บทที่ 5 เด็กนั่งดริงก์

ญริดานิ่งเงียบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เยาะเย้ยถากถางเธอก็ช่าง อยากทำอะไรก็เชิญ สมสู่กันให้พอ สารเลวทั้งคู่

“ก็ดีแล้วนิสา ที่เธอได้อย่างที่ต้องการ แต่เธอเชื่อไหมสา...” เธอยิ้มเย็น “อีกไม่นานเขาก็ทิ้งเธอ เพราะคนอย่างเขาคงหาผู้หญิงมีอนาคตมาไว้เป็นคู่ชีวิต ถ้าอย่างเธอคงได้แค่คู่นอนแก้เงี่ย...” ญรินดาไม่พูดต่อ แค่เลิ่กคิ้วแล้วหันมองตัวเองหน้ากระจกต่อ

เจ๊นกยูงฟังบทสนทนาสองคนแล้วสับสน เคยเป็นเพื่อนสนิทกันทำไมถึงแสดงท่าทีราวกับศัตรูแบบนี้

“อีริน!” นาริสาตะโกนลั่น แล้วง้างมือหมายจะตบ

ญรินดาลุกขึ้นจ้องมองแววตาวาวโรจน์ เจ๊นกยูกรีบโบกมือไม้

“อย่าเชียวนะนังสา ถ้าแกตบรินแกโดนเจ๊ราตรีตบ เลือดกลบปากแน่ ไม่รู้หรือไงว่ารินเป็นเด็กใคร!”

คนถูกเข้าข้างเชิดหน้าท้าทาย นาริสาได้แต่เก็บความเดือดดาลไว้ลดมือลงกระแทกก้นลงนั่งตามเดิม

สองทุ่มตรง...

ญรินดานั่งมองนาฬิกาด้วยความแปลกใจ เมื่อเจ๊ราตรีบอกให้เด็กทุกคนออกไปทำงานยกเว้นเธอ นี่กำลังรออะไรกันแน่ไม่เข้าใจเลย

“รินออกไปได้แล้วจ้ะ”

เธอทำตามความต้องการของเจ๊นกยูง ในผับเสียงยังคงดังเหมือนทุกวัน หากเธอไม่ได้อยู่ในชุดนี้ และไม่ได้เปลี่ยนสถานะใหม่ในร้าน ก็คงชินชาไปกับมัน ทว่าวันนี้เลือดในกายมันดันสูบฉีด ผิวแก้มร้อนกว่าทุกวัน เมื่อสายตานับร้อยคู่กำลังจ้องมองมา ญรินดารู้สึกประหม่า แต่ไม่อาจทำอะไรได้ ในเมื่อเธอเลือกทางนี้แล้ว

“เดี๋ยวนั่งรอตรงนี้ก่อนนะริน” เจ๊นกยูงบอก เธอนั่งลงบนโซฟาตัวยาว เพื่อรอ โดยมีเพื่อนร่วมงานต่างมองมาเป็นตาเดียว

ปกติแล้วพวกเด็กนั่งดริงก์มักพูดคุยเป็นมิตรกับเธอเสมอ แต่พอเปลี่ยนสถานะแล้ว เรื่องนั้นเลยหมดไปด้วย อาจเพราะพวกเธอคงคิดว่า จะถูกแย่งลูกค้าไปล่ะมั้ง

ไม่นานนัก เจ๊นกยูงออกมาอีกครั้ง โดยมีเจ้าของร้านตามมาด้วย

“อ้าวเด็กๆ ไปนั่งประจำที่กันได้เลยจ้ะ”

ญรินดาก้าวตาม โดยมีเจ๊ราตรีคอยดูแลหน้างาน ในร้านจะมีโซฟาเฉพาะสำหรับเด็กนั่งดริงก์ พวกเราร่วมกลุ่มกันตรงนนั้นเพื่อรอให้แขกมาเรียก หรือไม่เจ๊นกยูง หรือเจ๊ราตรีก็พาเราไปแนะนำตัวให้กับลูกค้า หากใครสนใจก็เลือกให้เรานั่งร่วมโต๊ะ

ร่างบางนั่งลงอีกครั้ง กวาดตามองรอบๆ บรรยากาศคุ้นเคยแต่ทำไมมันถึงอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก พักใหญ่ได้ยินเสียงฮือฮาพูดคุยกัน แขกบางคนเดินมาตรงที่พวกเธอนั่ง และสอบถามเจ๊ราตรี ส่งสายตามาที่เธอ แต่บางคนส่ายหน้าแล้วเลือกคนอื่นแทน เจ๊ราตรีไม่ได้รู้สึกอะไร กับยิ้มแย้มเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง

พักใหญ่เด็กนั่งดริงก์รอบเธอก็หายกันแทบหมด นาริสาเองก็ยิ้มเย้ยก่อนออกไปกับแขก ปล่อยให้เธอต้องกัดฟันข่มความแค้นไว้ภายใน อยู่ๆ มีเสียงฮือฮาแขกในร้านดังขึ้น ประตูผับเปิดออก ญรินดาชะเง้อมองเห็นร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ดขนาบ ข้างกายมีสาวรูปร่างดีสวมเดรสรัดรูปสีชมพูเข้ม

เจ๊ราตรีผละจากพวกเด็กไป แล้วต้อนรับแขกคนใหม่ ท่าทางเธอเกรงใจเขามาก จัดแจงหาเครื่องดื่มและกับแกล้มให้พร้อม เมื่อเรียบร้อยจึงเดินมาหาญรินดา

“รินไปกับเจ๊หน่อยจ้ะ”

ญรินดาเม้มริมฝีปากสีหน้าสับสน แต่ยอมทำตามความต้องการของเจ๊ราตรี เดินตามไปจนกระทั่งถึงโต๊ะแขกวีไอพี ดวงตาสบกัน ชายคนนั้นใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคมเข้ม คิ้วไม่หนาเรียวยาว ริมฝีปากไม่หนาไม่บางมันหยักลึก ไม่แปลกใจทำไมทุกคนในร้านถึงให้ความสนใจ การแต่งกายเนี้ยบ กลิ่นน้ำหอมก็รู้ว่าแบรนด์ดัง ยิ่งเห็นนาฬิกาแล้วญรินดาลมแทบจับ เพราะมันเรือนไม่ต่ำกว่าล้านเป็นแน่

เธอเห็นดวงตาคมวาววับ ครู่หนึ่งเขากวาดตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า แล้วหันไปทางเจ๊ราตรี

“เด็กใหม่เหรอเจ๊ราตรี” เขาถาม แล้วรับแก้วเหล้าจากบอดี้การ์ดซึ่งส่งให้

“ใช่แล้วค่ะคุณธีภพ เด็กใหม่สดๆ ซิงๆ เชียวล่ะค่ะ” เจ๊ราตรีโฆษณา

เขาหันกลับมามองอีกครั้ง คราวนี้มันนานกว่าเดิม มองราวกับจะเปลื้องผ้าเธอออกอย่างนั้น ญรินดาอึดอัดขึ้นมา แววตาคู่นั้นดูมีมนต์ และมันน่ากลัวมากหากเธอต้องเผชิญกับสายตาคู่นี้หลายครั้ง

หญิงสาวที่มาด้วย ญรินดาพอจำหน้าได้ ดูเหมือนเป็นนางแบบชื่อดัง หน้าตาดูสวย เฉียว มีความมั่นใจมาเต็มเปี่ยม เธอชื่อจีน่า แต่ดูเหมือนสายตานางแบบจะไม่ชอบหน้าเด็กนั่งดริงก์สักเท่าไหร่

“ซิงน่ะคงไม่ใช่หรอกค่ะ เด็กนั่งดริงก์หาซิงคงยาก” เธอบอกแล้วเบ้ปาก

“ทำอย่างกับเธอซิงอย่างนั้นแหละจีน่า” ธีภพย้อนเพื่อนสาวทันที จีน่าสะบัดหน้าหนีเพราะไม่พอใจที่เขาพูดจาออกมาแบบนั้น

“เอ่อ... ว่าแต่คุณธีภพสนใจหรือเปล่าคะ” เจ๊ราตรีถาม

เขาวางแก้วเหล้า “เท่าไหร่”

คนถูกถามกระดกนิ้วชี้นิ้วเดียวออกมา

“แสนหนึ่งเหรอ” ธีภพถามกลัวแล้วปรายตามองเด็กนั่งดริงก์อีกครั้ง

“แหม... คุณธีภพรู้จริงจังเลยนะคะ”

คนถูกประเมินราคานิ่งเงียบ ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมีค่าแสนหนึ่ง มันมากไปหรือเปล่า นี่ไม่ใช่การขายตัวใช่ไหม

“ได้สิเจ๊ราตรี ผมขอจองตัวเลยแล้วกัน”