บทที่ 3

เมื่อเห็นกู้หวยจิ่นกับหลินซู่ซู่ อวี้เหยียนก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ความรังเกียจปรากฏในก้นบึ้งดวงตาเข้มข้น

เธอกล่าวอย่างเย็นชา “ไวโอลินตัวนี้เราไม่ขาย”

หว่างคิ้วของหลินซู่ซู่ขยับเล็กน้อย สายตาพลันไปตกอยู่ที่ร่างของเซี่ยซิงซึ่งยืนอยู่ข้างอวี้เหยียน

เทียบกับหลินซู่ซู่ที่บริสุทธิ์อ่อนหวาน ราวกับสาวงามจากครอบครัวธรรมดา เซี่ยซิงกลับดูสง่างามมากกว่า

ใบหน้ารูปไข่ได้สัดส่วน คิ้วกับตาชัดเจน ดวงตางดงามเหมือนมีระลอกคลื่น ราวกับสาวงามยุคโบราณที่เดินออกมาจากภาพวาด บุคลิกสง่างาม

ชั่วขณะที่เห็นเซี่ยซิง ก้นบึ้งดวงตาของหลินซู่ซู่ก็เผยประกายออกมาเล็กน้อย

เธอรีบเดินไปข้างหน้าเซี่ยซิง ใช้สีหน้าแฝงความอ้อนวอนอยู่หลายส่วนมองเซี่ยซิง

“คุณเซี่ยคะ ไวโอลินดวงดาวในราตรีคิมหันต์นี้เป็นของเพื่อนของคุณเหรอคะ? ขอให้เพื่อนคุณ ให้ฉันยืมไวโอลินตัวนี้สักพักได้ไหมคะ?”

“ตอนนั้นฉันกับอาจิ่นได้มีวาสนาต่อกันก็เพราะไวโอลินน่ะค่ะ”

“ตอนนั้นฉันกำลังฝึกเล่นไวโอลินในสวนหลังบ้านพอดี อาจิ่นถูกเสียงไวโอลินของฉันดึงดูด จากนั้นก็มาหาฉัน พวกเราถึงได้คบกัน...เขาชอบฟังฉันเล่นไวโอลินที่สุดเลยค่ะ”

“คุณเซี่ยคะ ฉันไม่รู้ว่าฉันยังอยู่ได้อีกนานแค่ไหน และจะจัดงานแสดงดนตรีสำเร็จไหม แต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็อยากพยายามเป็นครั้งสุดท้าย”

ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ หลินซู่ซู่ค่อย ๆ ก้มหน้าลง เผยสร้อยคอที่คุ้นเคยบนคอของเธอ

แสงไฟเหนือศีรษะ ส่องลงบนสร้อยคอ เปล่งประกายแวววาวออกมา

ดวงตาของเซี่ยซิงรู้สึกปวดแสบขึ้นมาทันที

เธอพูดอย่างเย็นชา “ในโลกนี้ มีคนตายทุกวัน หรือว่าพอคนที่เป็นโรคร้ายทุกคน โผล่มาอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันจะต้องยอมให้หมดเลยเหรอ?”

ราวกับไม่เคยได้ยินคำพูดรุนแรงแบบนี้มาก่อน ขอบตาของหลินซู่ซู่แดงก่ำขึ้นมาทันที

น้ำตาคลอในเบ้าตาของเธอ สั่นระริกใกล้ไหลออกมา

สีหน้าของกู้หวยจิ่นเย็นชา “เซี่ยซิง ก็แค่ไวโอลินตัวเดียว ทำไมต้องบีบคั้นคนขนาดนี้ด้วย? ถ้าเธอต้องการ ฉันซื้อให้เธออีกสักตัวก็ได้”

เซี่ยซิงมองเขา “ใช่ ก็แค่ไวโอลินตัวเดียว ถ้าเธออยากได้ คุณก็ซื้อให้เธออีกสักตัวสิ ทำไมต้องมาเอาของฉันด้วย?”

หลินซู่ซู่พูดอ้อนวอนอยู่ด้านข้าง “คุณเซี่ย จะต้องทำยังไง พวกคุณถึงจะยอมให้ฉันยืมไวโอลินคะ? ถ้ามีเงื่อนไขอะไร คุณบอกมาได้เลยค่ะ”

เงื่อนไขตามใจเธอ แต่สุดท้ายก็ยังต้องให้กู้หวยจิ่นจ่ายไม่ใช่หรือไง?

เซี่ยซิงเผยรอยยิ้มไร้เสียงครั้งหนึ่ง “ดูเหมือนคุณหลินจะชอบของที่แม่ฉันทิ้งไว้ให้มากเลยนะคะ? ไม่ว่าจะเป็นสร้อยคอของแม่ฉัน หรือจะเป็นไวโอลินของแม่ฉันก็ตาม”

หลินซู่ซู่พูดอย่างไม่เข้าใจ “ฉันไม่เข้าใจความหมายของคุณเซี่ยค่ะ”

เซี่ยซิงเห็นท่าทางแกล้งถามทั้งที่รู้อยู่แล้วของหลินซู่ซู่ ก็ยิ้มเยาะอยู่ในใจ

“ไวโอลินดวงดาวในราตรีคิมหันต์ตัวนี้ แม่ของฉันทิ้งไว้ให้ฉัน สร้อยคอเส้นนั้นที่คุณหลินสวมอยู่บนคอ ก็เป็นสิ่งที่แม่ของฉันทิ้งไว้ให้ฉันเหมือนกัน”

สีหน้าของหลินซู่ซู่ซีดเผือดลงทันที “ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่านี่เป็นของของแม่คุณ...”

“เมื่อคืนนี้จื่อถิงเอากล่องของขวัญกล่องหนึ่งที่ใส่สร้อยคอออกมาให้ฉัน ฉันคิดว่าเป็นของขวัญที่อาจิ่นให้ฉัน ก็เลยสวมไว้ คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นของแม่คุณเซี่ย...”

เซี่ยซิงพูดด้วยรอยยิ้มจาง “ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้คุณก็รู้แล้ว จะเอาของคืนฉันได้หรือยังคะ?”

หลินซู่ซู่คลำสร้อยคอบนคอของเธอ กัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย มองไปที่กู้หวยจิ่นขณะที่น้ำตาคลอใกล้ร้องไห้

“อาจิ่น ในเมื่อคุณเซี่ยพูดแล้ว...ไม่สู้เอาสร้อยคอเส้นนี้ ให้คุณเซี่ยดีกว่าไหม? อย่าทำให้คุณเซี่ยโกรธ เพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เลย มันไม่คุ้มหรอก”

‘ไม่สู้เอาสร้อยคอเส้นนี้ ให้คุณเซี่ยดีกว่าไหม?’

เธอใช้คำว่า ‘ให้’ ไม่ใช่ ‘คืน’

ความหมายแฝงคือ แม้สร้อยคอเส้นนี้จะเป็นของแม่เธอ แต่ก็ไม่ใช่ของเธอ

ก็แค่เพราะเธอเอ่ยปากขอ อีกฝ่ายจึงยอมให้ด้วยความใจกว้างเท่านั้น

เดิมทีกู้หวยจิ่นก็คิดว่า เซี่ยซิงยื่นข้อเสนอหย่าเพื่อจงใจขู่เขาอยู่แล้ว ในใจจึงไม่พอใจอยู่หลายส่วน

ตอนนี้ได้ยินหลินซู่ซู่พูดแบบนี้ ความเย็นชาบนใบหน้าก็ยิ่งมากกว่าเดิม

“ไม่ต้อง” เสียงใสกังวานของชายคนนั้นราวกับสายน้ำ “ในเมื่อยกให้เธอแล้ว นั่นก็เป็นของเธอ”

“แต่ว่า...” หลินซู่ซู่ยังอยากพูดบางอย่าง กลับถูกกู้หวยจิ่นขัดจังหวะ

สีหน้าของกู้หวยจิ่นเยือกเย็น “ในเมื่อเป็นของที่ให้แล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องเอาคืนอีก”

หว่างคิ้วของหลินซู่ซู่เผยความซาบซึ้งใจที่ยากจะปิดบัง

เซี่ยซิงกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น มุมปากของเธอก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางครั้งหนึ่ง

“ไม่ใช่ว่าคุณหลินอยากให้ฉันให้คุณยืมไวโอลินเหรอ? ไม่ยากเลย ขอเพียงคุณกู้ยอมขอร้องฉัน ฉันจะพิจารณาดู”

ม่านตาของหลินซู่ซู่เบิกกว้างเล็กน้อย มีความรู้สึกเหลือเชื่อปรากฏขึ้นในดวงตาหลายส่วน

สีหน้าของกู้หวยจิ่น มืดครึ้มจนน่ากลัว

เขาพูดอย่างเย็นชา “เซี่ยซิง พอได้แล้ว”

เซี่ยซิงพูดเย้ยหยัน “ฉันยังคิดว่า เพื่อคุณหลินแล้ว คุณกู้จะยอมทุกอย่างเสียอีก ตอนนี้ดูแล้ว...ก็แค่นี้เอง”

เมื่อก่อน เซี่ยซิงคิดว่า เพื่อหลินซู่ซู่แล้ว กู้หวยจิ่นจะยอมเสียสละทุกอย่างได้

แต่ตอนนี้ดูแล้ว สิ่งที่เขาสามารถเสียสละได้ ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไร

เช่น...เธอ

หลังจากมองทะลุปรุโปร่งทุกอย่างนี้แล้ว ภายในใจของเซี่ยซิง ก็ไม่มีความรู้สึกใดอีก

เธอหันหน้าไปพูดกับเจ้าของร้านที่ยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง “ถ้าฉันจำไม่ผิด สิทธิ์การขายของไวโอลินตัวนี้หมดอายุวันนี้พอดี รบกวนช่วยเอาไวโอลินตัวนี้ลงมาให้ฉันด้วยค่ะ วันนี้ฉันจะเอากลับไปด้วย”

เจ้าของร้านเหลือบมองสีหน้าของกู้หวยจิ่นอย่างระมัดระวัง

เซี่ยซิงเลิกคิ้ว “ทำไมคะ? ในฐานะเจ้าของไวโอลิน หรือว่าไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะเอาไวโอลินออกไปเลยเหรอ”

“เปล่าครับ ๆ”

เจ้าของร้านพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมจะให้คนจัดการขั้นตอนการส่งมอบให้คุณเซี่ยเดี๋ยวนี้เลยครับ”

หลังจากจัดการขั้นตอนการส่งมอบเสร็จ เซี่ยซิงก็ถือไวโอลินไว้ โดยไม่แม้แต่จะมองกู้หวยจิ่นกับหลินซู่ซู่ และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา

กู้หวยจิ่นมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่จากไป พร้อมขมวดคิ้วแน่น

หลินซู่ซู่ค่อย ๆ ก้มหน้าลง สีหน้ามีความรู้สึกผิดอยู่บ้าง

“ต้องเป็นเพราะเมื่อวานนี้อาจิ่นลืมไปอยู่เป็นเพื่อนคุณเซี่ยในวันเกิดแน่ ๆ คุณเซี่ยถึงได้โกรธ ทั้งหมดต้องโทษร่างกายที่ไม่เป็นใจของฉัน รบกวนนายตลอดเลย”

“ไม่เกี่ยวกับเธอ” กู้หวยจิ่นเก็บสายตากลับมา พูดอย่างเฉยชา “งานแสดงดนตรีเธอก็เตรียมไปก่อน ไวโอลินดวงดาวในราตรีคิมหันต์ตัวนั้น อีกสักพักหนึ่งฉันจะให้คนเอาไปส่งให้เธอ”

หลินซู่ซู่เผยรอยยิ้มมีความสุขครั้งหนึ่ง “ได้”

......

เย็นวันนั้น กู้หวยจิ่นกลับบ้านตรงเวลาอย่างหาได้ยาก

แต่ว่า เซี่ยซิงไม่ได้เตรียมอาหารไว้ รอเขากลับมา เหมือนปกติ

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น กู้จื่อถิงก็ลงมาชั้นล่างตรงเวลาเพื่อกินข้าวเช่นกัน

เห็นในห้องอาหารว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย กู้จื่อถิงก็เผยสีหน้าสงสัย

“คุณพ่อ วันนี้คุณแม่ไม่ได้เตรียมอาหารเย็นไว้เหรอครับ?”

เซี่ยซิงเป็นภรรยาและแม่ที่ดีมาก หลายปีมานี้ไม่เคยเถียงไม่เคยทะเลาะ และรับผิดชอบหน้าที่ของภรรยาอย่างเคร่งครัด

แม้กู้หวยจิ่นจะไม่มีความรู้สึกอะไรกับเธอ แต่โดยรวมก็ยังพอใจเธอมาก

ม้ามและกระเพาะอาหารของกู้จื่อถิงอ่อนแอ อีกทั้งเขายังจุกจิกเรื่องกินมากด้วย

อาหารเย็นและอาหารมื้อดึก เซี่ยซิงแทบไม่เคยใช้คนใช้เลย ล้วนลงมือทำเองทั้งหมด

กู้หวยจิ่นนึกถึงเรื่องตอนกลางวัน ริมฝีปากบางเม้มแน่น บนใบหน้าเผยความไม่พอใจจาง ๆ อยู่หลายส่วน

ถ้าเธอคิดจะใช้วิธีแบบนี้ มาขู่เขา งั้นเธอก็สำคัญตัวเองผิดเกินไปแล้ว

“ไม่ต้องสนใจเธอ” กู้หวยจิ่นพูดอย่างเย็นชา “พ่อจะพาลูกไปกินข้างนอก”

กู้จื่อถิงปรบมืออย่างดีใจ “ดีครับ เรียกพี่สาวคนสวยออกมาด้วยกันได้ด้วย! ผมจะได้กินสายไหมอร่อย ๆ อีก!”

“สายไหมเหรอ?” กู้หวยจิ่นชะงักไปเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าแม่ของลูกบอกว่าลูกแพ้น้ำตาลแล็กโทส เลยกินสายไหมไม่ได้เหรอ?”