บทที่ 4

กู้จื่อถิงเบ้ปาก “อาการแพ้น้ำตาลแล็กโทสของผม ดีขึ้นมากแล้วครับ หมอบอกด้วยว่า กินบ้างบางครั้งก็ไม่มีปัญหาอะไร คุณแม่กลับอยากจะควบคุมผม ให้ผมเชื่อฟังเธอ”

คำว่า ‘ควบคุม’ ที่หลุดออกมาจากปากเด็กห้าขวบนั้น มันแปลกประหลาดเกินไปจริง ๆ

กู้หวยจิ่นกำลังจะพูดบางอย่าง โทรศัพท์ที่ตัวก็ดังขึ้นมาโดยพลัน

เมื่อรับโทรศัพท์ เสียงของหลินซู่ซู่ ก็ดังมาจากปลายสาย

“หวยจิ่น ตอนนี้นายถึงบ้านแล้วเหรอ?”

“ถึงแล้ว”

“คุณเซี่ยยังไม่กลับมาใช่ไหม?”

กู้หวยจิ่นเงียบไปสองสามวินาที “เกิดอะไรขึ้น?”

“หวยจิ่น ฉันเหมือนจะเห็นคุณเซี่ย...”

หลินซู่ซู่พูดตะกุกตะกัก “เธอกำลังกินข้าวกับหนุ่มคนหนึ่ง ดูเหมือนจะสนิทกันมากด้วย”

หลินซู่ซู่ชะงักไปเล็กน้อย แล้วถามอย่างระมัดระวัง “เป็นเพราะเรื่องตอนกลางวัน ทำให้คุณเซี่ยไม่พอใจอีกแล้วหรือเปล่า? หวยจิ่น นายต้องไปอธิบายกับคุณเซี่ยดี ๆ หน่อยไหม?”

สีหน้าของกู้หวยจิ่นมืดครึ้มลง

เซี่ยซิงไม่กลับบ้านมาทำอาหาร แต่กลับออกไปเดตกับผู้ชายคนอื่น

เสียงของเขาเย็นยะเยือกอยู่หลายส่วนโดยไม่รู้ตัว “ตอนนี้ยัยนั่นอยู่ที่ไหน?”

หลินซู่ซู่บอกที่อยู่

กู้หวยจิ่นพูดว่า “รู้แล้ว” และรีบวางสายไป

......

ในร้านอาหาร เจียงพ่านโจวจ้องมองเซี่ยซิง

“เธอตัดสินใจแล้วจริง ๆ เหรอ?”

เซี่ยซิงพยักหน้า “ไวโอลินดวงดาวในราตรีคิมหันต์ เป็นสิ่งที่แม่สั่งทำขึ้นมาเพื่อฉันโดยเฉพาะ แต่ฉันกลับทิ้งไปนานถึงห้าปีเพื่อครอบครัว...”

พูดถึงตรงนี้ เซี่ยซิงก็ถอนหายใจเบา ๆ สีหน้าหดหู่

“แล้วตอนนี้ล่ะ?” น้ำเสียงเจียงพ่านโจวทุ้มต่ำ “ถ้ากลับมาอีกครั้ง ก็ต้องเข้าร่วมการแสดงบ่อย จะยุ่งมาก คาดว่าเธอคงไม่ค่อยมีเวลาไปอยู่กับสามีและลูกหรอก”

“ร่างกายของจื่อถิงหายดีแล้ว” ก้นบึ้งดวงตาของเซี่ยซิง ปรากฏความเย้ยหยันจาง ๆ “อีกอย่าง ตอนนี้เขาก็ไม่จำเป็นต้องให้ฉันดูแลแล้ว”

“งั้นกู้หวยจิ่นล่ะ?” เจียงพ่านโจวถามอีกครั้ง “เขาจะเห็นด้วยเหรอ?”

เมื่อพูดถึงชื่อของกู้หวยจิ่น แววตาของเซี่ยซิงก็เย็นชาลง

“เรื่องของตัวฉันเอง ไม่จำเป็นต้องได้รับการอนุญาตจากเขาหรอก”

เจียงพ่านโจวมองเธอนิ่งครู่หนึ่ง จึงเพิ่งพูด “แต่ว่า เขาคงไม่ยอมให้เธอคลุกคลีกับฉัน”

“ไม่จำเป็นต้องได้รับการอนุญาตจากเขาหรอก”

พูดถึงตรงนี้ เซี่ยซิงนึกถึงเรื่องที่ตัวเองห่างเหินกับเจียงพ่านโจวเพราะคำพูดเพียงประโยคเดียวของกู้หวยจิ่น บนใบหน้าเผยสีหน้ารู้สึกผิด

“รุ่นพี่ ขอโทษนะคะ”

เจียงพ่านโจวกลับส่ายหน้า “ซิงเอ๋อร์ เธอไม่ได้ทำผิดต่อฉัน เป็นฉันต่างหากที่ทำผิดต่อเธอ ฉันเคยสัญญากับคุณป้า ว่าจะปกป้องเธอให้ดี”

“แต่ฉันกลับไม่มีความสามารถที่จะปกป้องเธอได้ ทำให้เธอต้องได้รับความไม่เป็นธรรมตั้งมากมาย”

เจียงพ่านโจวเป็นรุ่นพี่ของเซี่ยซิง ทั้งสองคนเรียนไวโอลินกับแม่ของเซี่ยซิงด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก

ตอนนี้ เจียงพ่านโจวเป็นนักไวโอลินที่มีชื่อเสียงโด่งดังอย่างมากในวงการ

รูปลักษณ์ที่หล่อเหลา และบุคลิกศร้าหมองของเขา ทำให้เขาโด่งดังมานอกวงการ ถึงขั้นกลายเป็นชายในฝันของหญิงสาวหลายคน

ชื่อเสียงของเขา สามารถเทียบได้กับท็อปสตาร์ของวงการบันเทิง

แม้ว่าเขาจะมีเงิน มีชื่อเสียง แต่ก็ยังไม่ใช่คู่แข่งของนายทุนอย่างกู้หวยจิ่น

เซี่ยซิงพูด “ไม่ใช่ความผิดของรุ่นพี่หรอกค่ะ เป็นฉันเอง...”

คำพูดของเซี่ยซิงยังไม่ทันจบ เสียงอ่อนหวานเสียงหนึ่ง ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังอย่างกะทันหัน

“คุณเซี่ย ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ?”

เซี่ยซิงหันหน้าไป เห็นหลินซู่ซู่ที่สวมชุดเดรสสีขาวราวกับหิมะ

ได้เจอคนน่ารังเกียจสองครั้งติด ๆ ในหนึ่งวัน ช่างโชคร้ายจริง ๆ

ท่าทีของเซี่ยซิงเย็นชา “เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?”

หลินซู่ซู่พูดด้วยรอยยิ้มนุ่มนวล “คุณเซี่ยอย่าโกรธเลยค่ะ ฉันแค่รู้สึกแปลกใจ หาได้ยากที่หวยจิ่นจะกลับบ้านสักครั้ง ทำไมคุณเซี่ยถึงไม่เตรียมอาหารเย็นอยู่ที่บ้านล่ะคะ?”

น้ำเสียงของหลินซู่ซู่สดใส สีหน้าอ่อนโยน ดูเหมือนหญิงสาวไร้เดียงสาที่น่ารักอ่อนหวานคนหนึ่ง

เทียบกันแล้ว กลับทำให้เซี่ยซิงดูเข้าหาได้ยาก ปากร้ายและเย็นชา

ทว่าเซี่ยซิงกลับฟังออกถึงการยั่วยุเย้ยหยันที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของหลินซู่ซู่

เซี่ยซิงเงยหน้า เห็นความพึงพอใจในดวงตาของหลินซู่ซู่ที่ยังไม่ทันได้เก็บซ่อน

เธอถามกลับ “ทำไมถึงหาได้ยากที่กู้หวยจิ่นจะกลับบ้านสักครั้งล่ะ? นั่นก็เพราะ เวลาว่างของเขา ถูกคุณหลินเอาไปหมดแล้ว...คุณหลินรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่ทำเป็นไม่รู้เหรอ?”

หลินซู่ซู่เผยสีหน้าตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก เธอคว้ามือเซี่ยซิง พลางรีบอธิบาย

“คุณเซี่ย คุณฟังฉันก่อน ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...”

คำพูดของหลินซู่ซู่ยังไม่ทันจบ ก็ถูกเซี่ยซิงขัดจังหวะ

“ในเมื่อไม่ได้ทำเป็นไม่รู้ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ งั้นก็แสดงว่าไม่รู้ตัวเองเลยสินะ”

เธอชักมือตัวเองออก “คุณหลิน คนที่ไม่รู้จักตัวเองเนี่ย มันน่ารังเกียจมากนะ”

“อ๊ะ!”

แต่ว่า หลินซู่ซู่กลับอุทานขึ้นมาทันที และล้มไปด้านหลัง

เซี่ยซิงยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็เห็นร่างสูงใหญ่สง่างามร่างหนึ่ง ประคองหลินซู่ซู่ที่กำลังจะล้มไว้

“ซู่ซู่ เธอไม่เป็นไรนะ?”

หลินซู่ซู่หันกลับมาด้วยใบหน้าซีดเผือด เมื่อเห็นคนที่มาก็ขอบตาแดงก่ำทันที ราวกับได้รับความไม่เป็นธรรมใหญ่หลวง น่าสงสารมาก

“หวยจิ่น ฉันไม่เป็นไร...คุณเซี่ยก็ไม่ได้ตั้งใจ นายอย่าตำหนิเธอได้ไหม?”

แววตาของกู้หวยจิ่นเปลี่ยนไปเล็กน้อย ตอนนี้จึงเพิ่งสังเกตเห็นเซี่ยซิงที่อยู่ด้านข้าง

เขาขมวดคิ้วขึ้นมา น้ำเสียงเย็นชา

“เซี่ยซิง ขอโทษซู่ซู่ซะ”

เรื่องแบบนี้ ไม่ได้เคยเกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เซี่ยซิงจะต้องพูดด้วยความกระวนกระวายอย่างคำว่า ‘ไม่ใช่ฉัน’ หรือ ‘คุณฟังฉันอธิบายก่อน’ หรือ ‘ฉันเปล่า’ หรือ ‘เชื่อฉันได้ไหม’

แต่กู้หวยจิ่นก็ไม่เคยเข้าข้างเธอเลย ทุกครั้งก็จะให้เธอขอโทษหลินซู่ซู่

ถ้าเธอไม่ขอโทษ กู้หวยจิ่นก็จะทำร้ายด้วยความเย็นชาใส่เธอ

ไม่รับโทรศัพท์เธอ ไม่ตอบข้อความเธอ

ทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ ไม่พูดกับเธอสักคำ ถึงขั้นไม่มองเธอด้วยซ้ำ

ภายหลัง แม้แต่กู้จื่อถิงก็เข้าร่วมการทำร้ายด้วยความเย็นชาใส่เธอด้วย

สุดท้าย เธอก็ทำได้แค่ยอมก้มหัวรับผิด

คิดมาถึงตรงนี้ เซี่ยซิงก็หัวเราะเยาะออกมาครั้งหนึ่ง

“ทำไมฉันต้องทำตามคุณด้วย? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?”

กู้หวยจิ่นชะงักไป เกือบคิดว่าตัวเองฟังผิดไป

“เธอว่ายังไงนะ?”

เซี่ยซิงมองกู้หวยจิ่น แล้วพูดอย่างเย็นชา “ตอนที่ฉันแคร์คุณ คุณจะพูดอะไรก็เป็นไปตามนั้น ตอนที่ฉันไม่แคร์คุณแล้ว คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?”

ในที่สุดกู้หวยจิ่นก็เข้าใจความหมายของเธอ

ในความทรงจำของเขา เซี่ยซิงไม่เคยพูดกับเขาด้วยท่าทีแบบนี้เลย

เธออ่อนโยนและเอาใจใส่มาโดยตลอด

ตอนที่เขากลับบ้านดึก เธอจะเปิดไฟทิ้งไว้รอเขา

ตอนที่เขาทำงานในห้องทำงานจนดึกดื่น ก็จะทำอาหารมื้อดึกให้เขา

และตอนที่เขาเมา เธอก็จะยกชาแก้เมามาให้เขาแก้วหนึ่ง

แม้ว่านับตั้งแต่หลินซู่ซู่กลับมา เซี่ยซิงจะไม่ได้ทำให้เขารู้สึกพอใจเหมือนเมื่อก่อน

แต่เธอก็ไม่เคยขัดใจเขาและตอบโต้เขาอย่างรุนแรงแบบนี้

ไม่รู้ทำไม ในใจของกู้หวยจิ่นปรากฏความรู้สึกหงุดหงิดอย่างหนึ่งขึ้นมา

ทันใดนั้นเอง เสียงอ่อนเยาว์เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นโดยพลัน

“คุณแม่ คุณแม่เคยสอนผมว่า ถ้าทำผิดก็ต้องขอโทษ ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้คุณแม่ทำผิด ก็ควรจะขอโทษน้าซู่ซู่ไม่ใช่เหรอครับ?”