ตอนที่14 คว้าไว้ทัน

            เพราะเคยมีประสบการณ์ทำงานตามงานเลี้ยงมาบ้าง สำหรับแพรดาวจึงไม่ยากนัก การจำชื่อเมนูเครื่องดื่มเด่นๆ  มาวันแรกไม่ได้ทำงานจริงแต่เรียนรู้งาน คนที่มีประสบการณ์ได้ทำงานที่โซนB ซึ่งเป็นชั้นบนที่แบ่งเป็นห้องพิเศษอีกหลายห้อง ส่วนแพรดาวทำงานที่โซนA  ซึ่งดูแล้วก็ไม่ต่างจากร้านเหล้าทั่วไปที่มีเวทีเล็กๆ สำหรับการเล่นดนตรีสด

            เสื้อพนักงานเป็นเสื้อโปโลสีดำคลิบแดง บนอกเสื้อปักโลโก้ร้าน กางเกงผ้าขายาวกับรองเท้าคัชชูทำให้เดินสบายคล่องตัว เธอไม่คิดว่าที่นี่จะเตรียมให้พนักงานขนาดนี้ แต่ก็นับว่าดีมากแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่  แพรดาวเรียนรู้งานจากผู้จัดการหรือพี่ดาด้ารวมทั้งคนอื่นๆ 3 วัน ทุกอย่างไปอย่างราบรื่นด้วยดี 

          กลางวันแพรดาวไปทำงานตามที่บริษัทนัดหมาย เดี๋ยวนี้มีคนมาทำงานเป็นแม่บ้านกันมากขึ้น  เธอไม่ได้มีงานทำทุกวัน การมีรายได้กลางคืนจึงเป็นความหวังกับเธอมากทีเดียว แต่ที่สุดแล้วเธอก็หวังจะได้ทำงานประจำที่มั่นคง  ระหว่างนี้แพรดาวก็ยังอ่านหนังสือทบทวนความรู้ของตัวเองตลอดเพื่อจะได้สอบเข้าทำงานราชการ

            หญิงสาวหยุดหน้าประตูห้องที่คุ้นเคย เธอลังเลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งที่ตัวเองก็มาทำความสะอาดที่ห้องนี้หลายครั้งแล้ว ความกลัวยังคงซ่อนอยู่แต่แววตาและรอยยิ้มอ่อนโยนนั้นก็ทำให้เธออยากกลับมายืนตรงนี้ บางที...นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอทำงานเป็นแม่บ้าน ถ้างานกลางคืนไปได้ดี เธอก็ต้องหยุดงานกลางวัน ให้ทำงานทั้งสองกะ ร่างกายเธอรับไม่ได้ไหวอย่างแน่นอน

            หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา เธอสูดลมหายใจลึกเรียกกำลังใจให้ตัวเองแล้วหยิบคีย์การ์ดจะเปิดห้อง แต่ประตูกลับถูกเปิดออกก่อน  ร่างเล็กผงะตกใจก้าวถอยหลังเสียหลักสะดุดเท้าตัวเอง ร่างของเธอหงายไปด้านหลัง แต่มือของชายหนุ่มรวดเร็วกว่าคว้าแขนเรียวเล็กแล้วดึงไว้ไม่ให้ล้มลง ทว่าร่างนุ่มนิ่มกลับซุกอยู่ในอกกว้างอย่างไม่ตั้งใจ  กลิ่นครีมอาบน้ำที่ผสานเข้ากับกลิ่นกายและไอร้อนของชายหนุ่มทำให้แพรดาวตัวแข็งราวกับก้อนหิน เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก กระทั่งข้างหูได้ยินเสียงเป่าลมหายใจโล่งอก

            “ฟู่! โชคดีที่คว้าไว้ทัน ไม่งั้นคุณล้มใส่กระถางต้นไม้แล้ว”

          “อ๊ะ! ขอโทษค่ะ!”

            หัสดินก้มมองคนตัวเล็กที่ลนลานดิ้นขลุกขลักในวงแขน เมื่อมั่นใจว่าเธอยืนได้มั่นคงแล้วจึงยอมปล่อยและถอยออกมาเล็กน้อย ใบหน้าระบายยิ้มจนดวงตาหยีเล็ก

            “ผมเห็นคุณยืนนิ่งหน้าประตูตั้งนานสองนาน นึกว่าลืมคีย์การ์ดก็เลยออกมาเปิดประตูให้”

            “คุณเห็นหรือคะ”  แพรดาวทำหน้างุนงง แล้วเขาก็เฉลยด้วยการชี้ให้ดูมุมหนึ่งที่มีกล้องตัวเล็กๆ ติดอยู่ทำให้เธอยิ้มเก้อเขินออกมา นั้นสินะ ห้องพักหรูหราแบบนี้ก็ต้องมีกล้องวงจรปิดอยู่แล้ว

            “วันนี้คุณอยู่ห้องหรือคะ ให้ฉันมาทำความสะอาดวันหลังไหม?”  ปกติเจ้าของห้องมักไม่ค่อยอยู่ เวลาทำความสะอาดเปิดเครื่องดูฝุ่นก็เสียงดังแล้ว ไหนจะฝุ่นในห้องอีก

            “ผมรอคุณอยู่ เข้ามาเถอะ”  ชายหนุ่มเบี่ยงตัวให้เธอเดินเข้าไปด้านใน

แพรดาวประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยินแต่ก็เดินเข้าไปโดยง่าย อาจเพราะรอยยิ้มของเขาที่ทำให้เธอลืมเรื่องที่ทำให้ ‘กลัว’ ไปชั่วขณะ  และลดความหวาดระแวงไปทันที

“วางกระเป๋าก่อนแล้วมานั่งตรงนี้”  หัสดินพูดราวกับอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิท และแม่บ้านสาวก็ทำตามอย่างว่าง่าย เธอวางกระเป๋าผ้าที่คล้องไหล่แล้วเดินไปที่โต๊ะรับประทานอาหารขนาดเล็กที่ครั้งหนึ่งทั้งสองนั่งกินข้าวด้วยกัน  เขาเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่งแล้วหยิบผ้าผืนหนึ่งคลี่ออก

“ขออนุญาตนะครับคุณผู้หญิง”

“คะ?”  แม้รู้ว่าเป็นท่าทางการบริการของบริกรเวลาที่ไปรับประทานในร้านอาหารหรู แต่เธอเพิ่งเคยมีคนทำให้แบบนี้เป็นครั้งแรก ก็แน่ล่ะ ที่ผ่านมาทำให้คนอื่นตลอดนี่  ร่างสูงโน้มตัวลงเล็กน้อยวางผ้าบนตักของหญิงสาวแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเค้กที่เตรียมไว้ออกมาวางบนโต๊ะ

“นี่...”

“เค้กมะพร้าวอ่อน”  เขาอธิบายแล้วเดินไปรินน้ำเย็นหนึ่งแก้วกับน้ำผลไม้อีกแก้วมาให้ “ลองชิมสิ ผมทำเอง”

“คุณ...คุณทำขนมเหรอคะ”  เธอไม่ค่อยรู้เรื่องของเขานัก ก็หน้าที่เธอแค่ทำความสะอาดนี่นะ ไม่ใช่สายลับปลอมตัวมาเสียหน่อย

“อืม” เขาตอบด้วยรอยยิ้มแล้วนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แววตาจ้องมองเธอราวกับเด็กหนุ่มที่อวดผลงานของตัวเอง “ลองชิมสิ”

“ค่ะ”  มือเรียวหยิบช้อนที่เป็นรูปพลั่วเล็กๆน่ารักสีเงินตักเค้กคำเล็กๆ ค่อยๆ ละเลียดกิน เธอเองก็ไม่ได้กินของดีของแพงนัก แม้จะชื่นชอบของหวานเอามากๆ แต่เพราะรายได้น้อยนัก จะได้กินอะไรอร่อยๆ แต่ละครั้งก็ต้องเป็นวันพิเศษ

ความหวานที่ลงตัวคือสิ่งแรกที่แพรดาวสัมผัสได้ เนื้อเค้กละมุนไม่แน่นจนเกินไป ครีมก็ไม่เลียนแบบขนมตลาดนัด เธอตักกินคำที่สอง คำที่สาม คำที่สี่ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาอ่อนโยนมองด้วยรอยยิ้ม นี่คือความสุขของคนทำขนมอย่างหัสดิน ที่เขาเปิดร้านเล็กๆ ก็เผื่อได้เห็นสีหน้ามีความสุขของคนที่กินขนมฝีมือของเขา

“อร่อยไหม?”

“อุ้ย! ขอโทษค่ะ!”

“ทำไมต้องขอโทษล่ะ” หัสดินหัวเราะร่า “ถูกปากหรือเปล่า”

“อร่อยมากค่ะ กินเพลินเลย แพรไม่เคยกินเค้กอร่อยๆแบบนี้มาก่อน”

“พูดให้ผมดีใจเล่นหรือเปล่า”  ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น เขายกถาดเค้กออกมาแล้ววางตรงหน้าแม่บ้านสาว “เตรียมไว้ให้”

“โอ้โห้! หมดนี้เลยหรือคะ?”  แพรดาวเคยเห็นเค้กสวยๆแบบนี้ชิ้นล่ะเป็นร้อยเชียว

“ผมทำเอง ถ้าคุณชอบก็เอาไปหมดนี่แหละ”  เห็นสายตาตื่นเต้นของผู้หญิงคนนี้แล้ว เขาอดคิดถึงเลขาของพี่ชายไม่ได้ ทุกครั้งที่เขาเอาขนมไปฝาก แม้สีหน้าจะนิ่งเฉย แต่แววตามีความตื่นเต้นดีใจทุกครั้ง

นี่แหละความสุขของคนทำขนมอย่างเขา

“อยากกินหมดนี้เลยค่ะ แต่กินหมดคงไม่ต้องทำงานแล้ว” 

“วันนี้ไม่ต้องทำงานหรอก” เขามองไปรอบห้อง “ผมทำคราวไปบ้างแล้ว เสื้อผ้าก็ส่งซักไปแล้ว นี่ก็...ไม่มีอะไรแล้วนะ”

“ทำไมล่ะคะ ฉันทำงานไม่ดีเหรอ”

“เปล่าๆ ผมแค่...อยากให้วันนี้คุณพักสักวัน”

“อะไรนะคะ”

“อะๆ ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะ คือ...แค่ตอบแทนที่คุณทำของกินอร่อยให้”

“นั้น...คุณจ้างฉันต่างหากล่ะ”