Novel-novel oleh Yaygoh

วรรณนรียืนเงอะงะอยู่หน้าประตูบ้านลุคคา หลังกดกริ่ง ระหว่างยืนรอใจก็เต้นตุบๆ สงสัยว่าทำถูกหรือเปล่าที่มาหาเขาโดยไม่นัดล่วงหน้า แต่เธอกับเขาเป็นแฟนกัน อีกอย่างเธอก็เป็นห่วงเขาด้วย เขาน่าจะไม่ว่าอะไรแหละ “สวัสดีครับคุณหนู” เป็นคนสวนที่มาเปิดประตูให้ “มาหาใครครับ” แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอกับวรรณนรี แต่ก็เจอแค่แวบๆ ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกัน แม้แต่หน้าวรรณนรีลุงก็ยังไม่เคยมองชัดๆ จึงไม่แปลกถ้าจะจำไม่ได้ วรรณนรีแม้จะรู้สึกเหมือนโดนมองข้าม แต่ก็ไม่ใส่ใจอะไร ตอบกลับเสียงอ่อนหวาน “คุณลุคคาอยู่บ้านไหมคะ” “อยู่ครับ ช่วยรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมไปแจ้งให้ ให้บอกว่าใครมาหาครับ” “วรรณนรีค่ะ” “สักครู่ครับ” “....” รอไม่นาน คนสวนก็รีบวิ่งมาเปิดประตูให้ วรรณนรีไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณอีกครั้งก่อนก้าวผ่านประตูบ้านเข้ามา ภายในบ้านลุคคายังคงบรรยากาศเงียบสงบ ของทุกชิ้นถูกจัดวางเป็นระเบียบ สะอาดสะอ้านไร้ฝุ่น แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำยาทำความสะอาด ให้ความรู้สึกสดชื่

เวลาเลิกงาน หลายคนเริ่มเก็บโต๊ะ วรรณนรียกมือขึ้นยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะเห็นโต๊ะฝั่งตรงข้ามลุกขึ้น “มารุต ญาดา พรุ่งนี้มีอะไรให้ช่วยบอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ” “อื้ม ได้สิ กลับก่อนนะ” ญาดายิ้มรับน้ำใจแล้วเดินออกจากห้อง “กลับแล้ว บาย” มารุตเอ่ยลาสั้นๆ ตามหลังญาดาไป “กลับยังวรรณนรี” จิราพรลุกขึ้นหลังเก็บของเสร็จ เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเธอยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ของบนโต๊ะยังวางเกลื่อน ไม่เป็นระเบียบ “ยังค่ะ ว่าจะอยู่ต่ออีกหน่อย” “เหรอ งั้นฉันกลับก่อนนะ บาย” “บายค่ะ กลับดีๆ” ทั้งโต๊ะเหลือแค่วรรณนรีคนเดียว เธอเริ่มเก็บของบ้าง แต่ยังไม่เสร็จ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทักไปหาลุคคา ถามเขาว่าจะกลับหรือยัง กำลังรอคำตอบในแชต ริกะที่หายไปกับฝ่ายการตลาดก็กลับมา “วรรณนรี ยังไม่กลับเหรอ” คำแรกที่ริกะถาม “กำลังจะกลับค่ะ เอกสารที่ให้ผู้อำนวยการเซ็น ฉันวางไว้บนโต๊ะนะคะ” “อ๋อ นี่เหรอ อื้ม ขอบใจมาก” ริกะเปิดเช็กแฟ้มบนโต๊ะแล้วก็คลี่ยิ้มอย่างพอใจ เอ่ยชมวรรณนรีสองสามคำ ก่

“เดี๋ยวผมส่งต่อไปที่ฝ่ายบริหาร” “ไม่มีเอกสารอะไรที่ต้องเซ็นแล้วใช่ไหม” “ครับ” คเชนทร์ค้อมศีรษะ เมื่อลุคคาพยักหน้า เขาก็เดินออกจากห้องทำงานของผู้อำนวยการฝ่ายครีเอทีฟไปเงียบๆ เหลือเพียงเจ้าของห้อง นั่งเคาะนิ้วอยู่บนโต๊ะทำงาน สายตาคมหยุดอยู่ตรงริมโต๊ะ ภาพวรรณนรีนอนอ้าขาในตอนนั้นทอวาบเข้ามาในหัวทันที ลุคคาร้อนวาบ รีบส่ายหัวไล่ความคิดน่าอายทิ้ง แล้วดึงสติตัวเองกลับมา ...เขาก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ช่างกล้าทำเรื่องแบบนั้นในห้องทำงานอันศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองได้ลง คิดไปคิดมาก็นึกสงสัยว่าตอนนี้แฟนสาวของเขาทำอะไรอยู่ ตั้งแต่เมื่อเช้าที่เธอรีบกลับไปตอนเช้ามืด นอกจากทักข้อความไปตอนนั้นเขาก็ไม่ได้คุยกับเธออีกเลย เพราะวันนี้งานเอกสารยุ่งทั้งวัน เพิ่งจะได้มีเวลาพักหายใจนี่แหละ มือหนาคว้าโทรศัพท์มา กำลังจะกดหาคนในใจ เสียงประตูก็ดังขึ้น ก๊อกๆ “เข้ามา” ลุคคาวางโทรศัพท์ลง มองไปทางประตู เห็นหัวหน้าทีมครีเอทีฟคนหนึ่งสวมแว่น แต่งตัวด้วยชุดสูทสีเทาทะมัดทะแมง เดิน

“มีบริษัทอาหารเสริมติดต่อมาน่ะ ใครจะรับงานนี้” เสียงริกะเอ่ยขึ้น แต่พอเงยหน้ามองเพื่อนในทีมกลับมีแค่วรรณนรีกับอีกคนเท่านั้น “อาหารเสริมตัวไหนคะหัวหน้า” “เวย์โปรตีนน่ะ” “ฉันติดโปรตีนรสชาเขียวอยู่ จะทับไลน์กันไหม” “อืม... อย่าดีกว่า วรรณนรี สนใจไหม ถ้าสนใจก็ไปพบลูกค้าวันนี้ตอนบ่ายสองที่ร้านกาแฟใต้ตึก” “วันนี้เลยเหรอ” “อืม ลูกค้านัดมาน่ะ เห็นว่างานด่วน ต้องการออกให้ทันอีเวนต์กลางเดือนหน้า” “กลางเดือนหน้า! งานเผาชัดๆ” เพื่อนข้างโต๊ะวรรณนรีอุทาน “ว่าไงวรรณนรี” ริกะยังรอคำตอบ “ไม่รอมารุตกับญาดาเหรอคะ” วรรณนรีมองโต๊ะที่ยังว่างอยู่สองที่ แอบเป็นห่วง ไม่รู้ประชุมงานเป็นยังไงกันบ้าง “ไม่รู้จะคุยกันเสร็จเมื่อไหร่ ถ้าวรรณนรียังตัดสินใจไม่ได้ เดี๋ยวฉันลงไปคุยกับลูกค้าเอง” ริกะรวบรัดฉับไว แม้การถามความเห็นคนในทีมจะจำเป็น แต่บางครั้งการรออย่างไร้จุดหมายก็ทำให้งานล่าช้า คนเป็นหัวหน้า ต้องรู้จักจัดการสถานการณ์เฉพาะหน้าเช่นนี้ถูกแล้ว

“ฉันกลับแล้วนะ” “หืม” ลุคคางัวเงีย เมื่อได้ยินเสียงพูดที่คล้ายลอยมาจากที่ไกลๆ วรรณนรีมองคนที่ยังหลับอยู่บนเตียง รู้ว่ายังเช้าอยู่ จึงไม่อยากรบกวน บอกเขาเสร็จ เธอก็ออกมาทันที ออกจากบ้านลุคคาตั้งแต่เช้าตรู่ ถึงที่พักก็เช้าพอดี ลุคคา : อยู่ไหน เพิ่งเข้ามาในห้องพัก เสียงข้อความแจ้งเตือนก็ผุดขึ้นมา ใบหน้าประดับรอยยิ้มบางเมื่อเห็นว่าคนที่ส่งข้อความมาคือใคร วรรณนรี : ห้องค่ะ เพิ่งถึง ลุคคา : กลับทำไมไม่ปลุก จะได้ไปส่ง วรรณนรี : คุณหลับ ไม่อยากกวน ลุคคา : แล้วกลับยังไง วรรณนรี : เรียกรถค่ะ วรรณนรีจ้องจอโทรศัพท์ครู่หนึ่ง เมื่อไม่เห็นเขาตอบกลับมาอีก จึงละความสนใจไปทำอย่างอื่น รีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน พอแยกจากลุคคา เรื่องโปรเจกต์เมื่อวานก็วกเข้ามากวนใจ เมื่อคืนประชุมกันหนักมากกว่าจะได้ข้อสรุปสุดท้าย แล้ววันนี้ รอแค่ลูกค้าคอนเฟิร์มอีกรอบก็สามารถผลิตได้... และคนที่ต้องไปคุยกับลูกค้าก็คือหัวหน้าทีมครีเอทีฟ คุณตุ๊กตา แต่เดิมควรเป

เสียงหายใจหอบกระเส่าดังแผ่วไหว เติมเต็มบรรยากาศบนเตียงให้เร่าร้อนขึ้นไปอีกร่างบอบบางเขยื้อนกายที่ถูกปกคลุมไปด้วยความวาบหวิวอยู่ใต้ร่างหนา ขยับขึ้นลงตามแรงกระตุ้นของนิ้วแข็ง“อะอ๊า อื้อ~”ความรู้สึกพลุ่งพล่านแทรกซึมไปทั่วร่าง ขนกายลุกชูชัน เอวเด้งขึ้นลงเป็นระลอกคลื่นพลิ้วไหวข้อมือหนาขยับออก ขณะที่ริมฝีปากเลื่อนลงต่ำ ประทับจูบข้างลำคอขาวเนียน มอบสัมผัสร้อนลวกทุกตารางนิ้วที่แตะโดน วรรณนรีไม่มีเวลาใส่ใจความว่างโหวงตรงหว่างขา เพราะการรุกเร้าอย่างต่อเนื่องของเขา ทำให้เธอหายใจหายคอไม่สะดวกกระดุมเสื้อเชิ้ตโดนปลดเมื่อไหร่ไม่รู้ ฝ่ามือร้อนลากผ่านกลางลำตัวเนียนนุ่มด้วยน้ำหนักที่หนักหน่วง แฝงไว้ด้วยเจตนาล่วงเกินชัดเจนวรรณนรีเย็นวาบเมื่อสายเสื้อโดนแหวกไปกองด้านข้าง เต้าอวบอิ่มสองข้างชี้ชันไร้สิ่งปกปิด ยั่วเย้าสายตาหมาป่าอย่างลุคคา จนเขาอดใจไม่ไหว ต้องลิ้มลองรสชาติ“อ๊า อื้อ~”วรรณนรีเด้งอกขึ้น เสียววาบจนต้องเอามืออุดปาก แต่ก็ไม่อาจข่มกลั้นเสียงครางน่าอายของตัวเองได้ปลายลิ้นหนาตวัดเม็ดบัวแข็งขึง ห่อเอาไว้กลางลิ้นแล้วดูดเม้มอย่างดูดดื่ม วรรณนรีเสียวกระสันเป็นอย่างมาก เธอบิดกายไปมา เหมือนกระเสือ

“เมาหรือเปล่า?”ริกกี้เอ่ยถามระหว่างอยู่ในลิฟต์ มือโอบเอวบางเอาไว้หลวมๆ“หือ เปล่า นิ้งไม่ได้แตะเลย”“ไม่ได้ดื่มเหรอ”“ไม่สิ เนี่ยมีกลิ่นเหล้าที่ไหน”สาวเจ้าไม่พูดเปล่าแต่เขย่งเท้าขึ้นคว้าต้นคออีกฝ่ายลงมาประกบริมฝีปาก รสจูบที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนทำคิ้วเข้มขมวดมุ่น ไหนว่าไม่ได้ดื่มไง ทำไมกลิ่

“เหมยไปเมืองนอกแล้วอ่า... สงสารหนูมีน”คะนิ้งพูดขึ้นมาระหว่างเดินเข้าสู่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยพร้อมกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม เลโอซึ่งเป็นคู่สนทนาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย“เทียน!”ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเทียนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เพื่อนๆ ในกลุ่มที่กำลังฟังเรื่องเหมยจากคะนิ้งและเลโอหันไปมองเจ้าของเสียงทันที“พี

“อย่าพาภามมาที่นี่อีก ไม่งั้นฉันโกรธจริงๆ ด้วย”“เพนนี... ทำไม ฮาน...”คะนิ้งมองท่าทีโกรธกรุ่นของเพนนีด้วยความสับสน กำลังจะถามว่ามันเรื่องอะไร ทำไมต้องโกรธหนักแบบนั้น ร่างสูงของฮานก็เดินตามออกมาเฉลยข้อข้องใจของคะนิ้งทันทีฮานไม่พูดอะไร เพนนีก็เบือนหน้าไปทางอื่นด้วยท่าทางพะอืดพะอมทนหายใจร่วมกับอีกฝ่า

“ครับเฮีย ได้ครับ” ปริ๊นซ์พยักหน้าหงึกหงักแบบตั้งตัวไม่ทัน มองใบหน้าที่กำลังหลับสนิทของภามอย่างรู้สึกเอ็นดู “ถ้ามีอะไรก็โทรมานะปริ๊นซ์”คะนิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นจะเดินตามริกกี้ออกไปก็ยังพะวักพะวนไม่หาย ฝากฝังโน่นนี่นั่นอยู่หลายคำราวกลับว่าไปไหนไกลทั้งที่ริกกี้จะพาไปร้านข้าวหน้าปา

“อ่อ เร็วๆ นะ” ริกกี้คว้าร่างภามขึ้นอุ้ม พาเดินลงมาบันไดหน้าตึงเล็กน้อย ตรงมาที่โซฟาแล้วเปิดทีวีดู แต่ดูไม่เป็นสุขหรอกเพราะน้องไม่อยู่เฉยๆ ต้องจับเอาไว้ตลอดไม่งั้นได้กลิ้งตกโซฟาแน่นอน “อยู่นิ่งๆ สิวะ เฮ้อ...” “มาแล้ว” คะนิ้งวิ่งลงบันไดมาอย่างร่าเริงมอง

“คะนิ้ง!” ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูผสมโรงกับเสียงเรียกทำให้คนบนเตียงพลิกตัวไปมาแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างทนนอนต่อไปไม่ไหว หันไปมองทางประตูที่ยังมีเสียงตะโกนเรียกไม่หยุด “เพนนี...” คะนิ้งพึมพำชื่อน้องสาวต่างสายเลือด ผ่อนลมหายใจยาวฝืนใจลุกออกจากเตียงมาเปิดประตู

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อเทียน เป็นแฟนเรซ...”ย่ามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างประเมินครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าแล้วกวักมือเรียก“มานี่สิ เข้ามาใกล้ๆ ให้เห็นหน้าชัดๆ หน่อย”ฉันมองเรซอย่างไม่แน่ใจ แต่เขาก็พยักหน้าให้ ไม่เพียงแค่นั้นยังจูงมือฉันที่กำลังตื่นเต้นพาเดินเข้าไปหาย่าอีก“เรซ... นี่หลานสะใภ้ย่าเรอะ” ย่ามองเรซอย่างตั้งตัวไม่ทัน การแสดงออกของเรซทำให้ย่าเห็นว่าเขาห่วงใยฉันแค่ไหน“ครับย่า”“คนไทยใช่มั้ย”“ครับ”“อืม อย่างน้อยๆ ก็คงไม่คิดหนีย่าไปอยู่ต่างประเทศเหมือนพ่อใช่มั้ย”“วางใจเถอะครับ ผมไม่ไปไหน”“ดีแล้ว อืม หนูชื่อเทียนใช่หรือเปล่า” ย่าพยักหน้าให้เรซอย่างรู้สึกวางใจก่อนหันกลับมาพูดกับฉัน“ค่ะคุณย่า”“เรียกย่าเฉยๆ ไม่ต้องมีพิธีรีตอง” ย่าเรซโบกมืออย่างไม่ถือ ก่อนหันไปทางแนท “แล้วนี่เมื่อไหร่แนทจะพาหลานเขยมาแนะนำให้พวกเรารู้จักบ้าง”“ย่า...” แนทลนลาน ท่าทางไม่รู้จะตอบย่ายังไงดี สุดท้ายก็ทำหน้าง้ำกลบเกลื่อนแล้วไม่พูดอะไรต่อ หลังจากนั้นไม่นานคนรับใช้ก็เข้ามาแจ้งว่าตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว ปู่จึงสั่งให้เรียกลูกหลานที่ใกล้ชิดทุกคนมารวมกันที่โต๊ะอาหารเพื่อร่วมอวยพรวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบปีของย่าบรรยากา

บ้านพักของเรซที่เพชรบูรณ์ตั้งอยู่ในไร่มะขาม แยกตัวออกจากบ้านใหญ่ที่ปู่กับย่าเรซอยู่ ฉันรู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าเราจะพักกันที่นี่วันนี้เป็นวันเกิดย่าเรซ เขาต้องกลับมาร่วมงานทุกปี แต่ปีนี้เป็นปีแรกที่เขาพาคนอื่นมาด้วย ซึ่งก็คือฉัน ครั้งแรกที่รู้ว่าต้องมาเยี่ยมบ้านเรซฉันก็กดดันและกังวลจนเผลอแสดงสีหน้าออกมาให้เรซเห็น แต่เขาก็คอยปลอบใจฉันพร้อมกับบอกว่าปู่กับย่าใจดีไม่มีอะไรต้องห่วง พวกเราเพิ่งมาถึง ยังไม่มีโอกาสเจอใครนอกจากคนงานสองสามคนที่มารอรับหน้าบ้านเพื่อคอยอำนวยความสะดวก หลังเตรียมเสื้อผ้าที่จะใส่ไปกินข้าวเย็นบ้านปู่กับย่าเรซเสร็จ ฉันก็ลงมาข้างล่าง เรซกำลังคุยกับคนงาน เสร็จแล้วค่อยเดินมาหาฉันที่โซฟา“เก็บของเสร็จแล้วเหรอ”“อืม เหนื่อยหรือเปล่าขับรถ นอนก่อนมั้ย” ฉันจับแขนเขาอย่างเป็นห่วง“อยากนอนตรงนี้” เรซถือโอกาสเอนตัวลงนอนหนุนตักฉันทันที เขาดึงมือฉันไปทาบกับแก้มตัวเองอย่างอ้อนๆ ฉันเลยหยิกเขาไปทีหนึ่งอย่างมันเขี้ยว“นอนดีๆ สิ จะได้ไม่เมื่อย”“ไม่เมื่อย” เรซหลับตาอย่างไม่ใส่ใจเสียงเตือนของฉัน แกล้งหลับดื้อๆ ฉันอมยิ้มจางๆ เห็นท่าทางน่ารักของเรซแล้วไล่ให้ไปนอนบนเตียงไม่ลง “เรซ?” ฉันเร

@Rewell Corp. ฉันผลักประตูเข้ามาในออฟฟิศ ที่นี่ไม่ใหญ่มาก เป็นห้องโล่งๆ มีโต๊ะทำงานแบ่งออกเป็นสามโซน แต่ละโซนโต๊ะทำงานหันหน้าเข้าหากันมีแค่ผนังกระจกยิงลายเกมกั้น ฝั่งขวามือเป็นห้องประชุม ลึกเข้าไปด้านในมีทางแยกฝั่งซ้ายที่เป็นผนังทึบ ตรงนั้นฉันคิดว่าน่าจะเป็นห้องทำงานของประธานบริษัทฉันเดินลากรองเท้าส้นสูงผ่านประตูมาได้แค่สองก้าวก็ถูกสายตาของคนข้างในจับจ้อง“ขอโทษค่ะ พอดีว่ามาสัมภาษณ์งานกับน้าริช รู้มั้ยคะว่าน้าริชอยู่ที่ไหน” ฉันถามพี่ผู้หญิงที่อยู่ใกล้สุด เธอมองชุดนักศึกษาที่ฉันสวมแวบหนึ่งก่อนชี้มือไปทางห้องกระจกฝั่งขวา“ทางนั้น ประชุมทีมอยู่”“อ๋อค่ะ ขอนั่งรอตรงนี้ได้หรือเปล่าคะ”“ตามสบาย”“ขอบคุณค่ะ” ฉันถือโอกาสนั่งแล้วมองสำรวจรอบๆ ไปด้วย แอบมองพี่คนข้างๆ ทำงานไปด้วย บางครั้งก็เผลอถามโน่นถามนี่ โชคดีที่พี่คนนี้เป็นคนใจเย็น หันมาพูดกับฉันอย่างไม่ถือสา จนตอนนี้เรารู้ชื่อกันแล้ว การสนทนาก็เริ่มเป็นกันเองมากขึ้น และมิตรภาพก็ค่อยๆ ลามไปถึงคนข้างๆ เกือบครึ่งชั่วโมงที่ฉันนั่งรอแทบจะรู้จักพี่ๆ กันทั้งโต๊ะ ประตูห้องกระจกใสเปิดออก พร้อมกับคนสี่ห้าคนเดินออกมาด้วยสีหน้

เรซสอดแทรกความต้องการเข้ามาตามคำเรียกร้องของฉัน ความอึดอัดรัดรึงเสือกไถเข้ามาจนสุดทาง ฉันหลุดเสียงครางหวิวไหว ร่างกายสั่นระทดระทวยเกาะพรมไปด้วยหยาดเหงื่อ ทั่วทั้งห้องตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายรักใคร่และเสียงอันหนักหน่วงจากการสอดประสานกันอย่างร้อนแรงของร่างสองร่างบนโซฟาเนิ่นนานกว่าไฟอารมณ์จะมอดดับ ฉันจะยืนยังไม่ไหว ต้องให้เรซอุ้มเข้าห้องน้ำ เรานอนกอดเกยกันอยู่ในอ่าง ร่างเปลือยเปล่าแนบชิดและเหมือนเรซจะรู้สึกขึ้นมาอีกครั้ง เขาสอดใส่เข้ามาใต้น้ำ ร่างกายฉันเกร็งเครียดไปหมด เรซขบเม้มติ่งหูพลางลูบไล้ทรวงอกเพื่อช่วยให้ฉันผ่อนคลาย รู้สึกสุขสมไปพร้อมๆ กับเขา น้ำในอ่างกระฉอกตามแรงกระทบกระแทกด้านล่าง เสียงก้องกังวานสะท้อนไปทั่วห้องน้ำ ฉันเสียวซ่านจนแทบทนไม่ไหว เรซโหมกระแทกรัวแรงขึ้นเรื่อยๆ ฉันรู้สึกเหมือนใจจะขาด กรีดร้องออกมาอย่างคลุ้มคลั่งตอนที่อารมณ์พุ่งถึงขีดสุดแห่งห้วงหฤหรรษ์เสียงหอบหายใจสองสายดังสะท้อนถี่รัวอยู่พักหนึ่งค่อยกลับเป็นปกติ ฉันเหนื่อยจนจะหลับได้อยู่แล้ว ฟาดแขนเรซไปหนึ่งทีอย่างฉุนๆ “เกินไปแล้วนะเรซ กะจะรีดให้หมดตัวเลยหรือไง”“ใครเริ่มก่อนล่ะ ตามจริงตั้งใจจะงดให้หนึ่งวัน”เรซใช้ปลา

“เรซไม่อยากให้เทียนไปทำหนิ แล้วทำไมยังอุตส่าห์หางานมาให้ล่ะ”“เพราะเทียนอยากทำ”“เรซ... ทำไม...” ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีกแล้ว ตอนเที่ยงเขาเล่นตัดบทฉันดื้อๆ แต่ว่าตอนนี้กลับช่วยฉันทั้งที่เขาก็ไม่ได้เห็นด้วยเท่าไหร่ ภายในอกฉันตื้นตันจนยากจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูด สวมกอดคนข้างๆ เอาไว้แน่น ซุกหน้าคลอเคลียลำคอแกร่ง เรซลูบแขนฉันตอบเบาๆทำไมกัน ทั้งที่เราไม่ได้จะจากกันไปไหนเลย แต่ความรู้สึกกลับเปลี่ยวเหงาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ไม่อยากแยกจากแม้แต่วินาทีเดียว แค่ฉันจะไปทำงานเฉยๆ แต่เรซก็ทำเหมือนจะเหี่ยวเฉาอยู่รอมร่อ“ขอบคุณนะ”ฉันจูบลูกกระเดือกเรซเบาๆ ผิวขาวของเรซแดงซ่านขึ้นมาทันที ลูกกระเดือกเป็นจุดที่อ่อนไหวของผู้ชาย เพราะงั้นตอนนี้เขาถึงก้มลงมองฉันด้วยสายตาลึกล้ำเป็นพิเศษ “จะไปหรือเปล่า?” เรซกลืนน้ำลายลงคอ ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงท่าทางข่มกลั้นอารมณ์ของเรซเห็นแล้วชวนใจละลายไม่น้อย“ไปสิ”ฉันตอบอย่างไม่ลังเล เรซแววตาสลดลงวูบหนึ่ง “เห็นให้อมยิ้ม นึกว่าจะยอมแพ้ไปแล้ว”“ก็ตัดใจไปแล้วครึ่งหนึ่ง เทียนไม่อยากทำให้เรซเป็นห่วง นึกถึงเวลาเรซไปรอรับหน้าที่ทำงานแล้วรู้สึกผิด เลยคิดว่าจะลองหาวิธีอื่น…” ฉันยื่นมื

บทจะดื้อเรซก็เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ตลอด ไม่ยอมเปิดใจอะไรง่ายๆ หลังกินข้าวเสร็จ ฉันเก็บจานไปล้างแล้วเปลี่ยนชุดไปเรียน เรซขับรถมาส่ง ระหว่างทางเราพูดคุยกันน้อยมากแทบนับคำได้ เหมือนย้อนกลับไปช่วงที่ยังไม่ได้คบกัน “อ้าวเทียน มาเมื่อไหร่เนี่ย กินข้าวยัง” คะนิ้งกับทีมเพื่อนๆ เดินออกจากศูนย์อาหารมาเจอฉันที่ถนนหน้าตึกเรียนพอดี ฉันยิ้มทักทายทุกคนตามปกติ “อื้ม เรียบร้อยแล้ว” “เรซมาส่งเหรอ” “อืม” ฉันพยักหน้าให้คะนิ้ง เดินตามคนอื่นๆ เข้ามาในตึก “เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าเครียดๆ” คะนิ้งท้วง เธอมองหน้าฉันด้วยแววตาผิดสังเกต ฉันถอนหายใจอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็ระบายความอัดอั้นข้างในออกมา คะนิ้งฟังฉันเล่าแล้วครุ่นคิดด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะเรื่องที่ฉันพูดค่อนข้างยาวและเป็นส่วนตัว เพื่อนที่มาด้วยจึงล่วงหน้ากันไปก่อนไม่เว้นแม้แต่เค้ก ตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันกับคะนิ้งอยู่ใต้ตึกกันสองคน “นิ้งไม่เข้าใจว่าเทียนกลัวอะไร อย่าคิดมากสิ เรซไม่ใช่คนโง่ที่ยอมให้ใครมาเกาะ เว้นแต่ว่าเขายินดีให้เกาะ” คะนิ้งพูดแบบนี้ ฉันควรรู้สึกดีหรือไ

EXTRA STORYEP.5/3เสียงเข้มห้วนทำให้เท้าที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้าหยุดกึก เหมยกลั้นใจหันไปเผชิญหน้ากับเขา ดวงตากลมสวยฉายแววแข็งขืนจนคนบนเตียงหวั่นใจ “หมวยคะ โกรธอยู่เหรอ”“เปล่า แค่เหนื่อยๆ น่ะ อยากอาบน้ำ”“ถ้าอย่างงั้นเดี๋ยวช่วยอาบนะ”“เอ๊ะ? ...คลื่น! นี่ว้ายยย ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ”ร่างสูงก้าวลงจากเตียง สืบเท้าเข้ามาคว้าร่างบางขึ้นอุ้มทันทีทันใด เหมยถึงกับตั้งตัวไม่ทัน กะพริบตาอีกทีเธอก็อยู่ในอ้อมแขนเขาแล้วต่อให้เธอโวยวายแค่ไหนคลื่นก็ไม่คิดจะปล่อย เขาอุ้มภรรยาที่ดิ้นพล่านเป็นเด็กๆ มาลงอ่าง“นี่เดี๋ยว... อ๊ายเดี๋ยวชุดเปียก อย่านะ”“จะถอดเองหรือให้ถอดให้”“อึก คนบ้า!”สาวเจ้าหลุดยิ้มออกมาทั้งที่กำลังโกรธ มองค้อนสามีวงโตทว่าอีกฝ่ายกลับจ้องมาด้วยนัยน์ตาคมกริบ เธอร้อนวูบวาบไปทั้งตัว หลุบตาลงอย่างประหม่า“ออกไปได้แล้วจะอาบน้ำ”“ก็อาบสิ ทำอย่างกับไม่เคยเห็น”“แต่...อุบอื้อ!~”คลื่นโฉบเข้าไปประกบริมฝีปากอิ่มโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดอะไรอีก เหมยเบิกตาโพลง มือเล็กกำคอเสื้อของเขาแน่น ตั้งใจผลักร่างสูงออกห่างทว่าปลายลิ้นที่แทรกซึมเข้ามาภายในกลับหวานซะจนเธออ่อนระทวยไปทั้งตัวและหัวใจ เสียงลมหายใจหอบ

EXTRA STORYEP.5/2วันต่อมา เหมยช่วยลูกแต่งตัวไปโรงเรียน เธอกลับมาที่ห้องอีกทีก็ไร้วี่แววของคลื่นแล้วไปธุระข้างนอกหรือเปล่านะ ไม่เห็นบอกสักคำหญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ ห้องที่ไร้เงาของร่างสูงแล้วก่อเกิดความเหงาในอกแผ่นเบา คำพูดของหนูมีนเมื่อคืนทำให้ความตั้งใจเรื่องที่จะไม่ไปต่างจังหวัดสั่นคลอน ความรู้สึกของหนูมีนสำคัญที่สุด ถ้าพ่อกับแม่ต้องแยกกันอยู่ลูกจะคิดยังไง นึกแล้วเหมยก็สงสารลูกเหลือเกินตกบ่าย เหมยไปรับลูกที่โรงเรียน บังเอิญเจอกับคะนิ้งพอดี จึงชวนกันไปนั่งเล่นที่ร้านไอศกรีมที่เด็กๆ ชอบระหว่างปล่อยให้ภามกับหนูมีนวิ่งเล่นในสวนหย่อมของบริเวณร้าน เหมยก็ขอคำปรึกษาจากคะนิ้ง“นี่คลื่นรู้หรือเปล่าว่าเหมยลำบากใจ”“ไม่รู้สิ ตั้งแต่ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คุยกันอีกเลย เมื่อคืนเหมยก็นอนกับลูก วันนี้ทั้งวันยังไม่เจอหน้าด้วยซ้ำ”“อ่าว แล้วไม่โทรหากันเหรอ”เหมยส่ายหน้า... รู้สึกท้อแท้อย่างบอกไม่ถูก“แล้วลองพูดกับหนูมีนเรื่องย้ายบ้านยัง”“ยัง... แต่เหมยรู้ยังไงหนูมีนก็เลือกพ่อ เฮ้อ... พูดแล้วก็ปวดใจ”“เอาน่าอย่าเพิ่งคิดมากเลย วันนี้กลับไปก็ลองคุยกับคลื่นดูมันอาจจะไม่ได้แย่อย่างที่เหมยกังวลก็ได้”“อื้

EXTRA STORYEP.5/13 เดือนต่อมา...“อะไรนะ ไปประจำที่ต่างจังหวัด!”เสียงเอ็ดตะโรดังลั่นคฤหาสน์ฟู่หงส์ในเย็นวันหนึ่ง ทั้งคนรับใช้และคนสวนต่างหันขวับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีสงสัยสามเดือนแล้วที่คุณหนูแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับหมอคลื่นอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ความรักของทั้งคู่ชื่นมื่นไม่เคยมีปัญหาทะเลาะเบาะแว้ง ดูแลเอาใจใส่กันเป็นอย่างดี แต่เหตุไฉนวันนี้คุณหนูถึงทำเสียงเหมือนจะมีใครตายแบบนั้น“ว่าไงนะคลื่น ไหนพูดอีกทีสิ”ใจเหมยสั่นตุบๆ รู้สึกร้อนรนและไม่แน่ใจว่าได้ยินผิดไปหรือเปล่า“คลื่นต้องไปประจำที่โรงพยาบาลต่างจังหวัด คำสั่งเพิ่งออกเมื่อเช้า”เหมยยืนอึ้ง ได้ยินเรื่องที่คลื่นสอบอะไรสักอย่างเกี่ยวกับแพทย์มาบ้างแต่เธอไม่ได้ใส่ใจ และไม่เคยคิดมาก่อนว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้น“หมายความว่าคลื่นต้องไปพักต่างจังหวัดด้วยใช่มั้ย”“อื้ม”“แล้วเหมยล่ะ?”“หมวยก็จะไปกับคลื่นด้วยไงคะ เราจะพาหนูมีนไปด้วย หาโรงเรียนดีๆ ที่นั่นให้ลูก”คลื่นกุมมือเหมยขึ้นมาจูบ เหมยสะบัดทิ้งหลังจากเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด“ไม่!”“หมวย?”เหมยส่ายหน้า มองสามีด้วยสายตาต่อต้าน ก้าวถอยออกมาหนึ่งก้าว ไม่ใช่ว่ารังเกียจที่จะต้องอยู่ต่างจ

EXTRA STORYEP.44 ปีต่อมา...งานมงคลสมรสถูกจัดขึ้นภายในคฤหาสน์ฟู่หงส์ เจ้าของกิจการกว่าพันล้าน จัดงานเลี้ยงฉลองแต่งงานลูกสาวคนเล็กแบบเรียบง่าย แขกเหรื่อภายในงานมีแต่คนสนิท ญาติ และเพื่อนพ้องของทั้งสองฝ่ายเท่านั้นกระนั้นคนก็ยังเต็มบ้านอยู่ดี“แต่งงานแล้วก็ทำตัวเป็นผู้นำครอบครัวที่ดีล่ะ อย่าให้หนูเหมยลำบากเข้าใจมั้ย”“ครับพ่อ”คลื่นพยักหน้ารับโอวาทพร้อมรอยยิ้มจากผู้เป็นพ่อก่อนหันไปยิ้มให้ภรรยาสาวข้างๆ“ฝากดูแลลูกชายพ่อด้วยนะ ถ้ามันเกเรก็จัดการได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”“แน่นอนค่ะ”เหมยตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทำเอาชายหนุ่มข้างๆ ถึงกับโอดครวญขณะที่พ่อกับลูกสะใภ้สบตากันแล้วขำคิกคักเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเสียงหัวเราะเงียบกริบทันทีเมื่อแม่คลื่นเดินเข้ามา บรรยากาศเงียบเชียบจนน่าอึดอัด สายน้ำเทลงบนมือคู่บ่าวสาวอย่างไร้สุ้มเสียง“แม่จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอครับ”แม่เหลือบมองหน้าลูกชายครู่สั้นๆ ก่อนถอนหายใจยาวเพราะทนใจแข็งต่อไปไม่ไหว“ขอให้ลูกมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองเลือก” หล่อนเหลือบมองหน้าลูกสะใภ้ชั่วขณะ “อะไรที่แล้วมาก็ให้แล้วกันไปนะ แม่ไม่เคยกีดกันความสุขของลูกแม่แค่เป็นห่วง... ฝากลูกชายฉันด้วย

EXTRA STORYEP.3/2หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ประเทศไทย“อะไรกันน่ะหมวย ไหนว่าจะไปยาว แล้วนี่กลับมาคนเดียวเหรอ?”คลื่นมารอรับแฟนสาวที่สนามบิน เขาเองก็เพิ่งรู้ล่วงหน้าไม่ถึงวันด้วยซ้ำว่าเหมยจะมา ชายหนุ่มมองไปรอบๆ เพราะปกติเหมยจะมีทิกเกอร์คอยประกบตลอด“มาคนเดียว ทำไมเหรอ อยากให้มีหนุ่มๆ ติดสอยห้อยตามมาด้วย?”“หนุ่มๆ งั้นเหรอ”“โอ๊ยคลื่น!”คลื่นหยิกแก้มขาวๆ ของเหมยลงโทษที่เธอพูดเล่นไม่เข้าเรื่อง เหมยลูบแก้มป้อยๆ มองค้อนเขาวงใหญ่“ชิ... รีบเดินได้แล้วคิดถึงลูกจะแย่”“แล้วไม่คิดถึงพ่อบ้างเหรอ”“ก็คิดถึงไงถึงได้รีบกลับมา”“หมวยรอด้วย”เหมยเร่งฝีเท้าเร็วผิดปกติ คลื่นรีบตามไปอย่างตั้งตัวไม่ทัน เขาแอบเห็นนะว่าแก้มเธอแดงหน่อยๆ ด้วย คงกำลังกลบเกลื่อนความเขินตัวเองอยู่แน่ๆชายหนุ่มเดินตามร่างบางไปเงียบๆ ถึงเขาจะกำลังอมยิ้มแต่ก็ยังไม่หายแคลงใจเรื่องที่เธอกลับมา“แล้วจะอยู่ถึงเมื่อไหร่”“เปิดเทอม”“ไม่เห็นบอกก่อนว่าจะกลับมาอีก”“พอดีเหมยเคลียร์งานไวป๊าก็เลยอนุญาตให้กลับมาได้” เหมยไม่ได้เล่าว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ไปอาละวาดในห้องทำงานป๊าวันนั้น เธอตั้งใจจะเก็บกระเป๋าหนีกลับเมืองไทยทันทีแต่ทิกเกอร์เตือนสติเ

EXTRA STORYEP.3/1- คลื่น –ผมขับรถมาส่งหมวยที่สนามบิน บอกตรงๆ ว่าไม่โอเค โมโหที่ได้อยู่ด้วยกันไม่นานเธอก็ต้องไปเพราะเหตุผลเรื่องงาน ความทรมานที่ต้องพลัดพรากมันยังเจ็บใจน้อยกว่าความจริงที่ว่าผมไม่มีกำลังพอจะรั้งเธอเอาไว้ถ้าผมสามารถเร่งเวลาให้ตัวเองเรียนจบได้ภายในปีเดียวคงจะดีสำหรับเราทั้งคู่ ไม่สิ...เราทั้งสามต่างหากวันนี้หนูมีนไม่ได้มาด้วยเพราะกลัวทำใจกันไม่ได้ที่จริงเราทะเลาะกันครับ หมวยอยากพาหนูมีนไปสิงคโปร์ด้วยแต่ผมไม่ยอมให้ไป ถ้าเกิดเธอพาลูกไปจากผมตลอดกาลล่ะ ผมคงทนไม่ได้ จะว่าผมเห็นแก่ตัวหรือขี้ขลาดก็ไม่เป็นไร“ถึงแล้วโทรบอกด้วยนะ”ผมจับมือหมวยเอาไว้แน่น เธอหันกลับมายิ้มให้ผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น“อื้ม”“หมวย”ผมรั้งมือที่กำลังจะเดินเข้าไปข้างในเอาไว้“โกรธเรื่องหนูมีนหรือเปล่า”“ไม่หรอก เหมยเข้าใจคลื่นนะ เหมยเองก็คิดถึงลูกเหมือนกัน ไม่ได้เลี้ยงยังทรมานขนาดนี้ แล้วคลื่นเลี้ยงหนูมีนมาตั้งแต่แบเบาะ ได้ใกล้ชิดกันทุกวัน ถ้าเหมยเอาลูกไปเหมยคงใจดำมาก อีกอย่างหนูมีนคงทนไม่ได้ถ้าขาดพ่อ”หมวยพูดเหมือนตัวเองไม่เป็นอะไร แต่ผมจับน้ำเสียงที่กำลังสั่นไหวได้ ดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอกแน่น ผ