2. คุณน้าคือใคร?

“เก้าอยากเหนี่ยวแขนห้อยโหน แกว่งไปมาอย่างสนุกสนานบนนั้น แล้ว “ใหญ่”  ก็ลื่นถลาลงตรงส่วนเว้า เหมือนเล่นสไลเดอร์ไงคะแม่ เก้าและใหญ่วิ่งวนรอบเดือนเสี้ยว เราฝันว่าเราเล่นด้วยกัน สนุกมาก ๆ เลยค่ะ”        

“ตอนแม่เด็ก ๆ อายุเท่า ๆ เก้า  แม่ก็มีเพื่อนเล่นเหมือนกัน แต่ก็จำได้ลางเลือนเหลือเกิน ตอนเล็ก ๆ แม่ไม่ได้มีอิสระออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ๆ เหมือนเก้าหรอกนะ เพราะคุณตาคุณยายท่านเข้มงวดมาก”  

“แล้วคุณปู่ของเก้าล่ะคะ”

“ปู่ของเก้า ท่านไม่อยู่แล้ว ท่านเสียไปตั้งแต่พ่อคมยังเด็กมาก เก้าต้องถามคุณย่าแล้วล่ะ  ตอนนี้เรามาอยู่ใกล้ ๆ         ย่านวล ลุงกต ป้าเนตร และก็อากรณ์แล้ว ต่อไปเก้าก็จะมีญาติผู้ใหญ่ไปมาหาสู่แล้วเก้าก็ต้องช่วยแม่ดูแลเอาใจใส่ท่านด้วย”

“ลุงกตเย้ ! เก้าเจอลุงกตหนเดียวเอง ลุงกตใจดี  เหมือนพ่อเก้าเลย แต่อากรณ์นี่สิ เก้าไม่เคยเห็นหน้าเลย  แต่แม่คะ      เก้าคิดถึงเพื่อน”

ภาณินียิ้มอ่อนโยนกับลูกสาว นิสัยของแก้วเก้านั้นหากรักใครชอบใครจะยอมเชื่อฟังโดยดี แต่หากไม่ชอบใจล่ะก็ต่อให้อธิบายอย่างไรก็ไม่ยอมดีด้วย

“คิดถึงก็เขียนจดหมายไปหาสิจ๊ะ”

“ค่ะแม่... แต่แม่คะ...”  มองไปรอบ ๆ ห้องอีกที “  แม่บอกว่าบ้านคุณตาเป็นบ้านร้าง แล้วทำไม มันไม่ดูร้างหรือสกปรกเลยล่ะ”

“ก็ลุงกต พาคนงานมาปรับปรุงส่วนที่ทรุดโทรมแล้วก็ทำความสะอาดอยู่เรื่อย ๆ”

“อ๋อ…” แก้วเก้าเอียงใบหน้าซุกอกแม่ ตาเริ่มหนักอีกครั้ง พยายามฝืน แต่กลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาทำให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง... เคลิ้มหลับซับซาบความอบอุ่นจากอ้อมอกของแม่ 

ÿ

คืนนี้เป็นวันพระ ขึ้น 15 ค่ำ เดือนสิบ บริเวณระเบียงไม้ ทอดยาวยื่นไปทางฝั่งแม่น้ำ เงาร่างสูงสง่าจ้องมองพระจันทร์เต็มดวงบนท้องฟ้าเห็นกระต่ายบนนั้นชัดเจน

เด็กสาวเดินไปใกล้ ๆ อยากเห็นหน้าชัด ๆ  แต่เขาไม่มองมาทางเธอเลย ยังคงจดจ้องมองพระจันทร์บนท้องฟ้า จะมีก้มหน้านิดหน่อยก็ตอนที่มองสายน้ำ ซึ่งก็สะท้อนเงา เหมือนมีพระจันทร์สองดวงอยู่บนโลก

“เก้าชอบพระจันทร์เสี้ยว  เก้าจะรอพระจันทร์เสี้ยว   คุณน้ามาอีกทีวันนั้นสิคะ...แล้วคุณน้าจะได้รู้ว่า พระจันทร์เสี้ยวสวยกว่าพระจันทร์เต็มดวงอีก” 

แก้วเก้าพูดกับเขา แต่เขายังคงเหม่อลอย มองไปไกลแสนไกล 

“คุณน้าคะ” คะเนดูว่า  เขาคงอายุน้อยกว่าแม่หลายปี “คุณน้าอยู่ที่บ้านนี้เหรอคะ”

เขาหันหน้ามามองเธอตรง ๆ เด็กสาวผงะถอยจนหลังไปชนแนวกั้นระเบียง เขาเป็นผู้ชายตัวโต ผิวขาวซีด แต่งตัวประหลาด ๆ เหมือนรูปคนโบราณในหนังสือเล่มหนา ๆ ของแม่   

“เจ้าน้อย โอเจ้าน้อย...”                        

เด็กสาวเอียงใบหน้า นัยน์ตาเหลือบแลชายแปลกหน้า อย่างฉงนสนเท่ห์

“เจ้าคือ เจ้านางแก้วเก้าเนาวรัตน์ขัติยนารีศรีเวียงเชียงรุ้ง อย่างไรจำไม่ได้”

“หนูงงไปหมดแล้ว คุณน้าอยู่บ้านนี้เหรอ นี่บ้านคุณตาคุณยายของเก้า คุณเป็นอะไรกับแม่ของเก้าเหรอ” แก้วเก้าขยับเข้าไปใกล้เขา สายสร้อยห้อยยาวแกว่งไปมาบริเวณอกเสื้อ เขาขยับตัวห่างออกไป ยกมือขึ้นบังหน้า

“แม่ของน้อง เป็นเจ้าอาของพี่” น้ำเสียงแผ่วเบา เขาซวนเซเล็กน้อย ยกมือกุมศีรษะ ร่างของชายหนุ่มค่อยเลือนและลอยขึ้นเหนือพื้นบ้าน พุ่งจากระเบียงบ้าน หายลับไปในสายน้ำเบื้องล่าง

ÿ

“เก้า ... เก้า ... ตื่นเถอะลูก คุณย่ากับคุณลุงมาแล้ว !” 

เสียงแม่แทรกเข้ามา แก้วเก้ามองไปทางสายน้ำ จุดที่เขาหายไป

 “ว่าง ๆ ก็มาหาเก้าอีก...!” เด็กสาวยกมือขึ้นโบก แล้วเดินกลับมาที่เตียงนอน ไม่เห็นแม่แล้ว

“เก้า!”  

เสียงใครกัน  แก้วเก้าพึมพำ “คุณน้า” ลืมตาขึ้น กะพริบช้า ๆ “ใครน่ะ!”

“ลุงกตเอง... ว่าไงจ๊ะแม่นักเดินทางตัวน้อยของลุง ได้กลับมาอยู่บ้านของตัวเองสักทีนะ”

“ลุงกตจริง ๆ เหรอคะ...” เก้าเอื้อมมือขึ้นลูบคลำหนวดบนหน้าของลุง ไม่ใช่คุณน้าคนนั้น

“อ้าว ก็จริงนะสิ”  

“ลุงกตอ่ะ”

“ก็เก้าจำลุงกตไม่ได้นี่คะ นึกว่าคุณน้าผู้ชายอีกคน”

“น้าผู้ชาย บ้านนี้ไม่มีใครนอกจากพวกเรานะ หรือว่าพ่อกับแม่ของเราพาใครมาด้วย”

“มีค่ะ คุณน้าผู้ชายบอกว่าแม่เป็นอา หรือเจ้าอาอะไรเนี่ยแหละ”

ลุงกตดึงเด็กสาวขึ้นจากที่นอน  “เก้าเจอคุณน้าที่ไหน”

“อ๋อ ที่ระเบียงทางนู้นค่ะลุงกต แต่งตัวโบร๊าณ โบราณค่ะ”

“เขาบอกมั้ย ว่าชื่ออะไร”

“เปล่าค่ะ แต่เขาเรียกเก้าว่า เจ้าน้อย เจ้าแก้วเก้าอะไรสักอย่างยาว ๆ เก้าจำไม่ได้อ่ะค่ะ”

“ดอกเตอร์อลงกต ศักดิ์เดชา” กลอกตามองไปทางด้านระเบียง หัวเราะ หึ หึ

“เก้าคงฝันไปแล้วล่ะลูก”

“ฝันเหรอคะ ทำไมเก้ายังรู้สึกตัวดี ๆ อยู่เลย”

“โบราณท่านว่าเหตุที่ทำให้ฝันมี 4 อย่าง คือ เทพนิมิต จิตนิวรณ์ ลางสังหรณ์ และธาตุโขภ”

แก้วเก้าเลิกคิ้ว สงสัย

“ทานขนมก่อนนอนมากเกินไปหรือเปล่า” ลุงกตหาสาเหตุที่ทำให้แก้วเก้าฝัน

“เปล่าค่ะ เมื่อคืนเก้าก็ปกติดีทุกอย่าง จะมีก็แต่เดินทางมาทั้งคืน แต่เก้าก็หลับตลอด”

“เอ...หรือจะหลับมากเกินไปหรือเปล่า” ลุงกตลุกขึ้นไปดูระเบียง มองไปรอบ ๆ

“ไม่รู้สิคะ...”  คำพูดที่มักติดปากคำเธอเสมอ ๆ เวลาคิดอะไรไม่ออก

ÿ

ผ่านไปแล้วเดือนเศษ บ้าน “วิริยนันท์” เรือนไม้ทรงปั้นหยาสีเขียวมรกต มรดกที่พลโทภรตและบุษบา  ศักดิ์เดชา ให้ไว้แก่ลูกสาว คือ ภาณินี หลังจากพวกท่านเสียชีวิต บริเวณลานซีเมนต์หน้าบ้านกลาดเกลื่อนไปด้วยหนังสือเก่าและของใช้ส่วนหนึ่งซึ่งถูกรื้อออกมาจากลังไม้ ผึ่งแดดอ่อน ๆ และฉีดน้ำยาไล่ปลวก

กริ๊ง กริ๊งงงงงงงงง … !

แก้วเก้ากำลังทำความสะอาดหนังสือและจัดวางเรียงบนชั้นไม้ เธอวางงานที่ทำอยู่แล้วเดินไปรับโทรศัพท์

“แม่คะ... โทรศัพท์ของแม่จากลุงกตค่ะ” ไม่ได้ยินเสียงแม่ขานรับ แก้วเก้าบอกกับลุง “เดี๋ยวนะคะลุงกต แม่อยู่ในห้องหนังสือของคุณตา ถือสายรอนิดนะคะ”

แก้วเก้าเดินก้าวยาว ๆ ไปในห้องปีกซ้ายของตัวบ้าน มองหาแม่ ได้ยินเสียงขลุกขลักดังอยู่ในมุมมืด  “แม่...  แม่คะ... อยู่ไหน ...โทรศัพท์ลุงกตค่ะ”

“เก้ามาช่วยแม่หน่อย” เสียงแม่มาจากมุมนั้น แก้วเก้าเดินไปหา

“แม่!”  แก้วเก้าตกใจ

“ดึงแม่ขึ้นไปหน่อย แม่เจอหนังสือเล่มโปรดของคุณตาจ้ะ นั่งอ่านจนเป็นเหน็บชาเลย โอย...”

“โธ่ เก้าก็นึกว่า แม่ค้นหนังสือจนเป็นลม”

“ลุงกตโทรมาว่ายังไงล่ะ”

“เก้าไม่ได้ถามค่ะ ลุงจะคุยกับแม่”

ภาณินียื่นแขนส่งให้ลูกสาวช่วยดึง “หยิบหนังสือเล่มนั้นมาให้แม่หน่อยจ้ะ”

แก้วเก้าฉุดแม่ขึ้นยืน แล้วพาไปนั่ง หยิบหนังสือเก่าเล่มหนาขึ้นมา

“ขบถเจ้า…” แก้วเก้าวางหนังสือลงบนโต๊ะ “หนังสือเกี่ยวกับอะไรคะแม่”

“ถือตามแม่มาสิ” ภาณินีเดินช้า ๆ ลูกสาวประคองแม่เดินไปจนถึงโทรศัพท์ “เป็นเรื่องของเจ้าแคว้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ทางเหนือ ตั้งแต่สมัยสุโขทัย แคว้นพวกนั้นยังเป็นรัฐเอกเทศไม่ขึ้นกับใคร มีการต่อสู้ การชิงรักหักสวาทกัน ลองอ่านดูมั้ยลูก”

“เป็นนิยายเหรอคะ เก้าอยากอ่านค่ะ แต่มันเก่ามากกลัวจะขาดไปเสียก่อน”

“ไม่ใช่นิยายหรอกลูก เปิดดูหน้าใน ตรงคำนำสิลูก คนเขียนเอามาจากจดหมายเหตุฉบับหนึ่งในรัชกาลที่ 5 เขาก็เลยเอามาผสมผสานกับเรื่องเล่าของบรรพบุรุษของเขาเอง แม่จะเอาไปอัดสำเนาทำเล่มใหม่ ส่วนเล่มนี้จะเก็บไว้ เราจะทำบ้านใหม่จ้ะ

แก้วเก้ามองหนังสือในมือ กระดาษกรอบแห้ง จนเธอไม่กล้าขยับปลายนิ้วเปิดมันออกอ่านตามที่แม่บอก “หนังสือของคุณตาเหรอคะ เยอะมากเลยค่ะ”

“เก้าทำอะไรค้างไว้ ไปทำต่อสิลูก แม่จะคุยกับลุง”

แก้วเก้ามองหนังสือ “ขบถเจ้า” ด้วยความเสียดาย “เก้าจัดหนังสือค้างไว้ค่ะ”

ÿ

ลูกสาวเดินพ้นไปแล้ว ภาณินียกกระบอกโทรศัพท์แนบข้างหู  “ฮัลโหล พี่กต ขอโทษค่ะ ให้รอซะนานเลย”

“เก็บกวาดบ้านยังไม่เสร็จอีกเหรอ”

“ค่ะ เคลียร์กองหนังสือเก่า ๆ น่ะค่ะ บางเล่มโดนปลวกแทะน่าเสียดายมาก”

“พี่มีเรื่องจะรบกวนอุ้ม”

“มีอะไรคะ บอกมาเลย”

“ก็ที่มหาวิทยาลัยจะจัดงานของคณะศิลปกรรมการแสดง มีพิธีไหว้ครูด้วย  พี่อยากให้อุ้มมาร่วมงานด้วย มาเจอเพื่อน ๆ พี่ ๆ หน่อยนะ”

 “วันไหนคะ พี่กต”

“วันพฤหัสหน้าจ้ะ”

“ทั้งวันเลยเหรอคะ”

“ใช่จ้ะ มาดูละครเวทีกัน ได้ครูมาใหม่ มาจากอังกฤษซะด้วย”

ÿ

สัปดาห์ต่อมา …

แก้วเก้า วิริยนันท์  นั่งที่โต๊ะทำงานของพ่อ แล้วเขียนจดหมายถึงเพื่อน ด้วยความคิดถึงใหญ่กับหรัด จดหมายฉบับแรกของแก้วเก้าถูกหย่อนลงตู้ไปรษณีย์หน้าบ้าน ดูเหมือนเธอจะเฝ้ารอจดหมายตอบกลับมานับแต่นั้น

ย่านวล  แม่ของอธิคม เดินทางมาจากอำเภอวิเศษไชยชาญ จังหวัดอ่างทอง มานอนค้างอยู่ด้วย  ระหว่างที่พ่อกับแม่กำลังวุ่นวายกับการจัดการเรื่องในบ้าน และออกไปพบเพื่อน ๆ ข้างนอกบ้างเป็นบางวัน หลานสาวสนิทสนมกับย่านวลอย่างรวดเร็ว  เธอรู้สึกว่า บางครั้งแม่ช่างเข้มงวด และชอบบังคับใจเธอบ่อย ๆ

เช้าวันพฤหัสบดีนี้ก็เหมือนกัน ....แก้วเก้าถูกปลุกตั้งแต่เช้าตรู่  แม่ลากแขนเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จแล้ว  เตรียมชุดสวยเอาไว้ให้ ดูแล้วไม่ค่อยจะเหมาะกับเธอ  เหลียวหลังไปทางประตูห้องนอน  เด็กสาวทำเป็นไม่เห็นชุดนั้น แล้วหยิบกางเกงขาสั้นพร้อมเสื้อยืดตัวโปรดมาสวม

“เก้า!” 

ทันทีที่ขายาว ๆ เก้งก้างของแก้วเก้าโผล่พ้นขอบประตูห้องนอน  เด็กสาวก็เจอเข้ากับเสียงของแม่ 

แม่มาเร็วกว่าที่แก้วเก้าคาดคิด

“มีอะไรคะแม่” ทำไขสือ 

“ที่ทำงานของลุงกตจัดงานและก็มีงานเลี้ยงช่วงหัวค่ำ  มีละครเวทีด้วย คนที่เล่นเป็นเจ้านางน้อยเกิดปวดท้องป่วยกะทันหัน แสดงไม่ได้ ลุงกตขอให้แม่พาลูกไปด่วนที่สุดเลย”

“พาเก้าไปด้วย! อย่าบอกนะคะว่าจะให้เก้าไปแสดงแทน”

“นั่นแหละจ้ะ ใช่เลย เก้าชอบอยู่แล้วนี่”

“ชอบก็จริงแหละค่ะ แต่เก้าไม่รู้เรื่องเลยว่าบทเป็นยังไง”

เด็กสาวอิดออด แต่เมื่อประสานสายตากับแม่แล้ว จำเป็นต้องเดินตามและยอมให้แม่แต่งตัวให้ใหม่

“ผู้กำกับฯ คนนี้ บินมาจากอังกฤษเชียวนะ เห็นว่าจะมาเป็นอาจารย์คนใหม่ที่คณะศิลปกรรมด้วย”

แม่ชี้ไปที่ชุดราตรีสั้นสีขาวผ้าซาตินยาวคลุมเข่า 

“สวมเดี๋ยวนี้เลย อย่าโยกโย้” แก้วเก้าระบายลมหายใจยาว ตั้งใจให้แม่รู้ “แล้วของแม่ล่ะคะ”

“แม่แต่งชุดไทยประยุกต์จ้ะ ให้เข้ากับบรรยากาศของงาน” ภาณินีหยิบหวี รวบผมยาว ๆ ของลูกสาว แล้วแผ่ออก “หน้าตาของเก้า เหมาะกับผมเกล้าสูง เก้าไปงานนี้อย่ากระโดกกระเดกนะลูก มีผู้หลักผู้ใหญ่มาร่วมงานกันมาก”

“ค่ะแม่” ดวงตากลมโตของเก้ากะพริบถี่ ๆ

“เดี๋ยวไปถึงงาน ก็จะมีช่างแต่งตัว แต่งหน้า แต่งผมให้ลูกอีกที”  แม่พูดพลางนัยน์ตาเปล่งประกายภูมิใจ  เก้ารู้สึกได้ว่าแม่รักเธอไม่น้อยไปกว่าพ่อหรอก

“เก้าจะแสดงเรื่องอะไร เป็นใครคะ”

“เป็นเจ้านางน้อยจ้ะ ละครอิงตำนานประวัติศาสตร์” 

แก้วเก้ามองดูหน้าแม่  ใช้ความคิดไปด้วย “ทำไมเหมือนที่คุณน้าคนนั้นเรียกเรา…” แล้วบอกกับแม่ว่า “เก้าขอดูบทก่อนแล้วกันค่ะแม่”

แม่จับมือลูกสาวเดินลงบันไดไปข้างล่าง  พ่อยืนกอดอกมองมา ยิ้มกริ่ม  เก้าเกิดอายขึ้นมา

“พ่อคะ เก้าน่าขำมากหรือไง” สะบัดหน้าแง่งอนกับพ่อ

“ชุดนี้ ทำให้ลูกพ่อสวยเหมือนเจ้าหญิงนะ” อธิคมชมลูกสาว แต่ดวงตายังยิ้มเย้า

ภรรยาส่ายหน้า พูดกับสามีพอได้ยินกันเพียงสองคน

“พี่คมคะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด พี่กตขอร้องมาทั้งที จะไม่ช่วยได้ยังไงล่ะคะ”

“แล้วพี่กับคุณแม่จะตามไปนะ ห้าโมงเย็นใช่มั้ย”

“ค่ะ ช่วงบ่ายสองจะเริ่มพิธีไหว้ครู จบราว ๆ ห้าโมงเย็น จากนั้นก็เริ่มการแสดงค่ะ เก้าต้องไปซ้อมกับพี่ ๆ ตั้งแต่เช้า”

เด็กสาวแตะชายกระโปรง รวบพอให้เดินสะดวก เดินไปนั่งรอแม่ที่ห้องนั่งเล่น เปิดโทรทัศน์

ÿ

“วันไหนไม่ยุ่ง ไม่ได้ไปไหน ก็ไปบ้านเก่าของพ่อกับแม่กันนะ เลือกดูว่าอะไรใช้ประโยชน์ได้  ลูกหลานบ้านอื่นเขามีแต่ทะเลาะแย่งสมบัติปู่ย่าตายายกัน บ้านเราไม่มีใครอยากได้อะไรเลย” ย่านวลพูดกับอธิคม ลูกชายคนโต

“โธ่! แม่” อธิคมโอดครวญ “แค่สมบัติของผมกับเมียและลูกก็เต็มรถบรรทุกสิบล้อหนึ่งคันแล้ว ขืนเอาของเก่าล้ำค่าของแม่ติดตัวไปด้วย ไหนจะสมบัติเก่าของท่านนายพลอีก ผมกลัวจะรักษามันไว้ไม่ได้”

“แล้วจะว่าแม่ทีหลังว่ารักลูกไม่เท่ากัน” แม่รำพึงเบา ๆ

“อืม...ถ้าน้องอยากได้อะไรก็ให้ไปเถอะครับ”

“คม” ย่านวลน้ำตาซึม “ลูกนี่ไม่เหมือนชาวบ้านเอาซะเลย“ 

“ผมกับอุ้มอยู่ที่นี่ก็ลงตัวแล้วครับ บ้านของพ่อกับแม่  ถ้าน้องต้องการก็ยกให้ไป ผมพูดจริง ๆ นะครับ ผมอยากดูแลแม่ ทำให้มีความสุขสบายที่สุดมากกว่า”

“ไม่ห่วงยายเก้าบ้างหรือไง” ย่านวลนึกห่วงไปถึงหลานสาว

“แม่ครับ ผมห่วงลูก แต่ไม่ได้ห่วงว่าลูกจะไม่มีสมบัติพัสถานติดตัว สิ่งที่ผมห่วงลูกคือ การทำให้ลูกสร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเอง เอาไว้แก้ปัญหาต่าง ๆ ที่แกจะต้องพบเจอ แกต้องเอาตัวให้อยู่รอดได้จนโตเป็นผู้ใหญ่” ดอกเตอร์อธิคม ถอนหายใจเบา ๆ

“แม่เก็บสมบัติเก่าแก่ของพ่อแกเอาไว้ให้ แกเป็นลูกชายคนโตต้องเก็บรักษาไว้ ถึงจะมีลูกสาวสืบทอดสกุล ก็ต้องตกเป็นของยายเก้าต่อไป”

“อะไรเหรอครับแม่”

“กริชของตาทวด”  

“บ้านเรามีของอย่างนี้ด้วยเหรอครับ”

“มีสิ ตาทวดของลูกทำเองกับมือ ปู่ย่าตายายบรรพบุรุษของเราถึงจะเป็นชาวนาแต่ก็จัดได้ว่าเป็นคนที่มีหัวพลิกแพลงชอบคิดค้นทำอะไรใหม่  ๆ”

อธิคมฟังย่านวลพูดถึงบรรพบุรุษ  นึกถึงตัวเองในอดีตสมัยหนุ่ม ๆ แล้วยิ้มบาง ๆ  คิดว่าตัวเขาเองก็มีนิสัยคล้าย ๆ  กับบรรพบุรุษ 

“นักเล่นแร่แปรธาตุ”  อธิคมบอกกับย่านวล ซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับการเล่าเรื่องเก่า ๆ

“ใช่...ครั้งหนึ่งตาทวด ขุดหาสายแร่ แกเจอเอาสายแร่ทองแดง คืนฝนตกฟ้าคะนอง ฟ้ามันผ่าเปรี้ยงลงที่ตรงนั้น ต้นไม้ไหม้ดำเป็นตอตะโก”

อธิคมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน เขาก็เคยเผชิญฟ้าผ่าตอนกลางวันมาแล้ว

“อ้าว แล้วตาทวดของพ่อเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”

“หึ หึ ไม่เป็นอะไร โชคดีน่ะสิ ฟ้าผ่าตอนกลางคืน ถ้าเป็นตอนกลางวันก็ไม่เหลือหรอก”

“เข็ดไปเลยสิ” อธิคมหัวเราะในลำคอ นี่อีกอย่างที่เขาเหมือนตาทวดของพ่อ...ชอบขุดค้น

ย่านวลหัวเราะเบา ๆ แล้วเล่าต่อ “ใครว่าล่ะ...แกไม่เข็ดหรอก ทำอะไรแผลง ๆต่อไปเรื่อย แม่เก็บกริชเอาไว้ให้คม แม่ขอร้องว่า ของเก่าแก่ของปู่ย่าตายาย คมอย่าขายนะ  เราคงไม่สิ้นไร้ไม้ตอกจนถึงกับขายสมบัติเก่ากินกันใช่มั้ย”

“ไม่หรอกครับแม่ ผมกับอุ้มยังมีรายได้พอเลี้ยงดูครอบครัว รวมทั้งแม่ด้วยนะ มาอยู่กับผมสิครับแม่”

“แม่มาอยู่กับคมแล้วใครจะเก็บค่าเช่าที่นาล่ะ คมไม่ต้องเอาเงินมาให้แม่หรอก มีแต่แม่จะเก็บเอาไว้ให้คม”

“ขอบคุณครับแม่ แล้วผมจะพาอุ้มกับเก้าไปบ้านนู้นบ้าง”

 ดอกเตอร์ภาณินีถือกระเป๋าผ้าปักเลื่อมขนาดย่อม ฝีมือโอทอปสินค้าส่งออกยุโรป  พร้อมที่จะพากันออกไปข้างนอกแล้ว