Semua Bab สยบรักร้าย: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 1 หน้ามึน"น้ำฝน~" เสียงสดใสของเพื่อนรักอย่างไอริณเอ่ยเรียกจนน้ำฝนต้องหยุดชะงักฝีเท้าที่กำลังเร่งรีบ เธอค่อยๆหมุนตัวกลับไปมองหน้าเพื่อนรักช้าๆ"รีบไปไหนเหรอคะ?" ไอริณถามเสียงใสและเธอก็ค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ๆเพื่อนรักจนสายตาไปปะทะกับรอยแดงๆที่แขนของน้ำฝน"แล้วแขนไปโดนอะไรมาคะเนี่ย?" ไอริณจับแขนเพื่อนขึ้นมาดูด้วยความตกใจเมื่อเห็นรอยแดงขีดยาวและมีเลือดซิบออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นเพื่อนทักแบบนั้นความเจ็บปวดก็ทำให้ใบหน้าสวยเหยเก"ก่อนหน้านี้ฉันไม่เจ็บเลยนะ" เธอมองบาดแผลด้วยแววตาสั่นระริก ไอริณล้วงกระเป๋าหยิบพลาสเตอร์ลายการ์ตูนมาปิดบาดแผลให้เพื่อน ด้วยความเป็นห่วงน้ำฝนยกมือขึ้นมาลูบผมเพื่อนรักอย่างเอ็นดูในความน่ารักของเธอก่อนที่จะกอดคอไอริณแล้วเดินเข้าลิฟท์ไป"เดี๋ยว!!!" เสียงที่คุ้นเคยอีกเสียง แมนนี่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในลิฟท์ ทั้งสามยืนมองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนจะกรี๊ดเสียงหลงและสวมกอดกันแน่น"ปิดเทอมนานคิดถึงจะแย่อยู่แล้วเนี่ย..." แมนนี่คือเจ้าของคำพูดที่ดูมีจริต "หนูก็คิดถึงน้ำฝนกับแมนนี่มากๆเลยค่ะ" ไอริณยิ้มสดใสให้เพื่อนทั้งสอง"แหมๆ คิดถึงแต่ไม่ยอมมาหาเลยนะลูก...กกหลัวอยู่นั่นแหละ"

บทที่ 3 หลบหน้า"นะ...น้องฝนหนูไปทำอะไรมาลูกทำไมเสื้อผ้าหน้าผมเป็นแบบนั้นคะ" วิยดาเอามือทาบอกอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพยับเยินของลูกสาว และทุกคนที่นั่งอยู่ก็ตกใจไม่ต่างกัน"เจอคนโรคจิตค่ะ" วิยดาทำหน้าตกใจเข้าไปอีกเมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกสาวบอกเธอ เธอไม่รอช้าที่จะลุกขึ้นมาสวมกอดลูกสาวและจัดเสื้อผ้าหน้าผมของเธอให้เข้าที่"มันอยู่ไหนครับน้องฝนเดี๋ยวไปจัดการเอง" ราเชนทร์พูดขึ้น ท่าทางของเขาพร้อมที่จะปะทะมาก น้ำฝนไม่ได้ตอบอะไรแต่เธอกลับรั้นให้วิยดาพากลับบ้าน"คุณพ่อขาหนูอยากกลับบ้าน" วิฑูรย์มองหน้าภรรยาและทั้งสองก็พยักหน้าเป็นอันรู้กัน น้ำฝนถูกวิยดาพาออกมาจากตรงนั้นและวิยดาก็พาเธอขึ้นมารอวิฑูรย์บนรถทันที"คุณแม่บอกแล้วว่าอย่าแต่งตัวโป๊แบบนี้เห็นไหม..." ปากก็พร่ำบ่นลูกสาวแต่เธอก็ปลอบลูกสาวไปด้วย น้ำฝนไม่ได้เอ่ยอะไร เธอสวมกอดผู้เป็นแม่แน่น"กลัวมากเลยใช่ไหมลูก" เด็กสาวพยักหน้าเป็นคำตอบและขยับกายเข้าสวมกอดแม่เอาไว้แน่น"หนูอยากไปเรียนยิงปืนค่ะ" สิ้นประโยคของลูกสาว วิยดาต้องเบิกตากว้างและหันไปมองหน้าสามีที่เพิ่งขึ้นรถเชิงถาม วิฑูรย์ยิ้มอ่อนและเอื้อมมือมาลูบผมลูกสาวเบาๆ"อยากเรียนยิงปืนพ่อก็สนองให้พ่อ

บทที่ 5 ถามหน่อย"ไปต่อที่ห้องฝนไหม~สนุกนะ" ผงกศีรษะขึ้นมาแล้วเอี้ยวตัวมาสบตาเป้ ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอเล็กน้อย และนั้นก็ทำให้เธอดูเซ็กซี่มากพอตัว"ถ้าไปต่อมีหวังเธอได้คลานลงจากเตียงแน่!!" เค้นเสียงรอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์นักกับคำพูดเชื้อเชิญของหญิงสาว เป้แบกร่างอ่อนปวกเปียกมาขึ้นรถแล้วพาเธอขับกลับทาวน์เฮ้าส์ตัวเองทันที"โอ๊ย...ร้อนเหมือนไฟเผาอ่า~" น้ำฝนร้องออกมาเมื่อเจอฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้าไป เธอนั่งขยับไปมาบนเบาะรถพลางจับเสื้อผ้ากระพือไปกระพือมา ทว่าเธอไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าสิ่งที่ทำมันทำให้เป้ต้องลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่หน้าอกที่ถูกห่อหุ้มด้วยบราปีกนกไร้สายปรากฏสู่สายตาคมกริบดั่งเหยี่ยว เขามองการกระทำของเธอสลับกับมองทางไปด้วย ให้ตายสิวะ!!"อยากอ้วกวะ!" หลับตาอยู่ดีๆก็พร่ำบอกเสียงอ้อแอ้ เป้ที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบจอดรถเทียบฟุตบาททันที เขาไม่รอให้รถตัวเองเลอะหรอก ร่างบอบบางใสชุดเดรสสีดำรัดรูปถูกหิ้วปีกออกมาจากรถ น้ำฝนเดินเซๆมานั่งแหมะลงกับเก้าอี้ข้างถนนพร้อมกับเรียกหาเพื่อนรักทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงยืดยาน"ไอริณจ๋า~ฝนอยากหอมแก้มหนูจังเลย...." เอนตัวพิงเก้าอี้อย่างหมดสภาพ ปากก็พร่ำเพ้อเรียกหาไอร

บทที่ 7 ได้แล้วหนี@เช้าวันต่อมาแสงแดดในยามเช้าที่ส่องผ่านม่านระเบียงเข้ามาภายในห้อง ทำให้ห้องโทนสีดำสนิทมีแสงสลัวๆลางๆ และเป็นสิ่งที่ปลุกเป้ให้ปรือตาขึ้นมาในยามเช้าแบบนี้เหมือนทุกๆวันเขาขยับกายไปมาไล่ความเมื่อยล้าในกาย มือหนาควานหาใครบางคนที่นอนอยู่ข้างๆ ทว่า!!"ไปไหนวะ!!" เป้ดีดตัวลุกขึ้นนั่งตัวตรงและเพ่งมองไปรอบห้องก็พบแต่ความว่างเปล่าไร้ซึ่งร่างบอบบางของน้ำฝน เขายีผมตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมดอย่างหัวเสีย"ไม่เจ็บบ้างหรือไงวะ" ปากพร่าบ่นมือก็กดโทรศัพท์โทรหาใครบางคน(อะไรของมึงแต่เช้าวะเนี่ย!) เสียงปลายสายกรอกเข้ามาอย่างไม่สบอารมณ์นัก"เอาเบอร์น้ำฝนกับไอริณให้กูดิ๊!"(เอาไปทำไมวะ?) อาทิตย์ถามกลับมาอย่างมึนงงจู่ๆเพื่อนก็ถามหาเบอร์น้ำฝน คนโดนถามกลับก้มหน้าเม้มปากแน่น"จะให้กูไหม?"(เออๆเดี๋ยวกดดูที่โทรศัพท์เมียแป๊บ) เสียงปลายสายเงียบไปชั่วครู่ก่อนอาทิตย์จะไล่ตัวเลขครบทั้งสิบหลักให้เป้ฟัง เขาไม่ได้กล่าวขอบคุณหรือพูดอะไรต่อจากนั้นนอกจากกดวางสายไปดื้อๆ นั้นทำเอาคนปลายสายงงมากตู๊ด~ ตู๊ด~เขายืนเท้าเอวอยู่ปลายเตียงและมือข้างขวาก็กำลังกดต่อสายไปหาเจ้าของเบอร์ที่เขาเพิ่งขอมาจากเพื่อนรัก ทว่าเ

บทที่ 9 โลกของเป้ NC"อยากกินก็ถอดเองสิ~" เป้แสยะยิ้มมุมปากร้ายกาจ เขาไม่ได้ทำตามที่เธอบอก น้ำฝนมองตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่เดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้ามึนงง ทว่าไม่กี่วินาทีเขาก็เดินกลับเข้ามาในห้องด้วยกุญแจมือกับผ้าแพรผืนเล็กๆน้ำฝนมองตามการกระทำของชายหนุ่มไม่วางตา จนกระทั่งเขาคลานเข่าเข้ามาหาเธอแล้วจับข้อมือของเธอทั้งสองข้างมาใส่กุญแจมือเอาไว้แล้วยกแขนของเธอทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะของเธอ"เป้จะทำอะไร?" ถามเสียงหวั่นๆ เมื่อเห็นเป้กำลังจะเอาผ้ามาปิดปากเธอ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา เขาจัดการผูกมัดผ้าแพรสีแดงลงบนกลีบปากอวบอิ่มของน้ำฝน จากนั้นก็ดันตัวเธอลงนอนไปกับที่นอนมือหนาสอดเข้าไปใต้เอวคอดและจัดการถอดกระโปรงหนังสีดำของเธอออก ตามด้วยแพนตี้ตัวจิ๋วที่ปกปิดของสงวนของเธอไว้เขามองดูชั้นในสีดำลายลูกไม้ด้วยสีหน้าหื่นๆก่อนจะเก็บมันยัดใส่กระเป๋าด้านหลังกางเกงยีนส์น้ำฝนได้แต่มองการกระทำของเป้ตาปริบๆ ร่างกายที่ว่าอ่อนปวกเปียกตอนนี้มันตื่นตัวอีกครั้ง การกระทำของเป้กำลังทำให้เธอกลัว"พร้อมจะเริ่มบทรักกับฉันหรือยัง?" เขาโน้มใบหน้าเข้ามาถามเสียงพร่า มือหนาหยาบกร้านไล่ลูบวนตั้งแต