บทที่ 5

เซี่ยซิงหันหน้าไป เห็นกู้จื่อถิงที่เดินตามหลังกู้หวยจิ่นมา

ตอนนี้แม้ว่าเขาจะพูดกับเธอ แต่สายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลกลับตกอยู่ที่ตัวของหลินซู่ซู่ตลอด

เมื่อก่อน แค่หลินซู่ซู่มีความผิดปกติเพียงเล็กน้อย กู้หวยจิ่นกับกู้จื่อถิงก็จะเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก

มีครั้งหนึ่ง พวกเขาสี่คนไปเที่ยวสวนสาธารณะด้วยกัน

ก็ไม่รู้ว่าหลินซู่ซู่ตากแดดจนเป็นลมแดด หรืออาการป่วยกำเริบขึ้นมากะทันหัน

สรุปคือ หลินซู่ซู่จู่ ๆ ก็เป็นลมอย่างไม่ทราบสาเหตุ

กู้หวยจิ่นกับกู้จื่อถิง ต่างวิ่งโร่ไปหาหลินซู่ซู่พร้อมกัน

ในสถานการณ์คับขัน กู้หวยจิ่นถึงขั้นผลักเธอล้มลงกับพื้น

แต่... ไม่มีใครรู้

ที่เจ็บแสบที่สุดก็คือ หลังจากนั้นกู้หวยจิ่นเห็นมือของเธอที่พันผ้าพันแผลไว้ ก็ยังถามเธอว่าบาดเจ็บได้ยังไง

เสียงที่แผ่วจนแทบไม่ได้ยิน ขัดจังหวะความคิดของเซี่ยซิง

“จื่อถิง เป็นฉันเองที่ยืนไม่มั่นคง ไม่เกี่ยวกับแม่ของหนูหรอก”

หลินซู่ซู่ส่ายหน้าให้กู้จื่อถิง น้ำตาไหลรินจากหางตาของเธอ น่าสงสารมาก “ทั้งหมดต้องโทษร่างกายฉันเอง ไม่ได้เรื่องเกินไปจริง ๆ...”

กู้จื่อถิงเม้มปาก “แต่ ผมเห็นกับตาว่า คุณแม่ผลักน้าซู่ซู่ล้ม”

พูดจบ เขาก็หันหน้ามา มองเซี่ยซิง สีหน้าเคร่งขรึม

“คุณแม่ คุณแม่สอนผมมาตั้งแต่เด็กว่า เป็นคนต้องรู้จักแก้ไขเมื่อทำผิด คุณแม่เป็นผู้ใหญ่แล้ว...คงไม่คืนคำใช่ไหมครับ?”

เพื่อดูแลร่างกายของกู้จื่อถิง เซี่ยซิงเรียกได้ว่าทุ่มเทอย่างหนัก

แต่ด้านการเรียนรู้ในชีวิตประจำวันของเขา เซี่ยซิงแทบไม่เคยต้องกังวลเลย

ตอนนี้กู้จื่อถิงแค่ห้าขวบ ก็เรียนรู้ภาษาต่างประเทศได้สามภาษาแล้ว ทักษะการพูดก็ดีเยี่ยม

เขาอายุยังน้อย แต่บางครั้ง ก็ทำให้ผู้ใหญ่พูดไม่ออกได้

แม่ของกู้หวยจิ่นบอกว่า ความฉลาดของกู้จื่อถิง เหมือนตอนที่กู้หวยจิ่นยังเด็กมาก

แต่ตอนนี้ เพื่อพี่สาวคนสวยของเขา กู้จื่อถิงกลับหันมาเล่นงานเธอ

เธอในฐานะผู้ใหญ่ ทั้งยังเป็นแม่ของกู้จื่อถิง ย่อมต้องเป็นแบบอย่างที่ดี

เรื่องที่ตัวเองทำไม่ได้ จะไปเรียกร้องให้ลูกทำได้ยังไง?

หากเธอไม่ทำตามที่พูด หลังจากนี้ไปจะสอนลูกได้ยังไง?

เซี่ยซิงมองร่างทั้งสองของหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ ที่รายล้อมอยู่ข้างหลินซู่ซู่

จู่ ๆ ก็รู้สึกว่า เทียบกับเธอแล้ว พวกเขายังดูเหมือนครอบครัวเดียวกันมากกว่า

แม้จะไม่มีความคาดหวังใด ๆ ต่อพ่อลูกคู่นี้นานแล้ว แต่เมื่อเห็นท่าทีของกู้จื่อถิง หัวใจของเซี่ยซิงก็ยังเจ็บปวดอยู่บ้างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เธอหลุบตาลงมองดวงตาของกู้จื่อถิง “สิ่งที่ลูกพูดก็ไม่ผิด แม่เคยบอกลูกว่า ถ้าทำผิดก็ต้องขอโทษ แต่ว่า...”

เซี่ยซิงหยุดเล็กน้อย พูดทีละคำ “แม่ไม่ได้ทำผิด ทำไมต้องขอโทษ?”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เซี่ยซิงจะต้องยอมอ่อนข้อเพราะกู้จื่อถิงแน่นอน

แต่วันนี้ เธอกลับไม่ทำ

กู้จื่อถิงพูดโดยไม่รู้ตัว “ผมเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าคุณแม่ผลักน้าซู่ซู่”

เซี่ยซิงก็ไม่แก้ตัว แต่ยิ้มเล็กน้อย

“ใครบอกล่ะว่าถ้าแม่ผลักเธอ แล้วจะหมายความว่าแม่ผิด?”

“แต่ว่า คุณแม่เคยบอกว่า การทำร้ายคนอื่นมันไม่ถูกต้อง...”

เซี่ยซิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “แม่ก็เคยบอกด้วยว่า เราไม่สามารถไปรังแกคนอื่นได้ แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นมารังแกเราได้เหมือนกัน ถ้าคน ๆ นั้น ล้ำเส้นลูกตลอด แบบนั้น...ก็อย่าได้อ่อนข้อเด็ดขาด”

แม้กู้จื่อถิงจะฉลาด แต่ก็ยังเป็นแค่เด็กห้าขวบ

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเซี่ยซิงจะพูดคำพูดเหล่านี้ออกมา ทำให้ตะลึงงันไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

ทันใดนั้นเอง เสียงของเจียงพ่านโจว ก็ดังขึ้นมาจากด้านข้าง

“จื่อถิง หนูไม่ควรพูดกับแม่หนูแบบนี้นะ”

ได้ยินเสียงของเจียงพ่านโจว กู้หวยจิ่นกับกู้จื่อถิงก็มองเขาพร้อมกัน เหมือนเพิ่งสังเกตเห็นเขา

กู้จื่อถิงพูดอย่างมึนงง “ลุงเจียง?”

แต่กู้หวยจิ่นกลับขมวดคิ้วแน่น “ทำไมถึงเป็นนาย?”

เจียงพ่านโจวในฐานะที่เป็นรุ่นพี่ และเพื่อนสมัยเด็กของเซี่ยซิง กู้หวยจิ่นเคยเจอเขาหลายครั้ง ทั้งยังได้ยินเซี่ยซิงพูดถึงเขาบ่อยครั้งมากจากปากของเธอ

เซี่ยซิงบอกว่า เจียงพ่านโจวไม่มีพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก จึงอาศัยอยู่กับปู่กับย่ามาโดยตลอด

ตอนเรียนมัธยมต้น ปู่ย่าของเจียงพ่านโจว ก็เสียชีวิตตามกันไป เหลือเพียงเจียงพ่านโจวคนเดียว

บังเอิญตอนนั้นแม่ของเซี่ยซิงพบพรสวรรค์ทางดนตรีของเจียงพ่านโจว และรับเขาเป็นศิษย์

แต่เจียงพ่านโจวในตอนนั้นเก็บตัวและเศร้าหมองไม่สนใจใครเลย

เซี่ยซิงใช้เวลาถึงสามปีเต็ม จึงเพิ่งทำให้เจียงพ่านโจวยอมรับเธอ จนเธอกลายเป็นเพื่อนเป็นรุ่นน้อง

แต่ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้พบผู้ชายคนนี้ เขาก็ไม่ชอบผู้ชายตรงหน้าเป็นอย่างมาก

“คุณยังเจอแฟนเก่าได้ แล้วซิงเอ๋อร์จะกินข้าวกับรุ่นพี่ที่โตมาด้วยกัน จะมีอะไรแปลกล่ะ?”

น้ำเสียงของเจียงพ่านโจวไม่มีคลื่นอารมณ์แม้แต่น้อย ทว่าทุกคำพูดคมคาย แฝงความเสียดสีอย่างเข้มข้น

และยิ่งฉีกสิ่งที่ปกปิดความน่าละอายของกู้หวยจิ่นกับหลินซู่ซู่อย่างรุนแรง

แววตากู้หวยจิ่นมืดมนเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาก็บึ้งตึงมาก

“เซี่ยซิง กลับไปกับฉัน”

เซี่ยซิงปฏิเสธอย่างเย็นชา “ไม่ละ ฉันกับรุ่นพี่ยังกินข้าวไม่เสร็จ”

น้ำเสียงของกู้หวยจิ่นเย็นชาลงหลายส่วน “เซี่ยซิง ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย กลับไปกับฉัน”

เซี่ยซิงรู้ว่า นี่คือการแสดงออกถึงความเดือดดาลของเขา

ถ้าเธอไม่ยอมอ่อนข้ออีก แบบนั้น...ก็จะไม่ใช่แค่สงครามเย็นธรรมดาแล้ว

เขาจะใช้อุบาย ให้เธอยอมจำนน

เธอไม่มีวันลืม คืนที่พายุฝนโหมกระหน่ำคืนนั้น

เธอเปียกโชกไปทั้งตัว นั่งคุกเข่าอยู่แทบเท้าเขาอย่างจนตรอก อ้อนวอนเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ให้เขาคืนกู้จื่อถิงให้เธอ

เขามองเธอจากด้านบนอย่างดูถูก และถามเธอ “เธอรู้ตัวว่าผิดแล้วหรือยัง?”

น้ำตาของเธอร่วงลงบนพื้นราวกับเม็ดฝน ทำได้เพียงยอมรับปากขอโทษเรื่องที่หลินซู่ซู่ตกน้ำ

เหมือนว่าเขามักจะมีวิธีจัดการเธอเสมอ

คิดมาถึงตรงนี้ เซี่ยซิงก็เผยรอยยิ้มไร้เสียงครั้งหนึ่ง ริมฝีปากแดงค่อย ๆ พ่นออกมาคำหนึ่ง

“ไม่”

แววตาของกู้หวยจิ่นเย็นชาลง ริมฝีปากบางเม้มแน่น

“เซี่ยซิง เธอต้องคิดถึงผลที่จะตามมาให้ดี”

“คุณกู้มีวิธีไหน ก็เอาออกมาเลย”

จุดอ่อนของเธอ ก็คือกู้จื่อถิง

แต่ตอนนี้ แม้แต่กู้จื่อถิงเธอก็ไม่ต้องการแล้ว กู้หวยจิ่นจึงไม่มีสิ่งใดที่จะสามารถขู่เธอได้อีก

เซี่ยซิงหันหน้าไปพูดกับเจียงพ่านโจว “รุ่นพี่ ที่นี่อากาศไม่ค่อยดีเลย พวกเราไปกินข้าวที่อื่นเถอะค่ะ”

เจียงพ่านโจวเงียบไปสองสามวินาที แล้วพยักหน้าเบา ๆ

“ได้”

เซี่ยซิงไม่มองทั้งสามคนอีก หยิบกระเป๋าบนโต๊ะ เตรียมจะจากไป

ด้านหลัง เสียงที่ดื้อดึงของกู้จื่อถิงดังขึ้น

“คุณแม่ คุณแม่ไม่คิดจะขอโทษน้าซู่ซู่จริง ๆ เหรอครับ?”

ฝีเท้าของเซี่ยซิงชะงักไปเพียงเล็กน้อย ก่อนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา

กู้หวยจิ่นมองแผ่นหลังของเซี่ยซิงที่จากไป สายตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาหม่นหมอง

กู้จื่อถิงก็จ้องมองร่างของเซี่ยซิง บนใบหน้าเล็ก ๆ ที่งดงาม ปรากฏความมึนงงอยู่หลายส่วน

คุณแม่ ดูเหมือนจะมีบางอย่างเปลี่ยนไปหรือเปล่า?

เห็นสายตาของทั้งสองคน ต่างมองไปที่เซี่ยซิงกันหมด ก้นบึ้งดวงตาของหลินซู่ซู่ ก็มีความเย็นชาสุดลึกล้ำวาบผ่าน

จู่ ๆ เธอก็อุทานเสียงต่ำ “อ๊ะ!”

ความสนใจของกู้หวยจิ่นกับกู้จื่อถิง ถูกดึงดูดไปที่หลินซู่ซู่โดยพลัน

สีหน้าของหลินซู่ซู่ซีดเซียว ร่างกายโซเซ ท่าทางเหมือนใกล้จะเป็นลม

แววตาของกู้หวยจิ่นเปลี่ยนไปเล็กน้อย อุ้มหลินซู่ซู่ขึ้นท่าเจ้าหญิง