7

EP7 - สัมพันธ์ร้าย พี่ชายสุดที่รัก (โมลิน)

"หนูดื้อไปแล้วนะโมลิน พี่ว่านอนดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่จะนั่งเฝ้าไม่ไปไหน"

"พี่ไทเหนื่อยมั้ยคะ...."

"เหนื่อยกับอะไรครับ?" ผไทเอ่ยในขณะที่พาโมลินนอนลงบนเตียงพักฟื้นแล้วกระชับผ้าห่มให้

"น้องไงคะ..."

"พี่รับมือได้ครับ กับหนูพี่ไม่เหนื่อยหรอกครับ อย่าคิดมาก นอนเถอะ"

"ก็ได้ค่ะ พี่ไทห้ามไปไหนนะ"

"โอเคครับ"

ผไทนั่งอยู่ข้างเตียงพักฟื้นของโมลินเฝ้าเธอจนหลัสนิทโดยที่ไม่ได้ไปไหน กระทั่งเสียงเปิดประตูห้องเป็นหมอโคลล์พ่อบุญธรรมของเขาเดินเข้ามา

"ออกไปคุยกับพ่อข้างนอกหน่อยไท"

"ครับพ่อ"

ผไทมองโมลินให้แน่ใจว่าเธอหลับสนิทไม่ได้กำลังตื่น ก่อนเดินออกไปเงียบๆตามหมอโคลล์พ่อบุญธรรมไปด้านนอก ทั้งคู่นั่งคุยกันที่ร้นกาแฟชื่อดังที่อยู่ภายในโรงพยาบาลนั่น

"ไหนเล่าให้พ่อฟัง ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องถึงดื้อกินของที่ตัวเองแพ้เข้าไป" หมอโคลล์เอ่ยแบบนั้นเพราะรู้ว่าผไทไม่มีทางปล่อยให้โมลินกินของที่อันตรายแน่นอนหากไม่ใช่เพราะเธอดึงดัน

"วันนี้น้องเลิกเรียนไวครับผมไม่ทราบ น้องเลยไปหาที่บริษัท พอดีผมมีนัดไปลองร้านอาหารที่จะจองให้แขกเราที่กำลังจะมาครับ เลยให้เลขาจองไว้ให้ แต่ร้านที่โต๊ะเต็มจองได้แค่2ที่ น้องเลยไปกับผม แต่เลขาผมเป็นคนเลือกอาหารไว้ครับซึ่งผมเพิ่งเห็นอาหารว่ามีอะไรบ้างพร้อมน้อง ผมควรจะห้ามน้องให้มากกว่านี้ ไม่ควรตามใจน้องผมผิดเองครับพ่อ"

"พ่อรู้ว่าไทรักน้อง ไม่มีทางปล่อยให้น้องเป็นแบบนี้แน่ถ้าน้องไม่ดื้อ ไทอย่าถือคำพูดปู่มากเลย ปู่แค่เป็นห่วงน้องมากไปหน่อย พ่อกับแม่รู้ว่าไทไม่มีทางทำร้ายน้อง" หมอโคลล์เอ่ยเพราะรู้ว่าโมลินลูกสาวค่อนข้างเอาแต่ใจเวลาอยู่กับผไท

"ครับ..ผมไม่เคยโกรธคุณปู่ครับพ่อ ท่านพูดถูก ผมเองไม่ใช่ลูกหรือหลานแท้ๆ ผมทราบครับ คุณปู่รักน้องมากเลยอาจจะพูดความจริงอะไรออกมาซึ่งแม้จะกระทบจิตใจ แต่คุณปู่ก็ไม่ได้ผิดครับ มันคือความจริง"

"ไทโตมากจริงๆนะ แต่พ่อก็อยากให้ไทรู้ว่าพ่อกับแม่ก็รักไทเหมือนๆกับโมลิน เข้าใจมั้ย พ่อเลี้ยงมาขนาดนี้แล้ว ใครจะไม่รักกัน"

"ขอบคุณครับพ่อที่เมตตาผม.."

"อย่าคิดมาก เดี๋ยวพาน้องไปญี่ปุ่นก็อย่าตามใจน้องมาก เดี๋ยวน้องจะดื้ออีก ตอนนี้คงหายดื้อไปสักพักพ่อดูออก"

"ครับพ่อ"

"มีเวลาก็พักบ้างไท พาน้องไปญี่ปุ่นรอบนี้ไทก็พักผ่อนไปกับน้องบ้าง เข้าใจมั้ย"

"ครับพ่อ"

หเช้าวันต่อมา ผไทพาโมลินออกจากโรงพยาบาลกลับไปส่งที่บ้าน ในขณะที่ตัวเองแทบไม่ได้นอนเพราะมัวแต่เฝ้าโมลินเพราะก็ห่วงกลัวอาการของเธอจะแย่ลง

"ไท นอนบ้างหรือเปล่าลูก แม่งงแล้วนะเนี้ยว่าน้องป่วยหรือไทป่วย น้องดูสดใสขึ้น ไทดูเพลียๆนะลูก"มินนี่เอ่ย

"ไม่เป็นอะไรครับแม่ ผมขอไปอาบน้ำไปทำงานก่อนนะครับ หนูพักเยอะๆนะ อย่าดื้อกับแม่" ผไทเอ่ย

"พี่ไทไม่ไปทำงานไม่ได้เหรอคะ"

"วันนี้พี่มีประชุมครับ เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่รีบกลับ"

"งอแงกับพี่อีกแล้วนะโมลินจัง มากับแม่ดีกว่า ให้พี่ไทไปอาบน้ำ"มินนี่เอ่ยพรางดึงแขนลูกสาวให้เดินตามไป แม้เธอจะงอแงไปสักหน่อยก็ตาม

MEETING ROOM

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเข้าประชุม พนักงานกำลังบรรยายหัวข้อและข้อมูลเกี่ยวกับลูกค้าที่กำลังจะมา โดยมีเลขาสาวนั่งอยู่ด้านหลังคอยจดรายงานการประชุมให้ วันนี้แม้จะง่วงไม่น้อย แต่เขายังคงมาทำงานไหวไม่ได้ถึงขั้นต้องนอนพักหรืออะไร

ข้อความเข้า

(พี่ไท จะกลับหรือยังคะ)

ข้อความจากโมลินเด้งเข้ามาในมือถือ ชายหนุ่มมองแว๊บเดียวก็กดยิ้มเล็กๆ ก่อนเลื่อนโทรศัพท์มากดพิมพฺสั้นๆ

(ประชุมอยู่ครับ)

(เมื่อไหร่จะกลับคะ น้องรออยู่)

(เดี๋ยวรีบกลับครับ)

(น้องรอกินข้าวพร้อมพี่ไทนะ รีบกลับนะคะ (อิโมจิ) )

ผไทกดยิ้มเมื่อเห็นอิโมจิรูปจุ๊บเป็นหัวใจของโมลิน เขาได้แต่นั่งประชุมต่อโดยที่ไม่ได้กดอะไรตอบโมลินต่อ กระทั่งเลิกงานกลับบ้าน

"น้องก็งอแงเหลือเกิน โมลิน3ขวบ" มินนี่เอ่ยแซวเมื่อโมลินจะรอกินข้าวพร้อมผไท จนทำให้ทุกคนต้องรอไปด้วยทั้งหมอโคลล์และมินนี่

"คุณแม่อ่า"

"ขอโทษครับ รถติดมากเลยครับแม่ ผมเลยมาช้าไปหน่อยครับ" ผไทเอ่ย

"ไทมาปกติ น้องงงแงเอง ยัยแสบของแม่งอแง3ขวบ"มินนี่หยอกล้อกับลูกสาว ก่อนที่ทั้งบ้านจะเริ่มมื้อค่ำ แต่ไม่นานนักก็มีสายเรียกเข้า

(ฮัลโหล)

(............)

(คุณอยู่หน้าบ้านเหรอ เดี๋ยวผมให้การ์ดไปรับของ)

(............)

(เดี๋ยวผมไปเองก็ได้)

ผไทวางสายก่อนจะเอ่ยขึ้น แต่ถูกโมลินเอ่ยสวนเสียก่อน

"ใครมาตอนนี้คะพี่ไท ต้องออกไปเองด้วยเหรอคะ"

"ไอเอาเอกสารมาให้ พี่ลืมว่าวันนี้ต้องอ่านให้หมดก่อนลูกค้ามา เดี๋ยวพี่มานะ เดี๋ยวผมมานะครับพ่อ แม่"

"ให้การืดไปรับซิคะ!! นี่เวลาส่วนตัวนะคะ"

"การ์ด ไปพาเลขาผไทเข้ามาไป" หมอโคลล์เอ่ยเมื่อเห็นผไทกำลังถูกโมลินอาละวาด

"ครับนาย"

ไม่นานเลขาสาวก็ถูกพาเข้ามา เธอถือเอกสารเยอะแยะเข้ามาด้วย จนผไทต้องรับให้ลูกน้องในบ้านเอาไปเก็บต่อ

"ขอโทษค่ะที่ไอมารบกวนเวลาพักผ่อนค่ะ"

"ไม่เป็นไร คุณก็เลิกงานแล้วไม่ใช่เหรอ"หมอโคลล์เอ่ย

"ค่ะท่านประธาน งั้นไอไม่รบกวนแล้วค่ะคุณไท ถ้าติดตรงไหนเอกสารไม่ครบทักมาบอกไอได้นะคะ"

"อื้ม เดี๋ยวผมให้การ์ดไปส่ง มืดแล้ว เมื่อกี้คุณมายังไง"ผไทเอ่ย

"นั่งแท็กซี่มาค่ะ"

"ก็นั่งแท็กซี่กลับน่าจะสะดวก น้องเรียกแกล็บให้มั้ยคะพี่ไท" โมลินเอ่ยจนผไทเองก็ไม่กล้าตอบ

"ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวไอเดินไปเรียกเองดีกว่าค่ะ ไอลานะคะ"

เลขาสาวออกจากบ้านไปในขณะที่โมลินหน้านิ่ง เธอเริ่มกินมื้อค่ำ ก่อนเอ่ยสบถเบาๆ

"เรียกร้องความสนใจเหลือเกิน"

"หนูว่าอะไรนะโมลิน"

"เปล่าค่ะคุณพ่อ"

หลังจบมื้อค่ำ โมลินเดินขึ้นห้องนอนเป็นคนแรก ในขณะที่ผไทยั่งนั่งคุบกับพ่อและแม่บุญธรรมที่โต๊ะอาหาร

"ท่าทางน้องไม่ชอบเลขาไทนะ" หมอโคลล์เอ่ย

"ไอก็ไม่ได้ทำอะไรน้องหรอกครับ ผมก็ไม่รู้ไม่ชอบกันตอนไหน"

"ผู้หญิงกับผู้หญิงมันจะมีลางสังหรณ์แบบผีเห็นผีต่อกัน ไทไม่ต้องสนใจหรอก แค่ไทเลี่ยงให้น้องเจอกับเลขาให้น้อยลงหน่อยพอลูก"มินนี่เอย

"ครับแม่"

ห้องโมลิน

"โมลิน"

".........."

"โกระอะไรพี่อีกแล้วครับ?" ผไทเอ่ยพรางเดินเข้ามาที่เตียงนอนในขณะที่โมลินนั่งทำท่าทางชกตุ๊กตาหมีนิ่งๆ

"น้องไม่ชอบเลย เอาเวลาส่วนตัวปนกับงาน"

"พี่ขอโทษครับ พี่ผิดเอง พี่ลืมเอกสารสำคัญเองครับ"

"รับแทนเลขา?? เหอะ!!"

"อ้าว ไม่ใช่ครับ แต่ยังไงดี ไม่โกรธพี่นะ ต่อยพี่แทนตุ๊กตาหมีมั้ยครับ"ผไทเอ่ย

"ให้ต่อยจริงเหรอคะ"

"ถ้าหนูหายโกรธ ลองต่อยดูซิครับ"

ผไทที่ยืนเผชิญหน้ากับโมลิน ก่อนพับแขนเสื้อทำงานขึ้นเพื่อยืนตั้งรับโมลินที่กำลังจะสาดหมัดใส่

"ระวังเจ็บมือนะครับ"

"ไม่กลัวค่ะ"

โมลินตั้งท่าก่อนจะปล่อยหมัดกับท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของผไทในขณะที่เธอโกรธจัด แต่เมื่อเข้าใกล้ ผไทกลับคว้าหมัดเธอไว้แล้วรวบบิดทิศทางหมุนตัวเธอให้หันหลังแล้วรวบกอดเธอเข้ากลางอก ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะก้มลงจุ๊บแก้มเธอเบาๆ

"พี่ไท!!!"

"ครับ"

"ใครให้หอมแก้มคะ!!!"

"ไม่ให้หอมแก้ม แล้วให้..จุ๊บตรงอื่นเหรอครับ"

"!!!!!!!!"