สุดขอบฟ้านับดาว

ตอนที่ 1 เราสองคนไม่รู้จักกันดีที่สุดแล้ว

บนโลกใบนี้ต่างมีสิ่งลึกลับที่ซับซ้อนให้เราออกค้นหาอีกมากมายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด นั้นคุณเชื่อเรื่องสิ่งลี้ลับที่มนุษย์ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าหรือไม่ ถ้าหากคุณเชื่อคุณอาจจะถูกกล่าวหาว่าเป็นคนงมงายกับพลังงานที่ไม่มีอยู่จริงแต่ถ้าหากผมบอกว่าเป็นหนึ่งในพลังงานนั่นล่ะ คุณคิดเห็นเช่นไร?

“ไอ้นับดาว นับ ดาว!”

“ห๊ะ ว่าไง”

“เหม่ออะไรของดาวเนี่ย เลิกงานแล้ว ถึงเวลากลับบ้านๆ” และเป็นอีกเช่นเคยเสียงของเพื่อนสนิทของผมได้เรียกให้ออกจากความคิด

“วันศุกร์แล้วเว้ยย กลับกัน รถต้องติดมากแน่ๆ”หนึ่งหรือหนึ่งเดียวเพื่อนสนิทที่อยู่มาด้วยกัน เราสองคนมีชีวิตที่คล้ายๆ กันถึงเป็นเพื่อนกันได้จนถึงทุกวันนี้

ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวเองก่อนนะครับ ผมมีชื่อว่านับดาวหรือใครต่างก็เรียกสั้นๆ ว่าดาว แต่ชื่อนี้ผมไม่อยากให้ใครเรียกเลยจริงๆ เพราะเก็บเอาไว้ให้คนๆ หนึ่งที่ใจร้ายกับผมมากๆ เลย แต่ก็แปลกใจมากเลยล่ะครับเพราะผมก็รอให้เขากลับมาใจร้ายอีกครั้ง

ผมเคยมีความรักเราสองคนคบหากันมานานเกือบสามปีแต่แล้วเขาคนนั้นก็ได้หายจากผมไปแบบไร้ร่องรอย ไม่ว่าผมจะตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเลย และดูเหมือนครอบครัวของเขาคนนั้นก็ได้หายจากไปจากชีวิตผมจนน่าแปลกใจ นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วล่ะครับที่ไม่ได้เจอเขา และหวังว่าสักวันผมกับเขาได้กับมาเจอกันอีกครั้ง ถ้าหากมีวันนั้นอยู่จริงผมอยากจะถามเขาสั้นๆ ว่าเขาหายไปไหน ทำไมถึงทิ้งผมไป?

“แล้วจะไปไหนต่อ?”คำถามจากหนึ่งทำให้ผมถอนหายใจออกมาอีกรอบ

“ไปมหาลัยล่ะมั้ง คาเฟ่เปิดใหม่ ไปด้วยกันไหม?”

“ไปทำไมทุกวันอ่ะ ไม่เบื่อเหรอ หรือไปติดเด็กมหาลัย!”ความคิดอกุศลก็มีแค่หนึ่งนี่แหละครับ คิดมาได้ยังไงว่าผมจะไปหาเด็ก

“บรรยากาศดีเฉยๆ หนึ่งไม่อยากกลับไปเป็นเด็กเหรอ วัยนั้นสนุกจะตาย”จริงๆ แล้วชีวิตวัยเรียนของผมไม่ได้สบายแบบเพื่อนรุ่นเดียวกันหรอกครับเพราะผมเป็นเด็กกำพร้าครอบครัวทิ้งผมไว้คนเดียวเพียงลำพังหน้าศูนย์กำพร้าแห่งหนึ่งในเมืองหลวง

“จะว่าไปมันก็ผ่านมาสองปีแล้วนี่นา ที่พวกเราเรียนจบมา”หนึ่งเดียวพูด

“อือ ฝนจะตกแล้วหนึ่งรีบกลับเถอะเดี๋ยวรถจะติดเอาเพราะต้องกลับบ้านไปหาพ่อแม่เย็นวันศุกร์ใช่ไหม?”

“เออว่ะ นั้นเราไปก่อนนะ ดาวก็อย่าตากฝนนะรู้ไหม”หนึ่งเดียวคว้ากระเป๋าพร้อมวิ่งหากจุกตูดออกไปแล้วล่ะครับ ทิ้งไว้เพียงผมที่นั่งเก็บกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวไปคาเฟ่ในมหาลัยใกล้ๆ บริษัท

Happy milk café

“Happy milk ยินดีต้อนรับค่ะ วันนี้รับโกโก้เย็นทานเช่นเดิมไหมคะ”เสียงพนักงานต้อนรับอย่างเป็นกันเองเมื่อเห็นนับดาวเดินเข้ามาในร้าน

“เหมือนเดิมครับ”

“ทั้งหมด 160 บาท รับใบเสร็จแล้วรอสักครู่นะคะ”เมื่อจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้วนับดาวได้เดินไปยังจุดรอรับเครื่องดื่ม เย็นวันศุกร์กับท้องฟ้าที่เริ่มมืดเพราะเมฆฝนจึงทำให้ลูกค้าในร้านไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ถ้าเทียบกับวันที่อากาศสดใสกว่านี้ ในทุกๆ วันนับดาวมักจะเดินมาสั่งเครื่องดื่มแล้วก็ไปนั่งทานตรงเก้าอี้ภายในสวนของทางมหาลัยที่เปิดให้นักศึกษาหรือบุคคลภายนอกมาพักผ่อนหย่อนใจ

“คิวที่ 105 ได้แล้วค่ะ”เสียงพนักงานเรียกทำให้นับดาวต้องหลุดจากความคิดอีกก่อนจะเดินไปรับเครื่องดื่มแล้วเดินไปยังสวนที่พูดถึง

“เห่ออ สบายใจจัง”ลมยามเย็นถึงแม้เมฆฝนกำลังจะเทลงมาแต่ไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กหวั่นใจเลยสักนิด พร้อมดูดโกโก้แสนอร่อยในมือ

“ไม่อยากกลับไปห้องเลย พระเจ้าครับอย่าฉี่รดลงมาได้ไหม ผมอยากนั่งตรงนี้ต่อ”นับดาวเงยหน้าขึ้นบนฟ้าพร้อมเอ่ยปากขอ

“ฮ่า ฮ่า แปลกจังนะคุณ ห้ามพระเจ้าฉี่ มีแต่เมฆฝนก่อตัวรวมกัน ฝนเลยตกต่างหากไม่มีหรอกพระเจ้าฉี่ลงมาน่ะ”เสียงบุคคลมาใหม่ทำให้นับดาวหันไปมองด้วยความไม่พอใจ

“อะไรของคุณอาจารย์เนี่ย มาขัดความสบายใจของผมทำไม”

“ไม่ไปหาที่หลบฝนเหรอ?”

“เรื่องของผมเถอะน่า แล้วไม่กลับบ้านเหรอครับคุณอาจารย์”

“ผมมีสอนภาคค่ำต่อ แล้วคุณล่ะ วันศุกร์แล้วทำไมไม่รีบกลับบ้านไปทำอย่างอื่น?”

“ไม่ ผมอยากมานั่งตรงนี้ สบายใจของผม คุณอาจารย์ยุ่งอะไรด้วยเนี่ย”

“ผมว่า ผมเคยบอกชื่อคุณไปแล้วนะ ทำไมถึงเรียกว่าคุณอาจารย์ล่ะ?”เป็นอีกครั้งที่อาจารย์ตรงหน้าถามด้วยความสงสัย

“ไม่เอาอ่ะ ก็คุณดูสุภาพเกินผมอยากเรียกอาจารย์นำหน้าดีกว่า”

“ดื้อ”

“…”ประโยคนี้สำหรับคนรักกันไม่ใช่เหรอ เหตุใดอาจารย์หนุ่มตรงหน้าถึงมาพูดกับนับดาวแบบนี้

“โทษที ใบหน้า คำพูดของคุณมันเหมาะกับคำนี้จริงๆ นะ”เมื่อเห็นอีกคนนิ่งเงียบไป อาจารย์หนุ่มก็รีบแก้ตัวด้วยความเขินอาย

“ผมโตแล้วนะ ไม่ได้เด็กแล้วที่จะมาดื้อ”ถ้าหากการปั้นปากขึ้นด้านบนด้วยความหงุดหงิดเป็นกีฬานับดาวคงได้รับเหรียญทองแล้วจริงๆ

“เราสองคนเจอกันตรงนี้แทบทุกวันเลย อีกอย่างผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยนะครับไม่คิดจะบอกผมหน่อยเหรอ”คนโตกว่าถามทุกครั้งที่เจอแต่อีกคนไม่ยอมบอกชื่อเล่นให้เขาฟังเลย

“อย่ารู้จักกันเลย ผมว่าเราสองคนเป็นคนแปลกหน้านี่แหละดีแล้ว”

“แล้วถ้าหากผมอยากรู้จักคุณล่ะ”เป็นอีกครั้งที่อาจารย์หนุ่มถามเพราะพวกเขาสองคนพบเจอกันตรงสวนหย่อมพักผ่อนแห่งนี้นานนับหลายสัปดาห์ แต่ก็ไม่ได้ทำความรู้จักกันจริงๆ เสียที

“อ้าว ไปไหนครับ?”อาจารย์หนุ่มรีบถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าสะพายกระเป๋าเตรียมเดินออกไป

“…..”นับดาวไม่ได้ตอบคำถามและรีบเดินออกมาจากเก้าอี้ในสวนหย่อมอย่างเร็วที่สุดโดยไม่หันกลับไปมองอาจารย์หนุ่มคนเดิมอีกเลย

“อะไรของเขานะ แต่ผมชื่อน่านฟ้านะครับ หวังว่าเราจะเจอกันอีกนะ”อาจารย์น่านฟ้าตะโกนชื่อตนเองตามหลังคนที่เดินจากไปถึงแม้ว่าจะไม่ได้ยินก็ตามได้แต่หวังว่าเราสองคนจะได้เจอกันอีกนะ

1 อาทิตย์ต่อมา

บริษัท xxx

วันศุกร์ 31/07/25xx

“ดาว มึงโดนอีกแล้วเหรอวะหัวหน้ามึงคนดีของมึง”หนึ่งเดียวเดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานของเพื่อนเมื่อได้ยินข่าวซุบซิบภายในออฟฟิศว่านับดาวโดนต่อว่าเรื่องงานในที่ประชุม

“อือ ชินแล้ว”เสียงถอนหายใจของผมดังขึ้นเป็นรอบที่สิบของวันก็ว่าได้ ตั้งแต่เปลี่ยนหัวหน้าคนใหม่ผมมีความรู้สึกว่าเขามีความอคติอะไรบางอย่างในตัวผมเลยครับ แต่ก็ปล่อยผ่านเพราะสุดท้ายต่างก็ต้องการให้งานออกมาดีที่สุดอยู่แล้วเรื่องจุกจิกเช่นนี้ผมไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว

“มึงจะทนได้ไหวเหรอวะ ความกดดันที่เขาสะสมให้มึงมันจะไม่ดีเอานะ”

“ไม่เป็นไรเลย แค่นี้กูสบายมาก”

“วันศุกร์แล้ว วันนี้ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน กูเลี้ยงมึงเอง”ผมรู้ว่าหนึ่งเดียวพยายามทำให้ผมไม่คิดมาก แต่ผมไม่อยากรบกวนมันหรอกครับเรื่องแค่นี้เอง ใครบ้างทำงานไม่เคยโดนหัวหน้าด่า ถ้าไม่มีเลยคนนั้นก็คงเป็นยอดมนุษย์แล้วล่ะ

“ไม่เป็นไรมึง เย็นนี้มีแผนแล้ว”ผมปฏิเสธเพื่อนไป เพราะวันนี้ร้าคาเฟ่ที่ผมไปประจำเขาจัดโปรโมชั่นพิเศษซึ่งผมตั้งใจจะไปหาซื้อเค้กมาตุนไว้ในช่วงวันหยุด

“คาเฟ่อีกละ มีอะไรให้มึงไปหนักหนาเนี่ย”หนึ่งเดียวมันบ่นผมอีกตามเคยที่ทุกวันศุกร์ไม่เคยไหนกับมัน

“เรื่องของกูนี่แหละ ทำงานๆ เดี๋ยวหัวหน้าก็มากินหัวอีกหรอก”ผมไล่ไอหนึ่งเดียวกลับไปที่โต๊ะทำงานเพราะมันทำงานคนละแผนกถ้าหากเดินมาคุยและนานเช่นนี้จะทำให้ดูไม่ดียิ่งช่วงนี้ผมโดนหัวหน้าเพ่งเล็งเป็นพิเศษด้วย

“นับดาว พี่ออมเรียก”รุ่นพี่ในแผนกเดินมาตามผมตามคำสั่งหัวหน้า

“ครับ”ผมตอบกลับพร้อมด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่ายเล็กน้อยอีกทั้งต้องเตรียมใจที่จะเผชิญความกดดัน และได้แต่ท่องในใจว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็เลิกงานแล้วผมจะได้เป็นอิสระกลับไปพักผ่อนแล้ว

“มาแล้วครับ”นับดาวเดินเข้ามาในห้องของหัวหน้าฝ่าย

“นับดาว งานที่พี่ให้ไป ทำถึงไหนแล้ว”หัวหน้าของนับดาวเอ่ยคำถามทันที

“ผมยังไม่เริ่มเลยครับ”นับดาวตอบ

“คุณทำงานแบบนี้ไง พี่ถึงต้องคอยด่าและต่อว่าคุณตลอด เมื่อไหร่คุณจะทำให้พี่สบายใจสักที”

“แต่พี่ออมพึ่งสั่งผมเมื่อชั่วโมงที่แล้วนะครับ ผมก็มีงานอื่นที่ต้องเคลียร์ไม่ได้มีงานนี้งานเดียว อีกอย่างมันมีเวลาอีก สองวันก่อนส่งเสนออีกรอบนะครับ”นับดาวตอบกลับไป

“นี่คุณ! กล้าเถียงหัวหน้าเหรอคะ นั้นพี่ขอสั่งให้ทำงานนี้ให้เสร็จภายในวันนี้ ถ้าไม่เสร็จก็ไม่ต้องกลับบ้านค่ะ พี่จะเอาภายในวันนี้”

“ครับ”ดูเหมือนยิ่งเถียงงานก็ยิ่งเพิ่ม สิ่งที่นับดาวทำได้ดีที่สุดคือการพยักหน้ารับแล้วยอมรับชะตากรรมของตัวเองเท่านั้น

“ออกไปทำงานของคุณได้แล้วค่ะ”นับดาวเดินออกมาจากห้องทำงานก่อนจะเดินมามายังโต๊ะทำงานของตนเอง สายตานับหลายสิบคู่จ้องมองมาที่นับดาวเพราะห้องของหัวหน้าไม่ได้เก็บเสียง ดังนั้นเหตุการณ์เมื่อครู่ทุกคนได้ยิน

2 ชั่วโมงผ่านไป

“นับดาว งานเสร็จยัง ไปกินข้าวเที่ยงกัน”หนึ่งเดียวเดินมาหาเพื่อน

“มึงไปก่อนเลย งานกูยังไม่เสร็จว่ะ”นับดาวเร่งหาข้อมูลที่พี่ออมต้องการจึงไม่อยากพักเบรกในตอนนี้

“เออๆ กูจะไปสั่งข้าวมึงจะกินอะไร กูจะซื้อมาให้เลย”

“ข้าวผัดแล้วกันง่ายๆ ดี”หนึ่งเดียวพยักหน้ารับแล้วรีบเดินออกไปซื้อข้าวมื้อเที่ยงให้กับเพื่อนรักของตน

“นับดาว งานสรุปภาพรวมเดือน กรฏาคม พี่ขอก่อนบ่ายสองนะคะ เพราะต้องเข้าประชุมด่วนกับผู้บริหาร”เสียงที่นับดาวไม่อยากได้ยินมากที่สุดคือพี่ออมที่เอาแต่สั่งงานแสนโหดให้แก่เขา

“ครับ”แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องก้มหน้ารับชะตากรรมตนเองเพราะเมื่อช่วงเช้าเผลอเถียงไปยกใหญ่ แต่ก็เอาเถอะขอแค่ผ่านวันนี้ไปก็พอเพราะต้องเริ่มใหม่ในทุกๆ วันอยู่แล้วเพราะฉะนั้นความเครียดในวันนี้ให้มันจบเพียงวันนี้ไม่ควรสะสมไปวันพรุ่งนี้

17.00 น.

“เสร็จสักที”นับดาวมองผลงานของตนในหน้าจอคอมพิวเตอร์พร้อมยิ้มอย่างภูมิใจที่อย่างน้อยๆ เขาก็ทำงานให้หัวหน้าเสร็จถึงแม้ว่าจะไม่ได้พักเที่ยงเลยก็ตาม ข้าวที่หนึ่งเดียวซื้อให้ตอนมื้อเที่ยงยังคงตั้งไว้อยู่ที่เดิม

“กินสักหน่อยดีกว่า”นับดาวถือถุงกล่องข้าวก่อนจะเดินไปยังโรงอาหารของบริษัทเพื่อนั่งทานข้าวมื้อเที่ยงและเย็นในมื้อเดียวกัน

“ไอ้ดาว แอบอยู่นี่เอง มึงรู้ไหม พี่ออมตามหามึงไปทั่วเลย”หนึ่งเดียวเดินตามหาเพื่อนจนเจอที่โรงอาหารซึ่งกำลังนั่งทานข้าวอยู่

“คงเรียกให้แก้งาน แต่กูไม่แก้ละถึงเวลาเลิกงานแล้ว ไม่ทำโอทีฟรีด้วย วันจันทร์ค่อยว่ากัน”นับดาวถือว่าตอนนี้เป็นนอกเวลางานแล้วเพราะฉะนั้นเขาจะไม่กลับไปแตะงานอีกเด็ดขาด

“เออๆ แต่เขาก็กลับไปแล้วล่ะ พอไม่เจอมึง”หนึ่งเดียวพูดต่อ

“อือ จะ ห้าโมงครึ่งยัง กูต้องไปหยิบคิวซื้อเค้ก”

“มึงนี่นะ ก่อนจะถามเวลา กินข้าวให้มันหมดก่อน”นับดาวรีบตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากก่อนจะเก็บกล่องโฟมใส่ข้าวไปทิ้งเพราะต้องรีบไปหยิบบัตรคิวซื้อขนมเค้ก

“ฝนจะตกอีกแล้วมึงเอาร่มไปด้วยไหม”หนึ่งเดียวตะโกนตามหลังเพื่อถามเพื่อนที่รีบก้าวเดินไปคาเฟ่ในมหาลัยใกล้ๆ

“ไม่ๆๆๆ ไปแล้ว จะไม่ทันเอา”นับดาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพราะกลัวไม่ทันและเมื่อมาถึงก็ต้องใจหายเพราะมีคนต่อคิวรอเยอะจนแอบท้อ เค้กที่เขาชอบทานจัดโปรโมชั่นและกลัวว่ามันจะหมดไปเสียก่อน

“หานี่อยู่เหรอ”เสียงทุ้มดังจากด้านหลังนับดาวทำให้อีกคนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนแววตาเป็นประกายเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือคนตรงหน้า

“นี่!! คุณอาจารย์ เหมาเค้กมาหมดเลยเหรอ”

“ใจเย็นๆๆ ผมซื้อมาเผื่อคนแถวนี้ ก็ห้าโมงผมไม่เจอคุณมายืนต่อแถวนี่นา ก็เลยซื้อเผื่อไว้ให้ แต่ก็ไม่คิดว่าคุณจะมาจริงๆ ผมดีใจนะที่ได้เจอคุณอีก”

“คุณอาจารย์รู้ได้ไงว่าผมชอบเค้กรสชาตินี้”

“ก็ผมเห็นคุณถือมันทุกวันตอนเย็น ใครไม่รู้สิแปลก”น่านฟ้าพูด “เออคุณ กินเค้กทุกวันแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ”

“ผมก็กินนิดหน่อยแล้วออกกำลังกายนะ”เพราะเค้กคือสิ่งโปรดปรานมากที่สุดเพราะฉะนั้นใครก็มาห้ามไม่ได้

“ฝนตกแล้วหาที่หลบฝนเถอะ”คนโตกว่าถือวิสาสะคว้าแขนเล็กให้วิ่งไปหาที่หลบฝนกับเขาเพราะขืนตากฝนคงมีป่วยกันแน่นอน

“ตกหนักเลยแหะ”นับดาวลูบแขนของตนเองเบาๆ เพื่อไล่หยดน้ำฝนที่เกาะอยู่ “อ๊ะ ทำไรครับ”คนตัวเล็กกว่าถามเสียงหลงพร้อมมองเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่คลุมไหล่ของตนอยู่

“คุณจะหนาวเอา”

“ขอบคุณครับ”และทั้งสองคนก็เงียบไปไม่มีเสียงใดๆ หลุดออกมามีเพียงสายฝนที่กำลังเทลงมา จนเวลาผ่านไปไม่มีวี่แววว่าฝนจะหยุดได้เลย

“น่านฟ้า ชื่อของผม”แต่แล้วน่านฟ้าก็ทนไม่ไหวจึงต้องชวนคุยเพราะบรรยากาศจะเงียบและชวนอึดอัดเกิน

“อายุเท่าไหร่เหรอครับ”เป็นครั้งแรกที่น่านฟ้ารู้สึกใจเต้นแรงเป็นพิเศษเพราะคนข้างกายยอมปริปากพูดกับเขาดีๆ

“32 ปี เป็นอาจารย์ประจำคณะวิทยาศาสตร์ แล้วคุณล่ะครับ”

“ทำไมถึงอยากเป็นอาจารย์เหรอครับ”คนตัวเล็กไม่ตอบคำถามกลับกับกลายเป็นฝ่ายตั้งคำถามออกไป

“ความชอบล่ะมั้ง ผมชอบสอนหนังสือคนอื่น โตมาเลยเป็นอาจารย์”

“ดีแล้วล่ะครับ พ่อแม่คุณคงภูมิใจ ฝนหยุดตกแล้วผมต้องขอตัวก่อนขอบคุณสำหรับเค้กที่ซื้อให้นะครับ”นับดาวพูดพร้อมถอดเสื้อคลุมตัวหนาส่งคืนเจ้าของแล้วเตรียมเดินออกไป

“เดี๋ยวสิ ขี้โกงหนิ คุณถามแต่ผม แต่ผมไม่ได้คำตอบจากคุณเลย”

“นับดาว ผมชื่อนับดาวครับ แต่เราสองคนอย่ารู้จักกันเลย มันอาจจะมีเรื่องราวที่ทำให้พวกเราต้องเสียใจทั้งคู่ก็ได้ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ขอตัวนะครับ”

TBC