(ภาค 2) บทที่ 43เจ้าโบ้จอมอืดอาด (2) พอช่วยเก็บข้าวของของดาร์เรียนเสร็จ ลูน่าก็มานั่งจิบชากับแม่บ้านคนอื่นๆ ในห้องครัวด้วยสีหน้าผ่อนคลาย ซู้ด... ชื่นใจจัง! “ลูน่า เวลานี้เจ้าต้องอยู่เป็นเพื่อนเล่นคุณชายน้อยไม่ใช่เหรอ เอ้อละเหยอยู่ที่นี่เดี๋ยวท่านริคาร์โดก็ไล่เจ้าออกหรอก” หัวหน้าแม่ครัวหันถาม “ช่วงนี้ไม่ต้องแล้วค่ะ” “ทำไม?” “เพราะคุณชายน้อยมีเพื่อนเล่นแล้วค่ะ ข้าเลยมีเวลาแบบนี้ยังไงละคะ” ลูน่าตอบยิ้มๆ เพื่อนสาวใช้ด้วยกันต่างทำหน้าอิจฉา “ดีจังเลยนะ” ตั้งแต่ดาร์เรียนทำงานรับใช้คุณชายน้อย ลูน่าก็มีเวลาเพิ่ม ตอนนี้ยิ่งดีใหญ่ น้องชายของดาร์เรียนเข้าคฤหาสน์มาในฐานะเพื่อนเล่น งานของเธอเบาลงเยอะมาก คุณชายน้อยซุกซนตามวัย ลูน่าไม่ได้เกลียดที่ต้องดูแลคุณชายน้อย เพียงแต่การเล่นซนบางครั้งก็สาหัสเกินไปสไหรับเธอเหมือนกัน ต้องขอบคุณดาร์เรียนและน้องชายเลยนะ ที่ทำให้เธอได้มีเวลาพัก “ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็อย่านั่งว่างๆ ปอกมันฝรั่งด้วยสิ” หัวหน้าแม่ครัวย
(ภาค 2) บทที่ 42เจ้าโบ้จอมอืดอาด (1) “...แล้วก็นะ แล้วก็ ดาเรียนวิ่งฟิ้ว ฟ้าวๆ แบบนี้ แล้วก็ช่วยคายิ้ดด้วย สุดยอดไปเยย!” ภายในห้องนั่งเล่น คาร์ริสยืนทำท่าปล่อยหมัดฟิ้วฟ้าวกลางอากาศ โดยมีลูน่ากับฟาร์เลียสนั่งตรงหน้า ตั้งอกตั้งใจฟัง “ว้าว จริงเหรอคะ ดาร์เรียนเก่งจังเลยนะคะ” ลูน่าตบมือรัวๆ พลางทำท่าตื่นเต้น ส่วนฟาร์เลียสขบขันกับท่าทางน่าเอ็นดูของเด็กน้อย เมื่อวานลูน่าลาพักในรอบสองปี ได้ออกไปเที่ยวเล่นในเมือง ได้กินขนมหวานอร่อยๆ และที่สำคัญ มีเวลาพักผ่อนเต็มที่ สีหน้าของเธอจึงค่อนข้างสดใสและผ่อนคลาย “กำลังคุยอะไรอยู่เหรอ” ดาร์เรียนเข้ามาในห้องจังหวะนั้นพอดีจึงเอ่ยถาม สองเท้าเล็กป้อมวิ่งตึกๆ เข้าไปหา “ดาเรียนมาแย้วเหยอ” “ข้ากลับมาแล้วครับ คุณชายน้อย” ดาร์เรียนตอบพลางนั่งย่องๆ ตรงหน้าเจ้าหนูน้อย “จากนี้ดาร์เรียนกับฟาร์เลียสต้องรบกวนคุณชายน้อยด้วยนะครับ” “อือ” เมื่อวานพอกลับไปที่บ้าน ดาร์เรียนปรึกษากับทุกคน บารอนคาร์สันเห็นด้วยกับข้อเสน
(ภาค 2) บทที่ 41กามเทพน้อย การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของดาร์เรียนเหมือนกับเคยเจอเหตุการณ์เสี่ยงอันตรายมาแล้วหลายครั้ง ริคาร์โดคิด อดสงสัยไม่ได้ว่าสถานการณ์ของตระกูลเทรย์เวอร์มีอะไรซ้อนอีกหรือเปล่า ว่าแต่ ทำไมในห้องถึงได้มีสัตว์อันตรายแบบนั้นเข้ามา หน้าต่างถูกปิดอย่างดี แถมยังมีการตรวจตราทำความสะอาดทุกวัน มั่นใจว่าไม่มีรังผึ้งแน่ และอีกอย่าง เด็กคนนั้นใช้เวทมนตร์รักษาตัวเองได้ด้วยหรือ “ดาร์เรียน เจ้าต้องอธิบายเรื่องนี้ยาวหน่อยแล้ว” “นั่นสินะครับ” ดาร์เรียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก่อนอื่นต้องจัดการเจ้าตัวเล็กที่เกาะฟาร์เลียสเหมือนหมีโคอาล่านี่เสียก่อน “คุณชายน้อยคาร์ริสครับ ฟาร์เลียสรักษาตัวเองหายแล้ว ไม่ต้องห่วงแล้วนะครับ” ดาร์เรียนกล่อมพร้อมเข้ามาแงะคาร์ริสที่เกาะติดฟาร์เลียสออกมา “ฮือ...” เจ้าตัวน้อยน้ำตาซึม ”ฟาฟาเจ็บมั้ย” ที่เขาร้องไห้เพราะเจ็บใจในความจนปัญญาของตัวเอง ตัวกระเปี๊ยกเท่านี้ ช่วยเหลือใครไม่ได้แล้วยังจะเป็นภาระให้อีก เจ็บใจชะมัดเลย เป็นครั้
(ภาค 2) บทที่ 40เวทมนตร์ของฟาฟา ก่อนหน้านั้นเล็กน้อย... คาร์ริสจูงมือฟาร์เลียสแล้วเดินนำมาที่ห้องนั่งเล่นที่อยู่ข้างๆ ห้องทำงานของริคาร์โด ภายในห้องนั่งเล่นถูกตกแต่งสำหรับเด็กเล็กโดยเฉพาะ ตู้หนังสือตัวเตี้ยมีหนังสือภาพและหนังสือนิทานเต็มชั้น กลางห้องปูด้วยพรมนุ่มๆ มีทั้งหมอนทั้งตุ๊กตา รวมถึงของเล่นอื่นๆ อีกมากมาย ดวงตาสีเขียวมรกตของฟาร์เลียสเบิกโตเมื่อเห็นหนังสือที่อยู่ในชั้น ปิดบังความตื่นเต้นไม่มิด เจ้าหนูน้อยยิ้มอย่างภาคภูมิ วิ่งไปหยิบหนังสือนิทานออกมาหลายเล่มแล้วยื่นให้พี่ชายคนสวย “ฟาฟาชอบอ่านหนังสือเหยอ” “ชอบมาก!” ฟาร์เลียสพยักหน้าแรงๆ พลางรับหนังสือนิทานมาจากมือของเจ้าตัวน้อย “คายิ้ดก็ชอบ” ว่าแล้วก็นั่งแหมะบนพื้นพรม ฟาร์เลียสนั่งตาม “ถ้าอย่างนั้นมาอ่านนิทานกันนะครับ ท่านคาร์ริส” “เรียกคายิ้ดเจยๆ” เจ้าตัวจิ๋วไม่เพียงกำชับ ยังยื่นมือเล็กปิดปากเด็กชายที่โตกว่า มือเล็กที่ปิดปากฟาร์เลียสนุ่มนิ่มแล
(ภาค 2) บทที่ 39ความสงสัยที่ถูก(ขัดจังหวะ) ดาร์เรียนที่กำลังจะก้าวออกจากประตู หากก็ต้องหมุนตัวหันกลับมามองริคาร์โด แต่รอแล้วรอเล่า ชายหนุ่มกลับเอาแต่นั่งเงียบ “ท่านริคาร์โด มีธุระกับข้าหรือครับ?” ดาร์เรียนเอียงศีรษะถามด้วยความสงสัย ริคาร์โดประสานมือเท้าคาง ...เจ้าจำข้าไม่ได้จริงหรือ ...เรื่องคืนนั้นในคฤหาสน์เล็กด้วย ...หลังจากนั้น ทำไมไม่ติดต่อข้า ...ตอนนี้เจ้ากับเจ้าชายอเล็กซีสยังติดต่อกันหรือไม่ คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว แต่จนแล้วจนรอดริคาร์โดก็ไม่ได้ถามออกมา สุดท้ายทำได้แค่มองดาร์เรียนด้วยสีหน้าขึงขัง หากกระนั้นก็หลุดปากคำว่า ‘เจ้าชายอเล็กซีส’ ออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทันใดนั้นดาร์เรียนแสดงสีหน้ารู้สึกผิด เป็นสีหน้าแบบเดียวกับตอนที่ช่วยเจ้าหนูน้อยคาร์ริสตอนตกบันได เรื่องเจ้าชายอเล็กซีส ดาร์เรียนรู้สึกผิดต่อซีเอลมาตลอด แต่ไม่มีโอกาสได้อธิบายหรือขอโทษ เพราะต่างฝ่ายต่างเจอกันผ่านๆ ในงานเลี้ยงเท่านั้น ในเมื่อริคาร์โดถามขึ้นมา ก็ขอตอบตรงนี้เลย “ข้ากับเจ้าชายไม
(ภาค 2) บทที่ 38พี่ชายคนสวย คลอลีน เทรย์เวอร์...น้องสาวเพียงคนเดียวของบารอนคาร์สัน เทรย์เวอร์ คลอลีนเป็นคนสวย และมีรอยยิ้มที่สดใส แต่การคลอดก่อนกำหนดทำให้เธอมีร่างกายที่อ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก จึงต้องเก็บตัวพักฟื้นที่เมืองโรเวสต์ซึ่งอยู่แถบชนบท อันเป็นบ้านเกิดของท่านยาย คลอลีนเสียชีวิตด้วยอาการป่วยกำเริบเมื่อสี่ปีก่อน คุณผู้หญิงดูมัวส์ในวัยเจ็ดสิบ ได้ถือจดหมายที่เป็นลายมือของหลานสาวเดินทางมายังอาณาเขตกอร์เลต เพื่อนำจดหมายนั้นมาให้กับบารอนคาร์สันผู้เป็นหลานชาย เนื้อหาระบุสั้นกระชับ ราวกับว่าตอนที่เขียนจดหมาย เธอมีเวลาจำกัด ถึงท่านพี่คาร์สัน ชายที่น้องเคารพรักที่สุด ตอนท่านพี่ได้รับจดหมายฉบับนี้ น้องคงกลายเป็นเศษเสี้ยวเล็กๆ ของกลุ่มดาวอยู่ที่ไหนสักแห่งบนฟากฟ้า...ท่านพี่คะ ขออภัยที่ต้องบอกเรื่องนี้กะทันหันผ่านทางจดหมาย น้องขอฝาก ‘สมบัติอันล้ำค่าที่สุดในชีวิต’ ให้ท่านพี่ช่วยดูแลแทนน้องด้วย หากท่านพี่อยากบ่นน้องล่ะก็ ขอเป็นหลังจากนี้สักห้าสิบปี แปดสิบปี หรือหนึ่งร้อยปีก็จะดีใจมาก ท่านพี่ไม่ต้องรีบมาเจอเพื่อบ่นน้องก็ได้ค่ะ