Semua Bab สัญญาลับกับท่านรอง: Bab 1 - Bab 10

ธามนิธิรองประธานหนุ่มบริษัทส่งออกสินค้าการเกษตรและผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรนั่งอยู่ในห้องทำงานขนาดที่ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นโทนสีเทาและดำตามแบบที่เจ้าตัวชอบ บนโต๊ะมีแล็ปท็อปและแฟ้มเอกสารที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกใสบานใหญ่มองเห็นวิวเมืองกรุงเทพฯ ได้อย่างชัดเจนแต่เขาก็ไม่ค่อยมีเวลามองเท่าไหร่เพราะงานตรงหน้านั้นมากมายเหลือเกินด้านหลังโต๊ะทำงานเป็นชั้นวางหนังสือซึ่งเต็มไปด้วยหนังสือหนังสือธุรกิจ หนังสือเกี่ยวกับการทำเกษตรและหนังสือเกี่ยวกับการท่องเที่ยว ตรงมุมห้องมีโซฟาหนังสีดำตัวยาววางอยู่พร้อมโต๊ะกาแฟเล็กทางด้านหน้าชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานหนังสีดำตัวใหญ่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ดวงตาคมจ้องมองไปยังหน้าจอแล็ปท็อป สีหน้าค่อนข้างดูเครียดเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ เมื่อเจ้าของห้องกล่าวอนุญาต ประตูห้องก็เปิดออกสุจิตราเลขานุการวัยกลางคนในชุดสูทสีครีมเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับถือแฟ้มเอกสารในมือ“คุณธามคะ แฟ้มเอกสารที่คุณสั่งให้เตรียมไว้ค่ะ”“วางไว้บนโต๊ะเลยครับ”“ค่ะ คุณธาม” สุจิตราวางเอกสารลงบนโต๊ะและพอจะหันหลังกลับเจ้านายของเธอก็เรียกเอาไว้ก่อน“เดี๋ยวคุณจี๊ด ผมฝากจัดการเรื่อ

กชณิชานั่งมองข้อความจากมารดาที่ส่งมาให้ตั้งแต่บ่ายแล้วถอนหายใจอย่างหนักหนี้สินก้อนโตถึงสองแสนบาทจากบ่อนการพนันที่พ่อเลี้ยงของเธอก่อขึ้นกำลังทำให้เธอเครียดจนหัวแทบจะระเบิดหญิงสาวเป็นเพียงพนักงานธุรการที่เพิ่งเข้าทำงานได้เพียงหนึ่งปี เงินเดือนรวมกับโอทีก็แค่สองหมื่นกว่าบาท ลำพังค่าเช่าห้องและค่าใช้จ่ายประจำวันก็แทบจะไม่มีเงินเก็บอยู่แล้ว แต่ยังมีหนี้ที่ตนเองไม่ได้ก่อมารบกวนอีก หญิงสาวไม่กล้าเมินเฉยกับเรื่องนี้เพราะกลัวว่าคำขู่ของพ่อเลี้ยงพ่อเลี้ยงของเธอขู่ว่าถ้าเธอไม่หาเงินมาช่วยใช้หนี้ เขาจะนำตัวเธอไปขายให้กับเสี่ยเจ้าของบ่อนซึ่งระยะเวลาที่เธอต้องหาเงินมาใช้หนี้ก็คือหนึ่งเดือน เงินมากมาขนาดนั้นกชณิชาไม่รู้เลยว่าจะไปหาที่ไหนมาช่วยใช้หนี้กชณิชามีเงินเก็บอยู่ในบัญชีสามหมื่นกว่าบาทเธอยังต้องหาเพิ่มอีกหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นบาท หญิงสาวไม่รู้เลยว่าตนเองจะไปหาเงินจำนวนมากขนาดนั้นมาจากที่ไหน กชณิชาอยากจะไปกู้ยืมเงินจากทางบริษัทแต่ด้วยอายุงานที่มีเพียงแค่ปีกว่าก็ทำให้เธอไม่สามารถกู้เงินของบริษัทได้เพราะเงื่อนไขการกู้เงินของบริษัทคือต้องทำงานมาอย่างน้อยห้าปีตอนนี้เธอมืดแปดด้านไปหมดเพราะถ้าหากไม่ได

สุจิตราขับรถมาจอดหน้าโมเดลลิ่งของพลอยใส เธอเดินสวนกับกัญญาวีร์และกชณิชาที่ประตูทางเข้าแต่ก็จำไม่ได้ว่าหนึ่งในนั้นคือพนักงานในบริษัทที่ตนเองทำงานอยู่เมื่อเดินเข้าไปด้านในก็เห็นพริตตี้หลายคนนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บริเวณโซนรับแขกของบริษัท สุจิตรามองและคิดว่าผู้หญิงพวกนี้คงไม่ใช่สเปกที่เจ้านายของเธอระบุอย่างแน่นอน เพราะเอาแต่ก้มหน้าจนไม่สนใจว่ามีใครเดินเข้ามาหรือเปล่า แต่สุจิตราก็ไม่ใส่ใจเท่าไหร่เพราะเธอโทรศัพท์มานัดพลอยใสเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะเข้ามาเลือกผู้หญิงที่จะไปเป็นคู่นอนของเจ้านายเหตุผลที่เธอต้องมาด้วยตัวเองเพราะอยากเจรจาเรื่องสัญญาและอยากคุยกับเจ้าของโมเดลลิ่งแบบเผชิญหน้า เรื่องแบบนี้สุจิตราไม่อยากจะคุยทางโทรศัพท์ หญิงสาวเคาะประตูจนได้ยินเสียงคนด้านในอนุญาตก็รีบเปิดเข้าไปทันที“สวัสดีค่ะคุณพลอยใส”“สวัสดีค่ะคุณจี๊ดนี่ครบสามเดือนแล้วเหรอคะไวจังเลยค่ะ” พลอยใสจำได้ว่าเขาจะเจอกับผู้หญิงคนนี้ทุกๆ สามเดือนแต่ไม่เคยได้เจอกับเจ้านายของเธอเลยสักครั้งและก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาคือใคร“ค่ะคุณพลอย”“ครั้งนี้เหมือนเดิมมั้ยคะ”“เจ้านายระบุมาว่าขอคนที่ไม่ค่อยเล่นโซเชียลค่ะ”“ไม่มีปัญหาค่ะเดี๋ยวพลอยจะช่

ธามนิธิเคลียร์งานที่คั่งค้างบนโต๊ะทำงานอย่างตั้งใจเพราะอีกสองวันเขาก็จะต้องเดินทางไปต่างประเทศแล้ว เขาอยากจะเปลี่ยนใจกับเรื่องที่บอกเลขาไปเหลือเกินว่าไม่อยากพาผู้หญิงคนไหนไปด้วยเพราะตั้งแต่เห็นรูปที่เลขาส่งให้ชายหนุ่มก็เอาแต่รอวันที่จะได้เจอกับผู้หญิงคนนั้น แต่ถ้าจะให้เธอเดินทางไปต่างประเทศด้วยมันก็คงจะกะทันหันเกินไปชายหนุ่มจึงคิดว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวานน่าจะดีกว่าเพราะถ้าหากกลับมาจากต่างประเทศแล้วเขาจะเรียกใช้งานเธอทันที ธามนิธิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าเธอแล้วยิ้มผู้หญิงผิวขาวดวงตากลมโตผมสีบลอนด์ทองดัดลอนเล็กๆ ส่งให้น่าดูเด็กกว่าอายุจริงมาก เธอไม่ได้สวยจัดเหมือนจีน่าผู้หญิงคนล่าสุดของเขาแต่เธอดูสวยมีเสน่ห์มากจนชายหนุ่มอยากจะรู้เหลือเกินว่าเวลาที่เธอกับเขาอยู่บนเตียงเธอจะทำให้เขามีความสุขมากแค่ไหนเพียงแค่คิดชายหนุ่มก็รู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่างจนต้องรีบเก็บโทรศัพท์ลงเพราะกลัวว่าตนเองจะเสียสมาธิจนไม่สามารถทำงานตรงหน้าต่อได้เขานั่งทำงานจนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูจากเลขาเมื่อเธอเปิดเข้ามาเขาก็รีบถามถึงเรื่องที่ให้เธอไปจัดการทันที“เรื่องที่ให้จัดการเรียบร้อยดีไหมคุณจี๊ด”“กำลังดำเนินเรื่อ

หลังจากเคลียร์งานอย่างหนักมาสองวันทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย พรุ่งนี้ธามนิธิก็ต้องบินไปต่างประเทศคืนนี้เขาเลยคลายเครียดโดยการออกมานั่งดื่มที่ผับแห่งหนึ่งซึ่งนัดเพื่อนสนิทสองคนคือภากรและณัฐวิทย์ให้มานั่งดื่มด้วยกันชายหนุ่มมาถึงก่อนเวลานัดเล็กน้อยเขาเดินขึ้นไปยังบริเวณชั้นสองซึ่งเป็นที่ประจำของพวกเขาและก่อนที่จะมาที่นี่เขาก็โทรจองที่นั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มนั่งจิบเครื่องดื่มรสโปรดในมือสายตาก็มองลงไปด้านล่างซึ่งในคืนวันศุกร์แบบนี้ผู้คนค่อนข้างคึกคักแต่ก่อนตอนที่เป็นวัยรุ่นเขาก็มักจะลงไปอยู่ข้างล่างออกสเต็ปไปตามจังหวะดนตรีแต่พออายุมากขึ้นก็เปลี่ยนเป็นผู้นั่งมอง“มานานแล้วเหรอวะธาม” เสียงทักทายทำให้เขาละสายตาออกจากกลุ่มคนด้านล่างแล้วหันมาตามเสียง“สักพักแล้วล่ะแล้วไอ้ณัฐล่ะ” ธามนิธิถามภากรที่เดินมาคนเดียวซึ่งปกติแล้วเขากับณัฐวิทย์เพื่อนสนิทอีกคนมักจะมาพร้อมกันอยู่เสมอ“มันเข้าห้องน้ำอยู่น่ะ ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้จะไปยุโรปเหรอ ครั้งนี้จะไปนานไหม”“ก็คงเกือบสามอาทิตย์นั่นแหละ มีงานยาวหลายประเทศเลยสนใจจะไปด้วยกันไหมล่ะ”“ไม่ดีกว่าช่วงนี้งานที่บริษัทก็ยุ่งอยู่” ภากรเปิดบริษัทรับผลิตกล่องแ