ตอนที่ 4 ไม่ย้อมแมวขาย

 

เช้าวันเสาร์กัญญาวีร์ก็มารับกชณิชาที่หอพักจากนั้นก็พากันไปยังโมเดลลิ่งของพี่พลอยใสซึ่งเป็นโมเดลลิ่งที่เธอทั้งสองเคยทำงานตั้งตอนที่ยังเป็นนักศึกษา แต่พอเรียนจบเธอและกัญญาวีร์ก็ไม่ได้รับงานพริตตี้อีกเลย

เมื่อทั้งสองไปถึงพี่พลอยใสก็กำลังคุยธุระอยู่กับแขกคนอื่นอยู่ในห้องทำงาน หญิงสาวเลยนั่งรออยู่ด้านนอกซึ่งตอนนี้ก็มีพริตตี้หลายคนมานั่งเล่นอยู่ เพราะนอกจากที่นี่จะเป็นโมเดลลิ่งที่คอยจัดหาพริ้ตตี้แล้วยังเป็นที่พักผ่อนสำหรับนักศึกษาที่ไม่รู้จะไปไหนในช่วงวันหยุดอีกด้วย

เสียงคุยกันอย่างสนุกสนานของเด็กสาววัยรุ่นทำให้กชณิชาอดนึกถึงอดีตของตนเองไม่ได้เธอมาทำงานเป็นพริตตี้ให้กับโมเดลลิ่งนี้นานถึงสามปีก่อนจะเลิกไปเมื่อหนึ่งปีก่อน รายได้ที่ตนเองได้จากงานนี้ก็พอให้ส่งเสียตนเองจนเรียนจบเพราะจะพึ่งพาแค่มารดาก็คงไม่ได้ท่านยังมีภาระรับผิดชอบกับครอบครัวใหม่อีกมาก

เมื่อแขกของพี่พลอยใสออกจากห้องไปแล้วกชณิชาก็ถามน้องที่นั่งอยู่หน้าห้องว่ามีใครจะเข้าพบพี่พลอยใสอีกไหม เมื่อทุกคนปฏิเสธทั้งสองคนจึงเคาะประตูและเปิดเข้าไป

“สวัสดีค่ะพี่พลอย/สวัสดีค่ะพี่พลอย” กัญญาวีร์และกชณิชายกมือไหว้พี่พลอยใสพร้อมกัน

“อ้าว กัญ เกรซ สวัสดีจ้ะ นึกยังไงมาหาพี่ได้ เงียบหายไปนานเลยนะ”

“พี่พลอยสบายดีมั้ยคะ” กัญญาวีถามก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงาน

“สบายดีจ้ะแล้วกัญกับเกรซล่ะ เป็นยังไงกันบ้างตอนนี้ทำงานกันแล้วใช่ไหม”

“ค่ะพี่พลอยเราสองคนเรียนจบและทำงานประจำแล้วค่ะ” กรณิชาตอบบ้าง

“พี่นึกเสียดายจริงๆ เลยนะทั้งสองคนทำงานได้ดีมากน่าจะแบ่งเวลามาช่วยงานพี่บ้าง”

“เกรซเห็นเด็กหน้าห้องของพี่พลอยก็เยอะแยะเลยนะคะ”

“เด็กของพี่เยอะก็จริงแต่หาเด็กที่ทำงานคล่องๆ ยากและบางคนก็มาทำเพราะอยากสนุกบางคนก็มาทำตามเพื่อน” พลอยใสทำหน้าเบื่อหน่ายเพราะเด็กที่มีอยู่ตอนนี้ไม่ค่อยมีคุณภาพเท่าไหร่

“พี่พลอยคะแล้วถ้าเกิดเกรซและกัญจะมาทำงานที่นี่ล่ะยังพอมีงานให้คนอายุมากทำไหมคะ”

“อายุมันเกี่ยวกันที่ไหนล่ะ เกรซกับน่ะหน้ายังเหมือนเด็กอายุสิบแปดอยู่เลยแล้วพูดเล่นหรือพูดจริงล่ะเรื่องจะมาทำงานที่นี่”

“เกรซพูดจริงค่ะพี่ตอนนี้ต้องการเงินด่วนมากๆ”

“ด่วนขนาดไหนกันล่ะ เดือนนี้พี่ก็คงไม่มีงานให้เราสองคนหรอกถ้าจะมีอีกทีก็น่าจะต้นเดือนหน้านะ”

“ต้นเดือนหน้าก็ได้ค่ะ”

“แล้วต้องการใช้เงินมากแค่ไหน ยืมพี่ไปก่อนก็ได้นะ” เพราะเด็กสองคนนี้สนิทสนมกับเธอมากพลอยใสจึงเสนอเงินให้ก่อน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่พลอยเงินที่เกรซต้องใช้มันมากจริงๆ”

“แต่ถ้าพี่พลอยให้ยืมก็น่าสนใจดีนะเกรซ”

“แล้วมันเท่าไหร่กันและเกรซ”

“สองแสนค่ะพี่พลอย”

“อะไรนะเกรซ” พลอยใสจะตกใจกับจำนวนเงินที่ได้ยิน

“ทำไมมันมากมายขนาดนั้นล่ะ เกรซจะเอาเงินไปทำอะไร”

“พ่อเลี้ยงของเกรซเป็นหนี้เสี่ยที่บ่อนสองแสนแล้วต้องรีบเอาเงินไปคืนเสี่ยภายในหนึ่งเดือน”

“ตายล่ะ แล้วเกรซจะหาเงินได้สองแสนในหนึ่งเดือน ต่อให้รับงานทุกวันมันก็ไม่ได้หรอกนะ”

“ตอนนี้เกรซมีเงินเก็บอยู่จำนวนหนึ่งค่ะคิดว่าทำงานแล้วได้เงินอีกสักก้อนรวมกับเงินเก็บแล้วจะไปคุยกับเจ้าของบ่อนจากนั้นจะขอผ่อนผันเขาค่ะ”

“แล้วเมื่อไหร่จะผ่อนหมดก่อนล่ะ พี่ก็มีเงินไม่เยอะด้วยสิ”

“เราสองคนก็เลยมาของานพี่ไงคะ ไม่ว่าจะเป็นงานอะไรเราสองคนรับหมดค่ะขอแค่เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็พอ”

“พี่จะรีบหางานให้ก็แล้วกันนะ”

“ขอบคุณค่ะพี่พลอยเกรซก็ไม่รู้จะหันไปพึ่งใครแล้ว จะไปทำงานอย่างอื่นก็ไม่เคยทำมาก่อน”

“อันที่จริงมันก็พอมีงานที่ได้เงินเยอะนะ”

“งานอะไรคะพี่พลอย” กชณิชาตาโตตอนนี้ไม่ว่างานอะไรหญิงสาวก็จะต้องรับหมดเพราะกลัวว่าพ่อเลี้ยงจะเอาเธอไปขายให้เสี่ยเจ้าของบ่อนจริงๆ

“พี่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงนะ งานแบบนี้บางคนเขาก็ไม่รับมันอาจจะเป็นงานที่เสียศักดิ์ศรีสักหน่อยนะ” พลอยใสรู้ว่าอดีตเด็กในสังกัดของเธอสองคนนี้ไม่เคยรับงานแบบนั้นเลยและก็ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ

“พี่พลอยกำลังหมายถึงการส่งเด็กไปเอ็นเตอร์เทนใช่ไหมคะ”

“กัญเข้าใจถูกแล้วแหละ แต่มันไม่ใช่แค่การเอ็นเตอร์เทนการชงเหล้าอย่างเดียวมันพ่วงด้วยกันนอนกับแขก เราสองคนคงไม่เหมาะที่จะทำงานแบบนี้หรอกเพราะตอนนี้ก็มีงานทำกันหมดแล้ว”

“พี่พลอยคะงานแบบนี้เงินมันดีจริงเหรอคะ” กชณิชาถามด้วยความสนใจ

“จริงสิหน้าตาสวยๆ อย่างกัญและเกรซน่ะคงมีแขกยินดีจ่ายครั้งหนึ่งก็น่าจะหลักหมื่น”

“เกรซต้องออกไปกับแขกยี่สิบคนถึงจะได้เงินสองแสนใช่ไหมคะ”

“ก็ประมาณนั้นแต่มันก็ไม่แน่หรอกนะก็มีเด็กบางคนที่ลูกค้าเขาถูกใจและผูกปิ่นโตประจำเด็กพวกนั้นจะได้ค่าใช้จ่ายเดือนหนึ่งก็เหยียบห้าหมื่น”

“เดือนละห้าหมื่นก็ยังไม่พอใช้หนี้อยู่มีใครพอจะให้หนูสองแสนในครั้งเดียวเลยไหมคะ”

“เกรซอย่าบอกนะว่าจะทำงานแบบนั้น กัญว่าเราหาทางอื่นดีกว่า”

“หาทางอื่นแล้วเมื่อไหร่เราจะได้เงินล่ะ”

“อย่าเอาตัวเองไปแลกกับเงินเลยมันไม่คุ้มกันหรอกนะ”

“ถ้าเกรซไม่ทำวันหนึ่งพ่อเลี้ยงของก็ต้องพาไปส่งให้เสี่ยนั่นถึงตอนนั้นเกรซก็คงเลี่ยงไม่ได้ เกรซรู้ว่ากัญเป็นห่วงนะไม่อยากให้ไปทำงานแบบนั้น”

“เกรซพี่ว่าหนูลองคิดดูดีๆ ก่อนนะ หนูทำงานประจำแล้วการออกไปกับแขกถ้าเกิดฝ่ายบุคคลรู้พี่ว่าหนูอาจจะโดนให้ออก”

“ไม่มีใครรู้หรอกค่ะตอนอยู่ที่บริษัทเกรซไม่ได้แต่งตัวแบบนี้เกรซใส่แว่นกรอบดำแล้วก็รวบผมผูกโบใส่เน็ตเหมือนป้าแก่ๆ คนหนึ่ง”

“คิดดีแล้วใช่ไหมที่จะรับงานแบบนั้น”

“เกรซอยากเอาเงินให้พ่อเลี้ยงแล้วจากนี้ก็จะจบกันสักที”

“แล้วพ่อของหนูจะไม่ไปสร้างหนี้ที่อื่นอีกเหรอ”

“ไม่แล้วค่ะ เพราะแม่กับเขาตกลงกันแล้วถ้าครั้งนี้เกรซช่วยเขาให้หนี้เขาจะหย่ากับแม่ค่ะ”

“ถ้าตัดสินใจดีแล้วพี่จะลองติดต่อดูให้ก็แล้วกันนะว่ามีใครสนใจไหมแต่มันคงไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอกถ้าได้เรื่องยังไงพี่จะไลน์ไปบอกก็แล้วกันนะ ทิ้งไลน์กับเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้พี่ด้วยนะ พี่ไม่รู้ว่ายังมีไลน์ของเราสองคนอยู่ไหม”

“ขอบคุณมากนะคะพี่พลอยเกรซคิดว่าคงได้รับข่าวดีนะคะ”

“พี่ก็ไม่กล้ารับปากเหมือนกันนะ จำนวนเงินมันเยอะมากๆ ไม่รู้ว่ามีใครเขาจะยอมจ่ายไหม”

“พี่พลอยค่ะ เกรซยังไม่เคยนอนกับใคร ถ้าเขายอมจ่ายเขาก็จะเป็นคนแรกของเกรซค่ะรับรองได้เลยว่าไม่ย้อมแมวขายแน่นอน”