บทที่ 13 กอดกัน

บทที่ 13

หลังจากที่กินยาแล้วหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ พัชชาภารู้สึกตัวเธอตื่นขึ้นมา รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เหมือนกำลังถูกกอดอยู่ และก็จริงดังนั้น ร่างกายของเธอกำลังถูกกอดอยู่ในอ้อมอกที่เธอรู้สึกคุ้นเคย

แสงไฟสลัวสาดส่องเข้ามาภายในห้อง เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคนร่างใหญ่ที่กำลังกอดเธออยู่

“คุณ…” เธอเอ่ยเรียกเขาอย่างตกใจ และพยายามดิ้นขลุกขลัก

“คุณ….ชาวิน คุณเข้ามาได้ยังไง” แต่ชายหนุ่มยังนอนหลับตานิ่งอยู่ หญิงสาวเห็นดังนั้น และนึกขึ้นได้น้องดนตรีก็นอนอยู่กับเธอนี้ ร่างเล็กจึงพยายามหันมองดูลูกชาย

“อืม….นอนเถอะ” ชายหนุ่มโอบกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น จนเธอแทบขยับไม่ได้ ใบหน้าสวยนั้นก็แนบอยู่ที่อกเขา

“คุณชาวิน ปล่อยน้ำก่อนค่ะ” เธอเอ่ยบอกเขา และพยายามจะหันไปดูลูกชายอีกครั้ง

“ดนตรีเขาหลับอยู่” ชาวินบอกเธอ

“แต่ ….” เธอพยายามดิ้นอีกครั้ง แต่เขากับกอดเธอแน่ขึ้นจนเธอรู้สึกอึดอัด

“ผมสั่งให้นอนไง” เขาเอ่ยเสียงเงียบ แต่มันก็ได้ผล พัชชาภาจึงนอนนิ่ง ๆ ตามที่เขาสั่ง

สั่งอีกแล้วซินะ เขาสั่งอะไรเธอก็ต้องทำตาม เธอได้แต่คิดในใจอย่างสับสน แต่ก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่รู้ อ้อมกอดนี้ที่มันห่างหายไปนาน แต่ความอบอุ่นนี้มัน