Semua Bab สัมผัสร้อนซ่อนพิศวาส: Bab 1 - Bab 10

ท่ามกลางแสงสี กลิ่นเหงื่อ คราบไคล จากการบดเบียดวาดลวดลาย จากโต๊ะสู่โต๊ะ ยกแก้วกระดกดื่ม พูดคุยยิ้มแย้มร่างกายโอบรัดกอดกระหวัดกันไม่ห่าง ของแต่ละคู่ซึ่งมาท่องราตรีกันในผับชื่อดัง นามดาร์กมูน ญรินดา นภาพิสุทธิ์ เจ้าหน้าที่บัญชีสถานบันเทิงย่านทองหล่อ เจ้าของดวงตากลมโต ผิวสีชมพูระเรื่อ คิ้วยาวเรียว ริมฝีปากบางสีชมพู กำลังจ้องมองผู้คนมากมายแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เธอเกลียดสถานที่แห่งนี้ ยกเว้นเจ้าของผับที่ใจดีเสมอมา“รินจ๊ะ วันนี้สนใจไหมเอ่ย...” เจ้าของผับนามราตรียังคงถามเธออีกครั้ง เรื่องการทำงานพิเศษ ชื่อว่าเด็กนั่งดริงก์“ไม่ค่ะพี่ตรี อย่าให้รินทำเลยค่ะ” หญิงสาวตอบแล้วส่ายหน้า“ทำไมล่ะริน เงินดีออก ยิ่งหน้าตาอย่างรินพี่ว่าคืนหนึ่งห้าหมื่นสบายๆ เรื่องกินเหล้าไม่ต้องห่วง มันฝึกกันได้พี่การันตี”“ขอโทษนะคะพี่ตรี ที่รินตอบสนองความต้องการของพี่ไม่ได้” หญิงสาวระบายลมหายใจ “รินมีแฟนแล้ว รินไม่อยากให้วินต้องรู้สึกไม่ดีค่ะ”ราตรีถอนหายใจด้วยความเสียดาย หากได้ญรินดามาเป็นเด็กในร้านอีกคน เงินคงไหลมาเทมาเป็นแน่“เฮ้อ... พี่อยากให้รินหมดหนี้เร็วๆ จริงๆ นะ พี่เป็นห่วงริน สักวันรินอาจไม่ได้นั่งทำงานอยู่

เมื่อได้รับความยินยอมจากสาวเจ้า หนุ่มร้อนรักเลยใช้ลิ้นลากไล้หยอกล้อกับเกสรดอกไม้ จนเจ้าของมันบิดเร้าหอบโยน มือบางแทรกเรือนผมดึงรั้งให้เขาเชยชมดอกไม้ไม่ห่างหาย กลีบดอกถูกแยกออก น้ำหวานกำลังทะลักทะลายออกมา กวินทรตวัดดื่มกินราวกับกระหาย เมื่อเห็นเธอพรั่งพร้อมชายหนุ่มไม่รอช้า รีบปลดเสื้อผ้าติดกายออก เผยให้เห็นตัวตนเด่นตระหง่าน“สา... ทำให้พี่บ้างสิครับ” เขาบอกเสียงพร่า ความต้องการแทบล้นออกมาแล้วนาริสาลุกจากโต๊ะทำงานเพื่อ ย่อกายลงใช้มือลูกคลำตัวตนของเขา ก่อนแลบลิ้นออกมา เงยมองชายหนุ่มแล้วก้มลงอีกครั้ง ปลายลิ้นแตะส่วนที่กำลังเบ่งบานมันเต้นตุบๆ เพราะต้องการปลดปล่อย“อืม...” เสียงครางเผยออกมา กวินทรกำลังรอ ให้เธอทำมากกว่านี้คนทำยกยิ้มแล้วดูดกลืนตัวตนของเขาเข้าเต็มที่ ใบหน้าชายหนุ่มแหงนหงาย ความเสียวซ่านแผ่ทั่วร่าง ก่อนจับศีรษะสาวเจ้าแล้วรั้งเข้าออกจนเธอแทบสำลัก กวินทรไม่อาจทนได้ปลดปล่อยน้ำรักออกมาจนเต็มใบหน้าของหญิงสาว“พี่วิน... สาเลอะหมดแล้วนะคะ วันนี้ต้องทำงานต่ออีก” หญิงสาวบ่นแต่ชายหนุ่มไม่ตอบ เพราะไม่กี่นาทีตัวตนกลับแข็งขืนขึ้นอีก เขารั้งร่างบางให้นอนราบบนโต๊ะ จับเรียวขายกขึ้นแล้วแยก

ญริดานิ่งเงียบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เยาะเย้ยถากถางเธอก็ช่าง อยากทำอะไรก็เชิญ สมสู่กันให้พอ สารเลวทั้งคู่“ก็ดีแล้วนิสา ที่เธอได้อย่างที่ต้องการ แต่เธอเชื่อไหมสา...” เธอยิ้มเย็น “อีกไม่นานเขาก็ทิ้งเธอ เพราะคนอย่างเขาคงหาผู้หญิงมีอนาคตมาไว้เป็นคู่ชีวิต ถ้าอย่างเธอคงได้แค่คู่นอนแก้เงี่ย...” ญรินดาไม่พูดต่อ แค่เลิ่กคิ้วแล้วหันมองตัวเองหน้ากระจกต่อเจ๊นกยูงฟังบทสนทนาสองคนแล้วสับสน เคยเป็นเพื่อนสนิทกันทำไมถึงแสดงท่าทีราวกับศัตรูแบบนี้“อีริน!” นาริสาตะโกนลั่น แล้วง้างมือหมายจะตบญรินดาลุกขึ้นจ้องมองแววตาวาวโรจน์ เจ๊นกยูกรีบโบกมือไม้“อย่าเชียวนะนังสา ถ้าแกตบรินแกโดนเจ๊ราตรีตบ เลือดกลบปากแน่ ไม่รู้หรือไงว่ารินเป็นเด็กใคร!”คนถูกเข้าข้างเชิดหน้าท้าทาย นาริสาได้แต่เก็บความเดือดดาลไว้ลดมือลงกระแทกก้นลงนั่งตามเดิมสองทุ่มตรง...ญรินดานั่งมองนาฬิกาด้วยความแปลกใจ เมื่อเจ๊ราตรีบอกให้เด็กทุกคนออกไปทำงานยกเว้นเธอ นี่กำลังรออะไรกันแน่ไม่เข้าใจเลย“รินออกไปได้แล้วจ้ะ”เธอทำตามความต้องการของเจ๊นกยูง ในผับเสียงยังคงดังเหมือนทุกวัน หากเธอไม่ได้อยู่ในชุดนี้ และไม่ได้เปลี่ยนสถานะใหม่ในร้าน ก็คงชินชาไปกับมัน

เขายกยิ้ม แล้วยักไหล่“ถ้าอย่างนั้นจะเป็นไรไป แค่เข้าไปในห้อง” เลิ่กคิ้วมอง ธีภพจ้องมองใบหน้ากำลังเผือดลง ผู้หญิงคนนี้แปลกกว่าทุกคนที่เขาเคยซื้อมา ในแววตามีความหวั่นไหว ทั้งกล้าและกลัวผสมกันอา.. เธออาจเป็นรสชาติแปลกใหม่ที่เขาตามหา“ไปได้สิคะ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย”“ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ” ธีภพลุกยืนเต็มความสูง แล้วผายมือเชิญให้เธอนำหน้าเจ๊ราตรีเดินนำทุกคน ผ่านเด็กนั่งดริงก์หลายคนซึ่งทำงานอยู่ นาริสาชะงักงันเมื่อเห็นเพื่อนกำลังเดินเคียงคู่ลูกค้าที่เธอหมายตามาหลายปี ธีภพ ปรัชมานต์ นักธุรกิจผลินรถยนต์สำหรับแข่ง รวย หล่อ เร้าใจ เป็นที่ใฝ่ฝันของสาวๆ เหตุใดไม่ใช่เธอ ทุกครั้งเขามาที่นี่ไม่เคยหิ้วหญิงคนไหนเข้าห้องส่วนตัวแม้แต่น้อยทำไมคนอย่างญรินดาต้องได้ดีไปกว่าเธอเสียทุกอย่าง“หยุดนะ!”เสียงตะโกนจากใครบางคนดังขึ้น ญรินดาชะงักคุ้นในน้ำเสียง หันกลับไปมองเห็นอดีตแฟนยืนหอบหายใจ แล้ววิ่งเข้ามาหากวาดตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า“รินทำบ้าอะไร ทำไมทำแบบนี้!” เขาร้องถาม แล้วกระชากท่อนแขนเรียวลากไปด้วยกัน“ปล่อยนะพี่วิน รินบอกให้ปล่อยไง!” หญิงสาวร้องแล้วดิ้นรนกวินทรไม่ฟังเสียงยังคงลากร่างบางให้

รถจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ร่างบางถูกอุ้มลงจากรถ ร่างกายเธอยังคงเร่าร้อนและต้องการปลดปล่อย ใบหน้าเรียวซุกซบอกกว้าง มือลูบไล้ไปมา“ไม่ต้องเร่งฉันหรอก เธอได้ปลดปล่อยตามความต้องการแน่นอนสาวน้อย แต่ฉันสงสัยว่าเธอจะรับศึกหนักทั้งคืนได้หรือเปล่า”ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าเดินขึ้นชั้นสองเปิดประตูห้องวางร่างงามลงบนเตียง แล้วปลดเสื้อเชิ้ตออกจากร่างกายตนเอง ร่างบางยังคงบิดเร้าเรียวขาหนีบเข้าหากัน ความต้องการแผ่ซ่าน จะทำอย่างไรถึงหายจากอาการเหล่านี้เสียที“ฉะ... ไม่ไหวแล้ว คุณช่วยฉันที” เธอร้องบอกเสียงแหบพร่า ปรือตามอง เห็นท่อนบนของเขากำลังเปลือยเปล่า มัดกล้ามเนื้อเด่นชัด มันกำลังกระตุกตามการเคลื่อนไหวเจ้าของมันธีภพโถมกายเข้าหาร่างบนเตียง ปลดเปลื้องชิ้นส่วนติดกายอันน้อยนิด ไม่นานเรือนร่างงามปรากฏต่อสายตา“เธอนี่สวยจริงๆ สาวน้อย” เขากวาดตามอง แล้วกลืนน้ำลายก่อนโน้มกายเข้าหาสองคนแลกจุมพิตดูดดื่มกันและกัน เรียวลิ้นกระหวัดหยอกเย้าไม่ห่างหาย ร่างบางบิดเร้าเมื่อเขาเลื่อนไล้ลิ้นร้อนไปตามทุกส่วนของร่างกาย จนกระทั่งถึงใจกลาง เกสรดอกไม้ถูกดูดกลืน ตวัดเข้าออกจนคนตัวเล็กร้องครางไม่หยุดหย่อน“อา...” เสียงหวานครางแผ่วเ