เข้าสู่ระบบแชร์
ตอน 16 คู่ทำลาย
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-24 19:00:13"พ่อบี มันหายหัวไปไหนห๊ะ!" สรรพนามจิกหัวเรียกดังมาจากริมฝีปากคนที่กำลังนอนไม่สบอารมณ์อยู่บนเตียงกว้าง ดวงตาจับจ้องโทรศัพท์มือถือ
ตรงหน้าจอฉายชัดว่า..เกมฝั่งตัวเองกำลังเสียเปรียบ ทว่าคำเดียวคำนั้นกลับทำให้บีบี ผู้เทิดทูนบดินทร์ ยิ่งกว่าชีวิต มองเขาตาดุ แล้วกล่าวบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ต่อจากนี้ห้ามเรียกพ่อบีว่ามันเด็ดขาด ท่านอยู่สูงกว่าเราสองคนมาก" "เหอะ..มันก็คนเหมือนกันนั่นแหละ" "เต!" "ครับผม รับทราบแล้ว..คร้าบบบบ" "แล้วจะถามถึงพ่อบีไปทำไม?" "อีกแค่สามวันจะถึงงานแต่งเราแล้ว คุณท่านเป็นพ่อประสาอะไร ถึงได้ปล่อยให้ลูกตัวเองวุ่นวายอยู่คนเดียว" คนหัวร้อนจากการแพ้เกมบ่นอุบ โยนมือถือทิ้งข้างตัว ยกมือยีหัวผมยุ่งเหยิง พร้อมยันกายลุกขึ้นนั่ง "แล้วเตล่ะ..นี่ก็ใกล้จะถึงงานแต่งของเราแล้วนะ วัน ๆ ไม่คิดจะไม่ทำอะไรเลยเหรอไง?" บีบีบ่นอุบ ดวงตามองชายเฮงซวยที่ตัวเองเลือกมาเป็นสามีด้วยความระอาใจ หากไม่ติดว่าตั้งท้องลูกเขา เธอไม่มีวัน คว้าเอาเตชินมาร่วมหอลงโรงด้วยเด็ดขาด "แล้วบีจะให้เตทำอะไรล่ะ..ในเมื่อธีมงาน เตเลือกสีฟ้า บีจะเอาสีชมพู แล้วก็เรื่องชุดเจ้าบ่าวอีก เตจะใส่สูทสีดำ บีกลับเลือกสีน้ำตาลให้ ถ้าแบบนั้น ไปจัดการเองดีกว่าไหม?" "เต! อย่ามายอกย้อนบีนะ" เสียงแหลมแวดใส่ โยนถุง ช้อปปิ้งลงพื้นลวก ๆ แล้วยืนกอดอก คิ้วขมวดชนกัน มาจากเรื่องที่ตนเผลอไล่ออแกไนท์จัดงานหมดกลุ่ม เพราะไม่พอใจที่วางดอกไม้ไว้ผิดที่ผิดทาง ขวางหูขวางตาทางที่จะเดินผ่านไปตรวจความเรียบร้อย สุดท้ายเลยมานั่งเป็นกังวล กลัวบดินทร์จะบ่นที่ไปหักหน้าบริษัทเพื่อนของเขา อีกทั้งใจหนึ่งก็รู้สึกโมโห เมื่อเห็นเขายังไม่ยอมกลับมาทำหน้าที่พ่อสักที ก็ได้แต่นึกสงสัย ทว่าเพราะไม่อยากก่อกวนเวลาบดินทร์มากนัก เลยได้แต่ยอมปล่อยไป ไม่กล้าหือกล้าอือ เนื่องด้วย..ยังใช้เงินเขาอยู่ "แล้วพ่อบีจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ ท่านผิดนัดเตมาสามรอบแล้วนะ ใจคอไม่คิดจะพูดคุยกันเลยเหรอไง!" เตชินอดไม่ได้ที่บ่นออกมา บดินทร์ทำให้เขาเหมือนเป็นคนไร้ค่า "คุณพ่อเพิ่งโทรมาบอกว่า..ท่านติดธุระส่วนตัว แต่จะกลับมาให้ทันงานแต่งเรา" บีบีว่า ก่อนจะเดินนวยนาดมาทรุดนั่งลงบนเตียงนุ่ม แต่มือยังคงเลื่อนไล้ จอมือถือ เลือกสรรข้าวของที่หมายปอง ไม่ได้สนใจจะเหลือบมองหน้าคนข้างกายที่กำลังยับยู่ยี่ ไม่สบอารมณ์ "เลิกซื้อของฟุ่มเฟือยสักทีเหอะ เตขี้เกียจรับ" เขาบ่นอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นบีบีกดสินค้าบางอย่างลงในตะกร้าอีกแล้ว พร้อมสลับสายตาเหลือบมองกล่องพัสดุที่ยังไม่ได้แกะ ตั้งเป็นกองพะเนิน อยู่ตรงมุมห้องอย่างรำคาญใจ วัน ๆ หนึ่งต้องวิ่งรับข้าวของที่เธอสั่งเป็นสิบ ๆ รอบ จนอันดับในเกมตกลงฮวบ ๆ "บีไม่ได้ขอเงินเตซื้อสักหน่อย จะบ่นอะไรหนักหนา..รู้ไหมมันโคตรน่ารำคาญ" "งั้นบีก็เดินไปรับของเองบ้างสิ จะมาใช้เตทำไม!" "ถ้าเรื่องแค่นี้ เตทำให้บีไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาใช้เงินของบี" คนถือไพ่เหนือกว่า ยื่นคำขาด ยังไงซะ..เตชินก็หาเงินใช้คนเดียวไม่ได้ และถึงแม้ว่าเขาจะเป็นอดีตทนายความมีชื่อ ทว่าเพราะข่าวฉาว เรื่องการสร้างหลักฐานปลอม เพื่อช่วยลูกความตัวเองให้ชนะคดี เลยทำให้ถูกริบใบประกอบวิชาชีพ สุดท้ายจึงเป็นแค่คนไร้งานที่มีเพียง ใบหน้าหล่อเหลา "เตขอโทษครับ ต่อไปนี้ เตจะเชื่อฟังบีทุกเรื่อง" "ให้มันจริงเหอะ" "เออ! แล้วพ่อของบี ท่านจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ?" "จะอะไรกับท่านนักหนา พ่อไม่อยู่เราก็แต่งงานกันได้" "ไม่ได้!" "ทำไม" บันนิดาถามด้วยสงสัย พักหลังมานี้ เตชินเอาแต่บ่นหาถึงบดินทร์อยู่ทุกวัน "บีลืมแล้วเหรอ..เรื่องสินสอดไง! ถ้าพ่อบีไม่โผล่หัวมา พี่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน อย่าลืมสิ มะ..ท่านยังไม่ได้เอาของมาไว้ให้เรา" เตชินว่าอย่างกลัว ๆ เขาอุตส่าห์ไปคุยไว้กับเพื่อนสนิทหลายคนว่าตนนั้นนำทรัพย์สิน มาสู่ขอสาวหลายสิบล้านแล้วถ้าวันงานไม่มี หน้าบาง ๆ ของเขาคงต้องแตกละเอียด ไม่เหลือชิ้นดี "ฮ่า ๆ เรื่องแค่นี้เนี่ย!" บีบีหัวเราะร่วน จนตัวเกร็ง ไม่คิดว่าเตชินจะหวาดกลัวกับเรื่องแค่นี้ สองมือรีบเปิดกระเป๋าสุดหรู ใช้นิ้วคีบสิ่งหนึ่งขึ้นมาอวดโชว์ด้วยความภูมิอกภูมิใจ "เตจะกังวลไป ให้หน้าหล่อ ๆ ต้องหมองเศร้าไปทำไมล่ะคะ..ในเมื่อคุณพ่อ ท่านให้บัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัดมาใช้ เราจะรูดสักสิบยี่สิบล้านมาไว้เป็นสินสอด ขนหน้าแข้งท่านก็ไม่ร่วงหรอกค่ะ" และคนหน้าเงินพอได้เห็นสิ่งนั้น นัยน์ตาคมพลันเต็มไปด้วยเลห์เหลี่ยมแสนแพรวพราว ฉีกยิ้มเริงร่า อารมณ์ดีจนลืมความขุ่นมัวของการแพ้เกมไปจนหมด ใช้วงแขนไปลากเอาตัวบีบีมาไว้ในอ้อมกอด บรรจงกดจมูกลงไปหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ ออดอ้อนตัวเงินตัวทองคนใหม่ คนที่จะทำให้เขาสบายไปชั่วชีวิต พร้อมทั้งออกแรงจับร่างบางกดกับเตียง เริ่มบรรเลงเพลงราคะเอาอกเอาใจคุณว่าที่ภรรยา ผู้เป็นทายาทเพียงคนเดียวแห่งตระกูล..วงศ์สูงส่ง กระทั่งบทเพลงคาวราคีได้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จากพระจันทร์เป็นตะวัน จนแสงอาทิตย์เริ่มมอดดับลงอีกครั้ง เตชินยังคงถูกกักขังให้อยู่กับร่างกายที่แสนเบื่อหน่าย ในห้องสีขาวอันจืดชืด บีบีไม่ยอมปล่อยให้เขาออกไปไหนสักที่ เธอเอาแต่สั่งให้ทำอีก ๆ ทำอีก บำเรอตัวเองทั้งวันทั้งคืน จนความสนุกเริ่มจะกลายเป็นความทรมานสำหรับเขา ร่างกายกำยำซีดเผือดจนจะเป็นผีดิบ ผู้หญิงตรงหน้ากลับไม่ได้มีท่าทีจะลดราวาศอก ความต้องการที่มีในกามลงเลยสักนิดเดียว ทำให้เตชินเบื่อหน่ายเต็มทน อยากจะออกไปเดินเล่นข้างนอก แต่ยังไม่ทันจะถึงประตู บีบีก็มาลาก กลับไปขึ้นเตียง อีกครั้งและอีกครั้ง และหากเป็นแบบนี้ต่อไป เตชินเกรงว่าตัวเองจะช็อกตายก่อนถึงวันแต่งงานแน่ ๆ
บทล่าสุด
สวมเขาให้ฉัน ระวังพ่อแกให้ดี! 50 ได้โปรดกลับมาเถอะนะ (จบ)
นิรณามองสามีด้วยแววตาอ่อนล้า หัวใจหนักอึ้งด้วยความเวทนา บดินทร์กลายเป็นเจ้าชายนิทรามานานกว่าห้าเดือนแล้ว ร่างกายที่เคยแข็งแรงบัดนี้นอนนิ่งไร้การตอบสนอง ไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นคืนสติ"ขอโทษนะคะ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้านิไม่ก้าวมาในชีวิตของพี่ เรื่องราวก็คงไม่เป็นแบบนี้" เสียงแผ่วเบาแฝงความเศร้าหมอง คำพูดเดิมที่เธอพร่ำบอกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดเวลาที่เขาหลับใหล เธอเอาแต่โทษตัวเอง วันแล้ววันเล่าที่จมดิ่งอยู่กับความรู้สึกผิด ไม่อาจปลดเปลื้องความทุกข์ในใจได้แต่เพราะเด็กชายที่อยู่ในท้อง คนเป็นแม่จำต้องพยายามไม่ให้ตัวเองเครียดมากนัก หาสิ่งต่าง ๆ ทำวนเวียนไป เพื่อไม่ให้มีเวลาครุ่นคิดจนเกินไป แต่สุดท้าย ไม่ว่าจะพยายามสักเพียงใด ก็ไม่อาจลบเลือนความคิดถึงที่มีต่อสามีได้แม้แต่น้อยทุกลมหายใจเข้าออกยังคงเป็น...บดินทร์หากการอ้อนวอนต่อฟากฟ้าหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใด ๆ จะช่วยได้ นิรณาอยากจะร้องขอสักครั้ง..ขอให้คืนคนรักของเธอกลับมาขอเพียงให้ลูกน้อยที่ใกล้จะลืมตาขึ้นมาเผชิญโลกกว้าง ได้มีพ่อที่เป็นปกติเหมือนเช่นคนอื่นได้โปรดแต่คำอธิษฐานดูจะไม่มีวันได้รับคำตอบ เวลาผ่านล่วงเข้าสู่เดือนที่เจ็ดของการหล
สวมเขาให้ฉัน ระวังพ่อแกให้ดี! 49 อย่าฆ่าผม
จนเวลาล่วงเลยผ่านมาอีกสามวัน นิรณายังคงวนเวียนอยู่แถวบริเวณนี้ เพื่อติดตามการค้นหาบีบีและเตชินใช้เส้นสายที่มีให้ติดประกาศจับ แต่ยังไม่พบเจอว่าคนทั้งคู่ไปหลบเลี่ยงอยู่ในรูไหน ทุกอย่างเลยมืดแปดด้าน"พี่! พี่..เจอแล้วพี่" นราภพวิ่งเข้ามาในห้องพัก ก่อนจะหยุดยืนหอบต่อหน้านิรณา แล้วยื่นมือถือมาให้ดู"สายของผมถ่ายรูปคล้ายกับไอ้เตชินได้แถวท่าเรือร้างทางใต้ เมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน ผมเลยให้มันไล่ตามไปแต่ก็คลาดกันจนได้" เสียงสั่นด้วยความเหนื่อยอธิบายเร็ว ๆฝั่งนิรณาเพียงแค่กวาดสายตามองรูปก็จำได้แทบทันที ว่าชายในภาพคือเตชิน แม้ว่าสภาพจะเละเทะ เนื้อตัวเสื้อผ้าสกปรกเปรอะเปื้อนไปดินโคลนทว่าสำหรับบุคคลที่เคยอยู่ร่วมกันมาหลายปีย่อมจำได้ แม้แต่ปลายเส้นผม เธอก็จำได้..จำได้ว่าเขาคือ เตชิน!"รีบเตรียมรถ พี่จะรออยู่ด้านหน้า" เสียงจริงจังหันไปสั่งน้องชาย ก่อนจะเดินไปหยิบอาวุธ และเช็กดูกระสุนในที่สุดสองพี่น้อง..ก็เดินทางมาถึงท่าเรืออันเงียบสงบ จนน่าประหลาดใจ เวลานั้นสัญชาติ..บอกให้นิรณาระวังตัว เธอเร่งหันไปส่งสัญญาณให้น้องชายตามมา ก่อนจะลัดเลาะไปตามตู้คอนเทนเนอร์ที่เรียงราย ดั่งเขาวงกตจนมาถึงอีกฝั่ง
สวมเขาให้ฉัน ระวังพ่อแกให้ดี! 48 ไล่ล่า
ฝั่งนิรณาในที่สุด..ก็สามารถตามตัวเจอ จากข้อความที่นราภพ สู้อุตส่าห์ไปตามสืบ จนพบว่าคนพวกนั้น ไปปรากฎตัว อยู่แถวท่าเรือ อันเป็นสถานที่..ที่พวกอาชญากรทั้งหลายมักจะใช้หลบหนีออกนอกประเทศยิ่งทำให้กลัวใจ..กลัวว่ามันจะทำการหลบหนีได้สำเร็จ สองเท้าก้าวฉับ ๆ คว้าเอากุญแจรถ เตรียมมุ่งหน้าไปตามหาพวกมัน หวังจะจับให้ได้ด้วยมือตัวเองจวบจนเวลาเข้าสู่ยามโพล้เพล้ใกล้ค่ำ นิรณาที่ขับรถวนรอบเกาะและท่าเรือที่คาดว่าพวกมันจะไปกลับไม่เจอเลยสักนิด จนรู้สึกท้อใจ ตัดสินใจแวะปั๊มทางข้าง ลงไปล้างหน้า ล้างตา ให้รู้สึกสดใส จะได้มีแรงฮึดต่อดวงตากลับเหลือบเห็นใครบางคนในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สีดำ สวมแมส สวมหมวก ปิดบังใบหน้า แต่ออร่าความหล่อยังพุ่งกระจาย ยืนเคียงข้างกับหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ในชุดเดรสสีชมพู สวมปีกกว้างกำลังยืนลังเล..อยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆทว่าหากเป็นคนนอกมองมา คงคิดว่าเป็นคู่รักดารา แอบมาเที่ยวสวีทหวาน ไม่อยากให้ใครเห็นหน้าแต่นั้นไม่ใช่กลับนิรณา เธอมองแค่ปราดเดียวก็จำได้ทันทีว่า..สองคนนั้นแหละ! คือคู่ผัวเมียที่ตัวเองมาตามจับแต่ขณะที่ค่อย ๆ ย่องเข้าไป มือกำลัง เตรียมปืนจะยกขึ้นเล็งขู
สวมเขาให้ฉัน ระวังพ่อแกให้ดี! 47 ความผิดพลาด
สามอาทิตย์..ก่อนหน้านั้น"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ทางเราสามารถยื้อชีวิตคุณบดินทร์ได้แล้ว แต่เขาถูกสารเสพติดประเภทหลอนประสาท ทำลายสมองมากเกินไป ฝั่งการรับรู้เลยไม่ทำงาน" แพทย์วัยกลางคนอธิบายเสียงเศร้า อับจนปัญญาที่จะช่วยเหลือได้นอกจากรอเวลา ให้ร่างกายคนไข้ ฟื้นตัวเอง ซึ่งแทบจะไม่มีปาฏิหาริย์ เพราะสมอง ส่วนการรับรู้โดนฤทธิ์ของยานรกที่เกินขนาดเล่นงานให้"หมายความว่าพี่ดินจะต้องนอนเป็นผักอยู่แบบนี้เหรอคะ?" สิ้นคำถาม แพทย์เจ้าของไข้พยักหน้ารับ ก่อนจะขอตัวไปตรวจอาการคนอื่นต่อนิรณาเลยได้แต่มองตามหมอจนลับสายตา ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาใส่ตัว เธอไม่น่าใช้บดินทร์เพื่อเป็น..เครื่องมือแก้แค้น ไม่น่าทำแบบนั้นเลยสักนิดมันความคิด..ที่ผิดพลาด ตั้งแต่เริ่ม ถ้าวันนั้นตัดสินใจ ไม่เข้าหา ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เขาก็คงไม่ต้องมานอนหลับไม่รู้สติอยู่แบบนี้พอยิ่งคิดถึงความหลัง นิรณายิ่งโทษตัวเอง ได้แต่ถามว่าทำไม ๆ ทำไมบดินทร์ต้องเป็นคนรับกรรมที่ตัวที่เขาไม่ได้สร้าง ทำไม ไม่เป็นเธอที่ต้องนอนอยู่ตรงนี้ทำไมทุกอย่างมันเลวร้าย แย่ลงไปหมด ทั้งที่เขาไม่ได้ทำผิดอะไร ทั้งที่เขาทำดีทุกอย่างแต่สุดท้าย คนใจดีคนนั
สวมเขาให้ฉัน ระวังพ่อแกให้ดี! 46 เขาว่ากันว่า
"อโหสิกรรมให้กันเถอะนะ แล้วชาติฉันท์ใด อย่าได้มาเจอะมาเจอกันอีกเลย" สิ้นเสียงพูด นิรณายกมือไหว้ พร้อมปักธูปลงลงบนกระถาง ใบหน้าราบเรียบ ไร้ซึ่งชีวิตชีวา"ป้าเสียใจด้วยนะคะ..คุณนิ" หญิงวัยกลางเดินมาหาคนเป็นเจ้าภาพงานขาวดำครั้งนี้ แล้วยื่นมือไปรับธูป นำไปเคารพคนจากไป สีหน้าที่เศร้าสร้อย"หนูเสียใจด้วยนะคะ" หญิงสาวอีกคนที่ตามเข้ามาเอ่ยด้วยเสียงซึมเล็กน้อย นิรณาก็ไม่ได้พูดอะไร และยังคงตีสีหน้าเฉยเมย พร้อมยื่นธูปให้คนคนนั้นไป ดั่งหุ่นยนต์นัยน์ตาสีหวานว่างเปล่า ไร้ซึ่งความรู้สึก ตอนนี้ชีวิตเคว้งคว้าง มองไปทางไหนก็มีแต่ความว่างเปล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลยเถิด จนทำให้เธออยากจะเป็นบ้าอีกด้านหนึ่ง พวกคุณหญิงต่างพากัน หันหน้ามาซุบซิบ"เห้ออ..สงสารคุณนิเนอะ ท้องตั้งหลายเดือนขนาดนั้น ยังต้องมาคอยจัดการงานตัวคนเดียวอีก""ฉันได้ข่าวมาว่าเขาไม่มีญาติเหลือเลยสักคน""แบบนั้นก็น่าสงสารแย่เลย" หญิงอีกคนพูด รู้สึกเห็นใจ ทั้งนิรณาและคนเสียชีวิต"นั้นสินะ! ยังหนุ่มยังแน่นอยู่แท้ ๆ ทำไมถึงมาด่วนจากไปเร็วก็ไม่รู้""เมื่อเช้าฉัน..ก็ลองถามหาสาเหตุนะ แต่ว่าคุณนิไม่ยอมพูดอะไรเลย" อีกคนกล่าวสมทบ"เธอก็คงช็อกมากแ
สวมเขาให้ฉัน ระวังพ่อแกให้ดี! 45 ตามหาสามี
นิรณากลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน ไม่ว่าจะทำยังไง..คนเห็นแก่ตัวก็ไม่หมดไปสักทีทำเอางานในมือเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ต่างจากคนปฏิบัติงานที่มีเพียงเพียงน้อยนิด ไม่สัมพันธ์กันแต่แล้วเมื่อเปิดประตูห้องนอนออก บดินทร์กลับไม่อยู่พอลองโทรหา ก็ไม่ติด ทำให้คนเป็นภรรยาเริ่มกังวลใจตั้งแต่คบกันมาเวลาเขาจะไปไหน มักจะส่งข้อความบอกตลอด แต่วันนี้กลับไม่มีปฏิบัติการตามหาสามีจึงเริ่มต้นขึ้น เธอออกสำรวจไปทั่วบ้าน จนถึงโรงรถพบว่ายังมีรถบดินทร์จอดอยู่ ไม่ได้ไปไหน"สวัสดีค่ะ คุณนิ" แม่บ้านคนหนึ่งเดินปะหน้ากับนิรณาพอดี ยกมือขึ้นไหว้ทักทาย เธอจึงส่งมอบรอยยิ้มกลับไป"ฉันมาตามหาพี่ดินค่ะ พี่พอจะรู้ว่าเขา อยู่ที่ไหนหรือเปล่าคะ?" เสียงหวานถามออกไปอย่างเป็นมิตร"คิดว่าน่าจะบ้านคุณบีบีนะคะ เห็นพวกแม่บ้านฝั่งนั้น วุ่นวายออกไปซื้ออาหารตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว""พวกเขามีนัดทานข้าวกันตอนเย็นเหรอคะ?" นิรณาถามอย่างงุนงง บดินทร์ก็นะ ไม่ยอมบอกอะไรเธอสักอย่าง"ค่ะ ฉันเห็นว่าคุณดิน ไปบ้านหลังนั้น ตั้งแต่ห้าโมงเย็นแล้วนะคะ" แม่บ้านรายงานทุกอย่างตามความจริง"ขอบคุณที่บอกค่ะ""แล้วคุณนิจะไปบ้านคุณบีบีไหมคะ?""เกรงว่าถ้าไปแล้วระเบิ
บางทีคุณอาจจะชอบ
เมียเด็ก Honey (I hate you)
ลำเจียก31.4K viewsเมียในสมรส
ลำเจียก17.7K viewsบ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
เด็กลำดับที่สิบหก443.3K viewsเรื่องสั้นอีโรติก LOVE NC 25+++
C34.4K viewsนางร้าย พันธนาการรัก
สิรี&EVAVY1.8K viewsเลขาสถานะเมียบำเรอ
Lovedee106 viewsรวิกาญจน์เภตรา
ชนิตร์นันท์153 viewsเมื่อหัวใจใกล้กัน When hearts align
Darann63 views
