Chapter 17 การพบกัน

"ฉันไม่มีเวลามานั่งเล่นขายของกับคุณหรอกนะ มื้อนี้ถือว่าฉันเลี้ยงคุณก็แล้วกัน"                             

"เดี๋ยว!" เมื่อองุ่นไม่ฟังคำสั่งของตุลา จึงทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดที่ไม่สามารถบังคับเธอได้ ชายหนุ่มจึงเผลอตะคอกมาเสียงดัง จนทำให้เธอไม่กล้าที่จะเปิดประตูก้าวออกไปจากห้อง                                                    

"อะไรอีก... เวลาของฉันเป็นเงินเป็นทองนะคุณ ไม่อยากได้เงินคืนหรือไง จะรีบไปหาเงินมาใช้หนี้ มีอะไรก็รีบพูดมา" ในที่สุดองุ่นก็ยอมหันกลับมาพูดกับเขา แต่ทว่าความเป็นจริงแล้ว ภายใต้ข้ออ้างที่เธอใช้คำว่าลูกหนี้ เนื่องจากเธออยากออกไปให้พ้นจากห้องนี้ เพราะว่าหญิงสาวยังรู้สึกตื่นเต้นไม่หาย ไม่รู้ว่าทำไมเวลาอยู่ใกล้เขาแล้วหัวใจของเธอยิ่งเต้นแรง ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยในชีวิต                   

"ก็แล้วทำไม คุณหายใจเข้าหายใจออกต้องมีแต่เงินด้วยล่ะ ผมยังไม่ได้ถามหนี้คุณเลยนะ"              

"คุณไม่ถามแต่ฉันร้อนตัว ในเมื่อฉันเป็นหนี้คุณจริงๆ มันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเก๊กไว้นี่ จริงไหม" 

"แล้วถ้าดอกเบี้ย ผมขอคิดเป็นอย่างอื่นคุณจะว่ายังไง" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับฉายแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา จนองุ่นรู้สึกและสัมผัสได้ถึงประโยคที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อครู่                                                                                  

"ฉันมีมือมีเท้ามีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้คุณก็แล้วกัน ไม่เคยคิดที่จะเอาตัวเข้าแลก ผู้ชายอย่างคุณคงใช้เงินซื้อผู้หญิงจนเคยตัวสินะ ถึงได้เห็นคุณค่าของสตรีเพศแม่ต่ำต้อยถึงเพียงนี้" องุ่นพูดออกมาด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว เธอจะรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังเข้าใจตุลาผิด                                                       

"นี่คุณเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว ผมแค่จะบอกว่าดอกเบี้ยทั้งหมด ผมขอเป็นอาหารมื้อเย็น แค่คุณไปส่งที่คอนโดทุกวัน แล้วคิดตังค์เอาไว้ ทำไมคุณถึงได้คิดเลยเถิดไปไกลขนาดนั้นด้วย" คำชี้แจงของตุลา ทำให้ใบหน้าของหญิงสาวร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย ที่เธอพูดอะไรออกไปแบบนั้น                                                        

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ก่อนเที่ยงองุ่นจะพูดอะไรออกไป เสียงคนเคาะประตูก็ดังขึ้น จากนั้นไม่นาน หญิงสาวร่างอรชรหุ่นเซ็กซี่ก็ได้เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของตุลา ส่งผลให้เขาถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกกลัดกลุ้มใจ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงถึงจะสลัดบุษบาออกไปจากชีวิตเขาได้สักที             "อุ้ยตายแล้ว! จะบอกนะคะตุลา คุณสั่งอาหารจากร้านนั่นมาทาน ไม่รู้ว่าแม่ค้าทำสะอาดหรือเปล่า" บุษบาพูดออกมาพร้อมกับมองไปที่องุ่นอย่างเหยียดๆ                                                                                                                

"ขอตัวนะคะ"                                                                                                     

"รับเงินไปด้วยไม่ต้องทอน รายละเอียดทั้งหมดผมจดไว้ในกระดาษโน้ตนี้แล้ว" ตุลาส่งธนบัตรให้กับองุ่น พร้อมกับกระซิบลงไปที่ข้างหูของหญิงสาวเบา ๆ องุ่นจำใจต้องรับธนบัตรจากเขา แล้วรีบเดินออกไปจากห้องทันที                                                                                                                         

"มีธุระอะไรหรือเปล่าครับคุณบุษบา" ตุลายังคงถามหญิงสาวออกไปด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เย็นชา แต่ดูเหมือนว่าบุษบาจะไม่สนใจ เพราะจุดประสงค์ของหล่อนนั่นคือการได้แต่งงานกับตุลา                          

"พอดีว่าคืนนี้คุณลุงให้บุษมาชวนคุณไปออกงาน ห้ามปฏิเสธนะคะ เพราะทุกคนอยากรู้จักคุณในฐานะท่านรองประธานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่"                                                                                    

"ถ้าว่างผมจะแวะไป ผมขอทำงานก่อนนะครับ เพราะนัดกับคุณกริชเอาไว้ อีกไม่นานก็ถึงเวลานัดแล้วผมต้องเอาแบบไปให้เขาดู"                          

ชายหนุ่มพูดจบก็เดินตรงไปยังโต๊ะทำงาน เขาทำเหมือนกับว่าบุษบาเป็นเพียงแค่อากาศเท่านั้น ซึ่งเย็นนี้เขามีนัดสำคัญ ต่อให้ใครเอาช้างมาฉุดก็ไม่มีทางบังคับให้เขาไปไหนได้ ถ้าบุษบาต้องการนั่งรอก็ให้หล่อนนั่งต่อไป เพราะอีกไม่นานเขาก็ต้องออกไปพบกับลูกค้ารายสำคัญที่นัดเอาไว้ แน่นอนเขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน ทำไมคนที่ร่ำรวยมหาศาลอย่างนายกริช ถึงได้ปล่อยทิ้งขว้างให้ลูกและภรรยาตรากตรำทำงานหนักถึงเพียงนี้

องุ่นรีบเดินตรงมาที่ร้าน ในมือของเธอยังคงกำธนบัตรที่ตุลาให้ไว้ พร้อมกับกำลังพยายามสลัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไปให้พ้นจากสมอง แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อหัวใจมันเรียกร้องให้จดจำ ไม่มีคืนวันที่เธอนั้นจะสามารถลบตุลาออกไปจากใจได้เลย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาหญิงสาวพยายามบอกตัวเองว่าเขาคือเจ้าหนี้ ที่เธอนั้นต้องหาเงินไปคืน แต่องุ่นเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอแอบหลงรักเจ้าหนี้ จนหมดใจ แต่ก็มีเส้นบางๆ คำว่าความเหมาะสมคั่นกลางเอาไว้ ทำให้เธอไม่กล้าเผยความในใจออกไป เมื่อสถานะของเธอเป็นเพียงแค่แม่ค้า คงมีปัญญาเพียงแค่แหงนมองเครื่องบินเท่านั้น                                                                                                                              

"พี่องุ่น... พี่องุ่นค่ะ ลูกค้าโต๊ะสามสั่งข้าวผัดกะเพราสองที่ค่ะ" ผัดกาดเรียกองุ่นอยู่หลายครั้ง เพราะเธอเอาแต่ยืนเหม่อคิดอะไรเพลินๆ                 

"อ้อ...ได้จ้า"                                                                                                        

"เป็นอะไรหรือเปล่าองุ่น มาเดี๋ยวแม่ทำเอง ไม่สบายหรือเปล่าลูก" ผู้เป็นมารดาไม่เคยเห็นลูกสาวมีอาการแบบนี้มาก่อน นางจึงเกิดความสงสัย และรู้สึกเป็นห่วงลูกสาวขึ้นมาในทันที                                            

"เปล่าจ้าแม่ แม่ทำหลายจานแล้วไปนั่งพักเถอะจ้า เดี๋ยวองุ่นทำเองได้"                                 

"แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร" นางมะปรางยังคงรู้สึกห่วงใยลูกสาว จากการสังเกตใบหน้าขององุ่น หญิงวัยกลางคนก็รู้ทันทีว่าลูกสาวต้องมีเรื่องอะไร ที่เก็บซ่อนเอาไว้ภายในใจอย่างแน่นอน                                         

"จ้า องุ่นไม่เป็นไรจริงๆ" ขณะที่พูดกับมารดา องุ่นก็ทำอาหารไปด้วย เธอรีบจัดแจงทำตามออเดอร์ให้เสร็จ จากนั้นหญิงสาวจึงเดินไปหลังร้าน ก่อนจะค่อย ๆ หยิบธนบัตรใบนั้นออกมา ปรากฏว่าด้านในมีกระดาษโน้ตแนบมาด้วย                                                                                                                       

***คุณบอกแท็กซี่ให้ไปส่งตามที่อยู่ ซึ่งผมได้ระบุเอาไว้อย่างละเอียดทางด้านหลัง อย่าลืม!! คุณต้องไปส่งด้วยตัวเอง ดอกเบี้ยทั้งหมดผมขอเป็นกับข้าวมื้อเย็น อะไรก็ได้ที่คุณทำให้ผมทานได้หมด จะรอนะครับ ลูกหนี้ที่รัก จุ๊บๆ***