บทที่ 4 นางเปลี่ยนไป

เมื่อคล้อยหลังสตรีที่เขาเคยรังเกียจนางจนแทบไม่อยากจะมองหน้า นางเป็นแม่ที่ใช้ไม่ได้ นางนำเงินในบ้านออกไปซื้อของฟุ่มเฟือยแล้วแต่งตัวงดงามออกไปเที่ยวที่ในเมือง คบหาชายอื่น แถมยังเอาเงินและข้าวของในบ้านไปให้ป้าและพี่สาวที่เคยเลี้ยงดูนางมาจนแทบจะหมด ปล่อยให้พวกเขาขูดรีดจนบ้านนี้แทบไม่มีอะไรจะกิน ยิ่งเขามาเจ็บป่วยจนไม่สามารถหาเงินเข้าบ้านได้ยิ่งทำให้เขาและบุตรชายแทบจะอดตายอยู่รอมร่อ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะตอนนี้ขาหักยังไม่หายจึงได้แต่ทำใจว่าหากนางทิ้งไปในเร็ววันนี้เขาและบุตรชายคงจะอดตายกันอยู่ที่บ้านหลังนี้อย่างแน่นอน

แต่อยู่  ๆนางก็เปลี่ยนไป นางมาทำดีกับพวกเขาเช่นนี้ต้องการอะไร ทั้งบ้านไม่มีสมบัติอะไรจะให้นางได้ เขาก็เหลือเพียงชีวิตและบ้านเก่า ๆและบุตรชาย นางจะหวังอะไรจากพวกเขากันถึงได้แสร้งทำตัวเป็นคนดี เป็นแม่บ้านแม่เรือนอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อก่อนนางเกียจคร้านยิ่งกว่าอะไร แต่วันนี้ถึงกับทำกับข้าวให้เขากับบุตรชายกินแล้วยังทำความสะอาดบ้านเสียสะอาด และยังเอาซื้อผ้าไปซักอีกด้วย แทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็นนี้เลยด้วยซ้ำ มันเกิดอะไรขึ้นกับนางกัน 

ขณะที่ตงเฟยหยากำลังครุ่นคิดถึงภรรยาของเขาที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมืออยู่นั่น ลินลี่ที่มาอยู่ในร่างของจางซูเม่ยก็กำลังซักผ้าของทั้งตนเองบุตรชายและสามี รวมถึงผ้าปูที่นอนปลอกหมอนขึ้นตากบนราวไม้ไผ่ที่ผูกเอาไว้หลายราวใกล้ๆกับลำธารที่ไหลผ่านด้านหลังบ้านของพวกเขา โดยมีบุตรชายคอยช่วยเท่าที่เขาจะช่วยได้ นางจึงถือโอกาสจับเขาอาบน้ำขัดขี้ไคลจนสะอาด แล้วไล่ให้กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่และสอนให้เขาเก็บเสื้อผ้าที่ใช้แล้วมาใส่ตระกร้าไม้ไผ่เตรียมเอาไว้ซัก และพับเสื้อผ้าของตนเองให้เป็นระเบียบเรียงไว้เป็นแถว จัดห้องหับและเปลี่ยนฟูกนอนผืนบางของเขาที่มันมีอีกหนึ่งผืนนำมาให้เขาเปลี่ยนใหม่แล้วนำผืนเดิมมาซักตากในวันที่แดดจัดเช่นนี้ ตอนนี้ทั้งบ้านสะอาดสะอ้านแม้มันจะดูเป็นกระท่อมเก่าเช่นเดิมแต่ก็น่านั่งน่านอนขึ้น 

รอบๆบ้านไม่ค่อยรกเท่าใดก็สอนให้บุตรชายช่วยถอนหญ้าต้นเล็กๆตามกำลังของเขา สอนให้เขาถอนมันทีละเล็กละน้อยตามกำลังไม่ต้องรีบร้อน หากเหนื่อยก็พักก่อนแล้วค่อยมาถอนในตอนเช้าหรือตอนเย็นเมื่อแดดร่มลงแล้วจะได้ไม่ร้อน นางเดินเล่นไปรอบๆบ้านในตอนเย็นหลังจากเก็บเสื้อผ้าและเครื่องนอนที่นำมาซักตากทั้งหมดเข้าที่เรียบร้อยแล้ว เห็นต้นกล้วยอยู่หลังบ้าน และมีฟักเขียวที่ขึ้นอยู่ที่นั่งร้านสองสามลูกอาจจะเป็นสามีในนามของนางเป็นคนที่มาปลูกเอาไว้ตอนนี้ผลมันใหญ่ได้ที่แล้ว นางจึงได้เก็บเอามาหนึ่งลูกก่อนเพื่อเอาไว้แกงจืดฟัก แต่ว่าที่บ้านนี้ไม่มีเนื้อหมูเลย และคิดว่าแถวนี้คงไม่มีร้านค้าหรือตลาดอยู่ คงจะต้องลองถามสามีในบ้านว่ามีหรือไม่ 

เมื่อเดินไปมานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้จึงได้ลงไปที่ลำธารแล้วลงมืองมกุ้งแม่น้ำนางเดินค่อยๆมองหามันแล้วจับขึ้นมาได้ทีละสองสามตัวแล้วโยนเอาไว้บนฝั่ง ขณะนั้นบุตรชายวิ่งมาดูว่านางกำลังทำอะไร “ อาเหวิน ไปเอาตระกร้าสานใบใหญ่ที่มันเป็นตาถี่ๆ เจ้าเข้าใจหรือไม่  แม่ต้องเอามาใส่เจ้ากุ้งพวกนี้ จะเอาไว้ทำกับข้าว ” เขาพยักหน้าทำท่าว่าเข้าใจแล้วก็วิ่งตรงกลับไปที่บ้าน พักใหญ่ก็วิ่งกลับมาส่งตระกร้าสานทรงสูงให้แถมยังมีเชือกผูกเอาไว้สำหรับหิ้วอีกด้วย นับว่าใช้ได้ ซูเม่ยคนใหม่จึงได้ก้มลงหยิบกุ้งที่จับมาได้สิบกว่าตัวลงในตระกร้าแค่เพียงเท่านั้นก็พอกินมากมายแล้ว จึงได้เดินกลับไปแล้วบอกให้อาเหวินอุ้มฟักเขียวกลับเข้าไปให้นางในครัว 

เมื่อเดินเข้าไปในครัวแล้วลงมือค้นหาจำพวกวัตถุดิบที่อาจจะหลงหูหลงตาอยู่บ้างก็พบแป้งอยู่ในถุงผ้า ลักษณะเหมือนแป้งสาลีที่โม่ละเอียดแล้ว คิดว่าแป้งเหล่านี้น่าจะเอามาทำซาลาเปาได้ แต่เสียดายไม่มีเครื่องปรุง ตอนนี้เวลาเย็นแล้ว แต่น่าจะพอมีเวลาทำซาลาเปาเอาไว้ให้สองพ่อลูกกินเล่นตอนเย็นนี้และเก็บเอาไว้กินพรุ่งนี้ได้ นางจึงได้บอกกับอาเหวิน “ อาเหวิน ช่วยแม่ก่อไฟ แม่จะทำซาลาเปาให้กิน ” อาเหวินทำหน้าดีใจมาก “ท่านแม่หมายถึงเสี่ยวหลงเปาใช่หรือไม่ ” ซูเม่ยพยักหน้า “ ใช่แล้ว เสี่ยวหลงเปานั่นแหละ แต่มันคงจะไม่อร่อยเท่าซื้อเขากินนะ เพราะว่าเครื่องปรุงมีไม่ครบแต่ก็คงพอจะกินได้ ” อาเหวินยิ้มกว้างอย่างดีใจ " แค่ได้กินอาเหวินก็ดีใจมากแล้วขอรับท่านแม่ " 

ซูเม่ยจึงได้ลงมือนวดแป้งเมื่อได้ที่แล้ว จึงได้ปั้นเป็นก้อนขนาดพอดีได้สิบกว่าลูกแล้วจึงหาผ้าสะอาดมาคลุมเอาไว้เพื่อรอแป้งขึ้นเพิ่มอีกเท่าตัว จากนั้นก็ลงมือสับกุ้งที่หามาได้ แต่ได้แบ่งเอาไว้ทำต้มจืดฟักเขีียวในวันพรุ่งนี้ด้วย เมื่อสับกุ้งเสร็จแล้วจึงได้ทุบกระเทียมกับพริกไทยเม็ดดำๆที่ค้นหามาได้แล้วใส่ลงในเนื้อกุ้งพร้อมกับเกลือเล็กน้อยแล้วหมักให้เข้าเนื้อกันโรยต้นหอมสับลงไปเพื่อให้หอมน่ากินขึ้น จากนั้นก็ลงมือปั้นซาลาเปาได้สิบกว่าลูก เมื่อเอาผ้าคลุมเอาไว้อีกครั้งรอแป้งขึ้นฟู ก็ไปเตรียมน้ำใส่หม้อรอจนน้ำเดือด แล้ววางถาดที่สานจากไม้ไผ่ที่มีตาไม่ถี่มากขึ้นมาวางบนปากหม้อนั้นแล้้วเอาใบตองรองก้นวางซาลาเปาที่ปั้นเสร็จแล้วลงไปจนเต็มแล้วปิดฝาหม้อเอาไว้ โชคดีที่หม้อใบใหญ่และถาดไม้ไผ่นี้มีขนาดพอเหมาะกับปากหม้อและสามารถใส่ซาลาเปาได้สิบกว่าลูกพอดี จึงไม่ต้องยุ่งยากในการนึ่งมันอีกครั้ง จากนั้นกะเวลาประมาณสิบห้านาที แล้วจึงยกหม้้อย้ายไปอีกเตาหนึ่ง แล้วดับไฟในเตาลงเพื่อประหยัดฟืนที่ยังเหลืออยู่  

เมื่อซาลาเปาอุ่นพอกินได้ จึงได้คีบใส่ในชามให้กับอาเหวินหนึ่งลูก และใส่ในถาดไม้ให้บิดาของเขาอีกสองลูกแล้วยกป้านน้ำชาที่มีเพียงน้ำต้มสุกพร้อมกับจอกแล้วยกไปให้บิดาของเขาในห้อง “ ข้าทำเสี่ยวหลงเปาเอง แม้จะไม่อร่อยเท่าซื้อเขากินแต่ก็พอจะกินได้ ท่านลองกินดูก็แล้วกัน ในป้านนี้มีแต่น้ำต้มสุก คราวหน้าข้าจะหาชามาให้ แล้วท่านมียาที่ใช้รักษาขากินหรือไม่ ” ตงเฟยหยาพยักหน้าเล็กน้อย “ ยังเหลือยาอีกเล็กน้อย คงจะกินได้เพียงสองสามวันก็คงจะหมด แต่ตอนนี้เจ้ามีเงินไปซื้อยาหรือ เห็นเอาไปเที่ยวเล่นเสียหมดแล้ว ” เขาตอบ แม้น้ำเสียงจะดีขึ้นแต่ก็อดประชดประชันอีกไม่ได้ 

ซูเม่ยคนเดิมก็ทำไว้เจ็บแสบจริงๆ " ข้าจะหาลู่ทางทำกินก่อน ไม่ต้องห่วง หากมีอะไรทำได้ข้าจะทำเพื่อหาเงินเข้าบ้าน ตอนนี้ท่านก็กินเสี่ยวหลงเปาแล้วกินยาเสียนอนพักผ่อนให้ร่างกายแข็งแรงกว่านี้ หากมีเงินข้าจะพาหมอมารักษาท่านจะได้หายเร็วๆ ซูเม่ยเอ่ยขึ้น ทำให้สามีในนามที่ไม่ใช่สามีจริงๆของนางเลยนั้น เงยหน้ามองใบหน้าของซูเม่ยอย่างแปลกใจ เขารู้สึกว่านางเปลี่ยนไป ทั้งกิริยาท่าทาง การพูดจา และนิสัยใจคอ ซูเม่ยเป็นหญิงที่โง่เง่า ร้ายกาจ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง เอาแต่ใจตนเอง แต่ก็มักจะยอมป้าสะใภ้และพี่สาวจนต้องยอมให้คนเหล่านั้นเอาเปรียบมาตลอดชีวิต นางไม่มีทางพูดจามีเหตุผลเช่นนี้ได้ เกิดอะไรขึ้นกับนางกัน เฟยหยาจ้องมองซูเม่ยคนใหม่อย่างแปลกใจจนปิดไม่มิด