บทที่ 32

บทที่ 32 ย่องเบา

"ไอ้เป้มึงมานอนเบียดกูทำไมเนี่ย!" บอมพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างมานอนเบียดเขาที่โซฟาตัวใหญ่หลังจากเลิกดื่มกันแล้ว ซึ่งแน่นอนว่านั่นคือเป้ที่กำลังซุกตัวเบียดเขาอยู่

"กูนอนบนเตียงคนเดียวมันอ้างว้างว่ะ" เขาตอบกลับเสียงเบาพร้อมกับแย่งผ้าห่มจากบอมมาห่มให้ตัวเองอย่างถือวิสาสะ บอมได้แต่กลอกตาไปมาอย่างระอากับพฤติกรรมของเพื่อน เขาหยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วก้าวข้ามเป้ลงไป

"เวร! ยังจะมาแย่งกูอีกไอ้ห่า" ว่าจบก็เดินจ้ำอ้าวเข้าไปหอบผ้าห่มและหมอนในห้องนอนของเป้ออกมาแล้วปูผ้าห่มผืนหนาลงบนพรมสีเทา จากนั้นก็วางหมอนขนห่านลงแล้วเขาก็ล้มตัวลงนอน

"กูคิดถึงน้ำฝน" เป้พูดขึ้น ทั้งที่เปลือกตาของเขายังปิดสนิท "คิดถึงตัวเองก่อนไอ้เวร เอาตีนออกไปจากผ้าห่มกู!" บอมตะเบ็งเสียงใส่อย่างหงุดหงิด ก่อนจะกระแทกตัวนอนลง เพียงไม่ถึงนาทีเขาก็ต้องลุกขึ้นนั่ง เมื่อเป้ขยับเลื้อยลงมานอนเบียดเขาอีก

"ไปไอ้เป้ มึงไปใส่เสื้อผ้า กูจะพาไปหาน้องฝน" เมื่อทนไม่ได้เขาก็ต้องอาสาพาเพื่อนไปแทน เป้ไม่รอช้าที่จะลุกขึ้นไปแต่งตัวด้วยความช่ำชอง ก่อนจะเดินอาดๆออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดสบายๆ เสื้อยืดสีขาวดกางเกงขาสั้น

"ไปชุด