เรื่อง : สามีตัวหอม

เขียน : ที่รักของพระจันทร์

วาดปก : K O R N ( : @KhunKorn2001)

เพจ  : ที่รักของพระจันทร์ Summer World

บทนำ

          เมื่อลูกเลี้ยงไม่เต็มใจจะเป็นตัวแทนในการแต่งงานอีกต่อไป บิดาจึงส่งเธอซึ่งเป็นลูกของภรรยาเก่าที่ตัวเองเกลียดเข้าไส้ให้มาเป็นว่าที่เจ้าสาวของหลานชายเจ้าหนี้

          เธออดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมน้องสาวซึ่งเป็นลูกติดภรรยาใหม่ของบิดาถึงไม่คว้าโอกาสแต่งงานกับชายหนุ่มผู้เป็นหลานชายคนรองของนักธุรกิจ เจ้าของโรงแรมชื่อดังที่มีสาขาอยู่เกือบทั่วประเทศ

          หญิงสาวเหม่อลอยนึกถึงตอนแรกที่ทางครอบครัวเธอได้รับข้อเสนอจากทางนั้น มาริษาดูดีใจมากถึงกับแต่งเนื้อแต่งตัวสวยกว่าทุกวันเพื่อออกไปรับประทานมื้อค่ำกับครอบครัวของชายหนุ่ม แต่พอกลับมาก็บอกว่าตกลงกันเรียบร้อยแล้วว่าเธอจะเป็นคนแต่ง ดังนั้นวันนี้เธอจึงอยู่ที่นี่ ร้านอาหารซึ่งนัดกับชายหนุ่มเอาไว้เพื่อทำความรู้จักกันเป็นครั้งแรก

          ในขณะที่นั่งรออยู่นั้นสายตาเธอกลับถูกดึงดูดด้วยชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินเข้ามาในร้าน เขาตัวสูง บ่ากว้าง ใบหน้าหล่อเหลาติดจะเคร่งขรึมเย็นชา แต่ก็ยังน่ามองอยู่ดี

เพียงแต่การเดินของเขาดูเหมือนจะไม่มั่นคงอยู่เล็กน้อย กระนั้นเธอก็ถอนสายตาจากเขาไม่ได้ ส่วนหนึ่งอาจเพราะเขากำลังเดินตรงมาหาเธอและสองเธอชอบมองคนหล่อ

          เขาหยุดยืนตรงหน้าเธอ เธอเอียงคอมองเขาด้วยความสงสัย

          “คุณนิศากรใช่ไหมครับ”

          นิศากรพยักหน้า หรือว่าเขาคือ...

          เขานั่งลง “ผมบุลินครับ”

          นิศากรพิศมองเขา ยิ่งรู้สึกแปลกใจเหลือเกินว่าทำไมมาริษาถึงไม่อยากแต่งงานกับเขา ทั้งรวยและหล่อแบบนี้มันสเปกของน้องสาวเธอชัดๆ เลย

          “คุณครับ...” เขาส่งเสียงเรียก

          “คะ...ค่ะ ขอโทษค่ะ” นิศากรรู้ตัวแล้วว่าตัวเองเผลอจ้องเขานานเกินไป

          สายตาของเขาที่มองมานั้นดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ท่าทางเหมือนไม่เต็มใจจะมา บางทีเขาคงไม่พอใจว่าที่เจ้าสาวของเขาอย่างเธอสักเท่าไหร่ อย่างว่าเธอสวยน้อยกว่ามาริษานี่นา ถูกเปลี่ยนตัวก็คงไม่ชอบใจ

          “ร้านนี้บรรยากาศดีนะครับ คุณเป็นคนเลือกเองหรือเปล่า” บุลินพยายามชวนคุยโดยการเอ่ยถึงบรรยากาศของร้านอาหารซึ่งอยู่ติดริมน้ำทำให้มีลมพัดโชยมาอ่อนๆ

          “มีคนแนะนำมาค่ะ” เธอตอบไปตามตรง เพราะโดยส่วนตัวเธอ ตั้งแต่จำความได้การออกไปกินอาหารนอกบ้านนั้นแทบจะนับครั้งได้เลยทีเดียว แล้วเธอจะรู้จักร้านอาหารเด็ดๆ ได้ยังไง อย่างเก่งก็แค่นั่งอ่านรีวิวร้านอาหารในเว็บ

          “เหรอครับ” เขาเปิดดูเมนู

          “คุณบุลินอยากสั่งอะไรก็ตามสบายเลยค่ะ ฉันรับประทานได้ทุกอย่าง”

          “บุ้งครับ” เขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว สบตากับเธอนิ่ง “ดูเหมือนผมน่าจะแก่กว่าคุณหลายปี เรียกพี่บุ้งก็ได้ครับ”

          ผักบุ้ง ชื่อเล่นน่ารักจัง หญิงสาวแอบยิ้ม

          “ไนท์ค่ะ ชื่อเล่นของดิฉัน”

          เขาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะก้มลงอ่านเมนูต่อ “ผมไม่กินเผ็ด หรือพวกอาหารรสจัด ถ้าผมจะสั่งแต่ของจืดๆ คุณจะว่าอะไรไหมครับ”

          “ไม่ว่าค่ะ” เธอส่งยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ

          ดังนั้นชายหนุ่มจึงสั่งแต่อาหารรสจืดมาสามสี่อย่าง ระหว่างที่รอเขาก็ชวนเธอคุยต่อ

          “คุณเต็มใจแต่งงานกับผมเหรอครับ”

          คำถามของเขาทำให้นิศากรต้องมองสบตาเขาอย่างตรงไปตรงมา

          ใช่ เธอเต็มใจแต่งกับเขาตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ...

          “เต็มใจค่ะ” ดังนั้นเธอจึงตอบเขากลับไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจ บุลินไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความลังเลของเธอเลยแม้แต่น้อย

          ชายหนุ่มเลิกคิ้ว นึกถึงว่าที่เจ้าสาวเบอร์แรกขึ้นมา แน่นอนว่าเขาไม่ถูกใจผู้หญิงที่ดูไม่จริงใจและไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองต่อหน้าเขาแบบนั้นสักเท่าไหร่ เขาเองก็อยากจะปฏิเสธ แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับปฏิเสธเสียก่อนหลังจากที่รู้ว่า...

          “ผมใส่ขาเทียม”

          นิศากรกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดสักเท่าไหร่ เพราะเล่นโพล่งออกมาโดยไม่มีการเกริ่นนำเลยสักนิด

          “ผมเป็นคนพิการน่ะ” แววตาของเขาหม่นลงเล็กน้อย ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็วภายใต้สีหน้าเย็นชา

          บุลินจับจ้องดวงหน้าอ่อนหวานของหญิงสาวนิ่ง โดยภาพรวมแล้วเขาชอบเธออยู่ไม่น้อย เขาพิจารณาอีกฝ่ายตั้งแต่ตอนเดินตรงมายังโต๊ะที่เธอจองไว้ ดูเป็นธรรมชาติ ไม่ปรุงแต่งมากเกินไปนัก แต่งหน้าบางๆ สวมใส่เพียงชุดเดรสแบบเรียบๆ มองแล้วรู้สึกสบายใจ ทั้งที่แต่ก่อนเขามักจะมองผ่านผู้หญิงสไตล์นี้

          นิศากรยิ้มก่อนจะเอ่ยอย่างช้าๆ และชัดเจน “ต่อให้แขนขาดทั้งสองข้างหรือตาบอดด้วย ฉันก็จะแต่งค่ะ”

          ทั้งสองคนหยุดการสนทนา เพราะพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ บุลินหรี่ตามองนิศากร พยายามมองหาความลังเลในดวงตาของเธอ แต่ทว่าสุดท้ายแล้วก็หาไม่เจอ ดูเหมือนเธอจะอยากแต่งงานกับเขามากจริงๆ