ทวงแค้น - 13

"เดี๋ยวข้านำทางเอง"

ไป๋เจิ้นหยางด่าทอทางสายตาแก่สหายสนิท หากอี้เฟยอ่านสายตานี้ออกคงพบคำว่า 'ฝากไว้ก่อน' เป็นแน่

"ขอบพระทัยคุณชายไป๋"

อี้เฟยปล่อยให้พวกเจิ้นหยางกับสาวใช้เดินห่างออกไปก่อน สายตาคู่คมจึงมองไปยังอีกฝั่ง เห็นกระโจมที่ว่าอยู่ไม่ไกลเขาจึงตัดสินใจเดินทางไปจุดหมายเพื่อถามไถ่สิ่งที่อยากรู้มาตลอดทั้งคืน

"คุณหนูสามฟ่าง"

ทันทีที่เดินมาถึงกระโจมที่ว่า องค์ชายอี้เฟยจึงทักทายสตรีที่นั่งเพียงลำพังและวุ่นวายอยู่กับมีดและท่อนไม้ตรงหน้า

"องค์ชายสาม ท่านมาแล้ว"

อี้เฟยแปลกใจเล็กน้อยที่สตรีนางนี้ทักตนเหมือนกำลังรอเขาอยู่ หรือว่าสุราที่สาวใช้ผู้นั้นไปนำมาให้จะเป็นของเขากัน

"ฝีมือเจ้า?"

มือหยาบกร้านหยิบหุ่นไม้สลักคล้ายตัวบุรุษขึ้นมาเชยชม

"หม่อมฉันฝีมือยังไม่เอาไหน ทำไว้แก้เหงาเวลาใช้ความคิดเพคะ"

"งานปรานีตมาก ข้าเป็นชายชาตรียังทำเรียบร้อยไม่ได้ครึ่งของเจ้า"

"เหมือนหม่อมฉันกำลังถูกจับผิดเลยนะเพคะ"

"เหตุใดข้าต้องจับผิดเจ้า"

นั่นสิ นางผู้นี้มีอะไรซ่อนอยู่ถึงได้กล่าวเหมือนกลัวว่าเขาจะจับพิรุธนาง

"พระองค์ช่างไม่มีอารมณ์ขันดั่งเช่นเขาลือกันเลยนะเพคะ"

เฟิงซูเหยาวางมีดที่กำลังแกะสลักไม้ลง หันไปรินน้ำชาใส่ถ้วยใบใหม่ก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อนำถ้วยน้ำชานั้นไปถวายแก่องค์ชายอี้เฟยอย่างนอบน้อม

"ชาอุ่น ๆ เผื่ออารมณ์จะดีขึ้นเพคะ"

มองระหว่างคิ้วครตรงหน้านางก็ดูออกว่าวันนี้อี้เฟยมีเรื่องให้กลัดกลุ้มใจอยู่

"วันนี้ท้องฟ้าโล่ง ไร้เมฆฝน เหมาะแก่การขี่ม้าท่องทุ่งหญ้านะเพคะ"

"ไม่ยักรู้ว่าคุณหนูสามจะชอบการขี่ม้าด้วย ตอนแรกข้าคิดว่าเป็นเพียงข่าวลือเสียอีกที่วันนั้นคุณหนูสามควบม้าหนีพวกโจรนั่น"

เฟิงซูเหยาหัวเราะออกมาแต่พองามราวกับเรื่องที่อี้เฟยกล่าวเป็นเรื่องตลก

"พระองค์เคยได้ยินประโยคนี้ไหมเพคะ เวลาคนเรากลัวมาก ๆ มักจะทำอะไรแบบไม่รู้ตัวตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด"

ช่างเป็นการแก้ไขสถานการณ์ที่ไร้ที่ติ

"เช่นนั้นไม้แกะสลักพวกนั้น คุณหนูสามก็ทำได้เพราะสัญชาตญาณหรือ"

ถึงแม้จะเคยบอกว่าเคยพบพานนางไม่กี่ครั้ง ไม่เคยพูดคุยกันจริง ๆ จัง ๆ แต่อี้เฟยก็มองออกว่าฟ่างเซียนเซียนตรงหน้าเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปราวคนละคนที่เคยเขินอายเขาทุกครั้งที่พบเจอ

"ของเช่นนั้นหากจะฝึกก็ฝึกได้มิใช่เรื่องยาก"

เฟิงซูเหยายังคงตอบคำถามได้อย่างไร้ข้อกังขาใดให้องค์ชายอี้เฟยจับผิดได้

"เช่นเดียวกับจี้หยกนี่"

อี้เฟยไม่อยากรอช้า ความอยากรู้ทำให้เขาป้อนคำถามเฟิงซูเหยาเสียงเรียบ

"จี้หยกนี้มีอะไรเหรอเพคะ หรือว่าพระองค์ไม่ชอบ"

เฟิงซูเหยายังคงเล่นลิ้น ทำเสียงทีเล่นทีจริงมองจี้หยกห้อยเอวที่นางเป็นคนมอบให้เขาเมื่อคืน

"ข้าเพียงสงสัยคำที่สลักอยู่บนจี้หยกนี้"

"หรือว่าพระองค์ทรงอ่านไม่ออก"

อี้เฟยกำลังจะเอ่ยปากโต้แย้ง ทว่าเสียงหัวเราะเบา ๆ กลับดังขึ้นเสียก่อน

"หม่อมฉันล้อเล่นเพคะ แค่อยากเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าพระองค์บ้าง แต่หากล่วงเกินไป เซียนเซียนขอประทานอภัยเพคะ"

ร่างบางย่อเล็กน้อยสำทับคำพูด

"เจ้าหมายถึงแผนร้ายจากผู้ใดกัน แล้วเหตุใดจึงมอบจี้นี้ให้ข้า"

องค์ชายอี้เฟยคร้านจะเหย้าแย่เล่นกับสตรีตรงหน้า เมื่อคืนเขานอนครุ่นคิดทั้งคืนแล้วยังคิดไม่ออก ตอนนี้จึงไม่อยากให้เสียเวลามากไปกว่านี้เพื่อถามความจริงจากปากสตรีตรงหน้า

"พระองค์เชื่อเรื่องตายแล้วเกิดใหม่หรือไม่เพคะ"

เฟิงซูเหยาเกริ่นเสียงเศร้าเล็กน้อย

แม้อยากจะเก็บเรื่องปาฎิหาริย์นี้ไว้กับตนคนเดียวแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ นางต้องการตัวช่วยในการแก้แค้นในครั้งนี้ และคนที่จะเป็นบันไดสู่การแก้แค้นที่ดีที่สุดของนางคือบุรุษผู้องอาจตรงหน้า ผู้ที่มีศัตรูคนเดียวกันกับนาง

"หมายถึงเจ้า?"

อี้เฟยเป็นคนฉลาดเขาฟังคำถามนางก็รู้แล้วว่าอีกคนต้องการจะสื่ออะไร เพียงแค่เขาไม่ใช่คนใจร้อนผลีผลามเช่นไป๋เจิ้นหยาง

"เพคะ เช่นหม่อมฉัน และการตายแล้วฟื้นในครั้งนี้ทำให้หม่อมฉันได้ความสามารถพิเศษมา"

ความสามารถพิเศษงั้นรึ พูดแล้วช่างน่าขำ นางก็แค่แต่งนิทานเพื่อปกปิดตัวตนที่แท้จริงของตนเท่านั้น

"ความสามารถพิเศษ?"

"เพคะ หม่อมฉันสามารถมองเห็นถึงอดีตของผู้คน รวมถึงอนาคต"

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าตนเองพูดอะไรออกมา"

อี้เฟยพยายามนิ่งสงบเพื่อจับพิรุธอีกคน แต่ดูเหมือนแม่นางฟ่างผู้นี้ไม่มีอะไรให้เขาจับผิดได้สักอย่าง