บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของความโกลาหล

ผมราฮิม มูฮามัด อาฟารีม อายุ 35 ปี ดวงตาสีเทาที่สะกดถูกสายตา เพียงแค่เขาจ้องมองก็ทำให้สาวๆละลายได้ สูง 190 cm เป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรมและธุรกิจเครือค่ายสีดำ อีกมากมายที่ผู้คนยังไม่รู้ มีเพียงแต่ตระกูลผมเท่านั้นที่ทำกันเงียบๆ แต่ในวงในหากได้ยิน ชื่อตระกูลอาฟารีมของผมจะต้องขยาดและไม่กล้าแตะต้อง เพราะขึ้นชื่อเรื่องความโหดมาตั้งแต่ต้นตระกูลจนถึงรุ่นพ่อผมและผมในปัจจุบัน วันนี้แผมต้องมาตรวจโรงแรมหรูที่ดูไบ ผมก็ลงเครื่องมา แต่ดันก็ไปเจอผู้หญิงเอเชียโก๊ะคนหนึ่ง

เด็กผู้หญิงที่เดินชนผมที่สนามบินที่ดูไบ อวบๆ น่ารักผิวขาว ผมยาวสีดำสาวเอเชีย ผมสดุดตากับรอยยิ้มที่ไม่เป็นพิษเป็นภัยและทำให้ผมหยุดยืนมองเธอโดยที่ไม่รู้ตัว ปกติผมเป็นคนไม่สนใจผู้หญิงพวกนี้หน้าเงินซะส่วนใหญ่ แต่กับเธอผู้หญิงเอเชียคนนี้ทำให้ผมหยุดมองเธอได้โดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้้ำว่าผมแอบมองเธอ ผมที่มีหน้าตาค่อนข้างดุหน้าไม่เป็นเป็นมิตรอยู่แล้ว ผมค่อนข้างเรียกว่าเย็นชาก็ได้..ผมยืนมองคนตรงหน้าก้มหน้าก้มตา ขอโทษผมเป็นภาษาอังกฤษ ผมก็ได้แต่ทำหน้านิ่งใส่เธอ

วันนี้ฉันได้มาเยือนดูไบเป็นวันแรกข้ามน้ำ น้ำทะเลมาเพราะเพื่อนตัวแสบนางลากฉันมาทำงานด้วยโดยไม่ปรึกษาฉันแม้แต่นิดดียว ฉันผู้คลั่งสายหนุ่มผมบอนด์ตาสีฟ้า แต่โชคชะตาช่างเล่นตลกให้งานที่ฉันคือประเทศโหดร้ายผู้ชายหน้าหนวดตลอดเวลานั่นคือ ดูไบ โอ้ทำไมพระเจ้าช่างใจร้ายส่งฉันมาอยู่ที่นี่ด้วย....!!!! ฉันก้าวลงจากเครื่องบินและกำลังบ่นพึมพร่ำ โทษฟ้าโทษพระเจ้าที่ช่างใจร้ายกับเด็กตัวเล็กหนัก 70 โลอย่างฉัน ด้วยความคิดอะไรเพลินๆในใจ และเดินไม่มองทางของฉันนั้น บ๊าป...เข้าให้ ฉันไปชนกับยักษ์ปักหลั่นที่ไหนเนี่ยโอ้ววววว... สูงมากกก......190+ แน่น๊อนนนน โอ๊ยนิชา ตื่นๆๆ ดูหน้าคุณท่านเขาก่อนจ้าาตายแน่ นิชา..++.

โอ๊ย....!!!! ฉันเดินชนกับใครซักคนตัวที่สนามบิน หน้าตาไม่เป็นมิตรซะเอาเลย หน้าเหมือนพร้อมฆ่าคนตายตลอดเวลา

ฉันขอโทษค่ะ ..... คุณเป็นอะไรไหมคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ ...........ฉันเงยหน้ามองยักษ์ปักหลั่นเขาไม่พูดอะไรกับฉันเลยยแม้แต่คำเดียววววว ช่วยด้วยยยทุกคนน มาวันแรกฉันก็จะสร้างศัตรูเลยไม่ได้ ฉันก็ก้มหัวขอโทษเขาสองสามครั้งโดยไม่รู้ว่าเขาจะยกโทษให้ฉันไหมแล้วก็ยิ้มแห้งๆ ส่งไปให้เขา..พอเงยหน้ามองดูเขามีเหมือนบอร์ดีการ์ดยืนคุมสองคน..ตายแน่นิชาเอ๋ยเขาจะยิงทิ้งกลางสนามบินไหม ขอโทษนะค่ะ...0.0 ฉันรีบเดินหนีเขาดื้อๆ เพราะตกใจมากรีบขนสัมภาระของฉันเพื่อไปรอยายเพื่อนตัวแสบ

บอร์ดี้การ์ดของผมเตรียมคว้ามือสาวสวยตรงหน้าจะโยนให้พ้นทาง แต่ผมก็มองหน้าเพื่อห้ามไว้ ผมก็อยากรู้ว่าเธอจะทำอย่างไร ผมแปลกใจตรงที่เธอไม่กรี๊ดกร๊าด ผมเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เห็นผมจะต้องปรี่เข้ามาเพื่อทำความรู้จักหรืออ่อยผม แต่เธอรีบข้อโทษและพยามยามจะเดินหนีผมอย่างเดียวเลยรู้สึกอยากจะสนุกกับสาวน้อยตรงหน้านี้ซะแล้วซิ