โซ่เสน่หา

“เมื่อไหร่พี่จะพอใจ”

“........”

ไร้ซึ่งคำตอบจากมาเฟียหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าสามี แต่แท้จริงแล้วเขาคือเจ้ากรรมนายเวรที่คอยตามติด ทำลายล้างและเผาผลาญทุกสิ่งอย่างข้างกาย

หญิงสาวร่างบางหอบหิ้วร่างกายที่บอบช้ำจากการกระทำที่ป่าเถื่อนเยี่ยงสัตว์ป่า ไร้ซึ่งคำว่าอ่อนโยนหรือทะนุถนอม หากถามว่าทำไมต้องยอมเขา เหตุผลเดียวคือ ‘ถ้าไม่ยอม’ ทุกคนรอบข้างเธออาจตกอยู่ในอันตราย

ร่างกายทุกส่วนเต็มไปด้วยรอยรักรอยแดง ยิ่งบริเวณเนินอกขาวๆ ยิ่งเห็นได้ชัดเจน แต่ถึงกระนั้น เธอกลับไม่เคยเอ่ยปากขอร้องหรือขอความเห็นใจจากผู้ชายใจร้ายคนนี้

ซันไชน์ ครูซ คาร์เทล มาเฟียหนุ่ม เจ้าของฉายา ‘Hunter’ (ฮันเตอร์) นักฆ่าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเลือดเย็นที่สุดและทรงอิทธิพลทั่วทั้งยุโรป

มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ดูดซิการ์พ่นควันสีขาวลอยคลุ้ง ส่งกลิ่นเหม็นตลบอบอวลไปทั่วทุกมุมห้อง มืออีกข้างถือแก้วไวน์ชั้นดี ดื่มด่ำกับรสชาติหวานเฝื่อน ลิ้มรสแอลกอฮอล์ ค่อยๆ จิบทีละนิด ซึมซับรสชาติที่หอมหวานที่ซ่อนอยู่ภายใน

หมับ!!

“จะไปไหน” เสียงทุ้มต่ำเย็นเฉียบเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่ชอบที่สุดเวลาเธอเดินหนี ฝ่ามือใหญ่คว้าดึงร่างอรชรของภรรยาสาวให้นั่งคร่อมบนตัว

“.....” หญิงสาวเบี่ยงหน้าหันไปทางอื่นเมื่อเขาพ่นควันใส่ใบหน้าจิ้มลิ้มสวยหวาน ดวงตากลมโตคู่สวย หน้ารูปไข่ ผิวขาวราวหิมะ ริมฝีปากบางได้รูป คิ้วงาม จมูกเล็กเป็นทรงสวย หน้าอกอวบอิ่ม ไม่ว่าชายใดได้มองก็ไม่อาจละสายตาจากเธอ

‘แต่เธอเป็นของเขาคนเดียว ไม่ว่าชายใดก็ไม่มีทางได้เชยชม’

แต่เธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับม้าศึกผู้พยศ และเขาคนนี้จะเป็นคนปราบความพยศของเธอเอง

“หึ.... เย็นชาชะมัด” ความเยาะเย้ยซ่อนอยู่ในแววตาคมแกร่ง เขาพูดพลางลากนิ้วเกลี่ยสัมผัสผิวขาวเรียบเนียน สูดดมกลิ่นหอมตามเรือนร่างอย่างหลงใหล

“โมจิ ต้องเปิดร้านแต่เช้า ขอตัวนะคะ” น้ำเสียงแข็งกร้าวแตกต่างกับหน้าตาที่สวยหวาน แววตาหนักแน่นจริงจังเผยให้เห็นถึงนิสัยที่ไม่ยอมใคร

“ไม่เปิดสักวันเธอก็ไม่อดตาย ฉันเป็นใคร? เมียคนเดียวฉันเลี้ยงได้ แค่นอนอ้าขารอฉันอยู่บนเตียง แค่นี้ที่ฉันต้องการ!” เขากดเสียงต่ำ ฝ่ามือใหญ่บีบท่อนแขนเล็กอย่างแรงจนผิวขาวเป็นรอยแดง

จะมีสักครั้งไหมที่เธอเอาอกเอาใจ ทำตามความต้องการของเขาบ้าง อ่อนโยนอ่อนหวาน เอาอกเอาใจ ไม่ใช่แข็งกระด้างไร้ความรู้สึกแบบนี้

“.....” เธอเลือกที่จะเงียบ ไม่ปริปาก ไม่แสดงสีหน้าว่าเจ็บปวด แววตาเย็นชาคู่นั้นมองจ้องเขาอย่างไม่เกรง

“โอเค ฉันยอมแพ้ เธอนี่มันแกร่งกว่าที่ฉันคิด สมแล้วที่เป็นเมียฉัน! รู้ไหมมีผู้หญิงอยากจะได้ตำแหน่งนายหญิงของคฤหาสน์คาร์เทลมากแค่ไหน”

มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ และแน่นอนคืนนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เธอเย็นชาใส่แบบนี้แน่ ราตรีนี้ยังอีกยาวไกลที่เขาจะมอบความรักความสุขให้เธอภายใต้แสงจันทร์ยามราตรี

“ทำตัวให้มันสมกับการเป็นเมียหน่อย เอาใจผัว...ทำเป็นไหม” เสียงพร่าเอ่ยกระซิบ ขบกัดใบหู ดูดซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างกระหายหิว

เพล้ง!! เขาทิ้งแก้วไวน์ลงกับพื้นอย่างไม่สนใจไยดี ควบคุมความรู้สึก ข่มอารมณ์โกรธเอาไว้

งับ!!

“อ๊ะ” เสียงหวานเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อเขี้ยวคมๆ ฝังลงที่หัวไหล่อย่างแรง แรงจนเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา

แผล็บ!!

“ยังหวานเหมือนเดิม” ดวงตาคมกริบจ้องดุ ช้อนมองใบหน้าหวานที่เรียบนิ่ง เธอนิ่งเหมือนกับหุ่นยนต์ที่ไม่มีชีวิตจิตใจ ก่อนที่ปลายลิ้นร้อนจะค่อยๆ ลากเลีย ดูดกลืนเลือดสีสดอย่างเอร็ดอร่อย ยิ่งได้ลิ้มรสชาติกลิ่นคาวเลือด กลิ่นอายสาวที่หอมกรุ่น เลือดในกายมันยิ่งพลุกพล่าน ปลุกปั่นอารมณ์สัตว์ป่าในตัวให้ตื่นขึ้น

“เธอนี่มันเอาเท่าไหร่ก็ไม่มีเบื่อจริงๆ รู้ตัวไหม” ยิ่งเห็นเธอนิ่ง เขาก็ยิ่งมีอารมณ์ ยิ่งเห็นเธอเจ็บเขาก็ยิ่งมีความสุข

งับ!!

ฟันคมๆ ขบกัดไปทั่วบริเวณเนินอก กัดซ้ำตรงแผลเก่าและรอยแผลใหม่ จนมีแต่รอยเคี้ยวรอยฟันที่เขาทำเอาไว้เพื่อแสดงถึงความเป็นเจ้าของบนเรือนร่างงดงามตรงหน้า

ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ตามเรือนร่าง ผิวเนื้อเนียนแดงช้ำ จูบดูดซุกไซ้ตามซอกคอระหงอย่างหื่นกระหาย สัมผัสที่วาบหวามแผ่วเบา ไม่ได้ช่วยให้คนตรงหน้ารู้สึกดีไปกับสัมผัสนั้น

“พี่ซัน...” โมจิเอ่ยเสียงเบาเมื่อเขาขบกัดแรงขึ้นเรื่อยๆ มือบางผลักดันไหล่กว้างออกจากตัว ถึงจะเจ็บจนแทบจะร้องไห้ แต่เธอต้องไม่แสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น

“ทำให้ฉันพอใจ...แล้วเธอจะได้ในสิ่งที่ต้องการ คารินา” มาเฟียหนุ่มเอ่ยเสียงแหบกระเส่า ลมหายใจติดขัด สายตาหวานเยิ้มจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มตรงหน้า ความเมินเฉยในแววตาสวยทำให้ความร้อนรุ่มแล่นพล่านทั่วร่าง

มือค่อยๆ ดึงผ้าห่มผืนบาง เปลือยท่อนบนอวดยอดอกสีหวาน สองเต้าเด้งชูชันอยู่ตรงหน้า เสาเข็มท่อนใหญ่ผงาดแข็งขึ้นเป็นลำ สายตาคมกริบฉายแววนายพราน พร้อมที่จะฉีกขย้ำเนื้อกวางสาวตรงหน้าให้แหลกเป็นชิ้นๆ ...