ตอนที่ 8 เด็กเอ็น

ตอนที่ 8 เด็กเอ็น

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

“ใกล้ขึ้นเวทีแล้วมีใครเห็นจันทร์เจ้าไหม จันทร์เจ้าไปไหน” เนตรทรายวิ่งกระหืดกระหอบเมื่อใกล้เวลาแล้ว แต่ดาวเด่นของคลับยังไม่เห็นหัว

            “น้องบอกวันศุกร์ติดสอบ น่าจะกำลังมานะเจ๊ นั่นไงมานู่นแล้ว” เชอรี่พูดขึ้นพร้อมกับพยักพเยิดหน้าไปทางคนมาใหม่

            “ขอโทษนะเจ๊หนูรีบสุดๆแล้ว”

            “ทำไมมาช้า”

“ติดสอบ แล้วอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกคุยอีก แถมเป็นวันศุกร์รถก็ยิ่งติดยาว เลยต้องนั่งวินมาให้พี่เขาเร่งสุดๆแล้วเนี่ย”

“เออๆ ไปแต่งตัวไป ส่วนคนอื่นเตรียมตัวขึ้นเวทีได้แล้วจ้าสาวๆ”

“ค่ะเจ๊”

            “สวัสดีครับทุกคน...” เสียงดีเจประจำคลับพูดสลับกับเสียงเพลงบีทหนักๆ พร้อมแสงสีสาดส่องไปทั่วบริเวณอย่างอลังการสมกับค่าบัตรสมาชิก “ยินดีต้องรับทุกท่านสู่ TRADA CLUB ครับผม ไป ไป ไปๆ”

            หลังจบคำพูดทักทายของดีเจเหล่าโคโยตี้สาวสวยต่างขึ้นมา กลางเวทีใหญ่ท่ามกลางนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและต่างชาติ นักธุรกิจ ดาราไฮโซ ต่างยืนล้อมหน้าเวทีรูปตัวทีจนหนาแน่น

            สาวๆบนเวทีต่างวาดลวดลายในท่วงท่าเซ็กซี่ให้บรรดานักล่าข้างล่างเวทีเชยชม เรือนร่างแสนสวยกำลังโยกพลิ้วไหวไปตามท่วงทำนองเพลงบีทหนักๆอย่างไม่มีใครยอมใคร

            จิณห์วราในชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงเว้าอกลึก กระโปรงสั้นกุด ผมสั้นปะบ่าสีน้ำตาลคาราเมลม้วนลอนปลายผมเป็นคลื่น สวมรองเท้าบู๊ทส้นสูงยาวเลยเข่าสีเงินประดับกลิตเตอร์เล่นแสงไฟวิบวับ กำลังเต้นพร้อมกับแจกยิ้มหวานไปทั่ว จนกระทั่งสายตาหวานยั่วยวนเหลือบขึ้นไปยังชั้นสองวีไอพีเห็นร่างสูงซึ่งเป็นคนเดียวกับคนที่เธอตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงกับเขา กำลังยืนกอดอกมองอยู่ มุมปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันจึงส่งจูบเล่นหูเล่นตาให้เขาอย่างมีจริตจะก้าน

            “เอาไงครับเสือ เหยื่อเขาส่งสายตาให้ขนาดนี้แล้ว” เด่นภูมิหันมาถามเพื่อนสนิทก่อนจะมองลงไปข้างล่างอย่างไม่ละสายตา

            “หึๆ ไม่ทำไง รอดูไปเรื่อยๆ”

            “ระวังนะมึงโค้ชปะทะโค้ชลงสนามพร้อมกัน งานนี้สนุกแน่” นาวินทร์หัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทีของทั้งคู่

            “อะไรวะ” เด่นภูมิเกาหัวหันมองหน้านาวินทร์ด้วยความงุนงง

            “เอ้า ไอ้ภูมิมึงดูสายตาน้องเขาสิ แล้วดูสายตาเพื่อนเรา ยอมกันซะที่ไหน”

“เสือชนเสือชัดๆ บอกเลยงานนี้ไม่มีใครยอมใครแน่”

            “เออว่ะ ระวังนะมึง ระวังไปตกหลุมพรางน้องเขาจนเอาตัวไม่รอด”

            “แน่นอนถ้าเป็นแบบนั้น คนที่เจ็บต้องไม่ใช่กู” ปริชญ์ไหวไหล่ไม่ยี่หระ

            “ไอ้ฟิน มึงอย่าออกตัวแรง ดาวเด่นเขาสวยขนาดนั้น ยิ้มทีโลกละลาย แล้วมึงดูสายตาผู้ชายพวกนั้น แต่ละคนมองจนตาหวานเยิ้มเชียว”

            “ของแบบนี้ใครเขาใช้ใจเล่นกัน”

            “คำพูดขัดกับตัวตนมึงมาก”

            “ไอ้วินทร์ มึงก็รู้ว่าภาพที่เราเห็นมันแค่ภาพลวงตา” เด่นภูมิเปรยขึ้นพร้อมกับไล่สายตามองเพื่อนสนิทที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว ปลดกระดุมเห็นอกกำยำคู่กับกางเกงสแล็คขายาวสีดำ สวมแว่นตาดูเป็นลุคคุณชาย สุภาพอ่อนโยน แต่นั่นแหละเขาเป็นเพื่อนสนิทกันมานานย่อมรู้ดีว่าคนตรงหน้ามันก็เสือซ่อนเขี้ยวดีๆนี่เอง

            “ระวังไว้ก็ดี กูเห็นมาหลายคนแล้ว ปากดีแบบนี้แหละสุดท้ายร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่า”

            “พวกมึงพูดมาก”

            “ไอ้ห่านี่” นาวินทร์บ่นพึมพำก่อนจะโบกมือเรียกผู้จัดการสาวที่รู้จักและคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

            “เจ๊นาว สวัสดีครับ”

            “อ้าวคุณวินทร์ สวัสดีค่ะ” เนตรทรายปรี่เข้ามาหาหนุ่มร่างสูงดีกรีรองประธานบริษัทปั๊มน้ำมันรายใหญ่ของประเทศก่อนจะนั่งลงเคียงข้างด้วยความสนิทสนมก่อนจะหันมาทักทายอีกสองคน

            “สวัสดีค่ะคุณฟิน คุณภูมิ”

            “ครับ” ปริชญ์เอ่ยตอบพร้อมกับพยักหน้าให้อีกฝ่าย แล้วหันมาสนใจแก้วเหล้าในมือพร้อมทอดสายตามองลงไปชั้นล่าง มองตามร่างบางที่กำลังเดินลงจากเวที แล้วเข้าไปคุยกับลูกค้าด้วยท่าทีกะหนุงกะหนิง โดยมีรอยยิ้มหวานประดับมุมปากตลอดเวลา

            “คุณฟินสนใจน้องคนไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า เจ๊จะจัดการให้” เนตรทรายหันมาถามร่างสูงที่เอาแต่มองลงไปที่เวทีด้านล่างโดยไม่ละสายตา จากการคาดคะเนเป้าหมายอีกฝ่ายคงไม่พ้นดาวเด่นคลับ TRADA ที่มาแรงที่สุดในตอนนี้

            “เจ๊นาว ยังจะถามอีกเหรอ ดูจากสายตาก็น่าจะรู้แล้วนะ” นาวินทร์เอ่ยถามเสียงทะเล้น

            “ถ้าเป็นน้องจันทร์เจ้า ดาวเด่นคลับ คงไม่ได้จริงๆค่ะ วันนี้น้องคิวนั่งดริ๊งก์เต็มจริงๆ แทรกไม่ได้ด้วย เจ๊ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณฟิน” เนตรทรายก้มหัวขอโทษขอโพยอีกฝ่ายเพราะรู้ดีว่าปริชญ์คือใคร

            “ผมไม่ต้องการหรอก วันนี้แค่กะมานั่งดื่มเฉยๆ” ปริชญ์เอ่ยตอบแต่สายตายังคงจดจ้องที่ร่างบางไม่ละสายตา

“หึๆ”

“ขำอะไรของมึงไอ้ภูมิ” ปริชญ์หันมามองเพื่อนสนิทอย่างเด่นภูมิตาขวาง

“เปล่า” เด่นภูมิตอบเสียงสูงพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธไปมาด้วยสีหน้ายียวน เหลือบมองไปรอบๆคลับพร้อมกับยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปากสาดเหล้าสีอำพันลงคอจนหมดแก้ว

“กวนนะมึง”

“มึงจะทำอะไรก็ให้ปากมันตรงกับใจหน่อย ทุกวันนี้ตัวตนของมึงก็ขัดกับภาพลักษณ์มากพออยู่แล้ว”

“ยังไง?”

“มึงดูเนิร์ดๆ อบอุ่น สุภาพเรียบร้อย แต่กับมึงตรงกันข้ามทุกอย่าง มึงคิดเอาเองแล้วกัน อย่าให้กูต้องพูดเลย”

“กูก็ไม่เคยบอกนี่ว่าคนใส่แว่น จะเนิร์ดจนเอาใครไม่เป็น คิดไปเองทั้งนั้น”

“เออ เฮ้ย! แล้วนั่นมึงจะไปไหน” เด่นภูมิรั้งแขนเพื่อนสนิทไว้เมื่ออีกฝ่ายขยับตัวจะลุกขึ้นยืน

            “เดี๋ยวกูมา” ปริชญ์วางแก้วลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมก้าวเดินลงไปข้างล่างเมื่อเห็นร่างบางเดินแยกออกไปทางห้องน้ำเพียงลำพัง

            “เจอกันอีกแล้วนะครับ”

            “ไม่ใช่ว่าคุณตามฉันมาหรอ”

            “หึๆ”

            “ขอตัวนะคะ”

            “จันทร์เจ้า” มือหนาเอื้อมคว้าข้อมือเล็กไว้ก่อนที่เธอจะเดินหนีออกห่าง ยิ่งเธอตีตัวออกห่าง เขายิ่งชอบความท้าทาย

            “มีอะไรคะ”

            “บนเวทีไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย เล่นหูเล่นตาเก่ง”

            “งานคืองานค่ะ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่บนเวทีนี่คะ” ร่างบางยกยิ้มยั่ว ที่ปั่นประสาทคนอย่างเขาได้

“หึๆ”

“คุณเองก็ต่างจากบุคลิกภายนอกมากนะคะ” จิณห์วรามองคนตรงหน้าอีกครั้ง เขาดูสุภาพ ใจเย็น อบอุ่น แต่บางมุมก็ดูเร้าร้อน แฝงไปด้วยรังสีอันตราย

“ทำไม”

“ก็ดูสุภาพ แต่ทำไม มือไม้ใจเร็วแบบนี้ล่ะคะ” เธอปรายตามองข้อมือตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายจับไว้ไม่ปล่อย

“ขอไลน์หน่อยได้ไหม”

“ถ้าจะจ้างทานข้าวติดต่อที่เจ๊นาว ผู้จัดการคลับได้เลยนะคะ”

“ไม่ได้จะจ้างทานข้าว อยากคุยด้วย”

“สถานะอะไรคะ เป็นคนคุย เป็นแฟน หรือแค่วันไนท์แสตนด์คะ”

“คุณน่าจะรู้นะว่าผมคิดแบบไหน”

“เสียใจด้วยนะคะ ฉันไม่ชอบวันไนท์แสตนด์กับคนที่ไม่รู้จัก”

“แน่ใจเหรอว่าไม่รู้จัก คืนนั้นเราก็อยู่ด้วยกันทั้งคืนนะ” ปริชญ์เอ่ยเย้าน้ำเสียงยียวน ยกยิ้มเจ้าเล่ห์

“ไอ้บ้าเอ้ย” ฉันอุทานเสียงเบาอุตส่าห์ไม่พูดถึงเรื่องนี้เขากลับเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเอง จนเธอต้องหลบสายตาร้อนแรงที่มองมา

“ว่าไง หื้ม หรือจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

“จำได้”

“แน่ใจ?”

ฉันปิดปากเงียบมองเขานิ่งๆ เมาขนาดนั้นจะเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน

“หึๆ จำไม่ได้สินะ ให้รื้อฟื้นไหม”

“ไม่จำเป็น”

“เดี๋ยวก่อน” ปริชญ์คว้าแขนเรียวไว้เมื่อเห็นว่าเธอจะเดินหนีก่อนจะปล่อยออกเมื่อเจอสายตาเอาเรื่องของอีกฝ่าย “เช้าวันนั้นไม่น่าหนีกลับก่อน ยังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลย”

“ก็เลยมาวันนี้แทนเหรอคะ”

“อืม”

“คงไม่จำเป็นแล้วมั้งคะ”

“แน่ใจเหรอ”

“อะไรของคุณเนี่ย!”

“ไม่อยากรู้จริงๆเหรอว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”

“อย่าบอกนะว่าคืนนั้นเราสองคน...” ฉันถามเขาอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจตัวเอง

“คิดว่าไง”

“เฮ้อ” จิณห์วราถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะกลั้นใจถามเขาออกไปตรงๆ “สรุปคืนนั้นเราได้กันจริงๆเหรอคะ”

“ไม่ได้”

“อ้าว แล้วจะพูดให้คิดมากทำไมล่ะ”

“เธอคิดไปเองนะ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย”

“เฮ้อ แต่ก็ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นฉันขอตัวนะ”

“เชื่อคนง่ายจัง”

“นี่คุณ” ฉันชะงักกึกเท้าเอวมองคนพูดด้วยสายตาเอาเรื่องสุดๆ

“สรุปยังไง?”

“ไม่ได้มีอะไรกัน ที่มาขอไลน์แค่อยากทำความรู้จัก”

“ขออนุญาตไม่ให้นะคะ” เพราะเธอเองไม่อยากเอาตัวเองไปเสี่ยงกับคนแบบเขา

            “ฟิน”

            “ห๊ะ อะไรนะคะ”

            “ผมชื่อฟิน จะเรียกเฮียฟินก็ได้จะได้ไม่ดูห่างเหิน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

            “ไม่ได้ถาม” ฉันพูดขึ้นพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ

            “อยากบอก”

            “แยกกันตรงนี้นะคะ เพราะเราคงไม่ได้เจอกันอีก” ประโยคที่หลุดออกมาจากปากเขา ทำให้เธอถึงกับเลิกคิ้วขึ้นมอง

“อยากได้ ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องยากด้วยนะ”

            “อันนี้ก็ตรงเกิน แต่เชิญคุณป้ายหน้านะคะ ฉันไม่สะดวก” พูดจบเธอจึงหันหลังให้ แต่ก่อนที่จะเดินออกมาเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นทำให้เท้าเรียวชะงัก

“เป็นคนคุยก่อนก็ได้”

เธอหันกลับไปพูดกับเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงท้าทาย “แค่คนคุยจริงๆหรอ?”

“อือ”

“แต่โทษที ฉันไม่สนใจ”

“ก็คุยๆกันไปก่อน ไม่ได้หรอ”

            “ไม่มีสถานะ?”

            “ก็คนคุยไง”

            “ไม่เลื่อนสถานะ?”

            “นั่นคือเรื่องในอนาคต” เขาตอบเสียงเรียบ

            “ก็คืออยากได้ว่างั้นเถอะ เพราะดูท้าทายดีใช่ไหม”

            “แล้วคิดว่าไงล่ะ?”

“ก็คิดว่าถูกแหละ แต่อย่าคิดว่าจะง่ายเหมือนครั้งแรก” จิณห์วราจ้องหน้าอีกฝ่ายพร้อมยกยิ้มมุมปาก แค่เขาอ้าปากเธอก็มองทะลุปรุโปร่งว่าคนตรงหน้าต้องการสิ่งใด

“สรุปว่าไง? เราก็ต่างถูกใจกัน ไม่ลองหน่อยหรอ คุยๆกันไปแก้เหงา”

            “ตกลง น่าสนุกดี แต่อย่ามารักจันทร์เจ้าก่อนแล้วกัน” ถ้าเขาอยากได้เธอก็จะยั่วให้อยาก แต่อย่าหวังว่าจะได้ครอบครองเธอง่ายๆอีกครั้ง แค่คิดก็สนุกแล้ว

            “คงไม่มีวัน” ปริชญ์หัวเราะในลำคอพร้อมกับยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูไปให้คนตรงหน้า เธอจึงจับโทรศัพท์ของเขาไปพิมพ์หยุกหยิกก่อนจะยื่นคืนกลับมาให้

            “แล้วเราจะได้รู้จักและเจอกันมากขึ้นจันทร์เจ้า”

            “ดูทางการไปหรือเปล่าคะคุณ แค่คุยๆกันเอง” เธอบอกเขาเสียงชัดถ้อยชัดคำด้วยน้ำเสียงขำขัน ส่วนเขามองดวงตาแพรวพราวผ่านเลนส์แว่นซึ่งไม่เห็นถึงความจริงใจสักเสี้ยวเดียว มีแค่ความสนุก ท้าทาย เขาก็เสือ เธอก็สิงห์ เรื่องแค่นี้ทำไมจะมองไม่ออก อย่าคิดว่าคนแบบเธอจะตามเกมเขาไม่ทัน

            “ก็ปกตินะ”

            “มีใครพูดไหมว่าภาพลักษณ์กับตัวตนจริงๆต่างกันราวฟ้ากับเหว”

            “คิดไปเองทั้งนั้น” ปริชญ์โน้มตัวลงมาใกล้ ยกมือขึ้นลูบแก้มนวล “คนใส่แว่นใช่ว่าจะเนิร์ดเสมอไปนะ”

“หึๆ” เธอได้แต่บอกตัวเองในใจว่าอย่าหลงไปกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ที่กำลังหลอกล่อให้เธอลุ่มหลงนั่นเด็ดขาด เพราะถ้าเผลอเมื่อไหร่เท่ากับเจ็บ