ตอนที่ 42 ค่ำคืนในโรงแรม

อากาศในห้องยังอุ่นจากลมหายใจสองคน

นิรินซุกแก้มแนบอกกว้าง เสียงหัวใจของเขาดังสม่ำเสมออยู่ข้างหู

“เจ็บไหม” พี่บอยถามเบา ๆ นิ้วโป้งลูบสันกรามเธอช้า ๆ

เธอส่ายหน้า ยิ้มเขิน “ไม่ค่ะ…แค่ขาอ่อนนิดหน่อย”

เขาหัวเราะในลำคอแผ่ว ๆ ก่อนเอื้อมไปดึงผ้าห่มขึ้นคลุมไหล่ให้

นิรินเงยหน้าขึ้นนิดเดียว “พี่…ถ้าเราค้างที่นี่ แม่จะว่าไหม”

“บอกแม่” เขาตอบสั้น ๆ

เธอหยิบมือถือ ส่งข้อความไปว่า

แม่คะ วันนี้หนูกับพี่บอยค้างในเมืองนะคะ พรุ่งนี้เช้ากลับไปช่วยจัดร้านค่ะ

ไม่นานมีสติกเกอร์ยิ้ม ๆ กับข้อความสั้น ๆ กลับมา

ได้จ้ะ คนดีของแม่ ขับขี่ปลอดภัยนะ

นิรินยิ้มโล่งอก วางมือถือไว้บนหัวเตียงแล้วขยับเข้าไปกอดเขาแน่นขึ้น “แม่โอเคแล้วค่ะ”

พี่บอยยกแขนเป็นหมอนให้ เธอหนุนทแยงอกเขาอย่างเคย

“พรุ่งนี้แวะดูเมล็ดอีกร้าน แถวตลาดเช้า” เขาว่าเรียบ ๆ

“ค่ะ…แล้วหนูอยากได้ถุงกระดาษลายเรียบ ๆ ไว้แพ็กคุกกี้ด้วย”

“จดไว้ เดี๋ยวพี่จ่าย”

เธอหัวเราะคิกเบา ๆ “พี่นี่พูดน้อยแต่ตรงใจตลอดเลย”

“อืม” เขาตอบสั้น ๆ แต่มุมปากยกขึ้นนิดหนึ่ง

เงาสีอุ่นจากโคมข้างเตียงทาบบนผมเธอ เขาก้มลงจูบหน้าผากแผ่ว ๆ

นิรินเอานิ้ววาดไปบนอกเขาเป็นวงกลม “ขอบคุณสำหรับวันนี้…ทั้ง