กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ!

ตอนที่[1]โลหิตชโลมแค้นกลิ่นอับชื้นและคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในอากาศมืดมิด ห้องขังใต้ดินแห่งนี้หนาวเหน็บจนแทรกซึมเข้าสู่กระดูก หลี่ซ่างเอินนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นดินเย็นเฉียบ ร่างกายของนางเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์จากการถูกโบยและทรมาน สติเลือนรางเต็มที ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูจนแทบจะกลืนกินลมหายใจทว่าในตอนนั้นเองที่หญิงสาวได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังใกล้เข้ามา… คราแรกนางนึกดีใจ คิดว่าผู้มาใหม่จะต้องมาช่วยนางเป็นแน่ประตูห้องขังถูกเปิดออกช้า ๆ แสงจากโคมไฟสาดส่องเข้ามา เผยให้เห็นร่างระหงในอาภรณ์งดงามของหลี่ซวงอี๋ พระชายารองแห่งตำหนักองค์ชายรองซ่งซือเหยียน ใบหน้าของนางยังคงงดงามอ่อนหวานเช่นเคย ทว่าในแววตากลับไร้ซึ่งความกังวลใจใด ๆ มีเพียงความเย็นชาและสมเพช“เอินเออร์... ดูสภาพเจ้าตอนนี้สิ ช่างน่าเวทนานัก” น้ำเสียงนั้นราบเรียบไร้ความรู้สึกหลี่ซ่างเอินพยายามเปล่งเสียง ทว่ามีเพียงลมแหบแห้งเล็ดลอดออกมาจากลำคอที่แตกระแหงเท่านั้น ดวงตาของนางยังคงเต็มไปด้วยความเชื่อใจที่โง่งม “พี่ใหญ่ ชะ ช่วย ข้าด้วย...”หลี่ซวงอี๋แค่นเสียงหัวเราะในลำคอ “หึ ช่วยเจ้า?”หญิงสาวย่อกายลงช้า ๆ จ้องลึกเข้าไปในดวงต

ตอนที่[2]หาใช่หลี่ซ่างเอินคนเดิมสามวันผ่านไปราวกับสายลมพัดผ่านหลี่ซ่างเอินยังคงปฏิบัติตนเป็นคุณหนูรองผู้แสนอ่อนหวานและเชื่อฟังดังเช่นทุกวัน นางตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปปรนนิบัติหลี่ซวงอี๋ที่เรือนใหญ่ ช่วยเลือกเครื่องประดับและเสื้อผ้าด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความชื่นชมอย่างจริงใจ จนแม้แต่รุ่ยรุ่ยและอิ๋งอิ๋ง สองสาวใช้ข้างกายของคุณหนูใหญ่ยังต้องลอบเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ในความประจบประแจงที่แสนโง่งมของคุณหนูรอง โดยที่ไม่รู้เลยว่าหลี่ซ่างเอินนั้นคิดใช้ปิ่นปักผมปลิดชีพหลี่ซวงอี๋ทางความคิดไปกี่ครั้งแล้ว“เอินเออร์ วันนี้เจ้าดูงดงามเป็นพิเศษนะ” หลี่ซวงอี๋เอ่ยชมพลางสำรวจเงาสะท้อนของตนเองและน้องสาวในกระจกทองเหลือง ทว่าในใจนางกำลังเย้ยหยัน งดงามไปเถิด... เพราะนี่จะเป็นวันสุดท้ายที่เจ้าจะได้เห็นใบหน้างดงามนี้หลี่ซ่างเอินคลี่ยิ้มหวานจนดวงตาหยีลงเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว “เพราะจะได้ไปไหว้พระกับพี่ใหญ่อย่างไรเล่าเจ้าคะ ข้าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลย”“ดีแล้ว” หลี่ซวงอี๋พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ของไหว้ที่เราต้องนำไปมีจำนวนมากนัก ข้าจึงสั่งให้เตรียมรถม้าไว้สองคัน เราคงต้องนั่งแยกกันไปนะ จะได้คอยดูแลความเรีย

ตอนที่[3]เหยื่อล่ออ๋องพยัคฆ์“เดี๋ยวก่อน”เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาดังออกมาจากรถม้าพระที่นั่ง แม้จะราบเรียบ แต่กลับเปี่ยมไปด้วยอำนาจจนทำให้ทุกคนต้องหยุดการกระทำทั้งหมดหลี่ซ่างเอินชะงักฝีเท้า นางแสร้งทำเป็นตกใจก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมามองอย่างช้า ๆ หัวใจเต้นระรัวด้วยความลิงโลด แต่นัยน์ตากลับแสดงออกเพียงความสับสนและมีความหวังริบหรี่ม่านรถม้าถูกเลื่อนเปิดออกช้า ๆ เผยให้เห็นบุรุษผู้หนึ่งที่นั่งอยู่ภายใน แสงแดดสาดส่องขับเน้นให้ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพเซียนของเขาดูเจิดจ้าจนน่าพรั่นพรึง รัศมีแห่งความสูงศักดิ์และเย็นชาแผ่ออกมาจนอากาศรอบกายดูจะหนาวเหน็บลงถนัดตาวินาทีที่ได้สบตากับเขา หลี่ซ่างเอินก็แสร้งทำเป็นหยุดหายใจไปชั่วขณะ นางเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง ก่อนจะรีบก้มหน้าลงต่ำทันที ไม่กล้าสบตาเขาตรง ๆ ปฏิกิริยานั้นดูเหมือนการก้มหน้าด้วยความหวาดกลัวต่อบุรุษแปลกหน้าผู้ทรงอำนาจอย่างแท้จริงซ่งเว่ยหลิงหรี่ตามองภาพนั้นอย่างพิจารณา “หยางซานฉี ส่งคนไปตรวจสอบที่เกิดเหตุ”“พ่ะย่ะค่ะ!” หยางซานฉีรับคำและส่งสัญญาณให้ทหารสองนายควบม้ากลับไปทางที่สตรีทั้งสองวิ่งออกมาทันทีสายตาเย็นชาของซ่งเว่ยหลิงกวาดมองร่างที่เปื้

ตอนที่[5]สองแม่ลูกอสรพิษหลี่ซ่างเอินสูดหายใจเข้าลึก ๆ ปรับเปลี่ยนสีหน้าจากเยือกเย็นกลับมาเป็นคุณหนูผู้อ่อนแอและตื่นกลัวในชั่วพริบตา นางหันไปพยักหน้าให้ไจ้หลิน ก่อนจะเดินออกจากเรือนเพื่อไปยังเรือนใหญ่ของฮูหยินใหญ่ระหว่างทาง นางจงใจเดินก้มหน้าก้มตา ตัวสั่นเล็กน้อยราวกับยังขวัญเสียไม่หาย ทำให้บ่าวรับใช้ที่เดินผ่านไปมาต่างลอบมองด้วยความสงสัยระคนสมเพชเมื่อมาถึงโถงรับรองของเรือนใหญ่ ก็พบหลี่ฮูหยินหรือหวังฮุ่ยจี้และหลี่ซวงอี๋นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ทันทีที่เห็นสภาพมอมแมมเปรอะเปื้อนเลือดของหลี่ซ่างเอิน สองแม่ลูกก็รีบปรี่เข้ามาหาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความ ‘ตกใจ’ และ ‘เป็นห่วง’ อย่างถึงที่สุด“เอินเออร์! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! เหตุใดเจ้าถึงอยู่ในสภาพนี้!” หลี่ซวงอี๋เป็นคนแรกที่เปิดฉากละคร นางคว้าแขนของน้องสาวไว้แน่น ดวงตางามเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา พลางสำรวจร่างกายน้องสาวอย่างรวดเร็วหลี่ฮูหยินขมวดคิ้วมุ่น “แล้วพวกโจรเล่า เหตุใดเจ้าถึงกลับมาได้ แล้วรถม้าของเจ้าเล่าอยู่ที่ใด”คำถามที่ยิงมารัว ๆ นั้นแฝงไปด้วยความคาดคั้นอยู่ในที สองแม่ลูกต่างรอคอยอย่างใจจดใจจ่อที่จะเห็นผลงานชิ้นเอกของพวกนางโดยที่ไม่ได้เอ

ตอนที่ [7] พยัคฆ์ซ่อนเล็บ ไจ้หลินใช้เวลาไม่นานนักก็กลับมาถึงเรือนเล็กพร้อมกับห่อผ้าเล็ก ๆ ในมือ นางทำทุกอย่างตามที่คุณหนูสั่งอย่างระมัดระวังที่สุด และมอบห่อผ้าให้หลี่ซ่างเอินโดยไม่ถามอะไรเพิ่มเติมอีก หลี่ซ่างเอินเปิดห่อผ้าออกอย่างแผ่วเบา ภายในคือกล่องไม้เล็ก ๆ ที่บรรจุเข็มเงินเนื้อดีสิบกว่าเล่ม แต่ละเล่มบางเฉียบและแวววาวกว่าเข็มเงินทั่วไป มันคือเครื่องมือชั้นดีที่จะใช้ขัดขวางแผนการร้ายของสองแม่ลูกอสรพิษ นางเก็บกล่องเข็มเงินไว้ในที่ลับอย่างดี ก่อนจะหันมามองไจ้หลินที่ยืนรอคำสั่งอยู่ด้วยสีหน้าจริงจัง “ไจ้หลิน จากนี้ไป อาหารทุกอย่างที่มาจากครัวใหญ่ หรือที่ถูกส่งมาจากเรือนของฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่ เจ้าจะต้องนำมาให้ข้าตรวจสอบก่อนทุกครั้ง ห้ามให้ข้ากินหรือดื่มอะไรโดยที่ข้ายังไม่ได้อนุญาตเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่” “เจ้าค่ะคุณหนู!” ไจ้หลินรับคำอย่างหนักแน่น แม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก็รู้ว่าคุณหนูต้องกำลังป้องกันตัวจากอันตรายบางอย่างเป็นแน่ “ดีมาก” หลี่ซ่างเอินพยักหน้าอย่างพอใจ นางรู้ดีว่าแผนการวางยาพิษจะต้องเริ่มขึ้นในเร็ววันนี้อย่างแน่นอน เพราะสองแม่ลูกนั่นคงทนรอให้นางมีชีวิตที่ดีต่อไป