ตอนที่ 10

สามี(10)

"แนนกินอะไรสั่งเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ" เมื่อถึงร้านอาหาร นักศึกษาที่ลูกสาวคะยั้นคะยอเร้าหรือให้มา เกิดการประหม่าอย่างตื่นตระหนก เมื่อย่างกรายเข้ามาในร้านอาหารของห้างสรรพสินค้า อาการที่เผลอหลุดลอดออกมาทำให้พ่อเจสังเกตเห็นก่อนที่เธอจะเข้าสู่อาการปกติ

"ค่ะ...แล้วแต่พี่เจเลยค่ะแนนกินได้หมด" แนนส่งยิ้มอ่อนพร้อมบอกต่อ และคนตรงหน้าก็ตอบรับด้วยการพยักหน้าก่อนจะโบกมือเรียกบริกร

"พี่แนนขา หิวอะไรกินเลยค่ะ คุณพ่อจ่ายเงิน กินเยอะ ๆ ให้พุงโต ๆ เหมือนไอติม แบบนี้ ๆ" เด็กหญิงไอติมที่ดูมีความสุข พูดสาธยายพร้อมกับลูบพุงป่องกลมของตัวเองอย่างยกตัวอย่าง

"กลมแบบนี้เลยเหรอคะ" แนนก้มหน้าสนใจมองเด็กหญิงที่นั่งข้าง ๆ ตั้งแต่อยู่บนรถจนตอนนี้เธอติดพี่แนนแจยิ่งกว่าเงา ผู้เป็นพ่อที่เคยให้ความสนใจกลายเป็นหมาเหงาไปเสียแล้ว

"แบบนี้เลยค่ะ.....แบบไอติมกินช้างมาท้องอ้วนเลย คิก คิก ฮ่า ฮ่า" เด็กหญิงเงยหน้าหัวเรากับคนที่สูงกว่า รอยยิ้มของเธอ เสียงหัวใจที่สดใสเดียงสาของเธอ ทำให้ผู้เป็นพ่อนั้นดีใจที่ลูกสาวยิ้มได้และดูมีความสุข ความสุขที่กลั่นออกมาทางแววตากลมโตของลูกสาว

"ไอติมหยุดพูดบ้างก็ได้.....พี่แนนปวดหูแล้วมั้งพ่อว่า" พ่อเจเอ่ยขึ้นเมื่อลูกสาวนั้นเอาแต่พูด นึกเกรงใจคนที่มาด้วยไม่น้อย

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เจ...น้องน่ารักดีแนนชอบ" แนนละสายตาจากเด็กหญิงหันไปบอกและส่งยิ้มให้ผู้เป็นพ่อของเด็กหญิง ฝ่ามือเรียวก็ยังคงลูบหัวของไอติมอย่างเอ็นดู

"คุณพ่อชอบว่าไอติมตลอดเลย.....ก็กลัวพี่แนนเหงาเลยพูดเป็นเพื่อนค่ะ" เด็กหญิงให้เหตุผลแก่ผู้เป็นพ่อ

"สงสารพี่แนน....เพราะไอติมพูดตั้งแต่ขึ้นรถจนมาในห้าง ไอติมไม่เหนื่อยเหรอคะ พ่อเป็นห่วงกลัวไอติมกลัวเจ็บคอ" คนเป็นพ่อเย้าต่อพรางอมยิ้ม

"เหนื่อยก็กินน้ำค่ะ....มีนมด้วยค่ะ นี่ไงคะ .... สู๊ด" เด็กหญิงพูดพร้อมส่ายหัวไปมาก่อนจะยกแก้วนมสดสีขาวดูดกินอย่างสาธิตให้ผู้เป็นพ่อเห็น

"พูดเก่งจังเลย...." แนนที่ยิ้มทุกครั้งที่เด็กหญิงพูด ความน่ารักสดใสที่เธอเป็นเรียกรอยยิ้มให้แก่แนนได้ตลอดทั้งวัน

"ปวดหูไหมคะพี่แนน"

"ไม่ปวดเลยค่ะ" แนนบอกกล่าวเด็กหญิงที่ได้ฟังคำตอบนั้นยิ้มจนตาแทบปิด

"พี่แนนน่ารัก ไอติมชอบพี่แนน..." เด็กหญิงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มอย่างกับความรู้สึกที่เธอนั้นเป็น จนคนที่ได้ฟังนั้นถึงกับยิ้มเขินกับความช่างพูดของเด็กหญิงไอติมที่ใสซื่อและเดียงสา

"น้องไอติมก็น่ารัก" แนนเอ่ยตอบในความหมายแบบเดียวกัน จนเด็กหญิงนั้นขยับเข้าไปใกล้ชิดกว่าเดิมพร้อมเงยหน้ามองด้วยรอยยิ้มสดใส เธอรู้สึกดีและอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้แนนจนแทบไม่อยากห่างกาย

"แล้วคุณพ่อชอบพี่แนนไหมคะ?" ประโยคคำถามที่เอาผู้ใหญ่ทั้งสองนั้นไปแทบไม่เป็น หญิงสาวแรกรุ่นก็มีอาการหน้าแดงเคะเขิน ส่วนชายหนุ่มวัยสามสิบเอ็ดก็แทบเสียการทรงตัว คำถามที่เข้าใจกันดีว่าตามประสาแต่ว่าในมุมผู้ใหญ่จะตอบอย่างไรเมื่อมันสื่อความหมายไปอีกแบบ

"ว๊าว...อาหารมาพอดีเลย ของโปรดลูกสาวพ่อด้วย" คุณพ่อเจที่ปลีกตัวด้วยบริกรนั้นวางอาหารที่สั่งลงตรงหน้าไว้ทันท่วงที ก่อนที่ลูกสาวนั้นจะเร้าหรือเอาคำตอบที่ทำเอาผู้เป็นพ่อนั้นไปไม่เป็น และแนนก็ใบหน้าขึ้นสีอย่างเขินอายแทบไม่กล้าสบตามองหน้าพ่อเจเพราะเด็กหญิงที่ปั่นป่วน

"ว๊าว ปลาหมึกตัวโตนอนแช่น้ำ" เด็กหญิงร้องว๊าวตาโตเมื่อเห็นอาหารของโปรดจนเธอนั้นลืมในสิ่งที่ถามผู้เป็นพ่อออกไป

"ชอบปลาหมึกเหรอคะ?"

"ชอบมาก ๆ เลยค่ะ ฟันไอติมหลอแต่ไอติมชอบกิน คิก คิก คิก" เด็กหญิงบอกกล่าวหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ

"งั้นพี่แนนทำชิ้นเล็ก ๆ ให้นะ"

"ขอบคุณค่ะแม่แนน" เด็กหญิงเผลอหลุดปากใช้สรรพนามที่เธอนั้นขาดหาย จนผู้เป็นพ่อนั้นต้องใช้สายตาในการห้ามปราม "ขอโทษค่ะพี่แนน"

สายตาของผู้เป็นพ่อจ้องมองจนเด็กหญิงนั้นต้องหลบสายตา แล้วก้มหน้ามองตักก่อนจะขอโทษหญิงสาวที่เธอนั้นพลั้งเผลอเรียกว่าแม่ แนนที่เห็นด้วยความสงสารทั้งสายตาของผู้เป็นพ่อที่ค่อนไปทางดุตำหนิ ทำให้แนนนั้นรีบเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กหญิงอย่างปลอบใจ เธอเริ่มที่จะเข้าใจในสิ่งที่เด็กหญิงไอติมนั้นขาดหาย แม้จะยังไม่รู้เรื่องราวมากมายที่ก่อเกิดแต่เธอก็ไม่อยากให้เด็กหญิงนั้นเศร้า...เพราะเรื่องราวของเธอที่ประสบพบเจอก็แทบไม่ต่างกัน

"ทานปลาหมึกดีกว่าเนอะ...นี่คะทานเยอะ ๆ นะจะได้ท้องโต ๆ" แนนรีบพูดเอาใจเพื่อให้เด็กหญิงนั้นคลายเศร้าและมีรอยยิ้มดังเดิม

"พี่ขอโทษแนนแทนลูกพี่ด้วยนะ" สิ่งที่ทำได้คือการขอโทษแทนลูกสาว ซึ่งผู้เป็นพ่อนั้นเข้าใจความรู้สึกของลูกดี แต่การป้ายสีผู้อื่นให้เป็นแม่มันอาจจะทำให้หญิงสาวนั้นเสียหาย

"แนนโอเคค่ะ...น้องยังเด็ก"

"ทานข้าวเถอะ เผื่อแนนมีธุระ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"