บทที่ 3 ข้าไม่กินของเจ้า

จางซูเม่ยเดินถือจานอาหารเดินตรงไปที่ห้องสุดท้ายของเรือน แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องที่ดูไม่สว่างเท่าใดนัก เพราะในห้องไม่เปิดหน้าต่าง นางจึงได้เปิดประตูทิ้งเอาไว้ เดินเข้าไปก็เห็นมีชายร่างผอมคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ชายคนนั้นผอมจนแก้มตอบ หนวดเครารุงรังไม่น้อยคงไม่ค่อยมีใครตัดให้เขาและดูแลปรนนิบัติเขา เพราะตอนนี้ชายคนนี้ก็ดูแลตนเองไม่ได้ คงได้แต่นอนซมอยู่บนเตียงเพียงเท่านั้น เขาหันมาจ้องมองนางอย่างแปลกใจ “ เจ้าเข้ามาทำอะไร ออกไปนะ ” เขาเอ่ยเหมือนตะคอกทันทีที่เห็นหน้าของซูเม่ย “ ข้าเอาข้าวมาให้กิน ท่านก็กินเสียเถอะ ” ลินลี่เอ่ยขึ้นแล้วยกจานข้าวไปวางที่ข้างโต๊ะของเขา 

“ อาหารในครัวไม่ค่อยจะมีแล้ว ตอนนี้อาเหวินก็กินแล้ว ข้าแบ่งมาให้ท่านกินเสียเถอะจะได้มีเรี่ยวแรง จะได้หายป่วยไวๆ ” ลินลี่เอ่ยขึ้น สะท้อนใจเล็กน้อยที่เห็นชายร่างผอมนอนซมอยู่โดยที่ขาอีกข้างก็มีผ้าพันเอาไว้ แผลนั้นคงจะหายแล้วแต่กระดูกคงจะยังไม่ประสานกันจึงทำให้เดินไม่ได้ และการใช้ชีวิตของเขามันอดอยากแร้นแค้นปากนี้ ร่างกายจะแข็งแรงพอที่จะหายป่วยไวๆได้อย่างไรกัน “รีบกินเข้าเถอะ เสียดายของในห้องครัวก็แทบจะไม่มีอะไรจะกินแล้ว ” ลินลี่เอ่ยปากบอกกลัวว่าเขาจะไม่ยอมกินอาหารจะทำให้เสียของที่แทบจะไม่มีกินทิ้งไปเสียเปล่าๆ 

“ ก็เพราะใครล่ะ ที่เอาเงินที่เก็บออมเอาไว้ไปใช้ฟุ่มเฟือยจนแทบไม่มีติดบ้าน แถมยังเอาอาหารและข้าวของให้กับบ้านเดิมของเจ้าไปอีก มันจะมีเหลือให้กินได้อย่างไรกัน อีกไม่นานข้ากับลูกก็คงจะอดตาย จะได้พ้นไปจากหญิงเช่นเจ้าเสียที ” เขาเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ “ เอาละ ท่านรีบกินเถอะ เรื่องหาเงินกับหาของกินไว้ให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง ท่านเพียงกินอาหารให้อิ่มและรีบๆหายไวๆอาเหวินจะได้มีคนเลี้ยงดู ” ลินลี่เอ่ยอย่างหวังดี เพราะแม้จะเพิ่งพบเด็กชายเพียงไม่นานแต่ก็สงสารเขาจับใจกลัวว่าหากบิดาของเขาเป็นอะไรไปก็จะไม่มีคนเลี้ยงดูเขา เพราะตัวลินลี่เองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน นางแค่นึกสงสารเด็กชายและชะตากรรมของครอบครัวนี้แค่นั้นเอง

“ หญิงเกียจคร้านเช่นเจ้า จะเอาปัญญาที่ไหนที่จะหาเงินเข้าบ้านกัน แค่เพียงจะเอาตัวเองให้รอดยังทำไม่ได้เลย “ เขาเอ่ยคำพูดดูถูกอย่างไม่ถนอมน้ำใจลินลี่เลยสักนิด สองผัวเมียนี่คงจะเกลียดกันมากจริงๆ และเจ้าผัวนี่ก็คงจะไม่อยากจะแต่งงานกับนาง หรือไม่เจ้าของร่างนี้คงจะทำแสบไว้กับผัวไม่น้อย เขาจึงทำท่าเหมือนเกลียดชังเมียตนเองอย่างมากมายเช่นนี้  ” ข้าจะทำด้วยวิธีการใดก็ช่างข้าเถอะ ท่านเพียงดูแลตัวเองและกินข้าวเสีย ไว้ให้ท่านหายดีแล้ว ข้าจะไปจากที่นี่เอง " ลินลี่ตัดสินใจเอ่ยบอกเขาไป เพราะตัวเองก็ไม่ได้เป็นเมียของเขาเสียหน่อย เด็กชายนั่นก็ไม่ใช่ลูกของลินลี่ แต่เห็นแก่ว่าตัวเองมาอยู่ในร่างของแม่เด็ก จึงจำต้องรับผิดชอบเด็กชายและพ่อของเขาอีกด้วย เฮ้อ !! เนื้อก็ไม่ได้กินหนังก็ไม่ได้รองนั่งยังต้องเอากระดูกมาแขวนคออีกด้วย เฮ้อ ลินลี่หนอลินลี่ เป็นสาวโสดสวยๆอยู่แท้ๆ กลับต้องระเห็จย้อนเวลามามีลูกมีผัวที่เขาไม่ต้องการข้าอีกด้วย 

ลินลี่เดินออกมาจากห้องของพ่อเด็กชายอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านี้แล้ว ในเมื่อเอาข้าวไปให้กินถึงเตียงจะไม่กินก็ช่วยไม่ได้ เห็นแก่มนุษยธรรมหรอกนะ ถึงได้ช่วยดูแลทั้งพ่อทั้งลูก ว่าแต่วิญญาณแม่เด็กนี่หายไปอยู่ที่ไหนกัน ตั้งแต่มานี่ก็ไม่เห็นเลย ลินลี่รำพึงในใจระหว่างที่เดินย้อนกลับมายังครัว อาเหวินกินข้าวหมดจานจนอิ่มแปร้แล้วเขากำลังจะเอาจานไปล้าง “ อาเหวินไม่ต้องล้างนะ เดี๋ยวพ่อเจ้ากินเสร็จแล้ว แม่จะล้างเอง ล้างรวมกันทีเดียวจะได้ไม่เปลืองน้ำ แล้วน้ำในโอ่งนี้ใครตักมาให้กัน ” เด็กชายยืดอกผอม ๆ ของเขาอย่างภาคภูมิแล้วเอ่ยว่า “ ข้าเองขอรับท่านแม่ ” ลินลี่ตกใจจนหันกลับไปมองหน้าเล็กกระจ้อยร่อยนั่น “ เจ้าหาบน้ำมาใส่ในโอ่งจนเต็มอย่างนั้นหรือ ”  เด็กชายร่างผอมยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิกับผลงานของตนเอง “ ข้าเข็นรถเข็นไม้ที่ท่านอาเหยาทิ้งไว้ให้ขอรับ เขาเห็นว่าข้ายกไม่ไหวเพราะตัวเล็กเกินไปจึงได้ทำรถเข็นไม้เอาไว้ให้เข็นของหนักๆที่ยกเองไม่ไหว อาเหวินไปตักน้ำที่ลำธารข้างบ้านแล้วเข็นมาเทใส่โอ่งเอาไว้ ถ้าไม่ทำเช่นนั้นก็ไม่มีใครทำ ทั้งอาเหวินและท่านพ่อก็จะไม่ได้อาบน้ำไม่มีน้ำใช้ ” ลินลี่จ้องมองเด็กชายอย่างสะท้อนใจ แม่เด็กนี่คงจะไม่เอาอ่าวจริงๆจนกระทั่งพ่อของเด็กชายจึงได้เกลียดชังมากถึงขนาดนี้ 

ในเมื่อข้ามาอาศัยร่างของเจ้าอยู่ ก็คงจะต้องทำความดีชดเชยที่เจ้าทำไม่ดีและละเลยพวกเขามานานแล้ว ข้าจะทำจนกว่าพ่อเด็กจะหายดี แล้วก็คงจะต้องจากไปเพราะข้ากับพวกเขาก็มิได้เป็นอะไรกัน เพียงแค่นี้ก็ดีมากแล้ว ลินลี่ครุ่นคิดแล้วจึงได้ลงมือกินอาหารของตนเองแล้วเก็็บกวาดครัวจนเรียบร้อย จึงได้เดินไปทำความสะอาดห้องนอนของตนเองที่รกรุงรังไม่น้อย จัดทุกอย่างให้เป็นระเบียบและค้นหาเสื้อผ้าที่พอใส่ได้มาไว้ผลัดเปลี่ยนแล้วจึงรวบรวมผ้าที่เจ้าของเดิมทิ้งไว้ในตระกร้าเตรียมเอาไว้ซัก แล้วจึงได้เดินกลับไปยังห้องของบิดาของเด็กชายที่มีชื่อว่าตงเฟยหยาพบว่าเขากินข้าวแล้ววางจานเอาไว้ที่เดิม นับว่ายังมีความคิดไม่ใช่อารมณ์จนตนเองและลูกต้องลำบาก 

นางลงมือเก็บกวาดห้องหับของเขา  เปิดหน้าต่างออกกว้างเพื่อระบายอากาศที่อับชื้นไม่น้อย  แล้วรวบรวมผ้าผ่อนของข้าที่ยังไม่ได้ซักออกมากองไว้หน้าห้อง แล้วจึงได้กลับไปค้นตู้เสื้อผ้าเก่าๆแล้วหยิบชุดใหม่ของเขาออกมา “ ข้าต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและเช็ดตัวให้ท่าน ตอนนี้ท่านตัวเหม็นมาก จัดการให้สะอาดแล้วข้าจะได้เอาผ้าทั้งหมดไปซักก่อนที่จะไม่มีแดด ”ลินลี่บอก แม้ชายตรงหน้าจะพยายามขัดขืนอิดเอื้อนเหมือนอับอายที่นางเห็นร่างกายที่ผ่ายผอมของเขา แม้ผู้ชายคนนี้ในอดีตคงจะหล่อเหลาและล่ำสันไม่เบาแต่ด้วยเขาเจ็บป่วยเป็นเวลานานจึงทำให้ร่างกายผ่ายผอมลงไปบ้าง แต่หากได้อยู่ดีกินดีก็คงจะกลับมามีเนื้อหนังแน่นเช่นเดิม

ลินลี่ยกกาละมังใบใหญ่มาลงมือตัดผมเขาและโกนหนวดโกนเคราให้เขาจนเรียบร้อย ก็ดูหล่อเหลาไม่เบา เพียงแค่ผอมไปหน่อย แม้จะมีรอยมีดบาดที่คางและลำคอไปบ้างแต่ชายคนนี้ก็ไม่บ่นสักคำ เมื่อเช็ดตัวเขาจนเรียบร้อยแล้ว ก็สวมเสื้อผ้าใหม่ให้เขา แล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอนปลอกหมอนใหม่ ผ้าผวยที่ใช้ห่มนอนก็เปลี่ยนผืนใหม่ที่แม้สภาพเก่าแต่ก็ผ่านการทำความสะอาดมาแล้ว อย่างน้อยก็ไม่มีกลิ่นเหม็น จนสะอาดไปทั้งตัวเจ้าของห้องและห้องอับชื้นที่เขาเคยนอนมาเกือบจะสองเดือนตอนนี้ก็สะอาดและสว่างไสวน่าอยู่ขึ้นไม่น้อย