บทที่ 4 ค่ำคืนแห่งความเจ็บปวด

โมงเช้า ลุกจากเตียงนอนยากเย็น เมื่อคืนผ่านช่วงเวลาอันหนักหน่วงมา ญรินดาคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ราวยี่สิบนาทีออกมา มองดูตัวเองในกระจก สภาพของใบหน้ายังคงความงดงามเหมือนเช่นเคย จัดการแต่งกายเพื่อเดินทางไปทำงาน ที่ผับมีเพียงแม่บ้านทำความสะอาด และพนักงานบางคนซึ่งเข้ามาจัดการโต๊ะ

ก๊อก ก๊อก

ประตูห้องเจ้าของผับเปิดออก เจ๊ราตรีมองผู้มาเยือนแล้วยิ้มกว้าง

“อ้าวริน มีอะไรหรือจ๊ะ”

ญรินดาปิดประตูแล้วเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเจ๊ราตรี เธอเห็นสีหน้าลูกจ้างแล้วรู้สึกกังวล

“เป็นอะไรริน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

ริมฝีปากบางสั่น สูดลมหายใจเข้าปอด เธอควรเลือกทางนี้ ให้ไปทำงานโต๊ะเดิมแม้รู้แก่ใจว่าเมื่อคืนมันทำหน้าที่อะไรคงทำใจได้ยาก รังเกียจ สะอิดสะเอียดยิ่งกว่าอะไร

“เจ๊คะ รินขอทำงานกับเจ๊ได้ไหม” เสียงแผ่วบอกกับเจ้าของผับ

“หืม...” เจ๊ราตรีจ้องมองสีหน้าสาวหน้าตาสะสวยด้วยความสับสน

“รินอยากทำงานเป็นเด็กนั่งดริงก์ค่ะ”

ราตรีเอนกายพิงพนักเก้าอี้แล้วครุ่นคิด

“แน่ใจเหรอริน เจ๊ขอให้รินทำกับเจ๊หลายครั้งรินยังไม่รับปากเลย ทำไมตอนนี้ถึงอยากทำล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ราตรีอดสงสารไม่ได้ เพราะพี่ชาย ชีวิตรินถึงได้ย่ำแย่

คนถูกถามส่ายหน้า บอกความจริงก็ไม่ได้ ไม่รู้ควรทำเช่นไร อับอายที่แฟนตัวเองได้กับเพื่อน รู้ถึงไหนอายถึงนั้น คงกลายเป็นขี้ปากสนุกแน่ๆ

พอเห็นลูกจ้างปฏิเสธตอบคำถาม เธอรู้ว่าคงเป็นปัญหาหนักหนาแน่ แต่หากได้ญรินดามาเป็นเด็กอีกคน คงทำให้ร้านได้ชื่อเสียง ในเมื่อเต็มใจเธอคงไม่ว่าอะไร

“ก็ได้ริน จะเริ่มงานวันไหนล่ะ เจ๊ได้ให้คนเตรียมชุดไว้ให้”

“วันนี้ได้ไหมคะ” เธอไม่อยากไปนั่งโต๊ะทำงานอีกแล้ว

“วันนี้เลยเหรอ” เจ๊ราตรีสบตาลูกจ้างสีหน้าแปลกใจ

“ค่ะเจ๊ รินอยากให้หนี้ที่ร้านให้หมดเร็วๆ”

“ก็ได้ๆ กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ งานเริ่มหกโมงเย็นจ้ะ”

ญรินดายกมือไหว้แล้วเดินออกมานอกห้องทำงาน ทำให้มันเสร็จๆ ไป แล้วก็ลาขาดจากที่นี่ ได้ไม่ต้องเห็นหน้าเพื่อนทรยศ กับแฟนสารเลวอีก หญิงสาวเร่งฝีเท้าเพื่อออกจากสถานที่อโคจรในทันที

ห้าโมงเย็นญรินดาเข้าห้องแต่งตัว สายตาหลายคู่จ้องมองมา เจ๊นกยูงนำชุดมาให้ แล้วตวัดสายตามองเด็กคนอื่นด้วยความไม่พอใจ ญรินดาสบตากับคนเข้ามาใหม่ นั่นคือเพื่อนของเธอเอง นาริสามีสีหน้าไม่ยินดียินร้าย เดินมาหยิบชุดตัวเอง แล้วจัดการเปลี่ยน

“นี่ชุดของรินนะ”

เธอรับมาแล้วมองมัน บิกินี่สองชิ้นสีม่วงเข้ม โชคดีที่มีกางเกงยีนส์ขาสั้นใส่ปิดด้านล่าง แต่ด้านบนยังคงเป็นบิกินี่ผูกเชือกตรงช่วงคอ เจ๊นกยูงส่งชิ้นส่วนสำคัญให้อีกชิ้น

“นี่จ้ะ”

ญรินดารับมาสีหน้ามึนงง

“อะไรคะนี่”

“เอาไว้ปิดหัวนมไงล่ะจ๊ะหนู เดี๋ยวมันโผล่เสียราคา”

คนฟังหน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วรีบเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า นาริสาเดินออกมาแต่งหน้าตรงโต๊ะเครื่องแป้ง ไม่นานเด็กนั่งดริงก์คนใหม่ก็ตามมา นาริสาเหลือบมองแล้วกัดฟันแน่น ด้วยความริษยา

ช่วงเอวคอดกิ่ว ผิวขาวเนียนละเอียด หน้าอกพอดีมือ เรียวขายาว พอใส่ชุดแบบนี้ยิ่งส่งให้ดูเซกซี่สะดุดตา ไม่ได้ดูโป๊สักนิดเดียว เรือนร่างแบบนี้เรียกความต้องการเพศตรงข้ามได้อย่างดี คงมีแต่คนเข้าหา ราคาคงสูงไม่น้อยเลย

“ตายแล้วหนูรินของเจ๊ สวยอะไรเบอร์นี้ล่ะลูก!”  เจ๊นกยูกร้องดีใจ แล้วตรงเข้าไปดึงร่างงามมานั่งลงบนเก้าอี้เพื่อแต่งหน้า

“รู้สึกโล่งๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะเจ๊” ญรินดาบอก

“ก็แบบนี้แหละจ้ะหนู อีกหน่อยก็ชินไปเอง”

นาริสาเหลือบมองเพื่อน แล้วเหยียดยิ้ม

“รินจ๊ะ ทำไมถึงมาทำงานเป็นเด็กนั่งดริงก์ได้ล่ะ ไหนบอกว่าไม่มีวันทำงานแบบนี้” น้ำเสียงแกมเยาะเอ่ยออกมา

เธอเหลือบมองคนถาม แล้วยิ้มเยาะ

“อยากได้เงินน่ะสา เห็นว่าทำงานนี้ได้เงินดี”

“ตายล่ะ ยอมเอาตัวแลกเงินแล้วเหรอจ๊ะ”

“ก็ดีกว่าเอาตัวเข้าแลกแล้วไม่ได้เงิน ฉันว่าคงมีคนซื้อฉันเยอะนะ ถ้าฉันต้องการขายตัว เผลอๆ ราคาคงดีกว่าบางคนอีก!” แววตาญรินดาเหลือบมอง กระตุกมุมปากเหมือนเย้ย

นาริสากัดฟันแน่น เก็บความคับแค้นไว้ภายใน หลังจากสงบศึกรักคืนนั้นไปแล้ว กวินทรก็ไม่เคยติดต่อมา เขาเงียบหายและที่สำคัญแววตาในวันจากลาช่างเย็นชาราวกับเธอไม่มีค่าอะไรให้หวนนึกถึงแม้แต่น้อย

“แต่อย่างน้อย ฉันก็ได้ผัวเป็นวิศวกรล่ะนะ เนี่ย... เมื่อเช้า เขายังนอนไม่ลุกอยู่เลย” พูดจบหัวเราะคิดออกมา