ตอนที่ 6 - 1 ชีวิตใหม่...เริ่มต้นขึ้นแล้ว

“ไม่เป็นอันใดมากก็ดีแล้ว ต่อจากนี้เจ้าก็ดูแลตัวเองให้ดีๆ อย่าไปเดินใกล้น้ำอีก เข้าใจไหม” หลินฮูหยินเอ่ยออกมาอย่างมีเมตตา

“ลูกเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ลูกขอขอบพระคุณในความกรุณาของท่านพ่อกับแม่ใหญ่ด้วยนะเจ้าคะ” อมิตาในร่างหลินซูเหมยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

หลินฮูหยินไม่เคยถือสาหาความกับเด็กสาวเพราะนางป่วยมาตั้งแต่เด็กๆ การที่นางไม่ได้ไปคารวะตนเองที่เรือนใหญ่ในทุกๆ เช้าก็เป็นเพราะนางป่วยกระออดกระแอดมาตั้งแต่เกิด นับได้ว่าเป็นบุตรีในจวนที่มีชะตาชีวิตน่าสงสารที่สุด

“เช่นนั้น เจ้าพักผ่อนเถอะเหมยเอ๋อ พ่อกับแม่ใหญ่กลับเรือนก่อนล่ะ หากรู้สึกไม่ดีหรือไม่สบายตรงไหนเจ้าให้คนไปตามท่านหมอหวงมาดูอาการลูกห้าด้วยนะซูฉี” เจ้ากรมการกลาโหมบอกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่จะหันไปสั่งอนุภรรยาของตน

“เจ้าค่ะท่านพี่” อนุซูฉีตอบสามีก่อนที่เธอจะคำนับส่งเขาและหลินฮูหยิน

“พี่กลับเรือนก่อนหนา หากเจ้ารู้สึกดีขึ้นก็ไปหาพี่ที่เรือนได้ อีกไม่นานพี่ก็จะออกเรือนแล้ว”

คุณหนูรองบอกน้องสาวต่างมารดา อมิตาดูพี่สาวผู้นี้น่าจะเป็นคนดีมีเมตตากับหลินซูเหมยอีกคน เธอจึงยิ้มออกมาแล้วตอบกลับไปอย่างนอบน้อม แต่น่าเสียดายที่อีกไม่นานพี่สาวผู้นี้กำลังจะแต่งงานออกเรือนไปกับบุตรชายคนโตของเสนาบดีกรมยุติธรรม

“เจ้าค่ะพี่หญิงรอง รอน้องรู้สึกดีขึ้น น้องจะไปหาท่านพี่ที่เรือนนะเจ้าคะ” หลินเยว่หรูส่งยิ้มให้กับน้องสาวก่อนที่นางจะเดินกลับเรือนตามท่านพ่อและหลินฮูหยินไป

“ท่านแม่… ลูกอยากอาบน้ำเจ้าค่ะ”

เสียงที่เริ่มมีชีวิตชีวาของคนตัวเล็กเอ่ยดังออกมา อมิตาต้องทำให้ร่างกายนี้สดชื่น จากนั้นเธอจะเริ่มต้นออกกำลังด้วยวิธีการง่ายๆ เพื่อให้สอดคล้องกับการใช้ชีวิตในชาติภพนี้ ศิลปะป้องกันตัวจากชาติภพก่อน เธอจะค่อยๆ

“อ้าว… เสี่ยวเอ๋อ ไปเตรียมน้ำใส่ถังให้คุณหนูเจ้าอาบเร็วเข้า” อนุซูฉีรีบสั่งเด็กรับใช้ของบุตรสาว

“เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย” เสี่ยวเอ๋อเอ่ยออกมาก่อนที่จะรีบเดินออกไปจากห้องนอนของคุณหนูห้าของนาง แล้วรีบไปเตรียมน้ำใส่ถังมาให้นางอาบทันที

“ท่านแม่…. ท่านไม่ต้องเป็นห่วงลูกหรอกนะเจ้าคะ ลูกอาบน้ำสักหน่อยก็คงจะรู้สึกดีขึ้นแล้ว”

เมื่อบุตรสาวเอ่ยเช่นนั้นออกมาพร้อมกับหน้าตาที่ดูแจ่มใสมากขึ้นกว่าเดิมอนุซูฉีจึงกลับไปนั่งเย็บผ้าตามเดิม แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปสั่งให้เสี่ยวเอ๋อดูแลคุณหนูห้าของนางให้ดีๆ

“คุณหนู… น้ำเตรียมพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”

เสี่ยวเอ๋อรีบเข้ามาช่วยประคองร่างบางแล้วพาคุณหนูสาวไปแช่น้ำอยู่ในถังที่เตรียมไว้ อมิตานั่งแช่น้ำหลับตาพริ้ม น้ำอุ่นในถังทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

‘ชีวิตใหม่ของหลินซูเหมยเริ่มต้นขึ้นแล้ว ใครเคยทำอะไรกับเธอไว้ ฉันจะเอาคืนให้เธออย่างแน่นอน’

อมิตาคิดในใจ จากนี้ไป ณ ที่แห่งนี้ ภพภูมินี้จะมีเพียงหลินซูเหมย หรือ คุณหนูห้าผู้แข็งแกร่งเท่านั้น จะไม่มีหลินซูเหมยผู้อ่อนแอเช่นในอดีตอีกแล้ว

หลังจากอาบน้ำเสร็จร่างบางที่สวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว นางจึงร่ำร้องจะออกไปเดินออกกำลังที่สวนดอกไม้ในจวน สวนที่หลินซูเหมยในอดีตถูกลอบทำร้ายจนเสียชีวิต

“น้องห้า… นี่เจ้าลุกขึ้นเดินได้แล้วหรือนี่”

หลินจินหรูหรือคุณหนูสี่เอ่ยถามขึ้นมาขณะเดินมาที่สวนดอกไม้และบังเอิญได้พบกับคนที่นางไม่อยากพบหน้าอีกตลอดกาล

‘เหตุใดเจ้าถึงดวงแข็งนัก เจ้าน่าจะตายไปตั้งแต่วันแรกที่จมน้ำไปแล้วด้วยซ้ำ’

หลินจินหรูได้แต่คิดอยู่ภายในใจของนาง สายตาของนางก็จ้องไปตามเรือนร่างผอมบางของบุคคลเบื้องหน้าอย่างรู้สึกขัดใจ ใจของนางเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา เพราะน้องสาวต่างมารดาของนางผู้นี้อ่อนแอ จึงดึงดูดความสนใจจากท่านพ่อ แม่ใหญ่ หรือแม้แต่พวกพี่ๆ ไปจากนางเสียหมด

หลินซูเหมยเงยหน้าจากดอกไม้ตรงหน้าขึ้นไปมอง ภาพในอดีตก็ไหลเวียนมาให้นางได้รับรู้ว่า หลินจินหรูหรือพี่สี่ของนางผู้นี้นั้นไม่ใช่คนที่น่าคบหรือควรจะคบหา และนางก็เป็นคนที่น่าสงสัยที่สุดในยามนี้ เสี่ยวเอ๋อรีบเข้าไปขวางไม่ให้อีกฝ่ายได้เข้าใกล้คุณหนูห้าของนาง มือบางของหลินซูเหมยจับแขนของเด็กรับใช้ข้างกายเอาไว้เพื่อห้ามปราม ตอนนี้นางไม่มีอะไรจะต้องเกรงกลัวอีกแล้ว

“เจ้าค่ะ… พอกินข้าว อาบน้ำได้ น้องก็รู้สึกมีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาเลยเจ้าค่ะ นี่พี่หญิงสี่มาเดินเล่นหรือเจ้าคะ” นางตอบออกมาก่อนที่จะเอ่ยถามกลับไป

“ข้าอยู่ในเรือนรู้สึกเบื่อๆ เลยอยากออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ที่สวนดอกไม้แห่งนี้บ้าง ว่าแต่เหตุใดเจ้าถึงตกลงไปในน้ำได้ล่ะ” หลินจินหรูตอบแล้วจึงแกล้งเอ่ยถามอีกฝ่ายออกมาเพราะอยากรู้ว่านางจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้มากน้อยแค่ไหน

“น้องก็จำไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ เท่าที่จำได้น้องน่าจะเดินไปดูลูกแมวน้อยที่อยู่ริมสระ จากนั้นน้องคงเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่างจึงทำให้พลัดตกสระไป” หลินซูเหมยตอบไปอย่างต้องการหยั่งเชิง หากนางพูดว่านางรู้ว่ามีคนลอบทำร้ายนาง คนทำผิดก็ได้รู้ตัวเสียก่อน งานนี้ก็คงจะหมดความเพลิดเพลินไปเสีย

ส่วนคนฟังถึงกับถอนหายใจออกมาแล้วหันไปมองหน้าสาวรับใช้คนสนิทของตนทั้งสองอย่างสบายใจ หลินซูเหมยที่แอบมองอยู่รู้สึกรับรู้ได้ทันทีว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับเธอในอดีตนั้นอาจจะมีพี่สาวต่างมารดาผู้นี้อยู่เบื้องหลัง

“อ้อ… อย่างนั้นหรอกเหรอ ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวกลับเรือนก่อน อากาศเย็นลงแล้วหนา เจ้ายิ่งป่วยง่ายอยู่ กลับเข้าเรือนเจ้าเถิดประเดี๋ยวจะไม่สบายอีก” หลินจินหรูเอ่ยขอตัว ก่อนที่จะบอกกับน้องสาวต่างมารดาราวกับว่านางนั้นหวังดีต่อนาง

“เจ้าค่ะ… อีกประเดี๋ยวน้องจะกลับเข้าเรือนเจ้าค่ะ ขอสูดอากาศอีกสักหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลินจินหรูพร้อมสาวใช้อีกสองนางจึงเดินออกจากสวนดอกไม้แห่งนี้ไปด้วยความโล่งใจ อย่างน้อยหลินซูเหมยก็จำเรื่องราวก่อนหน้าที่จะตกน้ำไม่ได้ เพียงเท่านี้โอกาสที่พวกนางจะได้เอาคืนอีกครั้งก็ยังมี

ดวงตากลมมองตามพี่สาวต่างมารดากับสองสาวใช้ที่เดินตามนางไปติดๆ ด้วยสายตาที่วาวโรจน์ พรางคิดในใจว่า ‘อีกไม่นานข้าจะเอาคืน… ท่านพี่สี่ เจ้าคงคิดว่าเจ้าฉลาดนักล่ะสิ เตรียมตัวเอาไว้ได้เลยต่อจากนี้ไปเจ้าจะเจอเรื่องสนุกแน่นอนหึๆ’

ริมฝีปากบางแสยะยิ้มออกมา เสี่ยวเอ๋อนั้นมองไม่เห็นทั้งแววตาและรอยยิ้มของคุณหนูของนาง เพราะนางเองก็มองตามคุณหนูสี่และสองสาวรับใช้ของคุณหนูสี่ไปด้วยแววตาสงสัยอยู่ไม่น้อย นางแอบคิดว่าเรื่องที่คุณหนูสามตกน้ำไม่น่าจะเป็นการพลัดตกลงไปเอง เรื่องนี้อาจจะมีคนที่อยู่เบื้องหลัง