ตอนที่ 21 แววตาที่เปลี่ยนไป

วันเวลาผ่านไปเหมือนสายน้ำที่ไหลเอื่อย บาดแผลในหัวใจของลู่ซือหนานไม่ได้หายไปในชั่วข้ามคืน แต่ก็ค่อยๆ จางเบาลงทุกครั้งที่นางเลือกจะเผชิญหน้ากับมันอย่างไม่หลบหนี

ทุกเช้าเมื่อลืมตาตื่น นางไม่ได้รอคอยเสียงก้าวเท้าของผู้มาเยือนอีกต่อไป ทุกค่ำคืนเมื่อเอนกายลงบนหมอน นางไม่เฝ้าฝันถึงอดีตอีกแล้ว นางเรียนรู้ที่จะยิ้มให้ตัวเองในกระจก แม้ในวันที่ยังรู้สึกเจ็บลึกอยู่บ้าง

นางรู้สึกได้ว่าตนเอง แข็งแกร่งขึ้น ความผิดหวังทำให้นางเติบโต ไม่ใช่เพราะไม่มีน้ำตา แต่เพราะแม้มีน้ำตา นางก็ยังสามารถเช็ดมันเองได้ และยืนหยัดต่อไปด้วยหัวใจที่สงบนิ่งกว่าเดิม

ลู่ซือหนานเดินทอดน่องอย่างไร้จุดหมายอยู่ในเรือน สองมือประสานกันอยู่หน้าท้อง ดวงหน้าเศร้าสร้อยยังไม่คลายจากความผิดหวังในหัวใจ

เมื่อเดินผ่านศาลาใหญ่ นางก็ชะงักฝีเท้า เงยหน้าขึ้นอย่างเงียบงัน

เบื้องหน้าภายในศาลา เผิงเหยียนเฉิงนั่งเรียนอยู่กับอาจารย์ผู้เป็นนักปราชญ์ ตรงหน้ามีตำราหลายเล่มที่กางเปิด วางพู่กันในมือลงเป็นจังหวะราวกับกำลังขีดเขียนคำสำคัญลงไปด้วยความตั้งใจจริง สีหน้าแน่วแน่ มั่นคง ดวงตาทอประกายเคร่งขรึมอย่างที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน

เขามิได้สังเกตว่ามีใครมองอยู่ บัณฑิตหนุ่มยังคงจดจ่ออยู่กับตัวอักษรในตำรา ยามจดบทกลอนหรือหลักปรัชญาลงบนแผ่นกระดาษตามที่อาจารย์ผู้รู้สอน

ทุกการขยับเคลื่อนไหวของเขาล้วนเปี่ยมด้วยพลังที่เงียบสงบ แต่เด็ดเดี่ยวและตั้งใจ

ลู่ซือหนานมองเขาเงียบๆ จู่ๆ ความเศร้าในใจที่เหมือนก้อนหินทับถมมาตลอดหลายวันก็พลันเบาลงอย่างประหลาด

แม้ใจจะยังปวดร้าวจากความรักที่พังทลาย แต่เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ชายหนุ่มผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยบอบช้ำแทบยืนไม่ไหว กำลังยืนหยัดอีกครั้งด้วยความเพียร นางกลับรู้สึกว่าความเจ็บในอกของตัวเองน้อยนิดกว่าเขามากนัก เหตุใดนางจะยืนหยัดอีกครั้งไม่ได้

ริมฝีปากลู่ซือหนานคลี่ยิ้มบางๆ โดยไม่รู้ตัว ดวงตาที่เคยหม่นหมองก็กลับมีแสงสว่างริบหรี่ขึ้นมา

“ข้าต้องเข้มแข็งให้ได้อย่างท่าน” นางพึมพำแผ่วเบาในลำคอ ราวกับจะให้กำลังใจทั้งเขาและตัวเอง

ไม่นานนัก เสี่ยวหลานสาวใช้คนสนิท เดินตามมาพร้อมรอยยิ้ม

“คุณหนูเจ้าคะ อากาศวันนี้ดีนัก ไปเดินเล่นที่ตลาดกันเถอะเจ้าค่ะ”

ลู่ซือหนานนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ พลางคิดในใจว่า บางทีการออกไปเดินสูดอากาศนอกเรือนบ้างก็คงดีไม่น้อย

นางกลับไปที่ห้อง ในระหว่างที่กำลังเลือกเครื่องประดับผมที่จะติดไป อันเหม่ยฉินเดินผ่านมาพอดี เมื่อเห็นบุตรีที่ไม่ได้มีสีหน้าเศร้าหมองอีกต่อไป ก็รู้สึกโล่งใจในอก นางยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“จะไปไหนกันหรือ”

“ไปตลาดเจ้าค่ะ”

“ในเมื่อจะออกไปตลาด เหตุใดไม่ชวนเหยียนเฉิงไปด้วยเล่า”

ลู่ซือหนานชะงักไปนิดหนึ่ง หันมองมารดาด้วยแววตาสงสัย ลู่ฮูหยินยิ้มเอ็นดู

“เด็กคนนั้นอ่านตำรามากเกินไปจนแทบไม่ได้ออกไปไหนเลย อากาศดีเช่นนี้ พากันไปเดินผ่อนคลายเสียหน่อยก็ดี”

 “จริงเจ้าค่ะคุณหนู คุณชายเผิงนั่งอ่านเขียนตำราทั้งวัน ดูซีดเซียวลงไปมาก หากได้เดินสูดอากาศคงดีไม่น้อย” เสี่ยวหลานรีบเสริมเสียงใส

ได้ยินเช่นนั้น ลู่ซือหนานจึงพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเลนัก ใจหนึ่งนางเองก็อยากเห็นเขาได้ผ่อนคลายบ้าง และอีกใจหนึ่งก็อยากมีใครสักคนเคียงข้างในวันที่หัวใจของตนเองเริ่มแข็งแรงขึ้นอีกครั้ง

เสียงบทเรียนสุดท้ายของวันเงียบลงในลานเรือนฝั่งตะวันออก เผิงเหยียนเฉิงวางพู่กันลงกับแท่นหมึกอย่างเบามือ เช็ดมือกับผ้าแพรที่วางอยู่ข้างตัว ก่อนจะลุกขึ้นคารวะส่งอาจารย์ของตน

เมื่อนักปราชญ์ผู้รู้เดินไปแล้ว เสียงฝีเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ลู่ซือหนานในชุดสีอ่อนเดินเข้ามา หยุดอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะสูดลมหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“พี่เหยียนเฉิง” เสียงของนางนุ่มนวล

“วันนี้อากาศดี ข้าตั้งใจจะไปเดินชมตลาดกับเสี่ยวหลาน หากท่านไม่ติดขัดสิ่งใด อยากไปด้วยกันหรือไม่”

เผิงเหยียนเฉิงหันมองนางอย่างประหลาดใจเล็กน้อย ดวงตาคมกะพริบหนึ่งครั้งอย่างลังเล เขาไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้ออกไปเที่ยวเล่นกับนางในฐานะเช่นนี้ และก็ไม่เคยกล้าคาดหวังด้วยเช่นกัน

แต่เมื่อสบตากับรอยยิ้มที่พยายามสดใสของหญิงสาว ความลังเลในใจของเขาก็ค่อยๆ คลายลง

“ข้ายินดี” เขากล่าวเสียงเบา ดวงตาทอแววอบอุ่นอย่างไม่อาจปิดบัง

เห็นเขาตอบรับ ลู่ซือหนานก็ยิ้มกว้างขึ้นนิดหนึ่ง เสี่ยวหลานที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบยกมือขึ้นป้องปากหัวเราะคิกอย่างยินดี ก่อนจะรีบออกปากเร่งเร้า

“เช่นนั้นพวกเรารีบไปกันเถอะเจ้าค่ะ ช่วงนี้ตลาดมีร้านขนมเปิดใหม่ด้วยนะเจ้าคะ”

ทั้งสามคนเดินออกจากเรือนด้วยบรรยากาศผ่อนคลาย เผิงเหยียนเฉิงที่เดินเคียงข้างลู่ซือหนาน ท่าเดินของเขามั่นคงขึ้นจนเกือบจะหายเป็นปกติแล้ว

บัณฑิตหนุ่มรู้สึกหัวใจอบอุ่นอย่างน่าประหลาด อากาศยามเย็นเย็นสบาย แสงอาทิตย์อาบทาทุกสิ่งให้ดูอ่อนนุ่มและสวยงามกว่าปกติ โดยเฉพาะในยามที่มีนางอยู่ข้างกาย

************************