กน้อย ไม่มีท่าทางขลาดกลัว ไม่มีเงาของความทะเยอทะยาน ยังคงสำรวมเหมือนเช่นเคย แม้จักรพรรดิ์ซูชิงจะนึกถึงชาติกำเนิดของนาง นางเป็นบุตรสาวของซ่งฮวยอัน ผู้ที่สละชีพเพื่อชาติ ทำให้ความระแวงที่เคยมีคลายลงไปชั่วขณะ แต่ความเชื่อมั่นนี้เป็นเพียงชั่วครู่ และจำกัดอยู่เพียงต่อซ่งฮวยอันผู้ล่วงลับ เมื่อออกเรือนแล้ว ซ่งซีซีย่อมอยู่ข้างเดียวกับเซี่ยหลูโม่ ผลประโยชน์ของทั้งสองล้วนผูกพันกัน “เราให้หมอหลวงไปตรวจอาการของอ๋องเซี่ย” จักรพรรดิ์ซูชิงตรัส น้ำเสียงราบเรียบ ราวกับความวุ่นวายในพระทัยไม่เคยมีอยู่ “อาจารย์หยูในจวนบอกว่าเขาไปพักฟื้นที่ภูเขาเหม่ยซาน” ซ่งซีซีตอบด้วยความนอบน้อม “ขอบพระทัยฝ่าบาท” จักรพรรดิ์ซูชิงเม้มพระโอษฐ์ ความตอบรับนี้เหมือนกับการเบี่ยงเบนประเด็น “เราคิดว่าเขาน่าจะเหนื่อยล้าจนเกินไป ช่วงก่อนเจ้าก็ไปหลูโจวพร้อมเขา ตอนนี้ยังต้องดูแลกองทัพซวนเจีย โรงงานหลวง และโรงเรียนสตรี จวนของพวกเจ้าจำเป็นต้องมีคนดูแล ไม่อาจให้ทั้งสามีภรรยาล้มป่วยไปพร้อมกัน เราอนุญาตให้เจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1302
ในรายงานลับกล่าวว่า หวังเบียวหนีศึกกลางคัน เขตหนานเจียงเต็มไปด้วยข่าวลือ ความเชื่อมั่นของทหารสั่นคลอน บางส่วนเริ่มหลบหนี แม้แต่กองทัพเดิมของเขตหนานเจียงก็เริ่มหวั่นไหว มีท่าทีอยากถอย ฉีหลินในรายงานลับได้ทูลขอให้ราชสำนักส่งแม่ทัพผู้มีบารมีไปยังเขตหนานเจียงโดยด่วน มิเช่นนั้น การเสียเขตหนานเจียงจะไม่ใช่คำพูดเกินจริง จักรพรรดิซูชิงทรงพระพักตร์มืดครึ้ม ตรัสสั่งให้ขุนนางเสนอชื่อแม่ทัพผู้เหมาะสมที่จะเดินทางไปเขตหนานเจียง ขุนนางต่างมองหน้ากันไปมา ในขณะนี้นอกจากเป่ยหมิงอ๋อง ก็มีเพียงแม่ทัพใหญ่เซียวผู้ถูกปลดจากตำแหน่งแล้วเท่านั้น แม่ทัพอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นจูเหล่าจอมพล ฟางสืออี้หลาง หรือแม่ทัพเฉิน ต่างไม่สามารถสร้างความมั่นคงให้เขตหนานเจียงหรือฟื้นฟูกำลังใจของกองทัพได้ เป่ยหมิงอ๋องนับเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด แต่ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าเขาป่วยด้วยโรคหัวใจ แล้วคนป่วยจะขึ้นสู่สนามรบได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น สถานการณ์ในตอนนี้เร่งด่วน กองทัพแคว้นซาอยู่หน้าประตูเมืองแล้ว จำเป็นต้องรีบเดินทางไปทันที แต่เป่ยหมิงอ๋องในสภาพนี้ย่อมไม่สามารถแบกรับได้ ส่วนแม่ทัพใหญ่เซียว หากมีพระราชโองการเร่งด่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1303
ตั้งแต่ฮองเฮาถูกกักบริเวณ นางไม่ได้ก้าวออกจากตำหนักฉางชุนเลย แต่นางครองอำนาจในวังหลวงมาหลายปี ต่อให้ถูกกักบริเวณ เรื่องใหญ่ภายนอกก็ยังเล็ดลอดมาถึงหูของนาง รวมถึงเรื่องที่เสนาบดีมู่เสนอให้ฮ่องเต้เสด็จนำทัพด้วยพระองค์เอง หัวใจของนางเต้นแรงไม่หยุด ทั้งตื่นเต้นและยินดี หากฮ่องเต้เสด็จนำทัพ ก็ต้องแต่งตั้งรัชทายาท และในเวลานี้ ไม่มีผู้ใดเหมาะสมไปกว่าองค์ชายใหญ่ของนาง นางแทบจะรู้สึกว่าเป่ยหมิงอ๋องป่วยได้จังหวะเหลือเกิน หลังจากความตื่นเต้นผ่านไป ฮองเฮาค่อยๆ สงบใจลง นางคิดว่าสิ่งนี้อาจไม่เกิดขึ้นจริง ฮ่องเต้ไม่ได้ทรงร่วมศึกมานาน พระองค์อาจไม่อยากเสี่ยงเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ในราชสำนักยังมีแม่ทัพให้ใช้งาน อีกทั้งยังมีเรื่องอ๋องเยี่ยนก่อกบฏ แต่เมื่อนางคิดอีกครั้ง หากฮ่องเต้เสด็จนำทัพจริง พระองค์จะได้รับความนิยมจากประชาชนมากขึ้น ส่วนอ๋องเยี่ยนก็คงไม่อาจหลีกเลี่ยงความพ่ายแพ้ คืนนั้น นางพลิกตัวไปมา ไม่อาจข่มตาหลับได้ ฟ้ายังไม่ทันสว่าง นางได้ยินเสียงภายนอก ไม่นานนัก นางกำนัลถงเอ๋อร์ก็รีบเข้ามารายงาน “ฮองเฮาฮองเฮาลุกขึ้นทันที น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยอย่างยากจะสังเกต “เร็วเข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1304
ขณะส่งองค์ชายใหญ่ให้แก่อู๋ต้าปั้น ฮองเฮายิ้มพลางกล่าวว่า “เช้าจริงๆ องค์ชายใหญ่ยังไม่ทันตื่นเต็มที่ ข้ากงช่วยเตือนระหว่างทาง อย่าให้พระองค์พลั้งพลาดจนเสียมารยาทต่อหน้าฮ่องเต้” หลังจากกล่าวจบ หลานเจี่ยนก็ยื่นตั๋วเงินให้อู๋ต้าปั้น แต่อู๋ต้าปั้นปฏิเสธด้วยความเคารพ “พระนางวางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ ไม่มีสิ่งใดที่ควรห่วง ฮ่องเต้เพียงอยากพบองค์ชายใหญ่ จึงให้ข้ากงมา” อู๋ต้าปั้นเข้าใจเจตนาของฮองเฮา นางคงอยากให้เขาเผยว่าสิ่งใดที่ฮ่องเต้จะสอบถามเพื่อสอนคำตอบระหว่างทาง หากเป็นเรื่องเล็กน้อยในอดีต เขาอาจยอมรับของกำนัล แต่ครั้งนี้ไม่อาจทำเช่นนั้นได้ ฮองเฮาแสดงสีหน้าขุ่นเคืองเล็กน้อย แต่ยังคงยิ้ม “เช่นนั้นต้องรบกวนเจ้าแล้ว” อู๋ต้าปั้นโค้งคำนับ จูงองค์ชายใหญ่จากไป จักรพรรดิ์ซูชิงทรงพระดำเนินอยู่หน้าตำหนักจิ่นหวา พระองค์ไม่บรรทมทั้งคืน คำว่า “เสด็จนำทัพ” ดั่งเถาวัลย์หนามพันธนาการพระทัย การเสด็จนำทัพต้องพิจารณาหลายสิ่ง หากจะเสด็จไปสนามรบ ต้องแต่งตั้งรัชทายาท แต่พระโอรสองค์โตยังเยาว์วัย ขาดความสามารถ มีนิสัยเกียจคร้านและเอาแต่ใจ ไม่ว่าด้านใดก็ไม่เหมาะสมที่จะเป็นรัชทายาทหรือจักรพรรด
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1614
สนมฮุ่ยไทเฟยย่อมมีฐานะมั่นคงเช่นนี้ หลายปีมานี้ไม่ค่อยมีค่าใช้จ่าย รายรับกลับมากไม่น้อยเบี้ยหวัดจากในวัง ของกำนัลจากทุกบ้าน อีกทั้งบรรดาลูกหลานที่โตแล้วต่างก็สามารถตัดสินใจเองได้ บรรดาผู้ที่กตัญญูต่อท่านมีไม่น้อย โดยเฉพาะเสิ่นว่านจื่อ ยิ่งกตัญญูไม่ยั้งมือสำหรับหลานสาวคนเดียวนี้ ท่านไม่มีสิ่งใดที่เสียดายเลย คำพูดที่มักติดปากคือ เมื่อท่านสิ้นไป สมบัติทั้งปวงย่อมตกเป็นของหลานสาวบัดนี้เมื่อแม่ลูกสองคนไปถึงที่อยู่ของท่าน ท่านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงเรื่องที่เซี่ยเจิงจะไปภูเขาเหม่ยชานฝึกวรยุทธ์อีกครา"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นดีเห็นงาม เพียงแต่การไปนานถึงเพียงนั้น ปีหนึ่งกลับมาได้ไม่กี่ครั้ง อนาคตยังบอกว่าจะออกไปผจญภัยอีก เด็กหญิงน้อยๆ เช่นนี้ จะไปฝ่าโลกภายนอกได้อย่างไร? ข้าขัดท่านพ่อของเจ้าไม่ไหว เขาเป็นคนไม่เข้าใจโลก พูดอะไรก็ไม่เคยพูดให้เข้าใจได้ ข้าก็ไม่มีทาง""ท่านยาย หลานไม่ใช่เด็กสาวบอบบางหรอกเจ้าค่ะ ท่านลองดูหมัดของหลานเถิด" เซี่ยเจิงชูหมัดขึ้น โบกไปมาอยู่ตรงหน้าสนมฮุ่ยไทเฟย กล่าวอย่างภาคภูมิว่า "หมัดนี้ของหลาน แม้แต่หมูป่ายังต้องสลบเหมือด"สนมฮุ่ยไทเฟยทอดถอนใจ "บุตรีบ้านอื่น มือเอา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1613
สองสามีภรรยาเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีต ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกอบอุ่นในใจ โดยเฉพาะซ่งซีซี ที่แต่เดิมรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนั้นเป็นการถูกบังคับ แต่ใครจะคาดคิดว่าจะได้พบกับความสุขเช่นวันนี้ช่างเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดานักทันใดนั้นก็มีคนวิ่งพรวดพราดเข้ามาทางประตู ยังไม่ทันเห็นหน้าชัด ก็โผเข้ากอดเซี่ยหลูโม่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นยินดี "ท่านพ่อ ของขวัญพิธีปักปิ่นที่ท่านมอบให้ข้านั้น ข้าชอบมากนัก ขอบคุณท่านพ่อ ข้ารักท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ"เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "ยังคงซุกซนเช่นเดิมหรือ? โตเป็นสาวแล้ว ต้องสุขุมให้มากหน่อย"แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้น ทว่าดวงตากลับเปี่ยมด้วยความเอ็นดู มือช่วยจัดปิ่นที่นางสวมในพิธีปักปิ่นให้เรียบร้อย แล้วเอ่ยต่อว่า "เครื่องประดับหัวทับทิมแดงนั่นเจ้าไม่ชอบหรือ? ท่านแม่ของเจ้าตั้งใจเลือกให้นัก""ชอบเจ้าค่ะ ชอบทุกอย่างเลย" เซี่ยเจิงยิ้มจนตาหยี รักทุกสิ่งที่พ่อแม่มอบให้เซี่ยหลูโม่มองรอยยิ้มของบุตรสาวแล้วพลันรู้สึกเคลิ้มใจบุตรสาวยิ่งโต ยิ่งเหมือนซ่งซีซี ในวันแรกที่พบซ่งซีซีที่ภูเขาเหม่ยชาน นางก็ยิ้มเช่นนี้แต่หลังจากนั้น นางก็แทบไม่เคยยิ้มแบบนี้อีก ต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
