8

EP8 - สัมพันธ์ร้าย พี่ชายสุดที่รัก (โมลิน)

หญิงสาวที่ตอนนี้เริ่มคุมอาการเลือดสูบฉีดไม่ได้ หน้าเธอต้องแดงมากแน่ๆ เมื่อก่อนก็กอดเล่น หอมแก้มกับผไทบ่อยๆ แต่ทำไมตอนนี้มันรู้สึกต่างไปจากเดิมนะ

"พี่ไท อย่าแกล้งน้องซิ"

"งั้นหนูพักผ่อนนะ พรุ่งนี้พี่ไปทำงานกลับมาจะรีบมาไถ่โทษนะครับ"

"คะ..ค่ะ"

"ไม่โกรธพี่นะ"

"ไม่โกรธก็ได้ค่ะ"

กระทั่งถึงวันที่เดินทางไปญี่ปุ่น ผไทบินไปกับโมลินสองคนเท่านั้น จริงๆเขามีงานและบางอย่างที่ต้องไปทำ เมื่อมาถึงแน่นอนว่าปู่ของโมลินหรือพ่อของหมอโคลล์มารอรับทั้งคู่ที่สนามบิน

"คุณปู่ขาาา"

"หลานปู่ เป็นยังไงครับ เดินทางเหนื่อยมั้ย ตอนนี้หายป่วยหรือยังครับ"

"หายแล้วค่ะ เดินทางมาเหนื่อย อยากให้คุณปู่พาไปกินข้าวแล้วค่ะ" โมลินที่อ้อนผู้เป็นปู่เพราะคือหลานแท้ๆเพียงคนเดียว เหมือนปู่ของเธอมีหมอโคลล์เป็นลูกคนเดียวและหมอโคลล์ก็มีเธอเป็นลูกแท้ๆแค่คนเดียว ผไทที่รู้ที่ของตัวเองดีไม่เคยกล้าเอ่ยได้เต็มปากง่าตัวเองเป็นหลานของปู่ เพราะแค่บุญธรรมเท่านั้น

"สวัสดีครับ"

"มาทำงานแล้วพาน้องมาไว้กับปู่ใช่มั้ย" ผู้เป็นปู่เอ่ย

"ผมจะพาน้องมาเที่ยวด้วยครับ แต่ตอนไปทำงานคงต้องรบกวนคุณปู่ครับ"

"พี่ไท นี่มาทำงานแล้วจะทิ้งน้องไว้เหรอคะ"

"แค่วันสองวันครับ ที่เหลือเดี๋ยวพี่พาไปเที่ยว"

"พี่ไทผู้ชายบ้างานค่ะ ไปกินข้าวกันค่ะคุณปู่"

ผไทกดยิ้มเบาๆเมื่อเห็นน้องสาวเย้าแหย่เขาแบบนั้น หลังจากที่กลับมาถึงที่บ้านของปู่ โมลินก็กินมื้อเช้าเพราะนั่งไฟล์กลางคืนมาลงที่ญี่ปุ่นเช้าตรู่

"พี่ไทไปไหนแล้วคะคุณปู่?"

"ออกไปทำงานแล้ว หนูน่ะมานั่งกินข้าวก่อนมาลูก"

PHATHAI TALK

ชายหนุ่มที่ทันทีที่มาถึงญี่ปุ่น เขาขับรถออกจากบ้านหลังใหญ่ของปู่บุญธรรมไป มุ่งหน้าไปยังสถานที่นึงที่อยู่ห่างจากบ้านของปู่บุญะะรมไปพอสมควร

"ผไท"

"สวัสดีครับยาย..."

บ้านที่อยู่ในชุมชลติดๆกันหลายหลัง ยังมีหลังนึงซึ่งมีหญิงชราอยู่บ้านเพียงลำพัง เธอคือคนที่เลี้ยงผไทมาตั้งแต่เกิด และคอยดูแลผไทไม่ให้ถูกสิงหาพ่อแท้ๆที่เป็นพ่อเลี้ยงของแม่เขาทำร้าย เธอซ่อนเด็กชายไว้ในบ้านไม่ให้ออกไปไหนมากนักเสมอมา

"ไทลูก เป็นยังไงบ้าง โตขึ้นเยะอเลยนะ" หญิงชรากอดชายหนุ่มที่รักดั่งลูกแท้ๆแม้จะเป็นแค่ยายซึ่งเป็นป้าของพิพิมแม่เขาเท่านั้นก็ตาม

"สบายดีครับยาย ยายเป็นยังไงบ้างครับ ไปหาหมอตลอดมั้ย"ผไทเอ่ยพรางค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านหลังเล้กนั่น

"ไปหาลุก ยายไปหาตลอด แต่คนแก่แล้ว อะไรๆก็ไม่เหมือนเดิม"

"ยายกลับเมืองไทยมั้ยครับ ผมไม่อยากให้ยายอยู่ที่นี่คนเดียวเลย.."

"ยายอยู่ที่นี่ดีแล้ว คงจะไปจากโลกนี้ที่นี่แหละลูก อยู่มาตั้งแต่สาวๆแล้ว อีกอย่าง..."

ยายของผไทอึกอักๆที่จะพูด และผไทจากที่สงสัยก็นึกขึ้นได้ คงเป็นเพราะพิพิมแม่ของเขา ที่ทิ้งเขาไปตั้งแต่เขา10ขวบ ตอนนี้ญาติคนเดียวที่เหลืออยู่คือยายคนนี้ของเขา ต่อให้พิพิมจะทอดทิ้งลุกยังไง แต่ก็ยังคงเป็นหลานสำหรับยายเขาคนนี้ ต่อให้ไม่เห็นด้วยกับการกระทำ แต่ก็ทำอะไรไมไ่ด้มาก และยังคงเป็นห่วง เพราะตั้งแต่ฟื้นจากโคม่าตอนผไทได้10ขวบ พิพิมก็ไม่ปกติอีกเลย โชคดีที่ผไทถูกหมอโคลล์กับมินนี่รับไปเลี้ยงดู ไม่ต้องอยู่แบบหลบซ่อน หวาดระแวงอีกต่อไป

"แม่..มาหายายบ้างมั้ยครับ"ผไทเอ่ยถาม

"เมื่อหลายเดือนก่อนแวะมา ยายไม่อยากให้ไทเจอพิมเท่าไหร่ยายบอกตรงๆ ตอนนี้ไทของยายมีความสุขดีอยู่แล้ว อีกหน่อยโทรมาหายายเอาก็ได้นะไท ยายกลัวว่าไทมาที่นี่แล้วจะเจอพิมเข้า"

"แม่เขาเกลียดผมมากขนาดนั้นเลยเหรอครับยาย..."

"อย่าคิดมาก ไทไม่ได้ผิดอะไร พิมทำผิดเอง ไทไม่ได้ผิดนะลูก"

"ครับ..."

ตลอดเวลาแม้เขาจะเสียใจเพราะภาพจำในวันที่ถูกทอดทิ้งยังคงจำฝังใจ แต่เขาแค่คิดไม่ออกว่า ทำไมพิพิมแม่ของเขาถึงได้เกลียดจนทอดทิ้งล๔กแท้ๆแบบเขาได้ขนาดนี้ ผไทไม่เคยได้รับรู้รายละเอียดมากนักถึงเรื่องในอดีตของพ่อแม่ รู้เพียงว่าพ่อชื่อสิงหา เสียชีวิตไปนานแล้วเท่านั้น และพ่อไม่เคยรักเขา จำได้เลือนลางว่าถูกทำร้ายทุบตีเสมอที่เจอหน้า

"แล้วหมอโคลล์กับมินนี่มาด้วยมั้ยไท"

"พ่อกับแม่ไมไ่ด้มาครับ ผมมากับโมลินสองคนครับ"

"โตเป็นสาวน่ารักแล้วซิใช่มั้ย ลูกสาวหมอโคลล์"

"ครับ โมลินโตน่ารักมากครับยาย"

"โชคดีจริงๆเลยหลานยาย"

ผไทใช้เวลาที่บ้านของผู้เป็นดั่งยายแท้ๆอยู่นาน ก่อนจะขับรถออกมา แต่เขาเจอเข้ากับแผ่นหลังของผู้หญิงที่คุ้นเคยแปลกๆ เธอเดินเข้าไปที่สุสานไม่ห่างจากบ้านของยายมากนัก ผไทจอดรถก่อนเห็นหญิงคนนั้นเดินหายเข้าไป เขานิ่งไปเมื่อคิดว่าอาจจะเป็นพิพิมแม่ของเขา จึงทิ้งเวลานานนับชั่วโมง ก่อนเดินตามเข้าไป ด้านในไม่มีใคร เธอคงออกไปแล้ว แต่สายตาของชายหนุ่มหันไปเห็นป้ายหลุมฝังศพที่มีชื่อของสิงหาคล้ายกับพ่อของเขา และเมื่อมองดีๆ หลุมนี้คือพ่อของเขาจริงๆ แม้จะไม่มีรูป แต่เมื่อเห็นว่าเป็นคนไทย จึงคิดว่าใช่ หรือพิพิมแม่ของเขาจะมาเยี่ยมหลุมฝังศพพ่อกัน แต่เท่าที่จำความได้ พิพิมผู้เป็นแม่เกลียดพ่อของเขามาก ไม่น่าจะมาที่นี่ หลุมนี้อาจจะไม่ใช่พ่อเขา หรือผู้หญิงคนนั้นอาจจะไม่ใช่แม่เขา

บ้านคาซาว่า ญี่ปุ่น

ผไทที่กลับมาจากข้างนอก ก็เดินตรงไปที่ห้องรับรองที่โมลินนั่งอยู่ เขาเดินเข้าไปหาเธอช้าๆในขระที่ใบหน้าโมลินแทบไม่รับแขกเอาเสียเลย สงสัยจะไม่พอใจที่เขาออกไปทำงาน ทั้งที่บอกว่าจะพาเธอมาเที่ยวแน่ๆ

"วันนี้จะนอนที่บ้านคุณปู่หรือกลับไปที่โรงแรมครับ" ผไทเอ่ยถามโมลิน

"จะนอนที่นี่ ไม่อยากไปกับพี่ไทแล้ว" หญิงสาวเอ่ยพรางกอดอกใบหน้าไม่พอใจ

"พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่พาไปเที่ยวครับ ไม่งอนแล้วนะ"

"ไม่ไปด้วยแล้ว พี่ไทบ้างาน รักงานมากกว่าน้อง"

"โมลิน"

"อ๊ะ!! พี่ไท"

"งอนเก่ง ไม่มีอะไรบนโลกใบนี้ที่พี่รักมากกว่าหนูหรอกครับ"

ผไทเอ่ยในขณะที่ดึงโมลินเข้ามากอด ตอนนี้ทุกอย่างที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง หลังจากที่กลับมาจากบ้านของยาย ความเศร้ามันเกาะกินหัวใจของเขาจนเขาต้องการความอบอุ่นมาทดแทน สิ่งนั้นได้มาทันทีที่กอดโมลิน

"พี่ไทจู่ๆกอดน้องทำไมคะ?"

"พี่รักหนูไง เลยอยากกอด"

"คะ..คะ"

"หนู้เป็นสิ่งเดียวบนโลกนี้ ที่ทำให้พี่อยากอยู่ต่อ..."

"พี่ไท เป็นอะไรคะ ทำไมพูดแปลกๆแบบนี้คะ" โมลินไม่เข้าใจในสิ่งที่ผไทพูดในขณะที่เขายังกอดเธอเอาไว้แนบอก

"เปล่าครับ"

ทั้งคู่ยืนกอดกันอยู่แบบนั้นพักใหญ่ ก่อนที่จะผละออกจากกันโดยที่ผไทเดินจูงมือโมลินออกข้างนอก เพราะเขาจะพาเธอกลับไปที่โรงแรมที่พัก

"ไม่นอนที่นี่เหรอ" ปู่เอ่ยเมื่อเห็นทั้งคู่กำลังจะออกไป

"เสียดายค่าโรงแรมค่ะคุณปู่ เดี๋ยวหนูมาหาแต่เช้าเลยนะคะ"

"โอเคครับ แล้วมาหาปู่นะลูก"

"ค่ะ" โมลินเอ่ยก่อนเดินขึ้นรถ

ผู้เป็นปู่มองหน้าผไทนิ่งๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วตบบ่าผไทเบาๆแล้วเอ่ยขึ้น

"รักน้อง ดูแลน้องนะ นั่นน้องสาวไทนะ"

"ครับ...."