ตอนที่ 10

ทั้งหมดถูกสั่งแกมบังคับให้เข้าไปในบ้าน แม้ว่าปารวตีจะไม่เต็มใจก็จำต้องยินยอมทำตามที่ราเมศต้องการเพราะหากว่าไม่ได้รับความเมตตาจากราเมศเธอคงจะไม่ได้ลูกคืนแน่

บรรยากาศในห้องโถงเงียบเสียจนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง อีกทั้งความน่าอึดอัดยังคืบคลานเข้ามาปกคลุมทั่วบริเวณเป็นการซ้ำเติมอีก

ราเมศนั่งลงบนโซฟาหนังสีพื้นด้วยท่าทางเคร่งขรึมพร้อมกับหญิงสาวและลูกเล็กทั้งสองที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ไม่ห่างออกไปนัก ส่วนลูกชายทั้งสามคนนั้นนั่งเรียงลำดับกันเหมือนทุกครั้งที่ทำผิดอยู่ตรงหน้าบิดา โดยที่ไม่มีใครกล้าที่จะสู้สายตาของผู้เป็นพ่อที่กวาดมองลูกชายทีละคนมากนัก

“เจ้าหมอก รู้ใช่ไหมว่าตัวเองทำผิด” เสียงทุ้มของผู้เป็นใหญ่ในบ้านเอ่ยถามลูกชายคนเล็ก

“ครับ” ชายหนุ่มเองก็ตอบคำถามอย่างหนักแน่น

“แล้วคิดพิสดารอะไรถึงทำอย่างนั้น” คำถามต่อมาของบิดาทำให้ลูกคนเล็กเริ่มหันมองพี่ชายที่อยู่ข้างๆ

“ไม่ต้องหันไปมองพี่ๆ แกเลย เรื่องนี้ไม่มีใครช่วยได้หรอก แกก่อเรื่องเอง เรียนผูกมันก็ต้องเรียนแก้ด้วยตัวเองสิ”

“ก็พี