สัมผัสร้าย 2 ความผิด (4)

ฉันสลับหน้าจอมาทักไลน์หาพี่แสงหลังถ่ายรูปกระเป๋าให้กอล์ฟเสร็จ แต่พี่แสงไม่อ่านไลน์เลย เขาเป็นแบบนี้อีกแล้ว แรกๆ ที่คบกันใหม่ๆ ก็อ่านตลอด ไม่เคยต้องให้รอ แต่หลังๆ ไลน์ไปไม่อ่าน ปล่อยเบลอข้ามวันก็มี พอถามก็บอกเรียนหนัก งานเยอะ ไม่มีเวลาจับโทรศัพท์ บางทีไปทำงานห้องเพื่อนเป็นอาทิตย์ ฉันเคยไปนั่งเฝ้าสมัยจีบกันใหม่ๆ ก็เห็นเขาทำงานจริงๆ นั่งขลุกอยู่หน้าจอคอม เขียนแบบ ออกแบบแปลนอาคารหลายสิ่งอย่าง แรกๆ ฉันก็ชื่นชมอยู่หรอกแต่หลังๆ ก็เซ็ง เลิกเฝ้า เลิกตาม กลับมานอนเล่นที่ห้องสบายใจกว่า

อย่าว่าแต่พี่แสงที่หมดโปรโมชั่น ฉันเองก็ไม่ได้หวานเหมือนวันแรกที่คบกัน แต่ก็ไม่ได้แปลว่าชอบน้อยลง ฉันยังอยากเอาใจเขา อยากให้เราเข้าใจกัน และอยากให้เขาเห็นฉันเป็นคนสำคัญเหมือนเดิม

เพียงแต่… ฉันไม่เข้าใจทำไมต้องรู้สึกเหงาและหดหู่ขนาดนี้ 

ติ้ง!

ลูกกอล์ฟ : เจ้ ลูกค้าอยากดูของจริง

ฉันขมวดคิ้วเมื่อเห็นข้อความกอล์ฟเด้งขึ้นมา

เทียน : เอาจริงๆ หรือเปล่า

ลูกกอล์ฟ : นางบอกถ้าถูกใจก็พร้อมโอน แต่ต้องดูสภาพจริง นางคงกลัวแบบย้อมแมวขายไรงี้

เทียน : อืมๆ ได้ งั้นแกมาเอาไป 

ลูกกอล์ฟ : เดี๋ยวอิเจ้ ฉันไม่ว่าง แกต้องไปเจอลูกค้าเอง

เทียน : เฮ้ยมันจะดีเหรอ ถ้าเกิดนางรู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันก็ซวยสิ

ลูกกอล์ฟ : งั้นเอาไงล่ะ นางขอดูวันนี้ แกอย่ามาคิดมาก มันไม่มีอะไรหรอก

เทียน : ฉันจะเชื่อได้ไง

ลูกกอล์ฟ : อิเจ้ ไม่มีใครมานั่งจับผิดแกหรอก คิดมาก เออๆ เดี๋ยวฉันเลื่อนลูกค้าแล้วกัน แต่ไม่รับรองนะว่านางจะรอ เนี่ยฉันบอกนางว่าวันอื่นได้มั้ย นางถามกลับว่าตกลงมีของจริงหรือเปล่า 

ฉันมองข้อความของกอล์ฟแล้วคิดหนัก ปกติเวลาปล่อยของฉันจะปล่อยผ่านนาง ไม่เคยคุยกับลูกค้าเอง ทั้งนี้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องถึงหูพี่แสง แต่เขาก็มีถามๆ บ้างนะว่าของไปไหนหมด ฉันก็ได้แต่ปั้นหน้าใสซื่อตอบไปว่าเอากลับไปเก็บที่บ้านแม่ แฮร่

เทียน : เอาชื่อลูกค้ามาสิ ฉันจะเข้าไปส่อง ถ้าไม่ใช่คนใกล้ตัว ฉันจะเอาไปให้ดู

แล้วลูกกอล์ฟก็แคปรูปโปรไฟล์ลูกค้าส่งมาให้ฉัน

บรื๋น!!!

ฟ้าววว

รถสองสามคันวิ่งแซงวินมอเตอร์ไซค์ที่ฉันนั่งไปแบบความเร็วแสง ลมตีกลับพัดวูบจนมอเตอร์ไซค์เซ ผมปลิวไสวพันหูพันตายุ่งเหยิงไปหมด ฉันยึดราวท้ายเบาะจนตัวเกร็ง อีกมือกอดกระเป๋าเอาไว้แน่น 

เมื่อกี้นี้อย่างกับกำลังขับรถแข่งกันอย่างงั้นแหละ

พอตรงมาเรื่อยๆ ก็เริ่มเห็นคนอยู่ตามไหล่ทางเยอะขึ้นเหมือนมารอชมอะไรสักอย่าง ตอนที่ลูกค้านัดมาที่นี่ฉันก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ แต่นางบอกคนอยู่เยอะ ไม่น่ากลัว ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรซอกแซก เห็นว่าพี่แสงไม่อยู่พอดี โอกาสเหมาะก็เลยออกมา 

“พี่จอดแถวๆ นี้ก็ได้ค่ะ” ฉันบอกพี่วินมอเตอร์ไซค์เมื่อมาถึงที่ที่คนชุมนุมกันเยอะๆ แล้วรีบโทรหาลูกค้า “ฮะโหล ถึงแล้วนะคะ ตัวเองอยู่ไหน”

กระเป๋าที่ขายเป็นทรงคลัทช์ ใส่ไปเที่ยวผับหรือออกงานก็เก๋ดี ซื้อมาเกือบแปดหมื่น แต่ขายต่อเจ็ดหมื่น เพิ่งใช้แค่สองครั้ง ไม่มีตำหนิ ใครได้ไปคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม

[อยู่ตรงไหน เห็นป้ายไฟหรือเปล่า ก่อนถึงโค้งที่มีซุ้มขายน้ำ]

ซุ้มขายน้ำเหรอ ฉันรีบสแกนไปรอบๆ ทันที

“อ่อ เห็นแล้ว อยู่ตรงนั้นเหรอ”

[เปล่า]

“อ้าว”

[อยู่ฝั่งตรงข้าม ใส่แจ็กเกตหนังสีขาว แล้วเธอ...]

“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวเดินไปหา”

ฉันตัดสายทันทีที่รู้พิกัด เดินข้ามถนนไปอย่างรีบร้อน แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จู่ๆ ก็มีแสงสว่างจ้าโผล่มากะทันหัน

ปี้นนนนน

“กรี้ดดดดด”

เอี๊ยด!!!

ฉันใจหายวาบ เข่าอ่อนล้มพับลงกับพื้น ได้ยินเสียงร้องโหวกเหวกดังมาจากสองฝั่งถนน แต่ไม่ยักมีใครวิ่งเข้ามาดูราวกับเป็นสิ่งต้องห้าม

ยกเว้น...

ปึ้ก! เสียงปิดประตูรถดังก้องท่ามกลางบรรยากาศเงียบกริบ เวลารอบตัวคล้ายหยุดเดินไปชั่วขณะ ช่วงขาเรียวยาวก้าวมาหยุดตรงหน้า ฉันไล่สายตาขึ้นไปมองทันที แสงไฟหน้ารถส่องแยงตาจนทำให้มองอะไรไม่เห็นชั่วขณะ แต่ไม่นานสายตาฉันก็ปรับตัวได้

“เรซ”

หัวใจฉันกระตุกไหวเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือใคร ลนลานลุกขึ้นแต่ว่า

ข้อเท้าฉันปวดจนยืนไม่ไหว ทรุดลงกองกับพื้นเหมือนเดิม

“เธอคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”

เสียงเย็นยะเยือกดังลอดไรฟัน เรซท่าทางโกรธจัด กระชากต้นแขนฉันขึ้นไปอย่างไม่ปรานีปราศรัย

“โอ๊ย เรซ… ฉันเจ็บ”

ฉันนิ่วหน้า ยืนซวนเซเพราะข้อเท้าที่ปวดหนึบ แต่ว่าเรซไม่แม้แต่จะถามอะไรฉันด้วยซ้ำ เขาลากฉันออกมาก่อนจะเหวี่ยงออกข้างทางอย่างเกะกะ

“กรี๊ด! ทำบ้าอะไรของนาย” ฉันถลาไปชนกับถังขยะดังโครม หันกลับไปมองเรซอย่างโมโห เจ็บก็เจ็บแต่ว่าการกระทำที่ป่าเถื่อนของเรซทำฉันโกรธจนแทบคลั่ง หมอนั่นไม่พูดอะไรสักคำ ผลักฉันจนกระเด็นแล้วเดินกลับไปขึ้นรถขับออกไปทันที 

ลมร้อนๆ ตีแสกหน้า หัวใจฉันเต้นไม่เป็นส่ำ ยังรู้สึกตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่หาย เมื่อกี้เกือบจะโดนรถชนแถมคนขับยังเป็นเรซ นอกจากจะไม่ปลอบใจแล้วยังหยาบคายกับฉันอีก ทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้ 

ฉันกำมือแน่น นึกแค้นเรซจนอยากหักคอเขาจริงๆ ก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น

ฉันมองเบอร์ลูกค้าที่โทรเข้ามาอย่างใจหายใจคว่ำ พลันระลึกถึงกระเป๋าทันที แต่ว่าตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวฉันมีแค่โทรศัพท์กับเงินไม่กี่ร้อยที่ซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง ส่วนกระเป๋าที่หอบหิ้วก่อนหน้านี้นั้น…

สายตาฉันเหลือบมองเข้าไปในถนนอย่างกลั้นหายใจ ก่อนจะเห็นกระเป๋าราคาหลายหมื่นหล่นอยู่ตรงนั้น ฉันกล้ำกลืนความเจ็บที่ข้อเท้า รีบร้อนวิ่งกลับเข้าไปในถนนโดยไม่สนสายตาใครทั้งนั้น 

“ไม่จริง… ไม่นะ ต้องไม่ใช่แบบนี้”

ฉันอ้าปากค้าง ทรุดตัวลงหยิบชาแนลที่ถูกเหยียบจนแบนขึ้นมาดูหัวใจสลาย รอยล้อรถของเรซที่ฝังแน่นบนกระเป๋าใบละเกือบแสนทำฉันกรีดร้องออกมาอย่างสติแตก

“กรี๊ดดดดดด ไม่จริ๊งงงงงง”

ฉันยังสั่นไม่หยุด หลังจากเดินลากเท้าออกจากถนนด้วยหัวใจที่แตกสลายก็มายืนลนลานข้างเสาไฟ คุยโทรศัพท์ด้วยเสียงที่แหบแห้ง

“ค่ะ”

[กระเป๋าจะได้ดูมั้ยคะ]

“คือ… เห็นใช่มั้ยว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นที่ถนน”