บทที่ 6

กู้หม่างขมวดคิ้ว สีหน้าดูเคร่งขรึมมากขึ้น หายใจเข้าลึกและวางสายโทรศัพท์

เขาเองก็ต้องการกลับไปที่หยางเฉิง แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้

การกลับไปตอนนี้จะเป็นการแจ้งเตือนให้ใครบางคนรู้ โดยเฉพาะผู้ที่คิดว่าเครื่องบินส่วนตัวของเขาตกและหายสาบสูญ เพื่อก่อปัญหาอีกครั้ง และคิดหาวิธีทำร้ายเขาด้วยวิธีที่เลวร้ายมากขึ้น!

“ไข่มุกหรือมุกบุก คุณชอบอันไหน?”

กู้หม่างสะดุ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหันกลับมาเผชิญหน้ากับดวงตากลมโตสดใสคู่หนึ่ง เธอยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มหวานแหววเหมือนกับชานมในมือ

“คุณเป็นอะไรไป?" เจียงชั่นมองเขาด้วยความสงสัย "สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย…”

“ผมสบายดี” ความรู้สึกเมื่อถูกมองผ่านดวงตาคู่นี้ ทำให้รู้สึกไม่ชอบใจเล็กน้อย

เสียงของกู้หม่างรุนแรงและเย็นชา เขามองเธออย่างเฉยเมยแล้วตอบกลับ “ดื่มเองสิ ผมไม่ชอบของหวานแบบนี้”

เจียงชั่นตัวแข็งค้างอยู่อย่างนั้น ขณะถือชานมสองแก้ว หลังจากนั้นไม่นานเธอกัดริมฝีปากแล้ววิ่งตามเขาไป

เธอเดินตามเขาแต่ไม่กล้าเข้าใกล้มากเกินไป แผ่นหลังอันกว้างใหญ่ราวกับกำแพงภูเขาน้ำแข็ง อีกฝั่งของกำแพงคือโลกที่เป็นของเขาแค่คนเดียว เธออยู่ใกล้ภูเขาลูกนี้มาก แต่ไม่สามารถข้ามมันไปได้

…

ในวันที่สองหลังแต่งงาน ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ

กู้หม่างยกห้องนอนให้เจียงชั่นและตัวเองไปนอนบนโซฟาด้านนอกห้องแทน มีแค่ผ้านวมผืนเดียวห่มเท่านั้น แต่เขาก็มอบผ้าห่มนี้ให้เธอและตัวเองเปลี่ยนไปใช้ผ้าห่มโทรม ๆ เจียงชั่นรู้สึกเสียใจเล็กน้อย และยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนเป็นเวลานาน อย่างไรก็ตามคำว่า ‘กลับเข้าห้องและนอนกันเถอะ’ ดูเหมือนจะติดอยู่ในลำคอและไม่สามารถพูดออกไปได้

กู้หม่านพูดถูก เธอยังต้องใช้เวลาในการปรับตัวให้เข้ากับความจริงที่ว่าเธอมีสามี

เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย เม้มริมฝีปากแล้วยิ้มให้เขา

มีข่าวลือว่ากู้หม่างเป็นคนเฉยเมยและสื่อสารกับคนอื่นไม่เก่ง แต่เขากลับต่อสู้เก่งมาก เธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้แย่ขนาดนั้น อย่างน้อยเขาก็ให้ความเคารพและอดทนต่อเธอ

ตามกฎแล้ว เจ้าสาวควรกลับบ้านในวันที่สาม

เมื่อเจียงชั่นตื่นขึ้นในตอนเช้า ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกใจเต้นเหมือนจังหวะกลอง

สำหรับคนอื่นถือเป็นเรื่องใหญ่ของคู่บ่าวสาวที่จะกลับบ้านหลังจากแต่งงานได้สามวัน ซึ่งส่วนใหญ่ต้องพาลูกเขยมาด้วย และเตรียมของขวัญกลับไปเยี่ยมบ้านพ่อแม่ฝ่ายเจ้าสาว เมื่อครอบครัวกินข้าวกันพร้อมหน้าอย่างมีความสุข จะต้องรีบกลับมาก่อนพระอาทิตย์ตกดินในช่วงบ่าย

แต่สำหรับเจียงชั่น เธอกลับไปคราวนี้เพื่อขอเงิน

พ่อของเธอสัญญาว่าตราบเท่าที่เธอแต่งงานแทนเจียงเหยา เขาจะมอบสินสอดก้อนโตให้เธอ ซึ่งเพียงพอที่จะรักษาอาการป่วยของแม่ และเพียงพอสำหรับน้องชายของเธอไปโรงเรียน

อย่างไรก็ตาม ผ่านมาสามวันแล้ว นับตั้งแต่เธอแต่งงาน คำสัญญาของตระกูลเจียงดูเหมือนจะหายไปกับอากาศ ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย

เจียงชั่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และตัดสินใจว่าเธอคงต้องกลับไปด้วยตัวเอง และไม่สามารถพากู้หม่างไปด้วย ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะถูกเปิดเผย และกู้หม่างจะรู้สึกโกรธมากเมื่อรู้ความจริง

“กู้หม่าง ฉัน…” เธอใช้สมองคิดหาคำพูดที่ดีและหาเหตุผลที่สมเหตุสมผลมากพอ เพื่อให้ลูกเขยของพวกเขาไม่ต้องกลับบ้านไปพร้อมกับเธอ

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เธอกลืนคำพูดเหล่านั้นทั้งหมดและพยายามบีบคำพูดออกมาสองสามคำ “ฉันทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว มากินด้วยกันเถอะ”

กู้หม่างกำลังออกกำลังกายตอนเช้าที่สนามหญ้าเหมือนเดิม เมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบาของเธอ หัวใจของเขารู้สึกเหมือนกับยอดภูเขาน้ำแข็งเริ่มละลาย

เจียงชั่นทำเกี๊ยวนึ่งมังสวิรัติและข้าวแปดสมบัติ และยังทำนมถั่วเหลืองด้วย เมื่อกู้หมางก้าวเข้าไปในห้องกินข้าวเล็ก ๆ ก็รู้สึกสดใสขึ้นมาก ตั้งแต่แต่งงานที่นี่ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ดั่งมีดอกไม้ไฟถูกจุดไปทั่วทุกที่ ทุกสิ่งที่ผ่านมือของเจียงชั่นล้วนมีกลิ่นหอมอบอุ่นเหมือนแสงแดด

กู้หม่างอมยิ้มโดยไม่รู้ตัวและนั่งลง

ผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ตรงข้ามดูเหมือนเป็นกังวลเล็กน้อย

เขาคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “วันนี้ถึงเวลาที่คุณต้องกลับบ้านพ่อแม่แล้วใช่ไหม?”

เจียงชั่นตกใจ เธอกัดริมฝีปาก หรี่ตาลง และไม่พูดอะไร