LOGINShare
บทที่ 1314
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1315
ผู้ที่ศิษย์น้องสงสัยคือ อ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าและจวิ้นอ๋องหนิงพ่อลูก โดยเฉพาะจวิ้นอ๋องหนิง เพราะอ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าใช้ชีวิตเงียบสงบแทบไม่ติดต่อกับผู้ใด หากจะบอกว่าอ๋องฮุ่ยผู้เฒ่ามีปฏิสัมพันธ์กับใครมากที่สุด ก็คงเป็นเซี่ยหลูโม่และเป่ยหมิงอ๋อง ปกติแล้ว อ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าและกู้ชิงหยิงจะใช้ชีวิตไปกับการกินและเที่ยว พวกเขาถือคติในการใช้ชีวิตว่า “กินดื่มให้สุขสำราญ” ครั้งล่าสุดที่ไปเยี่ยม พวกเขากินกันจนอิ่มหนำสำราญจนกู้ชิงหยิงอ้วนขึ้นมาก ขนาดอ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าเองยังน้ำหนักขึ้นถึงเจ็ดถึงแปดจิน เวลาหัวเราะยังเห็นคางสองชั้น เมื่อการสืบสวนในหลายวันไม่คืบหน้า ซ่งซีซีจึงพาเสิ่นว่านจือไปเยี่ยมอ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าถึงจวน เมื่ออ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าเห็นพวกนางมา ก็ยินดีมาก รีบหันไปสั่งกู้ชิงหยิงว่า “เมื่อวานข้าตกปลาคาร์พตัวใหญ่มา ทำเป็นปลาดิบให้ข้าดูนะ เอาเลือดออกให้หมด ข้าไม่ชอบกินที่มีสีแดงติดอยู่” กู้ชิงหยิงยิ้มแย้มรีบพาบ่าวไพร่ไปที่ห้องครัว บอกว่าจะแสดงฝีมือให้ดู เสิ่นว่านจือมองดูรูปร่างอวบอ้วนของกู้ชิงหยิงแล้วถอนหายใจ “พวกท่านกินดีเกินไปแล้วหรือ? ดูสิ ท่าทางจะอ้วนขึ้นอีกแล้วนะ” “เจ้าเด็กเสิ่น จวนเป่ยหม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1316
กลับไปเล่าเรื่องนี้ให้อาจารย์หยูและศิษย์พี่เสิ่นฟัง พวกเขาทั้งสองเห็นพ้องกันว่า ควรตรวจสอบคนในจวนอ๋องฮุยอีกครั้ง รวมถึงกู้ชิงหยิงด้วยก่อนหน้านี้ได้ตรวจสอบคนในจวนอ๋องฮุยไปแล้ว ไม่มีอะไรน่าสงสัย คนกลุ่มหนึ่งเป็นผู้ติดตามเก่าแก่ที่อ๋องฮุยพากลับมาจากชนบท ตามเขามาหลายปีจนถือว่าเป็นคนใกล้ชิดส่วนที่เหลือเป็นคนที่เขาจ้างมาจากตลาดแรงงานตอนกลับเข้าเมือง อาจารย์หยูถึงขั้นไปตรวจสอบที่ตลาดแรงงานด้วยตัวเอง ย้อนกลับไปถึงรุ่นปู่ย่าตายายของพวกเขา พบว่าล้วนเป็นคนยากจนที่จำใจต้องขายตัวเองซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือออกเดินสำรวจในสวนของจวนอ๋องฮุยอีกครั้งในวันนี้ ไม่พบคนรับใช้ที่มีฝีมือการต่อสู้ แต่หากมีก็คงหลบหน้าไม่ยอมให้พบง่ายๆอาจารย์หยูเสนอให้ตรวจสอบคนในจวนอ๋องฮุยอีกครั้ง ดูว่ามีการเพิ่มหรือลดจำนวนคนรับใช้หรือไม่เมื่อไม่กี่วันก่อน เซี่ยหลูโม่เข้าสู่ดินแดนหนานเจียง เขาปลอมตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าและอาวุธประจำตัว แม้กระทั่งม้าเขาก็เลือกตัวที่มีพละกำลังดีจากจวนอ๋องฮุยแทนระหว่างทาง เขาตั้งใจจะไปพบฉีหลินก่อน จากนั้นจึงปลอมตัวเป็นทหารชั้นผู้น้อยแทรกตัวเข้าไปในกองทัพแต่เมื่อมาถึงหนานเจียง เขากลับได้ยินข่าว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1317
อู๋เซี่ยวเว่ยรายงานผลการรบครั้งแรก เสียชีวิตสามร้อยห้าสิบหกนาย บาดเจ็บหนึ่งพันเจ็ดร้อยสามสิบสองนายเมื่อทุกคนได้ฟัง บรรยากาศในค่ายก็ตกอยู่ในความเงียบงันพวกเขาป้องกันเมือง โดยมีพลธนูเฝ้าบนกำแพง แต่แคว้นซากลับสามารถใช้บันไดพาดกำแพงและเครื่องยิงหินทำให้เกิดความสูญเสียได้มากมายนี่ไม่ใช่การโจมตีขนาดใหญ่ด้วยซ้ำ เป็นเพียงการทดสอบกำลังและความสามัคคีของกองทัพหนานเจียงแคว้นซาย่อมประเมินสถานการณ์ได้ พวกเขาจะใช้สงครามจิตวิทยา ไม่รีบส่งกองทัพใหญ่โจมตี เพราะพวกเขารู้ดีว่าหากถึงคราวสู้เป็นตาย กองทัพหนานเจียงย่อมใช้พลังทั้งหมดป้องกันแต่ถ้าการทดสอบแบบนี้เกิดขึ้นซ้ำๆ จำนวนผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง จะทำลายจิตใจและกำลังใจของทหารหนานเจียงในที่สุดตอนนี้การพูดถึงกลยุทธ์การรบไม่มีประโยชน์ ทุกคนหมดกำลังใจ ไม่พร้อมสู้ การรบต่อไปย่อมมีแต่ความพ่ายแพ้กุนซือดูดยาสูบแห้งจนหมดถุง ครุ่นคิดหาวิธีแก้ปัญหาแต่ก็ไม่มีคำตอบ แม้ว่าราชสำนักจะส่งกำลังสนับสนุนมา ก็ยังไม่แน่ใจว่าใครจะถูกส่งมา“พรุ่งนี้รวบรวมทหารทุกนาย เขียนสุนทรพจน์เพื่อกระตุ้นกำลังใจ เราจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้”ฝางเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1318
ทุกคนหันไปมองทันที เห็นเพียงม้าตัวหนึ่งกำลังควบมาอย่างรวดเร็ว ฝุ่นตลบไปทั่ว คนบนหลังม้าถูกแสงอาทิตย์อบอุ่นปกคลุม มองเห็นไม่ชัดเจนว่าใช่หรือไม่ใช่ฉีหลินและฝางเทียนสวีหันไปมองอย่างรวดเร็ว ดวงตาแดงก่ำ เสียงในลำคอติดขัดจนเปล่งเสียงเรียกไม่ได้ชายผู้นั้นไม่ได้สวมชุดเกราะ สวมเพียงเสื้อผ้าชาวบ้านธรรมดาๆ มองไกลๆ ดูไม่มีอะไรพิเศษเขาหยุดม้าตรงหน้าทหารทั้งหมด ดวงตาสำรวจผู้คนช้าๆ ใบหน้าหมุนไปอย่างช้าๆ ให้แถวหน้ามองเห็นชัดเจนหลังจากความเงียบครู่หนึ่ง เสียงตะโกนดีใจก็ดังก้องไปทั่วสนาม“ผู้บังคับบัญชาเซี่ยกลับมาแล้ว!”“ผู้บังคับบัญชาเซี่ยยังมีชีวิตอยู่!”“เมื่อผู้บังคับบัญชาเซี่ยอยู่ที่นี่ เราต้องชนะ!”“ต้องชนะ!”เสียงตะโกนดังกึกก้องราวกับจะปลดปล่อยความคับแค้นจากการรบครั้งก่อน และระบายความโกรธแค้นต่อการทรยศของหวังเบียวแม่ทัพและนายพลทั้งหลายมองด้วยน้ำตาคลอเบ้า ตั้งแต่หวังเบียวหลบหนีไป พวกเขาก็ไม่เคยเห็นกำลังใจของทหารสูงขนาดนี้อีกเลยมีคนบางคนเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ โดยไม่ต้องพูดหรือทำอะไร ก็สามารถสร้างพลังและความเชื่อมั่นอย่างมหาศาลการที่ท่านอ๋องปรากฏตัวอยู่ที่นี่ คือคำตอบที่ดีที่สุดต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1319
ชามบะหมี่เส้นตัดถูกยกมา แต่ก็ยังไม่พอให้เซี่ยหลูโม่เติมพลังฉีหลินบอกว่าได้สั่งให้ทำเนื้อแกะย่างไว้แล้ว ทุกวันนี้อาหารเนื้อหายากอย่างในหนานเจียงไม่มีอีกแล้ว แม้แต่ชาวบ้านธรรมดาก็ยังมีเนื้อกินเซี่ยหลูโม่ประคองชามขึ้น มือไม้สั่นเล็กน้อย เขาดื่มน้ำซุปจนหมด รสเค็มจัด ก่อนจะดื่มน้ำอีกหนึ่งเหยือกเต็ม จากนั้นจึงนั่งพิงเก้าอี้อย่างหมดแรง รู้สึกว่ากำลังกายเริ่มกลับมาแต่ในตอนนี้ เขายังรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังโคลงเคลงอยู่บนหลังม้า ดวงตาก็พร่ามัวจนคนตรงหน้าเหมือนถอยห่างไปทุกที ต้องตั้งสมาธิถึงจะมองเห็นชัดอู๋กุนซือพูดด้วยเสียงสะอื้น “ท่านอ๋องเหนื่อยยิ่งมาก”เซี่ยหลูโม่ลูบแก้มตัวเองแล้วพูดว่า “เรียกหมอทหารมาฝังเข็มที่หน้าให้ข้าหน่อย ข้ารู้สึกเหมือนหน้าโดนลมจนบิดเบี้ยว”ทุกคนเพ่งมอง และก็จริง ใบหน้าของเขาเบี้ยวเล็กน้อยฉีหลินพูดว่า “ผู้บังคับบัญชาไม่ได้หยุดพักเลยหรือขอรับ?”“พักไม่ได้!” เซี่ยหลูโม่ปล่อยข่าวใหญ่ออกมา “ข้าแสร้งว่าเจ็บป่วยก่อน แล้วแอบมาที่สนามรบ ระหว่างทาง…”เขาทำหน้าเหมือนรู้สึกผิด ก่อนจะโยนขวดยาออกมาหลายขวด “ข้าไม่ได้แกล้งป่วย แต่ป่วยจริงๆ ยาเหล่านี้ต้องกินระหว่างทาง บางคร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1320
บางคนเกิดมาเพื่อสนามรบโดยแท้บนสนามรบ เซี่ยหลูโม่แสดงความเฉียบขาดและเด็ดขาดยิ่งกว่าในเมืองหลวง เขาไม่ต้องสนใจว่าใครจะพอใจหรือไม่ หรือใครจะระแวงหรือไม่ เพียงแค่ทำสิ่งที่เขาเห็นว่าสมควรทำในสามวัน ผู้ที่แพร่ข่าวลือถูกจับกุมทั้งหมดพวกเขาถูกนำตัวมายังค่ายฝึกต่อหน้าทหาร ทุกคนโดนโบยคนละยี่สิบทีจนทรุดตัวร้องโอดครวญและยอมสารภาพทุกอย่างพวกเขาไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง เพียงรับเงินมาเพื่อเผยแพร่ข่าวลือ โดยไม่ได้ใส่ใจว่าผลกระทบจะเป็นเช่นไรกองทัพแปดแสนจากซากั๋วจะบุกตี ไม่เป็นความจริง!ฮ่องเต้ประหารเป่ยหมิงอ๋อง ไม่จริง ท่านอ๋องยังอยู่ตรงนี้แม่ทัพหวังรู้ว่าไม่อาจชนะจึงหลบหนี ก็ไม่จริง เขาเพียงหนีเอาชีวิตรอดเพราะขลาดกลัวข่าวลือถูกโต้กลับทีละข้อ ทหารที่ได้ยินถึงกับโกรธจัด ทุกคนตะโกนด้วยความเดือดดาลให้ลงโทษคนเหล่านี้ด้วยการประหารการแพร่ข่าวลือเพื่อบ่อนทำลายจิตใจทหารถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรงแต่เซี่ยหลูโม่มองกวาดทั่วลานฝึก ก่อนกล่าวเสียงดังว่า “ผู้ที่เชื่อข่าวลือโดยไม่ไตร่ตรอง ควรทบทวนตนเอง หลังจากนี้จงสู้ทุกศึกด้วยกำลังทั้งหมดที่มี”ผู้ที่บ่อนทำลายจิตใจทหารคือศัตรู เลือดของศัตรูจะชำระควา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1321
หลังจากอาจารย์หยูตรวจสอบจวนของอ๋องฮุย พบว่าในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มีคนรับใช้บางคนออกจากจวนไปอาจารย์หยูไปสอบถามหอการค้าทั้งหมดในเมืองหลวง แต่ได้คำตอบว่าคนเหล่านั้นไม่ได้ถูกซื้อจากหอการค้า ซึ่งหมายความว่ามาจากแหล่งอื่นเขาไปที่ศาลากลางเพื่อค้นเอกสารทะเบียนทาส แต่ก็ไม่พบข้อมูลหลังจากปรึกษากัน ในที่สุด เสิ่นว่านจือก็ตัดสินใจด้วยตัวเองว่าจะย้ายเข้าไปอยู่ในจวนอ๋องฮุยนางบอกกับซ่งซีซีว่า “ข้าอยู่ใกล้ชิดกับอ๋องฮุยมานาน ข้าเชื่อใจเขา หากเขาเป็นเบื้องหลังที่ข้าตามหา ก็ถือว่าข้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”ซ่งซีซีไม่ให้นางไปเพียงลำพัง จึงส่งหมั่นโถวและเฉินเฉินไปด้วย เพื่อช่วยเหลือในยามจำเป็นหากอ๋องฮุยรู้สึกว่าตัวเองถูกคุกคามจริง เขาย่อมไม่ปฏิเสธการมีเฉินเฉินและหมั่นโถวอยู่ด้วย เพราะยิ่งมีคนช่วยมากเท่าไรยิ่งดีแต่หากเขาปฏิเสธ ก็ย่อมแสดงให้เห็นว่าการเชิญเสิ่นว่านจือไปนั้นมีจุดประสงค์แอบแฝงซ่งซีซีไปส่งด้วยตัวเอง อ๋องฮุยออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าปิติ เมื่อทราบว่ามีเพื่อนอีกสองคนมาด้วย เขาก็ตบมือหัวเราะ “เช่นนี้ที่นี่คงครึกครื้นแล้ว ยินดีต้อนรับ!”เสิ่นว่านจือหัวเราะ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าคงต้องถ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1322
เสิ่นว่านจือจ้องมองพวกเขาอย่างละเอียด มีสองคนที่รูปร่างไม่สูง แต่กลับดูแข็งแรงและทรงพลังเป็นพิเศษ แขนของพวกเขาดูหนาและมีกล้ามเนื้อชัดเจน แม้กระทั่งเส้นเอ็นบริเวณคอก็ปูดขึ้นเล็กน้อยส่วนอีกสามคนที่เหลือนั้น รูปร่างค่อนข้างสูงกว่า แม้เสียงหายใจจะไม่ได้เผยความผิดปกติ แต่เมื่อมองลงไปยังรองเท้าของพวกเขา กลับสะอาดหมดจดจนไร้รอยฝุ่น บ่งบอกได้ว่า ฝึกฝนวิชาภายในจนถึงขั้นสูงผู้ที่ฝึกวิชาภายในได้ลึกซึ้ง ย่อมสามารถควบคุมลมหายใจได้ตามใจ ทั้งลึกหรือตื้น ดูจากลักษณะแล้ววิชาของพวกเขาไม่น้อยหน้าเสิ่นว่านจือเอ่ยถาม "มีวรยุทธ์หรือไม่?"พวกเขาต่างส่ายหน้า สีหน้าแสดงออกถึงความซื่อสัตย์สุจริต "ไม่มี"เสิ่นว่านจือสังเกตอีกครั้ง ก่อนจู่ๆ ก็ใช้หมัดฟาดไปยังชายร่างเตี้ยชายเตี้ยดวงตาฉายแสงวาบ แต่ก็รีบหลับตา แสดงท่าทางหวาดกลัวเสิ่นว่านจือดึงหมัดกลับ จากแววตาวูบหนึ่งของเขาก็สามารถบ่งบอกถึงสัญชาตญาณของผู้ฝึกยุทธ์ แต่เขาควบคุมตัวเองได้ดี ไม่ยกมือขึ้นมาป้องกันกลับกัน หากเป็นคนที่ไม่ฝึกยุทธ์ หากมีคนจู่โจมใบหน้า แม้ไม่มีความสามารถจะป้องกัน ก็ยังคงมีปฏิกิริยายกมือโดยสัญชาตญาณ แต่เขากลับไม่มีเสิ่นว่านจือหัวเ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
