บทที่ 12 เงินนี่ค่าตัวของเจ้า

หลังจากที่บทรักที่เร่าร้อนและดุเดือดจบลง ม่านของเตียงสี่เสาก็หล่นลงมาคลุมเตียงหลังใหญ่เอาไว้เพราะแรงโยกขย่มที่รุนแรงของฮ่องเต้หนุ่ม  ด้านหลังม่านแสนบางเบานั้นเมื่อมองเข้าไปด้านในก็เห็นร่างสองร่างที่นอนโอบกอดกันภายใต้ผ้าผวยผืนบางเบาที่ใช้ห่มคลุมเรือนร่างเปลือยเปล่าของทั้งสองเอาไว้  

หงลี่ซุุกกายเข้าไปในอกแกร่งแสนอุ่นที่นางคุ้นเคย   มือบางลูบไล้ไปจนทั่วหน้าอกแกร่งของเขา  หลี่หมิงสามีของข้า  แม้ท่านจะเกลียดข้าชิงชังข้ามากเพียงใด  แต่ข้ารักท่าน  มีเพียงท่านในหัวใจเท่านั้น ท่านรู้หรือไม่  นางกระซิบบอกเขาแต่เพียงในใจ ขณะที่ชายร่างหนาที่นางลูบไล้นั้นหลับตานิ่ง  นางคิดว่าเขาคงหลับไปแล้วเพราะบทรักที่ดุเดือดและร้อนแรงเหลือเกินของทั้งคู่

“ อย่าลูบไล้ข้า มิเช่นนั้น เจ้าจะต้องรับมือกับลูกชายของข้าอีกครั้ง เจ้าพร้อมหรือไม่ ”

เขาบอกกับนางทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ หงลี่รีบกระซิบบอกเขาว่า  “ ไม่เพคะ หม่อมฉันไม่ไหวแล้ว ”

แล้วนางก็เลิกลูบไล้เขา  แล้วนอนซุุกในอกเขาแต่โดยดี หงลี่หลับไปพร้อมกับรอยยิ้มสมใจ  บัดนี้นางคือสนมหรืออีกนัยหนึี่งคือภรรยาของเขา ไม่มีผู้ใดมาขัดขวางความรักระหว่างนางกับเขาได้อีกแล้ว  นางคิดเพียงแค่นี้แล้วก็หลับไป

แต่เมื่อนางลืมตาตื่นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาค่ำมืดแล้ว แต่ไม่รู้ว่ากี่ยามแล้วเช่นกัน  เพราะนางเข้ามาในห้องทรงอักษรนี้ตั้งแต่ยามบ่ายคล้อย  นางมองเห็นฮ่องเต้หนุ่มที่บัดนี้สวมอาภรณ์เสร็จสิ้นแล้ว  เขาลุกจากเตียงไปเมื่อใดนางไม่รู้ตัวเลย  

เขากำลังยืนอยู่ข้างเตียงที่นางนอนอยู่  แล้วก็เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นนางขยับกายลุกขึ้นนั่ง   “ รับนี่ไป แล้วออกไปได้แล้ว ”  เขายื่นถุงเงินสีขาวใบหนึ่งให้กับนาง  

หงลี่จ้องมองถุงเงินนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา  แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเขา  ขณะที่มือของนางกำผ้าผวยที่ใช้คลุมร่างที่เปลือยเปล่าของนางเอาไว้แน่น  ในอกเจ็บร้าวไปหมด  

“ รับไปสิ แล้วก็ออกไปได้แล้ว ข้าให้เจ้าเป็นค่าตัว "  เสียงที่นางได้ยินมันย้ำเตือนสิ่งที่นางสงสัยว่าเขายื่นถุงเงินให้นางทำไม  ค่าตัวหรือ  หงลี่น้ำตาไหลรินลงมาทันที  เขาดูถูกนางมากถึงเพียงนี้ เขาคิดว่านางขายตัวให้แก่เขาหรือไร  ที่นางยอมเริงรักกับเขาอย่างเร่าร้อนก็เพื่อต้องการให้เขามีความสุขเพราะนางถือว่าเขาคือสามีของนาง

แต่แล้วสิ่งที่เขาทำมันบอกให้นางได้รู้ความในใจของเขาจนหมดสิ้น  เขาคงไม่ได้รักนางอีกแล้ว  เขาไม่ได้คิดว่านางคือภรรยาของเขา  แต่เขาคิดว่านางคือนางบำเรอหรือไม่ก็หญิงที่ขายเรือนร่างเพื่อแลกเงิน  

หงลี่จ้องมองใบหน้าคมคายที่ยังคงเรียบเฉยเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร  เขาวางถุงเงินเอาไว้บนเตียงข้างกายของนาง  เมื่อเห็นว่าหงลี่ไม่ยื่นมือออกมารับ

“ หยิบถุุงเงินนี่ไป แล้วก็ออกไปเสีย ข้ามีราชกิจจะต้องทำ หลังจากนี้หากข้าไม่เรียกก็ไม่ควรมาพบข้า  ข้ามีชายาและสนมมากมาย หากไม่เรียกหาก็ไม่ควรมาพบข้าโดยพละการ  อีกอย่างข้าก็เบื่อเจ้าแล้วด้วย  เพราะรสชาติก็ซ้ำๆเดิมๆ ไม่ได้เร้าใจอะไรอีกแล้ว  วันนี้ข้าสั่งให้รับสตรีใหม่เข้ามาเป็นสนมอีกชุด  และสั่งให้สตรีที่งามที่สุดเตรียมถวายตัวในคืนพรุ่งนี้ ส่วนเจ้ากลับไปได้แล้ว  ”  

ฮ่องเต้หนุ่มเอ่ยวาจาที่บาดใจหงลี่ต่อไป  เขาหันไปมองทางอื่นที่ไม่ต้องเห็นใบหน้างามที่พลัสลดลงทันทีหลังจากที่เข้าใจความหมายที่เขามอบถุงเงินให้แก่นาง  

“ ถ้าพระองค์เบื่อหม่อมฉันแล้ว  หม่อมฉันขอลาออกไปจากวังหลวงจะได้หรือไม่เพคะ พระองค์จะได้ไม่ต้องพบหน้าหม่อมฉันอีก ”

หงลี่เอ่ยขึ้น  คราวนี้ใบหน้าหล่อคมที่ยืนหันหลังให้นางนั้นเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย  แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นว่า “ เจ้าไม่รู้หรือว่าสตรีในวังหลังเมื่อเข้ามาแล้วจะออกไปไม่ได้  เจ้าถวายตัวมาเป็นสนมของข้า  ข้าจะเรียกใช้เจ้าหรือไม่  เจ้าก็ต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะแก่ตายไป  ไม่มีทางจะออกไปภายนอกวังหลวงได้อีก  ”

เขาบอกกับนาง  คิดหรือว่าจะหนีเขาออกไปจากที่นี่ได้  แม้เขาไม่เรีียกใช้นางแล้วก็ไม่อนุญาตให้ไปที่ใดทั้งสิ้น  อยู่ในวังหลวงแห่งนี้แหละ  อยู่ให้แห้งเหี่ยวหัวโตไปเลย 

เขาไม่เรียกหา นางก็จะมีชายใดไม่ได้ทั้งนั้น  สะใจเขายิ่งนัก  ฮ่องเต้หนุ่มเดินไปหยุดยืนที่ข้างหน้าต่างบานกว้าง ขณะที่หงลี่รีบขยับกายลงจากเตียง แล้วก็ค่อย ๆ เดินไปเก็บอาภรณ์ของตนเองที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมอย่างเร่งรีบ แล้วสำรวจดูว่าเรียบร้อยพอทีจะเดินกลับไปที่ตำหนักน้อยของนางได้หรือไม่  

ก่อนที่ก้าวเดินออกไปจากที่นี่  นางหยุดยืนอยู่ไม่ห่างจากฮ่องเต้หนุ่มที่บัดนี้เขาไม่ใช่อดีตคนรักของนางอีกแล้ว   นางเอ่ยขึ้นพอให้เขาได้ยินว่า

“ หม่อมฉันไม่ขอรับถุงเงินนั้นเพคะ  เพราะหม่อมฉันเองก็ใช้พระองค์ในการหาความสุขจากบุรุษเช่นกัน  แต่แล้วก็พบว่างั้น ๆ ไม่ได้เร้าใจอย่างที่หม่อมฉันคิด  เสียดายนักที่อยู่ในวังหลวง  ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันคงจะหาบุรุษอื่นที่เร้าใจกว่าพระองค์มาเป็นสามีแล้วเพคะ  ”  

นางเอ่ยขึ้นอย่างหน้าตาเฉยโดยไม่เกรงกลัวว่าเขาจะสั่งลงโทษที่นางกล้ากล่าววาจาสาวหาวเช่นนี้  แต่ก็ช่วยไม่ได้อยากจะทำให้นางโมโหจนเห็นช้างตัวเท่าหมูทำไมกัน

แล้วนางก็ก้าวเดินออกไปจากประตูไป โดยที่ไหล่บางของนางตั้งตรงอย่างหยิ่งทรนง  นางมุ่งหน้าเดินตรงไปตามทางเดินด้วยหัวใจที่แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ  เขาไม่ได้รักนางอีกแล้วจริง ๆ   เป็นนางที่คิดไปเอง  

เขาคงจะแก้แค้นนางที่เคยบอกว่านางหลอกใช้เขา หลอกเขาเล่น ๆ ปั่นหัวเขาเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น   แต่ที่นางพูดแบบนั้นก็เพื่อจะให้เขาไปจากนาง เพราะท่านพ่อคงจะไม่ละเว้นเขาแน่  แต่นางก็ไม่รู้ว่าเขาคือฮ่องเต้  เรื่องราวมันถึงได้กลับตาลปัตรไปเช่นนั้น  แต่ก็ช่างมันเถิด  เรื่องมันผ่านไปแล้ว  ไม่สามารถกลับไปแก้ไขสิ่งใดได้อีก

ทุกอย่างเมื่อครั้งอดีตถือว่าจบสิ้นกันแค่นี้  ระหว่างนางกับเขามันจบลงตั้งแต่เมื่อครั้งอยู่หนิงโจวแล้ว  แต่เป็นนางที่เข้าใจไปเองว่าเขายังมีใจให้  เพราะเขารับนางเข้ามาเป็นสนม  แต่หงลี่ก็ลืมคิดไป  เขาคงจะรับนางมาเพื่อแก้แค้นเสียมากกว่า มิเช่นนั้นจะมอบตำแหน่งสนมขั้นต่ำสุดให้แก่นางได้อย่างไรกัน  ถ้านางยังเป็นสตรีที่เขารัก  นางมันโง่เง่าเองที่ไม่มองความเป็นจริง

น้ำตาของนางไหลพรากลงมาเต็มใบหน้า  และหงลี่ก็ปล่อยให้มันไหลรินลงมาให้สาแก่ใจ  และโชคดีนักที่เวลานี้เป็นเวลาค่ำคืนแล้ว  คงไม่มีใครมาเห็นว่านางกำลังร่ำไห้ขณะที่กำลังเดินกลับไปยังตำหนักของตนเอง  

นางเดินมาเพียงลำพังโดยไม่เกรงกลัวสิ่งใด  เพราะหัวใจมันเจ็บจนด้านชา  จนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างไปเสียแล้ว  ขณะนั้นอยู่ ๆ  นางก็สะดุดล้มเพราะมัวแต่ร้องไห้โดยไม่ได้มองทางให้ดี  

แต่แล้วก็มีมือหนาคู่หนึ่งมาจับไหล่ของนางแล้วพยุงให้ลุกขึ้น  “ เป็นเช่นไรบ้าง  แม่นาง  เอ้อ…ท่านคงจะเป็นพระสนมนางหนึ่งในวังหลวงแห่งนี้หรือไม่  ”

องครักษ์ตงเหวินจ้องมองการแต่งกายของนางจนทั่ว  นางไม่ใช่นางกำนัลอย่างแน่นอน

“ อ่อ…ข้าเป็นเพียงสนมปลายแถวคนหนึ่งไม่ต้องมากพิธีหรอก  ข้าไม่เป็นไร  ขอบใจมากนะ ”  

นางหันไปมองหน้าคนที่ช่วยพยุงนางขึ้นมาจากพื้นที่นางล้มลงไปเพราะสะดุดหินที่ปูพื้นที่มันยื่นออกมาก้อนหนี่งแต่นางไม่ทันเห็น

“ ข้าคือองครักษ์ตงเหวินขอรับ  เห็นพระสนมล้มลงจึงได้รีบมาช่วย  ให้ข้าเดินไปส่งท่านดีไหม  เพราะตอนนี้ก็ค่ำมืดแล้ว เดินไปผู้เดียวคงไม่ดีกระมังขอรับ ”  หงลี่พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายเพราะตอนนี้ไม่อยากจะพูดจาอะไรกับผู้ใดทั้งสิ้น เพียงอยากจะเดินไปให้ถึงตำหนักของตนเองเพียงเท่านั้น