ตอนที่13 เพื่อน? 

อินฟลูสาวมองด้วยรอยยิ้มดีใจ เธอทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับแฟนคลับสำเร็จแล้ว เชฟหนุ่มเลื่อนรูปและคืนปากกาให้ บนกระดาษแผ่นนั้นมีลายเซ็นชื่อ ‘หัสดิน’ และคำอวยพรให้การรักษาราบรื่นด้วยดี

 “ขอบคุณมากนะคะ และขอโทษที่รบกวน” พลอยไพลินเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋า และเตรียมตัวกลับ เธอมีข้อมูลของเชฟดินอยู่บ้าง ผู้ชายคนนี้ไม่ชอบให้คนอื่นเข้าใกล้มากเกินไป 

 “คุณจะไปพบน้องอันดาเมื่อไหร่ครับ” 

 “ออกจากนี้ก็ไปโรงพยาบาลค่ะ คงไม่ทันเวลาเยี่ยมแต่จะฝากคุณแม่ของน้องไว้”

 “รอสักครู่นะครับ”  ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปหลังร้าน  และไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็เดินออกมาพร้อมถุงขนมสองถุง 

 “ถุงนี้ฝากให้น้องอันดา ถ้ากินไม่ได้ก็ให้คุณแม่หรือคนในครอบครัวก็ได้ครับ ส่วนถุงนี้ของคุณกับเพื่อน”

 “เกรงใจจัง”

 “คราวหน้ามาเวลาร้านเปิดนะครับ”

 “ขอบคุณมากค่ะ”  เป็นเกรซที่พูดขึ้นแล้วรับถุงขนมทั้งสองถุงไว้ พลอยไพลินได้แต่ยกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้งแล้วขอตัวกลับ ระหว่างที่เดินมาที่รถยนต์ของตนก็อดหันไปมองที่ร้านขนมไม่ได้

 “เชฟดินตัวจริงหล่อกว่าในช่องยูทูปเสียอีก” เกรซเปรยแล้วกระแซะไหล่เพื่อนเบาๆ “ชอบล่ะสิ”

 หญิงสาวได้แต่ยิ้มหน้าแดง แล้วตั้งใจว่าจะต้องกลับมาร้านนี้อีกครั้งอย่างแน่นอน 

  “อ้อ! ขอบใจนะเกรซ อุตส่าห์มาเป็นเพื่อนลินทั้งที่ตัวเองก็งานยุ่งมาก”

 “เพื่อนกันไม่ต้องขอบใจหรอก” 

 เกรซฉีกยิ้มกว้างแล้วขึ้นไปนั่งบนรถของพลอยไพลิน ทั้งสองรู้จักกันเพราะเคยทำงานเป็นพริตตี้ออกอีเว้นท์งานเดียวกัน แต่ทุกคนโฟกัสที่พลอยไพลิน เธอกลายเป็นตัวประกอบไปเสียนี่ นี่แหละที่ทำให้เธอเลือกที่จะคบเพื่อน หรือให้ใครมาอยู่ข้างๆ ถ้าโดดเด่นเกินไป เธอก็ไม่ถูกมองเห็น แต่ถ้าอีกคนเฉย เงียบไม่มีปากเสียงก็ยิ่งทำให้เธอโดดเด่นสะดุดตา 

 ที่เกรซมากับพลอยไพลินวันนี้เพราะต้องการทำคลิปที่เธอช่วยสานฝันให้น้องอันดา ที่จริง เกรซไม่รู้เรื่องน้องอันดาอะไรนี้เลยสักนิด แต่ต้องอาศัยเกาะกระแสเรื่องดราม่าให้ตัวเองเป็นที่รู้จัก คนเราทุกวันนี้เสพเรื่องดราม่ายิ่งกว่าซีรีย์เสียอีก เธอต้องหาผู้ติดตามมากๆ เดี๋ยวนี้ลูกค้าจะจ้างงานก็ต้องดูว่ามีผู้ติดตามในเฟซบุ๊ค,ไอจี,ติ๊กต็อก จำนวนผู้ติดตามยิ่งเยอะ เธอก็ได้ค่าตอบแทนสูงไปด้วย

 “จริงสิ เพื่อนของเกรซคนนั้นนะ ยังหางานอยู่ไหม”  พลอยไพลินถามขณะที่ขับรถออกมาได้ระยะหนึ่งแล้ว “คนที่น่ารักๆ ยิ้มหวานๆ ชื่อแพรดาวอะไรสักอย่าง”

 “ยัยแพรนะเหรอคะ”  เกรซถามเหมือนจำไม่ได้ ทั้งที่เธอชอบหนีบแพรดาวไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆ 

 “ใช่ๆ คนนั้นนะ ตอนโน้นเจอกันเห็นว่าหางานประจำอยู่ พอดีลูกพี่ลูกน้องของพลอยรับพนักงานออฟฟิศ ถ้าแพรยังไม่ได้งานทำลินจะได้แนะนำให้ค่ะ” 

 “ว๊า! เสียดายจัง ถามช้าไปค่ะ ตอนนี้ยัยแพรได้งานทำแล้วค่ะ”

 “เสียดายจังเลย แต่ก็ไม่แปลกใจหรอกค่ะ คนเก่งๆ อย่างแพร เสียดายก็แค่ขี้อายไปหน่อย ทั้งที่ตัวเองก็เป็นคนสวยแต่แต่งตัวไม่เป็น”

 “แพรก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะ เกรซเองก็เคยบอกแล้ว สอนแต่งหน้าทำผมบ้างให้ดูดี อย่างน้อยก็เสริมบุคลิกของตัวเอง”

 “ใช่เลยค่ะ  ไม่ต้องตามแฟชั่นแต่ทำให้ตัวเองดูดี” 

 เกรซได้แต่ลอบเบ้ปากกลอกตามองบน ปล่อยให้ยัยแพรดาวเข้าใจไปว่าตัวเองด้อยไปทุกอย่างนั้นแหละดีแล้ว ที่จริงก็มีคนถามเรื่องแพรดาวอยู่บ่อยๆ เธอก็บอกปัดไปเช่นทุกครั้ง เรื่องอะไรเธอจะให้คนอื่นดีกว่าตัวเอง

 ส่วนงานที่คลับหรูนั้น เธอก็แอบหวังจะให้แพรดาวช่วยเธอยามจำเป็น  อีกอย่าง ยัยซื่อบื้อนั้นก็คงไม่รู้ว่าเป็นคลับแบบไหน อาจจะมีเสี่ยลงพุงอยากรับเลี้ยงก็ได้  แค่คิด...ริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีเชอรี่ก็คลี่ยิ้ม 

 เธอไม่ยอมให้ใครได้ดีไปกว่าเธอแน่นอน

สองวันต่อมา

 หญิงสาวหมุนตัวไปมาหน้ากระจกเงา วันนี้ไปทำงานวันแรกและยังไม่มีเครื่องแบบใส่ เกรซบอกให้เธอใส่กางเกงยีนส์ไปทำงานก่อนก็ได้ ค่อยไปรับชุดพนักงานที่นั้น 

 “ทำงานวันแรก เขาจะสอนงานให้ไม่ได้ให้ทำอะไรหรอก”

 แต่แพรดาวก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ถ้าทำงานนี้ไปได้ดี แม้จะเป็นงานกลางคืนแต่เงินเดือนสูงกว่างานออฟฟิศ เธอก็อยากทำเพื่อเก็บเงินสำหรับที่อยู่ใหม่

 อยู่ที่นี่มาหลายปี และยังผูกพันกับเจ้าของบ้านเช่า แต่บ้านเช่าก็คือบ้านเช่า เธอจะถูกเชิญออกไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  เวลาที่ลูกหลานของคุณตาบรรพตมาเยี่ยมก็มักมองมาทางสองแม่ลูกด้วยสายตารังเกียจเหยียดหยาม แม้ว่าคุณตายืนยันว่าจะไม่ย้ายไปไหนหรือขายที่ดินแปลงนี้ จนกว่าเธอและแม่จะมีหนทางไปที่ดีกว่า ท่านจึงจะยอมปล่อยที่ดินแปลงนี้ไป

 คุณตามีเมตตากับแม่และเธอมาก จะไปหาบ้านเช่าดีๆ ราคาถูกแบบนี้ได้ที่ไหนกัน และยังคอยดูแลอยู่ห่างๆด้วย  เธอเองก็อยากอยู่ดูแลคุณตาบรรพต แต่แม่ก็เคยพูดว่าคุณตามีลูกหลานมากมายที่อยากรับคุณตาไปอยู่ด้วย เพียงแค่ติดที่คุณตาดื้อเหลือเกิน จริงๆ แล้วถ้าคุณตาไปอยู่กับลูกๆหลานๆ อาจจะดีกว่าอยู่คนเดียวแบบนี้ หรือเพราะบ้านหลังนี้มีความทรงจำของคุณยายอยู่

 เรื่องความรักคือเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ เช่นที่เธอเดาว่าแม่อาจจะรักพ่อมากจนไม่เปิดใจให้ใครใหม่ หรือไม่ก็ฝังใจไม่ยอมมีใครในชีวิตอีก เธอเองก็ไม่เคยมีคนรักหรือแฟนเลย ชีวิตเธอยุ่งจะตาย ทั้งเรียน ทั้งทำงานพิเศษ ทุกวันคิดแค่ว่าอยากให้แม่ไม่ต้องลำบาก ใช้ชีวิตสุขสบาย ได้กินของอร่อย ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันบ้าง เพราะฐานะการเงินไม่ค่อยดี เธอแทบไม่เคยไปไหนเลย แต่ก็ไม่กล้างอแง เพราะเห็นแม่ทำงานเหนื่อยทุกวัน 

 ถ้าจะมีแฟน ก็อยากมีคนที่ดูอบอุ่นใจดีเหมือนคุณตาบรรพต 

 แพรดาวยิ้มให้ตัวเอง ผมยาวสลวยรวบขึ้นเป็นหางม้าดูคล่องแคล่ว เธอหยิบกระเป๋าผ้าคล้องไหล่แล้วเดินลงมาออกมาเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน แม่นั่งดูโทรทัศน์พลางเย็บผ้าไปด้วย หญิงสาวขมวดคิ้วแล้วเดินไปหอมแก้มแม่

 “แม่จ๋าอย่าทำงานหนักนะ เดี๋ยวปวดตาอีก”

 “รู้แล้วๆ ลูกก็ดูแลตัวเองดีๆ”

 “จ๊ะแม่ แพรไปทำงานก่อนนะคะ”

 แม่พยักหน้าให้ แม้ในใจไม่ยินดีที่ลูกไปทำงานกลางคืน แต่เมื่อลูกตัดสินใจแล้ว ก็ได้แต่เป็นห่วงเท่านั้น เช่นเดียวกับแพรดาวที่เป็นห่วงแม่ งานรับซ่อมเสื้อผ้าน้อยลง แม่ไปขอแบ่งงานเย็บเสื้อผ้าโหลมาทำที่บ้านวันทั้งวันได้ยินเสียงถีบจักรทั้งวัน

เธอเป็นห่วงแม่เหลือเกิน