LOGINShare
บทที่ 1362
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1363
พอตกค่ำ จินซิวเต๋อพาสายลับกลับมารายงานอย่างรีบร้อนว่า “ท่านอ๋อง เฮ่อซวงจื้อได้รวบรวมกำลังพลที่กระจัดกระจายของพวกเราจนครบแล้ว อีกทั้งยังได้รับม้าอีกห้าร้อยตัวจากตระกูลเสิ่น กำลังเดินทางกลับมา ตามเวลาที่คาดไว้ อีกสามวันจะถึงขอรับ” อ๋องเยี่ยนลุกพรวดขึ้นด้วยความยินดีอย่างยิ่ง “จริงหรือ!?” “เป็นความจริงแน่นอนขอรับ สายลับอยู่ด้านนอก ท่านอ๋องสามารถเรียกมาสอบถามได้” “รีบเรียกเข้ามา!” อ๋องเยี่ยนนั่งลง หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดกองกำลังก็ถูกรวบรวมทั้งหมด แต่เหตุใดตระกูลเสิ่นถึงยอมมอบม้าสงครามห้าร้อยตัว? ตั้งแต่เกิดเรื่องของเสิ่นว่านจือ ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลเสิ่นก็ขาดสะบั้นไปแล้ว สายลับเดินเข้ามา คุกเข่าลงข้างหนึ่ง “ท่านอ๋อง ใต้เท้าเฮ่อมีคำสั่งให้ข้าน้อยมารายงานว่า กองกำลังส่วนตัวถูกรวบรวมเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งอาจารย์ชิว ที่ปรึกษาของหนิงจวิ้นอ๋อง ได้นำกองทัพห้าพันนายและม้าห้าร้อยตัวมาช่วย หนิงจวิ้นอ๋องมีข้อเรียกร้องเพียงอย่างเดียว คือช่วยชีวิตท่านอ๋องฮุยออกมาให้ได้” อ๋องเยี่ยนได้ยินชื่อหนิงจวิ้นอ๋องก็อึ้งไปเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรเขาพยายามจะดึงหนิงจวิ้นอ๋องมาร่วมมือ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1364
เจ้าสิบเอ็ดฝางได้รับรายงานจากสายลับมานานแล้วว่า มีกองกำลังลึกลับหลายกลุ่มกำลังรวมตัวกันนอกหนิงโจว และกำลังมุ่งหน้ามายังเยี่ยนโจว ก่อนหน้านี้ไม่นาน เขาก็ได้รับจดหมายจากอาจารย์หยู เตือนว่าอ๋องเยี่ยนอาจแสร้งยอมแพ้ ล่อลวงให้กองทัพเข้ามาในเมือง จากนั้นก็ทำศึกประสานภายในและภายนอก เขายังรู้อีกว่า อ๋องเยี่ยนเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งของหนิงจวิ้นอ๋องเท่านั้น เขาเองก็เคยเป็นสายลับเก็บข่าวมาหลายปี เพียงมีข้อมูลสองสามจุด เขาก็สามารถวิเคราะห์สถานการณ์และวางกลยุทธ์ได้ หลูหงกับฉีฟางที่เดิมควรจะประจำอยู่ในเมืองหลวง กลับปรากฏตัวที่นอกเยี่ยนโจวเพื่อสมทบกับเขาเมื่อวานนี้ ตอนแรกเขารู้สึกประหลาดใจ เพราะเมืองหลวงควรเป็นที่ที่อันตรายที่สุด เหตุใดจึงส่งทั้งสองคนนี้มาที่นี่ เมื่อได้ฟังฉีฟางอธิบาย เขาจึงรู้ว่าอาจารย์ของใต้เท้าซ่ง ประมุขแห่งสถาบันว่านซงเหมิน ได้เดินทางไปยังเมืองหลวงด้วยตนเอง และนำคนจากยุทธภพไปช่วย เขาจึงวางใจ คนจากยุทธภพโดยทั่วไปจะไม่เข้าร่วมการเมืองของราชสำนัก แต่หากมีขบถสร้างความวุ่นวาย พวกเขาจะลงจากเขาเพื่อรักษาความยุติธรรม เหตุการณ์เช่นนี้ก็เคยเกิดขึ้นมาก่อน คนอื่นเขาอาจไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1365
อ๋องเยี่ยนยังไม่รู้ว่าการเจรจาครั้งนี้เป็นเพียงแค่ฉากบังหน้า สุดท้ายแล้วเขาจะถูกส่งมอบออกไป เพื่อใช้เป็นเหยื่อล่อให้กองกำลังของเจ้าสิบเอ็ดฝางบุกเข้าเมือง เจ้าสิบเอ็ดฝางยอมรับข้อเสนอการเจรจา เขาเดินทางไปเพียงลำพัง ฝ่ายอู๋เซี่ยงก็ไปเพียงคนเดียวเช่นกัน แม้จะมีคนติดตามอยู่ แต่ก็อยู่ห่างออกไปสิบจั้ง อู๋เซี่ยงแสร้งแสดงความบริสุทธิ์ใจว่า ขุนนางส่วนใหญ่ในเยี่ยนโจว รวมถึงตัวเขาเอง ต่างไม่รู้ว่าอ๋องเยี่ยนคิดก่อกบฏ ส่วนคนที่รู้ก็เพราะถูกข่มขู่ด้วยอำนาจของอ๋องเยี่ยนจนไม่กล้าพูด เจ้าสิบเอ็ดฝางแสดงท่าทีไม่เชื่อ คิดว่าพวกเขาล้วนสมคบคิดกันมานานแล้ว ท่าทีที่แข็งกร้าวของเจ้าสิบเอ็ดฝาง ทำให้อู๋เซี่ยงเชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามไม่มีทางสืบรู้เกี่ยวกับหนิงจวิ้นอ๋องหรือกองกำลังลับที่กำลังเดินทางมา นอกจากจะประเมินจากท่าทีของเขาแล้ว อู๋เซี่ยงยังมีความเชื่อมั่นในชิวเหมิงอย่างมาก ความนับถือและความไว้วางใจนี้ มาจากความสามารถของชิวเหมิงที่สามารถเกลี้ยกล่อมตระกูลเสิ่นได้ ก่อนหน้านี้ ทั้งอู๋เซี่ยงและอ๋องเยี่ยนพยายามมานานเพื่อดึงตระกูลเสิ่นเข้าร่วม แต่ก็ไม่อาจทำให้หัวหน้าตระกูลเสิ่นยอมรับได้ การที่ตระ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1366
อ๋องเยี่ยนและอ๋องฮวยถูกคุมตัวออกมาจากประตูเมือง โดยที่อู๋เซี่ยงเป็นคนพาพวกเขาออกมาเอง อ๋องฮวยนึกว่าเมื่อถึงตอนส่งตัว อู๋เซี่ยงจะสั่งให้คนปล่อยเขา แต่พอทหารจากกองทัพเมืองหลวงเข้ามาจับกุมกลับไม่มีคำสั่งใดๆ จากอู๋เซี่ยง เขาเริ่มหวาดหวั่น พยายามดิ้นรนมองไปที่อู๋เซี่ยง ดวงตาเต็มไปด้วยคำถาม อู๋เซี่ยงพยักหน้าให้เล็กน้อยเพื่อให้เขาวางใจ แต่เขากลับรู้สึกไม่สบายใจ เพราะก่อนหน้านี้บอกไว้เพียงแค่จะมัดเขาออกไปด้วย แต่จะส่งมอบเฉพาะพี่สามเท่านั้น แต่ตอนนี้กลับส่งตัวเขาพร้อมกับเขาให้ทหารจากเมืองหลวง หรือนี่หมายความว่าพวกเขาตั้งใจจะสละเขา? คิดได้ดังนั้น เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที “ข้าไม่มีความผิด ข้าเป็นคนจับอ๋องเยี่ยนไว้ พวกเจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” เจ้าสิบเอ็ดฝางมองเขาอย่างเย็นชา “โง่เขลา!” “อู๋เซี่ยง!” หัวใจของอ๋องฮวยราวกับตกลงไปในหุบเหว เขาหันไปมองอู๋เซี่ยงอย่างร้อนรน ใบหน้าจากแข็งกร้าวแปรเปลี่ยนเป็นวิงวอน “ท่านอู๋เซี่ยง ท่านก็รู้ว่าข้าถูกใส่ร้าย ข้าไม่ได้คิดก่อกบฏ รีบบอกท่านแม่ทัพฝางให้ชัดเจนเสียที!” อู๋เซี่ยงหลุบตาลง กล่าวอย่างสงบว่า “เชื่อว่าฮิ่งเต้ของพวกเราจะทรงตัดสินค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1367
ขณะที่ทั้งสองฝ่ายเปิดศึกกันอยู่นั้น อูโซเว่ยก็ได้นำกลุ่มคนจากยุทธภพมาถึงหนิงโจว จังหวะเวลานั้นถูกคำนวณไว้อย่างดี เพราะในหนิงโจวขณะนี้ไม่มีใครคุมการปกครองได้ ขุนนางส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนของหนิงจวิ้นอ๋อง แต่กองกำลังที่พอจะต่อสู้นั้นถูกส่งออกไปจนหมด เหลือเพียงทหารพันนายกับเจ้าหน้าที่ในศาลาว่าการเท่านั้น อูโซเว่ยถืออาญาสิทธิ์ตรงไปยังจวนผู้ว่าการ สั่งปลดผู้ว่าการออกจากตำแหน่ง และเข้ายึดจวนทันที ในขณะเดียวกัน หัวหน้าตระกูลเสิ่นก็นำกองกำลังจากหลายสำนักคุ้มกันและขบวนการค้าต่างๆ มาสมทบ การศึกในหนิงโจวครั้งนี้จัดการได้ง่ายที่สุด ด้วยตราอาญาสิทธิ์ของท่านอ๋องฮุย จวนหนิงจวิ้นอ๋องจึงถูกสั่งปิด ตอนนี้จวนหนิงจวิ้นอ๋องไม่มีคนของท่านอ๋องฮุยอยู่แล้ว พวกคนเก่าทั้งหมดถูกขับไล่ไปยังไร่ในชนบท หลังจากที่อูโซเว่ยยึดศาลาว่าการได้ เขาก็นำกำลังตรงไปยังจวนหนิงจวิ้นอ๋องจับกุมเหล่าที่ปรึกษาและผู้ดูแลทั้งหมดไว้ ทรมานเค้นความจริงจนได้รหัสลับที่ใช้ในการติดต่อออกมา อีกทั้งยังยึดนกพิราบสื่อสารของชิวเหมิงไว้ทั้งหมด นกพิราบแต่ละตัวมีเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า บางตัวใช้สำหรับติดต่อกับหนิงจวิ้นอ๋อง เซี่ยทิงเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1368
จินซิวเต๋อก็สับสนไม่แพ้กัน “ข้าก็ไม่รู้ ท่านชิวเหมิงบอกข้าด้วยปากของตนเอง” อู๋เซี่ยงเริ่มตื่นตระหนก ชิวเหมิงขึ้นชื่อว่าเป็นผู้วางแผนไร้ที่ติ เขาพูดเองว่าจะมาถึงก่อนตะวันตกดิน ก็ย่อมจะมาถึงก่อนเวลา ไม่ใช่หลังเวลา “หรือจะมีกองซุ่มโจมตีระหว่างทาง? เป็นไปไม่ได้ ข่าวก่อนหน้านี้รายงานว่า กองทัพของมู่ฉงกุยกระจายตัวไปปราบโจรและเดินทางไปยังแคว้นเยว่แล้ว ไม่มีทางกลับมาได้ทันเวลา” “ถ้ามีกองทัพซุ่มโจมตีระหว่างทาง ท่านชิวเหมิงคงส่งข่าวมาแล้ว พวกเขามีสายสืบอยู่” จินซิวเต๋อพูดด้วยใบหน้าซีดเผือด “ท่านอาจารย์ แล้วเราจะทำอย่างไร? พวกเราไม่อาจสู้กองทัพเมืองหลวงได้เลย” อู๋เซี่ยงสูดหายใจลึกๆ หลายครั้งก่อนจะกล่าวอย่างสงบ “ตอนนี้พวกเราทำได้เพียงปกป้องตัวเอง หาทางหนีออกไปเพื่อสมทบกับชิวเหมิง” “ถ้าเช่นนั้น เมืองเยี่ยนโจวก็ต้องแตกแน่” จินซิวเต๋อพูดอย่างร้อนรน “พวกเรามีครอบครัวมากมาย จะอพยพพวกเขาไปได้อย่างไร? ประตูเมืองถูกปิดหมดแล้ว เราทำได้แค่หนีไปทางเขาโต้วขุย แต่มีคนแก่ เด็ก และสตรีมากมาย เราจะทำอย่างไรดี?” อู๋เซี่ยงสั่งการเหล่าบ่าวไพร่และองครักษ์ในจวนอ๋องเยี่ยน “ตอนนี้ไม่ต้องสนใจมากนัก เอาต
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1369
หากทำศึกในพื้นที่เปิด พวกเขายังสามารถถอยร่นไปพลางสู้ไปพลางได้ ตราบใดที่สามารถถอยไปยังจุดยุทธศาสตร์ที่ได้เปรียบ สถานการณ์ก็พลิกกลับได้ง่าย ดังนั้น เจ้าสิบเอ็ดฝางจึงต้องหาทางตัดเส้นทางถอยของพวกเขา ล้อมให้ติดอยู่ที่นี่จนกว่าจะเอาชนะได้ หรือพวกเขายอมแพ้ ในเมืองเยี่ยนโจว อู๋เซี่ยงก็ถูกจับกุม และถูกคุมขังรวมกับอ๋องเยี่ยนและคนอื่นๆ เมื่ออ๋องฮวยเห็นดังนั้น ก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ “อาจารย์อู๋เซี่ยง เจ้าถูกจับด้วยได้อย่างไร? หรือว่าชิวเหมิงพ่ายแพ้แล้ว?” เสื้อผ้าของอู๋เซี่ยงขาดวิ่น มีบาดแผลหลายแห่ง เลือดที่มุมปากก็แห้งกรังไปแล้ว เขาดูอิดโรยอย่างยิ่ง อ๋องเยี่ยนในตอนนั้นยังไม่ตระหนักว่าเขาถูกทรยศ ทั้งคืนเขาเอาแต่กังวลว่าทำไมไม่มีใครมาช่วย คิดว่าคงพึ่งพาชิวเหมิงไม่ได้แล้ว แต่เขายังคงหวังว่าเฮ่อซวงจื้อจะนำกองกำลังส่วนตัวมาช่วย แม้ชิวเหมิงจะไม่มาถึง แต่เฮ่อซวงจื้อจะต้องมา เมื่อเห็นว่าอู๋เซี่ยงถูกจับมาด้วย หัวใจที่คอยพะวงของเขาก็แทบจะมอดไหม้ไปสิ้น เขาเคยคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะล้มเหลว แม้กระทั่งตอนที่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อล่อศัตรูให้เข้ามาในเมือง เขาก็เตรียมใจไว้แล้วสำหรับความพ่ายแพ้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1370
ในที่สุด อ๋องเยี่ยนก็เพิ่งตระหนักได้ว่าเขาพ่ายแพ้อย่างหมดท่าแล้ว ริมฝีปากเขาสั่นระริก ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนทรุดนั่งลงกับพื้น ความหวาดกลัวและความตื่นตระหนกถูกขยายใหญ่ขึ้นในจิตใจ เขานึกถึงจุดจบของกบฏในประวัติศาสตร์ที่ล้มเหลว ยิ่งทำให้เขารู้สึกหนาวเย็นไปทั้งร่าง แต่ก่อน เขาไม่ใช่ว่าจะไม่เคยคิดจุดจบหากพ่ายแพ้มาก่อน แต่ก็คิดเสมอว่าหากต้องล้มเหลว อย่างมากเขาก็คงแค่ยอมให้ตนเองถูกประหารชีวิต หรือไม่ก็จบชีวิตตัวเองเพื่อหลีกเลี่ยงความทุกข์ทรมานจากการถูกทรมานต่าง ๆทว่า ตอนนี้เขากลายเป็นนักโทษในคุก ทั้งปิ่นปักผมยังถูกยึดไป ผมเผ้ายุ่งเหยิง ถูกกักขังอยู่ในห้องขังที่ล้อมด้วยซี่ลูกกรงเหล็กสามด้าน อีกด้านเป็นผนังแข็งแกร่ง แม้จะพุ่งศีรษะชนผนังก็อาจไม่ถึงตาย ด้านนอกคุกมีคนคอยเฝ้าอย่างแน่นหนา ต่อให้คิดจะตาย ก็อาจไม่สมหวังและยิ่งต้องทนทรมานมากกว่าเดิม สิ่งที่มากกว่านั้นคือความไม่ยอมพอใจในโชคชะตา ทำไมเขาถึงตกต่ำได้ถึงเพียงนี้? ต่อให้ล้มเหลว อย่างน้อยคนข้างกายก็ควรจะเป็นผู้ที่พร้อมตายไปด้วยกัน แต่ในตอนนี้แม้จะมีคนอยู่ แต่ก็ไม่ได้มีใจเดียวกัน เขามองทั้งสองคนด้วยความแค้นเคือง ก่อนหัวเราะเส
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1614
สนมฮุ่ยไทเฟยย่อมมีฐานะมั่นคงเช่นนี้ หลายปีมานี้ไม่ค่อยมีค่าใช้จ่าย รายรับกลับมากไม่น้อยเบี้ยหวัดจากในวัง ของกำนัลจากทุกบ้าน อีกทั้งบรรดาลูกหลานที่โตแล้วต่างก็สามารถตัดสินใจเองได้ บรรดาผู้ที่กตัญญูต่อท่านมีไม่น้อย โดยเฉพาะเสิ่นว่านจื่อ ยิ่งกตัญญูไม่ยั้งมือสำหรับหลานสาวคนเดียวนี้ ท่านไม่มีสิ่งใดที่เสียดายเลย คำพูดที่มักติดปากคือ เมื่อท่านสิ้นไป สมบัติทั้งปวงย่อมตกเป็นของหลานสาวบัดนี้เมื่อแม่ลูกสองคนไปถึงที่อยู่ของท่าน ท่านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงเรื่องที่เซี่ยเจิงจะไปภูเขาเหม่ยชานฝึกวรยุทธ์อีกครา"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นดีเห็นงาม เพียงแต่การไปนานถึงเพียงนั้น ปีหนึ่งกลับมาได้ไม่กี่ครั้ง อนาคตยังบอกว่าจะออกไปผจญภัยอีก เด็กหญิงน้อยๆ เช่นนี้ จะไปฝ่าโลกภายนอกได้อย่างไร? ข้าขัดท่านพ่อของเจ้าไม่ไหว เขาเป็นคนไม่เข้าใจโลก พูดอะไรก็ไม่เคยพูดให้เข้าใจได้ ข้าก็ไม่มีทาง""ท่านยาย หลานไม่ใช่เด็กสาวบอบบางหรอกเจ้าค่ะ ท่านลองดูหมัดของหลานเถิด" เซี่ยเจิงชูหมัดขึ้น โบกไปมาอยู่ตรงหน้าสนมฮุ่ยไทเฟย กล่าวอย่างภาคภูมิว่า "หมัดนี้ของหลาน แม้แต่หมูป่ายังต้องสลบเหมือด"สนมฮุ่ยไทเฟยทอดถอนใจ "บุตรีบ้านอื่น มือเอา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1613
สองสามีภรรยาเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีต ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกอบอุ่นในใจ โดยเฉพาะซ่งซีซี ที่แต่เดิมรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนั้นเป็นการถูกบังคับ แต่ใครจะคาดคิดว่าจะได้พบกับความสุขเช่นวันนี้ช่างเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดานักทันใดนั้นก็มีคนวิ่งพรวดพราดเข้ามาทางประตู ยังไม่ทันเห็นหน้าชัด ก็โผเข้ากอดเซี่ยหลูโม่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นยินดี "ท่านพ่อ ของขวัญพิธีปักปิ่นที่ท่านมอบให้ข้านั้น ข้าชอบมากนัก ขอบคุณท่านพ่อ ข้ารักท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ"เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "ยังคงซุกซนเช่นเดิมหรือ? โตเป็นสาวแล้ว ต้องสุขุมให้มากหน่อย"แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้น ทว่าดวงตากลับเปี่ยมด้วยความเอ็นดู มือช่วยจัดปิ่นที่นางสวมในพิธีปักปิ่นให้เรียบร้อย แล้วเอ่ยต่อว่า "เครื่องประดับหัวทับทิมแดงนั่นเจ้าไม่ชอบหรือ? ท่านแม่ของเจ้าตั้งใจเลือกให้นัก""ชอบเจ้าค่ะ ชอบทุกอย่างเลย" เซี่ยเจิงยิ้มจนตาหยี รักทุกสิ่งที่พ่อแม่มอบให้เซี่ยหลูโม่มองรอยยิ้มของบุตรสาวแล้วพลันรู้สึกเคลิ้มใจบุตรสาวยิ่งโต ยิ่งเหมือนซ่งซีซี ในวันแรกที่พบซ่งซีซีที่ภูเขาเหม่ยชาน นางก็ยิ้มเช่นนี้แต่หลังจากนั้น นางก็แทบไม่เคยยิ้มแบบนี้อีก ต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
