8 แผนร้ายจิ้งจอกเก้าหาง (2)

พอนางเห็นว่าซ่งหยูชุนมองกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์ หญิงสาวจึงเอ่ยว่า

“ท่านแม่ ลูกสะใภ้เพียงแต่อยากปรนนิบัติท่าน เช้าวันแรกหลังจากเข้าหอกับท่านแม่ทัพร่างกายข้าไม่อำนวยให้เดินเหิน แล้วสองสามวันต่อมา บ่าวและสาวใช้ที่ท่านช่วยจัดแจงส่งไปยังเรือนหลังเล็ก ๆ ของข้า มีจำนวนมากเหลือเกิน กว่าจะคัดเลือกคนที่เหมาะสม แล้วที่เหลือก็ส่งคืนให้พ่อบ้าน ต้องใช้เวลาจนล่วงเลยมาถึงตอนนี้ ดูเอาเถิด ลูกสะใภ้ก็เหมือนนกหลงทางที่มาอาศัยจวนจิ่งอันยิ่งใหญ่ หลบฝนหลบแดด แต่กว่าจะมีโอกาสทำดีเพื่อท่านแม่ เวลาล่วงผ่านมาจนยามสายวันนี้”

คำพูดเนี่ยหยวนซูทำให้ทั้งแม่และลูกชายอึ้ง ฝ่ายจิ่งป๋อมองหญิงสาวคนนี้ อายุนางไล่เลี่ยเขาแต่ฝีปากไม่ธรรมดา เรียกได้ว่าเป็นการแสดงงิ้วชั้นเยี่ยมได้เลย

“พี่สะใภ้ ท่านช่างเจรจายิ่ง พี่ใหญ่ข้าคงไม่เหงา!”

จิ่งป๋อผู้อยู่ฝ่ายมารดา เขาเป็นผู้ชายหน้าเปื้อนยิ้มเสมอและหน้าตาดี ซึ่งกระเดียดไปทางงามแบบบุรุษล่มเมือง ผิดแต่ไม่ชอบงานด้านบู๊ ส่วนด้านบุ๋นก็ไร้ทักษะ แต่หากให้ร้องรำทำเพลงหรือวาดภาพ เขานับว่าเลื่องชื่อทีเดียว

“โอ้ คุณชายสาม ตัวข้าอย่างที่บอก ต้องพึ่งทุกคนในจวนจิ่งอีกนาน แค่ปรุงน้ำแกงเช่นนี้นับว่าเล็กน้อย เอาละ ท่านแม่ก็ดื่มสิเจ้าคะ ช้าเดี๋ยวเย็นชืด ส่วนคุณชายสามไม่ต้องห่วง ข้าย่อมเตรียมของดีไว้ให้ท่านเช่นกัน”

เนี่ยหยวนซูเอ่ยจบ จึงหันไปกระดิกนิ้วเรียกฝานเหอ จากนั้นถ้วยอาหารบนถาดไม้ที่มีฝาครอบมาวางลงตรงหน้าจิ่งป๋อ

“ข้างในนี้ คือน้ำแกงเช่นกัน ของท่านแม่เป็นแกงใส แต่ของคุณชายสาม คือแกงข้น เรียกว่าน้ำแกงเห็ด กินคู่กับแป้งอบกรอบ สมควรซดตอนร้อน ๆ รับรองว่าอิ่มท้อง ทั้งยังช่วยให้อารมณ์ดี”

เมื่อหญิงสาวเปิดฝาปิดน้ำแกงเห็ดข้นออก กลิ่นที่หอมอ่อน ๆ ก่อนหน้าก็ลอยฟุ้ง ทำให้จิ่งป๋อนิ่งค้าง ส่วนซ่งหยูชุนถึงกับกลืนน้ำลาย เนื่องจากอาหารถ้วยดังกล่าว คือ ซุปครีมเห็ด กินกับขนมปังอบ

“ท่านแม่...หากอยากลองชิม น้ำแกงเห็ดข้นอาจไม่เหมาะกับท่าน ข้าคิดว่าน้ำแกงเก้ายอดชั้นฟ้าซึ่งเป็นน้ำใสดีที่สุดสำหรับผู้สูงวัย เชื่อข้าเถิด ข้าดูแลผู้สูงอายุมาหลายคนแล้ว!”

เนี่ยหยวนซูกล่าวจบก็ใช้สายตากลมโต จับจ้องทั้งแม่สามีและจิ่งป๋อ เป็นการเชิญชวนให้ดื่มด่ำอาหารที่นางตั้งใจปรุงขึ้น เพื่อเลี้ยงส่งบรรดารุ่นพี่ในจวนจิ่ง!

 เชามี่ไม่ได้ตรงไปที่เรือนไท่ฮูหยินอย่างที่นางตั้งใจตอนแรก ด้วยบ่าวอีกคนที่นางให้คอยสอดส่องอยู่หน้าประตูใหญ่ รีบเข้ามารายงานว่าวันนี้จิ่งหลัวคุนกลับมาจากไปราชการนอกเมืองและตอนนี้อยู่ที่เรือนหลักของเขา

หญิงสาวเปลี่ยนชุดคลุมตัวนอก เลือกเสื้อผ้าเบาบาง และแต้มสีปากอ่อน ๆ ให้น่ามอง เน้นอ่อนเยาว์ดั่งดรุณีไร้เดียงสา ไม่ใช่แดงดั่งเลือดเฉกเช่นนางจิ้งจอกเก้าหาง จากนั้นก็ตรงไปยังเรือนของจิ่งหลัวคุน

 “ท่านแม่ทัพ...ผู้น้อยอนุเชา...มีเรื่องร้อนใจเหลือเกิน”

ด้วยรู้ว่าตนเป็นคนโปรดของจิ่งหลัวคุน นางจึงส่งเสียงหวานหยดออกไป ทั้งที่เกอสวินแจ้งว่าชายหนุ่มต้องการพักผ่อน

“ท่านแม่ทัพ ยามนี้นายหญิงใหญ่กำลังก่อเรื่องนะเจ้าคะ” นางร้องขึ้นอีกหน พอรู้ว่าข้างในยังเงียบ จึงใช้แผนขั้นสูงด้วยการแสร้งเซเสียหลักแล้วค่อย ๆ ล้มลงไปกองบนพื้น

“โอ้ นายหญิงเชา...ใครก็ได้ ช่วยที” อ้ายเหมยเข้าไปประคองนายของตน ปากก็ร้องเสียงดังว่า

“โถ เพราะเป็นห่วงไท่ฮูหยิน อีกทั้งข้าวปลาไม่ได้กิน เช่นนี้นายหญิง เชาเลยไม่มีแรง นางช่างน่าสงสารจริง ๆ สวรรค์โปรดเห็นใจความกตัญญูของสตรีผู้นี้ด้วยเถิด”

แต่เดิมจิ่งหลัวคุนไม่อยากสนใจเรื่องในจวนจิ่ง ทว่าเมื่อเนี่ยหยวนซู แต่งเข้ามาแล้ว ย่อมต้องดูว่านางวางตัวเหมาะสมหรือไม่ ที่สำคัญมารดาเขานั้น แม้นางไม่ใช่ผู้ให้กำเนิดจิ่งหลัวคุน มีศักดิ์เป็นแม่เล็ก หากนางคือสตรีที่บิดาเลือกและยกให้เป็นฮูหยินใหญ่ นางเพียบพร้อมทั้งชาติตระกูล มีความรู้ความสามารถ เมื่อมารดาเขาจากไป ซ่งหยูชุนจึงกลายเป็นไท่ฮูหยินแห่งจวนหลังนี้

จิ่งหลัวคุนสั่งให้คนพาเชามี่เข้าไปในส่วนโถงรับรองและให้นำยาดมกับน้ำแกงสมุนไพรให้นางดื่ม สักพักหญิงสาวก็ได้สติ

“โอ้ ท่านแม่ทัพ อนุผู้น้อยหาได้อยากแสดงความอ่อนแอให้ท่านเคืองใจ แต่หลายวันที่ท่านไม่อยู่จวนเกิดเรื่องมากมายเหลือเกิน อีกอย่างสิ่งที่ข้าอยากให้ท่าน

ยื่นมือเข้าไปช่วยไท่ฮูหยิน คือนายหญิงใหญ่ต้มน้ำแกงที่น่ากลัวให้ไท่ฮูหยินดื่ม!”

“เจ้ากำลังกล่าวสิ่งใด”

“ท่านแม่ทัพไปราชการจึงไม่ล่วงรู้ว่านายหญิงใหญ่กำลังคิดวางแผนร้ายโดยเฉพาะคิดหาทางกำจัดคนรับใช้ในจวนเก่าแก่ออกไปทีละคน แล้วหาคนของตนเข้ามาแทน รวมถึงการเอ่อ...”

เชามี่กำลังจะกล่าวสิ่งที่น่ากลัวและเป็นความลับ นางจึงกระอึกกระอัก พลางมองคนสนิทของชายหนุ่มและสาวใช้นางอื่น

“ออกไปให้หมด!”

เมื่อภายในโถงรับรองเหลือเพียงสองคน เชามี่จึงกล่าวต่อ

“น้ำแกงเก้าชั้นยอดฟ้านั้น อนุผู้น้อยเคยได้ยินมาว่าเป็นตำรับชั้นสูง ดื่มกินเฉพาะเจ้านายในวังหลัง อีกอย่างตำรับน้ำแกง ให้ดีก็น่ายกย่อง ทว่ามันกลับมีส่วนผสมที่อาจให้โทษถึงแก่ชีวิตหากดื่มในปริมาณมากจนเกินไป”

“แล้วเกี่ยวสิ่งใดกับฮูหยิน”

เชามี่ถอนหายใจแรง ๆ ออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนบีบน้ำตาออกมาราวกับสั่งได้ “ย่อมต้องเกี่ยวพันแน่นอน นายหญิงใหญ่ต้มน้ำแกงนี้และนางต้องการใช้เป็นยาบำรุงแก่ไท่ฮูหยิน แต่ด้วยความไม่รู้หรือตื้นเขินอาจส่งผลร้ายให้โรคที่อยู่ภายในร่างกายไท่ฮูหยินกำเริบได้!”

ดวงตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อย เชามี่อยู่เรือนหลังนี้มาเกือบห้าปี นางย่อมทราบถึงอาการป่วยของซ่งหยูชุน และการแสดงออกว่าห่วงใยอีกฝ่ายนับว่าสมควร ทว่าถึงขั้นที่นางสามารถจำแนกส่วนผสมน้ำแกงของเนี่ยหยวนซูได้ มิใช่เรื่องที่เขาจะมองข้าม!

“เอาละ เรื่องนี้ข้าจะสอบสวนเอง หากฮูหยินจงใจทำให้แม่เล็กป่วย นางย่อมต้องมีความผิดตามกฎจวนหลังนี้”

เอ่ยจบชายหนุ่มก็เตรียมไปยังเรือนของไท่ฮูหยิน

“เอ่อ ท่านแม่ทัพ ให้อนุผู้น้อยติดตามไปด้วยได้หรือไม่”

“เมื่อครู่ เจ้ายังดูเหมือนคนพักผ่อนน้อยและไร้เรี่ยวแรงอยู่มิใช่หรือ”

“เป็นเช่นนั้นจริง แต่ความกตัญญูต่อไท่ฮูหยินย่อมสำคัญกว่าชีวิตข้า ที่เทียบแม้แต่ฝุ่นผงยังไม่ได้” เชามี่กล่าวจบก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น หากมิวายเซเสียหลัก ก่อนโผเข้าไปซบอกกว้าง ๆ พร้อมจับท่อนแขนกำยำของชายหนุ่มเพื่อใช้เป็นหลักยึด

“อนุผู้น้อยภักดีต่อสกุลจิ่งเสมอและปรารถนารับใช้ท่านแม่ทัพไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ” น้ำเสียงนางออดอ้อน เนื้อตัวนุ่มนิ่มก็เบียดชิดกายแกร่งอย่างจงใจ