ตอนที่ 8 สัมพันธ์ลับอาจารย์แสนร้าย

ธนาขับรถตามมาทันเห็นสองหนุ่มสาวในชุดนักศึกษานั่งซ้อนรถมอเตอร์ไซต์คันใหญ่ เส้นผมยาวปลัวไสว เอาแขนกอดเอวผู้ชายราวกับเป็นแฟน ดูจากทรวงทรงองค์เอวเขาก็จำได้ทันทีว่านี่คือคนที่เขาบอกให้รอเมื่อวาน

คิดอะไรอยู่นะคำแพง ทำไมถึงได้เลือกที่จะท้าทายเขาโดยการมากับคนอื่นแบบนี้

รถบิ๊กไบค์มาหยุดลงข้างตึกเรียนของหญิงสาว ก่อนที่คำแพงจะถอดหมวกกันน็อกออกแล้วยื่นกลับให้โจ้

"ขอบใจ๋เด้อโจ้" (ขอบใจนะโจ้)

ตั้งแต่ปวส.ปี1 เธอเทียวไปกลับกับอีกฝ่ายอยู่บ่อยๆ เวลามีเรียนและเลิกเรียนตรงกัน มาห่างตอนช่วงฝึกงาน และนี่เพิ่งกลับมาเทียวด้วยกันอีกครั้งในเทอมสุดท้าย

"เต็มใจ๋" (เต็มใจ)

ไม่บอกเปล่า แต่มือกลับจัดแต่งทรงผมช่วยหญิงสาวให้เป็นระเบียบ มาด้วยกันทีไรคำแพงหัวฟูทุกที ด้วยความที่เขาชอบขับรถมอเตอร์ไซต์ ทำให้คำแพงต้องมีสภาพแบบนี้ทุกครั้ง

แต่คำแพงคือคนสวย ไม่ว่าสภาพไหนอีกคนก็ยังสวยอยู่ดี ทำคนแอบชอบอย่างเขามองยังไงก็ไม่เบื่อเลยสักนิด

เคยเปรยไปบ้างว่าชอบหลายต่อหลายรอบ แต่คำแพงก็ยังให้แค่สถานะเพื่อนกับเขาอยู่ดี ไม่รู้ว่าสวยแบบนี้มีคนในใจอยู่แล้วหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่เคยเห็นคำแพงไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่นเลยนะยกเว้นเขา

วันนี้ยังไม่ใจอ่อน อนาคตข้างหน้าก็ไม่แน่ สักวันผีอาจผลักใบหน้าหล่อๆ ของเขาไปสะกิดใจคำแพงก็ได้

"ไปแล้วเด้อ" (ไปแล้วนะ)

โจ้โบกมือให้ ก่อนจะขับบิ๊กไบค์ไปทางตึกเรียนของตัวเองที่อยู่อีกฝั่ง

คำแพงหมุนตัวกลับหมายจะเดินเข้าอาคารเรียน ทว่าเหมือนได้ยินเสียงมือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างสีดำสั่นเตือน

หญิงสาวหยิบมันออกมาดู ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์แปลก หากแต่งอย่างนั้นก็ลองกดรับ หากไม่ใช่คนที่เธอรู้จักก็แค่วาง ไม่มีเงินในบัญชีเยอะแยะให้ใครมาหลอกหรอก

ติ๊ด!

(เดินมาด้านหลังอาคารหน่อยครับ)

หญิงสาวทำหน้างง เป็นใครกันถึงบอกให้เธอเดินไปหา แต่ไม่ใช่มิจฉาชีพมาหลอกเอาเงินแบบในข่าวหรอกนะ

"ใครคะ"

(ถ้าจำเสียงผมไม่ได้ เดี๋ยวผมเป็นฝ่ายเดินไปให้คุณเห็นหน้าเอง)

"อะ..อาจารย์!"

(หึ จำได้แล้วเหรอครับ เดินมาด้านหลังตึกเรียนของคุณหน่อยผมรออยู่ในรถ)

"ตะ..แต่"

ติ๊ด!

คำแพงไม่ทันได้อ้าปากบอกว่าจะรีบไปเรียน เขากลับวางสายไปเสียแล้ว

แต่จะให้เธอไปหาตอนนี้เนี่ยนะ เธอไม่ไปหรอก คนก็เยอะ หากมีใครจำรถเขาได้แล้วเห็นเธอเดินขึ้นรถเขาก็ซวยกันพอดี

คำแพงไม่สนใจเดินเข้าตัวอาคาร ทว่าร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าในระยะสามสิบเมตรทำให้เธอก้าวขาเดินต่อไปไม่ออก หญิงสาวเม้มปากตัวเองแน่น

คำแพงตันสินใจรีบเดินหันหลังกลับทันทีก่อนจะเดินอ้อมไปทางด้านหลังตึกเรียนด้วยใจที่เต้นเร็ว เขาไม่ได้แค่ขู่แต่พูดจริง เขาเดินลงมาหาเธอจริงๆ โดยเข้าประตูจากทางด้านหลังตึกเรียน

หญิงสาวเดินถึงรถเขาก่อนแล้วรีบเปิดประตูเข้าไปนั่ง ไม่นานเขาก็เข้ามานั่งในรถคันเดียวกัน จากนั้นสตาร์ตรถ

"จะไปไหนเหรอคะหนูมีเรียน" คำแพงรีบทักท้วงเพราะกลัวเขาจะพาออกไปด้านนอกทำให้เธอโดดเรียนคาบสำคัญนี้ได้

"แค่เปิดแอร์ครับ"

"ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้า "อาจารย์มีอะไรจะคุยกับหนูเหรอคะ พอดีหนูต้องรีบไปเรียนค่ะ" ถามในสิ่งที่สงสัยว่าเรียกเธอมาทำไม

"อีกตั้งครึ่งชั่วโมง วันนี้คุณมีเรียนเจ็ดโมงไม่ใช่เหรอ"

".." ทำไมเขารู้ล่ะ แม้กระทั่งเบอร์โทรของเธอ เขาต้องมีข้อมูลของเธออยู่ในมือแน่ๆ

ใช่สิ ก็เขาเป็นหลานเจ้าของวิทยาลัยเอกชนแห่งนี้นี่

"ขึ้นมานั่งนี่" บอกพร้อมเลื่อนเบาะออกไปด้านหลังแล้วตบหน้าขาตัวเองเบาๆ

"อะ..อาจารย์" คำแพงเบิกตาโต ไม่คิดว่าเขาจะพูดอะไรออกมาแบบนี้ นี่ในวิทยาลัยนะ ไม่ได้อยู่ในห้องด้วย หากเกิดมีใครมองเข้ามาเห็นทำไงดี

"เร็ว ขึ้นมานั่งคร่อมผม"

"มะ..ไม่เอาหรอกค่ะ หากใครมองเข้ามาเห็นทำไงคะ"

"รถผมฟิล์มมืด ไม่มีใครมองเข้ามาเห็นหรอก เร็ว"

"มะ..ไม่เอาค่ะ กระโปรงหนูตึงนั่งไม่สะดวก ถ้าอาจารย์มีอะไรจะก็คุยมาเลยนะคะหนูจะได้รีบไป"

"ทีนั่งคาบเบาะรถไอ้นั่นยังนั่งได้" คิดว่าเขาตาบอดหรือไง

".." คำแพงพูดไม่ออก เขาเห็นงั้นเหรอว่าเธอมากับโจ้

"หนึ่ง"

"อาจารย์.."

"สอง"

คำแพงรีบปีนขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักของเขาเพราะถ้อยคำที่กดดัน ไม่รู้หรอกว่าเขาจะทำอะไรหากเธอไม่เชื่อฟัง แต่ก็ได้เห็นจากเหตุการณ์เมื่อวานแล้วว่าเขากล้าทำมากกว่าที่คิด

ด้วยความตึงของกระโปรงทำให้หญิงสาวนั่งลงได้ไม่ถนัดดี จนเป็นธนาที่เลิกกระโปรงตัวสวยนั้นขึ้นสูงอีกจนมันเห็นแพนตี้สีชมพูตัวจิ๋ว คำแพงรีบเอามือปิดของสงวนตัวเองเอาไว้ทันที