LOGINShare
ตอนที่ ของเขา มีไว้ให้เธอเท่านั้น
Last Updated:
2025-09-05 00:40:44แสงจากหลอดไฟหัวเตียงสลัว ๆ ฉายเงาร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งสองไว้ในความเงียบ
พี่บอยนอนเอนพิงพนัก หอบหายใจช้าแต่แรง มือข้างหนึ่งยังลูบผมนิรินราวกับกลัวเธอจะละลายหายไป นิรินซบอกเขาอยู่ครึ่งตัว แต่อีกครึ่งกลับคุกเข่าลงต่ำกว่า ดวงตาเธอหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าแท่งเนื้อที่แข็งขึงของเขา ที่ชูตระหง่านแน่นหนา ยาว หนัก และน่าเกรงขามกว่าที่เธอเคยเห็น มันน่ากลัว...แต่น่าดึงดูดยิ่งกว่า ไม่ใช่เพราะหน้าที่ ไม่ใช่เพื่อเงิน แต่เพราะนี่คือของคนที่เฝ้ามองและโอบอุ้มเธออย่างเงียบงันมาตลอด นิรินเลียริมฝีปากช้า ๆ ก่อนโน้มหน้า ปลายลิ้นแตะเบา ๆ ที่โคนลำแท่งแล้วลากไล้ขึ้นตามแนวยาวทีละน้อย เสียงหายใจพี่บอยสะดุดต่ำ ๆ “นิริน…” เขาเรียกชื่อเสียงแหบพร่า แต่เธอไม่หยุด ริมฝีปากอุ่นค่อย ๆ ครอบหัวหยักชื้น ๆ ไว้ทั้งดวง แล้วกลืนแท่งเอ็นลงไปทีละคืบ จนแทบสุดลำ ก่อนจะถอนออกพร้อมเสียงดูดดังเบา ๆ พี่บอยกำผ้าปูแน่น สะโพกกระตุกเล็กน้อย แต่ยังไม่กล้าแตะต้องเธอ ปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายเลือกทุกจังหวะ ปากเล็กทั้งดูด ทั้งดุน ทั้งเลีย ปลายลิ้นตวัดวนไม่หยุด มือหนึ่งประคองฐานแน่น อีกมือไล้ตามท่อนข้างลำ ทุกการขยับทำให้เขาสั่นสะท้านจนหายใจติดขัด “พอแล้ว…” เขาครางต่ำเหมือนทรมาน แต่นิรินกลับส่ายหน้าเบา ๆ เธอกดลิ้นแรงขึ้นตรงใต้หัวหยัก จนเสียงครางลึกหลุดจากอกเขา “หนูอยากให้พี่…จำคืนนี้แบบไม่เคยลืม” เธอกระซิบพร่า ก่อนจะกดปากลงอีกครั้ง แท่งเนื้อถูกเธอกลืนกินทั้งแรงและเบา สลับช้าและลึก จนเขาแทบขาดใจ ทุกจังหวะคือการประกาศว่า คืนนี้เธอเลือกแล้วเลือกเขา จนกระทั่งเขาใกล้ระเบิด เธอกลับถอนปากออก เลียปลายหยักครั้งสุดท้าย แล้วกระซิบข้างตรงส่วนนั้นเบา ๆ “คืนนี้…ตรงนี้ของพี่ เป็นของหนูคนเดียว” เสียงหอบพี่บอยยังดังสะท้อนในอก มือใหญ่กำข้างลำตัวแน่นเพื่อกดกลั้นความดิบในกาย นิรินกำลังจะผละออก แต่เขาไม่ยอม แขนแข็งแรงกระชากเอวเธอขึ้นมาอย่างเด็ดขาด แล้วพลิกพาร่างเล็กนอนราบลงในทันที ลมหายใจพร่าเป่าข้างหู “หนูไม่ควรปลุกของแบบนี้…ถ้าไม่คิดจะรับมันจนสุด” ไม่รอคำตอบ ปลายลิ้นร้อนซ่านก้มลงเลียร่องเนื้ออวบ แรงกว่าเดิม คราวนี้ไม่ละเมียดเหมือนก่อน แต่ดุดันจนเธอร้องเสียงสั่น ต้นขาสั่นสะท้าน หมอนถูกจิกยับ ฝนข้างนอกถล่มแรงขึ้น แต่เสียงครางของเธอดังกว่า เขาจับขาเธอพาดไหล่ แล้ว ดันแท่งเนื้อพรวดเดียวจนสุดร่องลึก เสียงน้ำหวานแตกกระจายดังเฉอะแฉะ “พี่…!” เธอครางแหลม น้ำตาเอ่อหางตา ร่องกลีบบีบรัดแน่นจนเขาต้องกัดฟัน พี่บอยโน้มจูบปากเธอแรง ๆ ขณะขยับสะโพก จังหวะช้าแต่ลึก แทบทะลวงหัวใจทุกครั้งที่ถอนออกแล้วดันกลับ “อย่ากินพี่…ถ้าหนูไม่คิดจะโดนกินกลับ” เสียงทุ้มต่ำดังกลางความเงียบ แรงกระแทกหนักขึ้นจนเตียงสั่น เสียงเนื้อกระทบกันประสานกับเสียงฝนอย่างบ้าคลั่ง นิรินกัดไหล่เขาแน่นเพื่อกลั้น แต่เขาตรึงข้อมือเธอเหนือหัวแล้วกระซิบ “ร้องดังได้…ไม่มีใครได้ยินหนูนอกจากพี่” ทุกแรงกระแทกดุดันเหมือนพายุไร้ฟ้าแลบ แต่กลืนกินเธอทั้งร่าง จนในที่สุด เขากดสะโพกมิดสุด ร่างเล็กกระตุกสั่นและเสร็จสมในอ้อมกอดเขาอย่างรุนแรง พี่บอยปลดปล่อยตามมา ล้นทะลักอุ่นร้อนในโพรงนุ่มของเธอ เขากอดร่างบางแน่นไม่ยอมปล่อย หลังพายุเงียบลง มีเพียงเสียงหอบของทั้งคู่ พี่บอยซบหน้าลงบนอกเธอ กอดเธอราวกับจะย้ำสิ่งที่ไม่ถนัดจะพูด “ขอโทษนะ” เขากระซิบแผ่ว ๆ นิรินชะงักเขาไม่เคยพูดแบบนี้กับใคร เธอส่ายหัว ไม่โกรธ ไม่กลัว มีเพียงความอบอุ่นไหลเข้ามาในอก “มันไม่ใช่ความผิดพี่…เพราะหนูก็ไม่อยากให้มันจบตั้งแต่แรก” เขากอดเธอแน่นขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ หยิบเสื้อผ้ามาให้เธอด้วยความทะนุถนอม พี่บอยประคองร่างเล็กซ้อนท้ายไว้มั่นคง ขับมอไซค์ช้า ๆ ฝ่าสายฝนพรำ ถนนมืดเงียบ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ต่ำ ๆ ผสมกับละอองฝนที่สาดกระทบ นิรินซบอกเขาแน่น ตาปรือหลับพริ้มเหมือนเด็กที่หมดแรง หัวใจเธอเต้นไปพร้อมกับจังหวะเครื่องยนต์สม่ำเสมอ อุ่น และปลอดภัย แสงไฟสลัวจากเสาไฟข้างทางทอดเงายาวบนพื้นถนนเปียก จนเมื่อรถเลี้ยวเข้ามายังซอยแคบ ๆ ที่คุ้นตา เขาก็ผ่อนความเร็วลงเรื่อย ๆ ฝนยังตกพรำไม่หยุด เสียงเครื่องยนต์ยังดังต่ำ ๆ …พาเขาและเธอเข้าใกล้หอพักทีละน้อย
Latest chapter
สัญญาในอ้อมกอด ตอนที่ 8 เบื้องหลังรอยยิ้ม...คือโฉนดหนึ่งใบ กับแม่ที่ใกล้ตาย
คืนนั้นนิรินกลับห้องดึกกว่าปกติเสื้อผ้าเปียกเหงื่อ ผ้ากันเปื้อนเปื้อนซอสมือแดงแห้งจากน้ำยาล้างจานแต่ยังยิ้มให้พี่บอยเหมือนเดิม…แม้จะเหนื่อยจนพูดแทบไม่ออก“วันนี้คนแน่นจังค่ะ...”“...แต่ได้เงินทิปตั้ง 200 แน่ะ”เธอยื่นเหรียญกับแบงก์ยับ ๆ ให้เขาดูเหมือนเด็กโชว์ของขวัญหลังสอบเสร็จพี่บอยรับมา…แล้วยิ้มนิดเดียวไม่ใช่เพราะดีใจที่เธอได้เงินแต่เพราะเจ็บที่รู้ว่าเธอดีใจแค่ “200 บาท”คืนนั้นเธออาบน้ำนานเขาเลยเก็บกระเป๋าเธอให้มือถือของเธอวางคว่ำอยู่บนหมอนแต่เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นติดกัน 2-3 ครั้งหน้าจอสว่างขึ้น…แล้วดับและขึ้นอีกครั้ง…เขาไม่ได้ตั้งใจจะดูแต่ชื่อที่เด้งขึ้นมาทำให้เขาสะดุดสายตา“น้องกันต์" (นิวัฒน์)ไม่รู้ว่าเธอลืมล็อกไว้ หรือฟ้าอยากให้เขารู้มือเขาสั่นน้อย ๆ ขณะกดเข้าแชทข้อความล่าสุดจากน้องชายวัย 14 ปีที่ส่งมาตอนเธอเลิกงานประมาณห้าทุ่ม“พี่ หนูเห็นพวกญาติมาอีกแล้ว บอกจะเอาโฉนดคืน”“แม่ยังไอไม่หยุดเลย ไม่ยอมกินข้าวด้วย”“หนูบอกแม่ว่า พี่ไปทำงานรับจ๊อบใกล้มหาลัยร้านกาแฟ…”“พี่…พอได้มั้ย หนูรู้หมดแล้วว่าเพี่ไปที่ไหนทำอะไร”“แต่หนูไม่พูด เพราะหนูรู้…ว่าพี่ทำเพื่อต่อชีวิตแม่ กับหนี้บ้
สัญญาในอ้อมกอด ตอนที่ 7 เย็นนี้ไม่มีแขก...มีแค่เขาคนเดียว
หลังจากกินข้าวเช้าร่วมกันเงียบ ๆพี่บอยก็ขี่วินไปส่งนิรินที่หน้าคณะเหมือนทุกวัน นิรินลงจากรถ แล้วยิ้มให้เขาเบา ๆ “เย็นนี้...หนูจะรออยู่ที่นี่เลยนะคะ อย่าลืมมารับนะ” เขาพยักหน้า ไม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ทั้งวันนั้น นิรินเรียนตามปกติ แต่ไม่มีการแต่งหน้าเตรียมตัว ไม่มีชุดพับไว้ในกระเป๋าผ้า ไม่มีแชทคุยกับแขก มือถือของเธอขึ้นแจ้งเตือนหลายครั้ง “คืนนี้ว่างมั้ยครับ?” “เงียบไปเลยนะน้อง” “ต้องให้โอนเพิ่มมั้ย?” แต่เธอแค่กดลบโดยไม่ตอบกลับ เพื่อนยังคุยกันเรื่องติวสอบ เรื่องผู้ชาย เรื่องการฝึกงานส่วนเธอ...นั่งเงียบ แต่น้ำหนักบนอกกลับเบากว่าทุกวัน พอเรียนเลิกเธอยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ข้างลานหน้าอาคารพี่บอยขี่รถมาจอดตรงหน้า วันนี้เขามาถึงเร็วกว่าทุกวัน เหมือนใจเขาเอง...ก็รีบกลับมาเธอสวมหมวกกันน็อก แต่แทนที่จะซ้อนขึ้นไปเหมือนเคย เธอแตะบ่าเขาเบา ๆ แล้วพูด “วันนี้...หนูไม่ไปที่เดิมนะคะ” พี่บอยชะงักเล็กน้อยเขาหันมามองเธอแววตาไม่ได้ตกใจ...แต่มันมีบางอย่างที่ “อ่อนลง” ชัดเจน “แล้ว...จะไปไหน” “อยากเดินเล่นค่ะ ไปตลาดนัดข้างมหาลัยกันไหม?” เธอยิ้ม ยิ้มแบบที่เขาไม่ค่อยเห็นเขาพยักหน้า แล้วออกรถช้า
สัญญาในอ้อมกอด ตอนที่ 6 อาบน้ำนานกว่าทุกครั้ง...เพราะอยากล้างบางสิ่งที่ไม่เคยหลุดไป
เสียงฝักบัวดังสม่ำเสมอในห้องน้ำเล็ก ๆไอน้ำลอยฟุ้งเกาะกระจกนิรินยืนก้มหน้ารับสายน้ำบนศีรษะโดยไม่ขยับไปไหนคืนนี้...เธออาบน้ำนานกว่าทุกครั้งฟองสบู่ค่อย ๆ ล้างสิ่งที่เธอไม่อยากจำริมฝีปากยังคงได้กลิ่นน้ำหอมจากร่างผู้ชายคนอื่นแต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยแค่ สัมผัสจากจมูกของพี่บอย...ที่กดลงหน้าผากเธอเบา ๆเธอหลับตาปล่อยให้น้ำไหลผ่านตัวเหมือนจะล้างอะไรออกไปจากข้างในภาพเตียงในโรงแรมเสียงหัวเราะฝืด ๆ จากแขกสายตาของผู้ชายที่มองเธอเป็นแค่สินค้า...ทุกอย่างยังอยู่ในหัวแต่เหมือนมันเริ่มหลุดออกทีละนิด...เพราะจูบเดียวจากเขาข้างนอกพี่บอยนั่งพิงผนังข้างเตียง มือถือเงียบเขาไม่ได้เลื่อนจอ ไม่เช็กแอป ไม่โทรหาใครแค่นั่งอยู่ตรงนั้น...แบบที่พร้อมจะอยู่เสมอ ถ้าเธอเปิดประตูออกมาเมื่อเสียงฝักบัวหยุดลงเขาไม่ได้ลุกไปดูแต่เงยหน้าขึ้นนิดหน่อยสบตากับประตูห้องน้ำอย่างแนบแน่น...เหมือนจะบอกเธอว่า“ไม่ต้องล้างให้หมดก็ได้ พี่รับได้ แม้จะยังเหลือที่ว่างในใจ”นิรินอยู่ในเสื้อตัวโคร่งของเขา ตัวเดิมที่เขาแขวนไว้เงียบ ๆ ในตะกร้าเธอมองเขานิ่ง ๆผมยังเปียกตาแดงนิดหน่อยแต่ริมฝีปากเริ่มมีรอยยิ้มจาง ๆ“อาบน้ำนานเลยนะ”เขาพูดเบา ๆ
สัญญาในอ้อมกอด ตอนที่ 5 พาไปส่ง...แต่ไม่ได้พาไปไกลจากใจ
ท้องฟ้ายามเย็นค่อย ๆ กลืนแสงแดดจนกลายเป็นสีน้ำเงินเข้มเสียงวินมอเตอร์ไซค์ดังสลับกับเสียงรถยนต์บนถนนที่เริ่มแน่นขึ้นในเวลาเลิกงานนิรินยืนอยู่หน้าหอในมือถือกระเป๋าผ้าใบเล็ก เสื้อผ้าและของใช้ที่เธอเตรียมไว้สำหรับ “นัด” คืนนี้วันนี้เธอมีแขกอีกคนเวลาทุ่มตรงสถานที่...โรงแรมเดิมพี่บอยขี่วินมาจอดตรงหน้าโดยไม่ถาม ไม่ทักเขาแค่ยื่นหมวกกันน็อกให้เธอเหมือนทุกครั้ง“ไปเลยไหม”น้ำเสียงเขาราบเรียบเหมือนเคยแต่แววตา...กลับดูอ่อนกว่าเมื่อคืนบนรถ ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีบทสนทนามีแค่ลมหายใจของทั้งสองคนที่พัดผ่านกลางอากาศเย็น ๆเธอกอดเอวเขาแน่นกว่าทุกครั้งแต่เขาไม่พูดสักคำเมื่อถึงหน้าโรงแรมพี่บอยจอดรถตรงจุดเดิม เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมานิรินลงจากรถช้า ๆ แล้วคืนหมวกกันน็อกให้เขา“ขอบคุณนะคะ...”เธอพูดเบา ๆ เหมือนกลัวเขาจะได้ยินแต่พี่บอยแค่พยักหน้า ไม่ยิ้ม ไม่ถามไม่มีคำว่า “ใคร”ไม่มีคำว่า “กี่โมงจะกลับ”เขาแค่มองเธอแล้วพูดเพียงคำเดียว...“ฝนจะตก...อย่าลืมพกร่ม”นิรินยืนมองรถวินของเขาขี่ห่างออกไปจากลานหน้าโรงแรมใจเธอกลับหนักกว่าเดิม ไม่ใช่เพราะงานคืนนี้แต่เพราะผู้ชายคนนั้นไม่พูดอะไรเลยทั้งที่เธอรู้ว่าเขารู้เข
สัญญาในอ้อมกอด ตอนที่ 4ห้องเธอ…พี่เคยขี่ผ่าน แต่ไม่เคยคิดจะขึ้นไป
เสียงเครื่องวินจอดลงหน้าหอพักท้ายซอยพี่บอยดับเครื่อง แล้วมองตึกแถวสามชั้นที่อยู่ไม่ไกลจากปากทางนิรินพักอยู่ที่นี่ ชั้นสอง ห้อง 2Bเขาเคยขี่ผ่านนับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุให้ขึ้นมาเองคืนนี้…เขาไม่ได้แค่ขึ้นมาแต่กลับ “เลือกจะอยู่” ต่อด้วยใจตัวเองเขาพาเธอขึ้นบันไดทีละขั้น ช้าและมั่นคงในตอนที่เปิดประตูห้องเข้ามากลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ผสมกลิ่นแชมพูในห้องของผู้หญิงคนหนึ่งตีขึ้นมาทันทีไม่มีรูปผู้ชายไม่มีของตกแต่งมากนักมีแค่เตียงเดี่ยวสีขาวโต๊ะเครื่องแป้งกับกระดาษโน้ตเล็ก ๆ ที่เขียนว่า “วันนี้แขก 2 ทุ่ม”เขาหยิบโน้ตใบนั้นขึ้นมา มองเงียบ ๆก่อนจะฉีกมันทิ้งแล้วโยนลงถังขยะนิรินนอนบนเตียง กึ่งหลับกึ่งตื่นพี่บอยถอดเสื้อวินพาดเก้าอี้ แล้วขึ้นมานอนข้างเธอกอดจากด้านหลังอย่างแนบแน่นไม่ได้ขอสิทธิ์แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธคืนนี้เขาไม่ได้กลับห้องแต่กลับ มีกุญแจหัวใจของใครบางคน ติดตัวไปด้วยแทนเสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือดังแผ่วในห้องเช่าชั้นสองนิรินงัวเงียเอื้อมมือไปกดมันโดยไม่ลืมตาเธอกำลังจะพลิกตัวไปอีกข้าง...แต่แล้วฝ่ามืออุ่น ๆ ที่วางอยู่บนเอวก็ทำให้เธอชะงักพี่บอย...ยังอยู่ตรงนี้เขายังนอน
สัญญาในอ้อมกอด ตอนที่ ของเขา มีไว้ให้เธอเท่านั้น
แสงจากหลอดไฟหัวเตียงสลัว ๆ ฉายเงาร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งสองไว้ในความเงียบพี่บอยนอนเอนพิงพนัก หอบหายใจช้าแต่แรง มือข้างหนึ่งยังลูบผมนิรินราวกับกลัวเธอจะละลายหายไปนิรินซบอกเขาอยู่ครึ่งตัว แต่อีกครึ่งกลับคุกเข่าลงต่ำกว่าดวงตาเธอหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าแท่งเนื้อที่แข็งขึงของเขา ที่ชูตระหง่านแน่นหนายาว หนัก และน่าเกรงขามกว่าที่เธอเคยเห็นมันน่ากลัว...แต่น่าดึงดูดยิ่งกว่าไม่ใช่เพราะหน้าที่ ไม่ใช่เพื่อเงินแต่เพราะนี่คือของคนที่เฝ้ามองและโอบอุ้มเธออย่างเงียบงันมาตลอดนิรินเลียริมฝีปากช้า ๆ ก่อนโน้มหน้าปลายลิ้นแตะเบา ๆ ที่โคนลำแท่งแล้วลากไล้ขึ้นตามแนวยาวทีละน้อยเสียงหายใจพี่บอยสะดุดต่ำ ๆ“นิริน…” เขาเรียกชื่อเสียงแหบพร่าแต่เธอไม่หยุดริมฝีปากอุ่นค่อย ๆ ครอบหัวหยักชื้น ๆ ไว้ทั้งดวงแล้วกลืนแท่งเอ็นลงไปทีละคืบ จนแทบสุดลำ ก่อนจะถอนออกพร้อมเสียงดูดดังเบา ๆพี่บอยกำผ้าปูแน่น สะโพกกระตุกเล็กน้อย แต่ยังไม่กล้าแตะต้องเธอปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายเลือกทุกจังหวะปากเล็กทั้งดูด ทั้งดุน ทั้งเลีย ปลายลิ้นตวัดวนไม่หยุดมือหนึ่งประคองฐานแน่น อีกมือไล้ตามท่อนข้างลำทุกการขยับทำให้เขาสั่นสะท้านจนหายใจติดขัด“พอ
You may also like
แรงรัก แรงสวาท
ลำเจียก27.4K viewsเสือร้ายพ่ายเมีย
ลำเจียก68.2K viewsสลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด
กิตติรวิชญ์68.9K viewsคลั่งรักเมียแต่ง
ชะนีติดมันส์62.3K viewsเมียกองขยะ
ดอกอ้อลู่ลม1.2K viewsแด๊ดดี้ลีลาร้อน
ฺBigangel - น้ำตาลไหม้ - หอมชื่นใจ1.6K viewsแค่เมียคนใช้
ดอกอ้อลู่ลม2.6K viewsบำเรอรักคุณหมอ
ปีศาจชอนซา817 views
