สายน้ำในความทรงจำ

ณ บ้านเวียงไชย อำเภอลอง  จังหวัดแพร่ อธิคมและภาณินี  วิริยนันท์  นักมานุษยวิทยา สามีภรรยาหนุ่มสาวเดินทางออกจากบ้านย่านคลองมอญ บางกอกน้อย ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของฝ่ายหญิงไปยังดินแดนภาคเหนือของประเทศไทย เพื่อทำโครงงานวิจัยดุษฎีนิพนธ์ทางด้านสังคมและวัฒนธรรมของชุมชนโบราณ ถิ่นฐานต้นกำเนิดลำน้ำยม ทั้งคู่อาศัยอยู่ที่เรือนไม้สักของแม่อุ๊ยเป็ง และหนานอิน ใช้ชีวิตอย่างเดียวกับชาวบ้าน กลมกลืนไปตามสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติและสังคมของท้องถิ่น 

 ค่ำคืนหนึ่งในฤดูหนาว  ขณะนั่งผิงไฟรับไออุ่น  อธิคมถามหนานอิน ในสิ่งที่เขาสงสัย

“ผมแน่ใจว่าตาไม่ฝาดแน่ แสงนั่นมันคืออะไร”

“ก็มีประจำทุกปีครับ เฉพาะช่วงคืนแรม เดือนยี่เป็ง บางคนก็ว่ามีสายแร่ทองแดงอยู่ใต้ดิน เอารถไถเข้าไปขุด  พอคมไถแตะผิวดิน ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยง! ลงมา ไม่ใครกล้าเข้าไปยุ่งกับมันแล้วล่ะครับ กลัวตายกัน” 

แม่อุ๊ยเป็งกำลังเติมเชื้อฟืนใส่กองไฟอยู่ใกล้ ๆ กัน ได้ยินว่าพูดกันเรื่องอะไรอยู่ ก็เกิดอาการนัยน์ตาเบิกกว้าง กล้ามเนื้อหดตัว เหลียวซ้ายแลขวา ท่าทางหวาดกลัว ร้องบอกกับภาณินี

“อาจารย์อย่าไปยุ่งกับมันนะ ที่นั่นมันมีคำสาป”

“ใครสาป แล้วทำไมต้องสาป อุ๊ยเป็งรู้หรือเปล่า”  ภาณินีเลียบ ๆ เคียงถาม อยากรู้มากขึ้นไปอีก

อุ๊ยเป็งสั่นหน้า “พูดไม่ได้ แม่อุ๊ยบอกไม่ได้ อาจารย์อย่าถามต่อนะ”

“อ้าว” ภาณินีอุทาน หัวเราะเบา ๆ “แล้วอุ้มจะรู้มั้ยล่ะ”

“เอาเถอะอุ้ม พี่ว่า หมดหน้าหนาว เราค่อยเข้าไปดูที่ตรงนั้นกันนะ ไปด้วยกันมั้ยครับหนานอิน” 

อุ๊ยเป็งจ้องหนานอินตาเขม็ง กลัวสามีจะตกปากรับคำ

“ผมมาคิด ๆ ดูนะอาจารย์ ไอ้พวกที่มีอันเป็นไปเพราะไปยุ่งกับที่ตรงนั้น แต่ละคน ถ้ามันไม่เป็นไอ้โจรก็เป็นพวกขี้โลภขี้เหล้า”

“เราสองคนไม่อยากได้อะไรจากที่ตรงนั้น เพียงแค่อยากรู้ว่า อะไรทำให้เกิดปรากฏการณ์ผิดธรรมชาตินี้ขึ้นมา”

“อืม” หนานอินสบตากับภรรยา “ไปด้วยก็ได้ แต่อาจารย์ต้องเข้าพิธีสาไหว้ผีปู่เจ้ากับผม”

“ครับ หนานอิน” อธิคมรับปาก ภาณินีเองก็พยักหน้ารับปากด้วย

แม่อุ๊ยเป็งมองสามีด้วยความผิดหวัง  เขาและอาจารย์สองคนนี้จะนำภัยร้ายคืบคลานทำลายชีวิตอันสุขสงบของครอบครัว  

 ÿ

พอเข้าฤดูร้อน ทั้งสามคนก็เดินทางเข้าไปดูพื้นที่ต้นน้ำ

เหนือหมู่บ้านด้วยตาตนเอง  หนานอินเตรียมผ้าทอด้ายดิบสีขาวไปผืนหนึ่ง พร้อมเครื่องบูชาเซ่นไหว้ผีปู่เจ้า  ชาวบ้านนับถือต่อ ๆ กันมาหลายร้อยปีว่า คือ วิญญาณของเจ้าผู้ครองเวียงไชย  อธิคมและภาณินีเดินตามหลังหนานอิน เลาะธารน้ำไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงกอไผ่รวกกอใหญ่ร่มรื่น ลานกว้างหญ้ารกปกคลุม คล้ายฝีมือมนุษย์สรรค์สร้างลานกว้างนี้เอาไว้ 

ผู้เฒ่าวัยหกสิบเศษ ผมสีดอกเลากระจายทั่วศีรษะ แต่ยังกระฉับกระเฉง  ปูผ้าขาวลงกับพื้น วางเครื่องบูชาเซ่นไหว้ จุดธูปเทียนปักลงดิน ก้มกราบขอขมาผีปู่เจ้า  ความกลัวที่มีอยู่ในจิตใจขจัดปัดเป่าออกไปส่วนหนึ่ง 

อธิคมและภาณินีร่วมอยู่ในพิธีนั้นตามที่หนานอินสั่งเอาไว้ หากแต่ทั้งคู่ พนมมือน้อมจิตรำลึกถึงพระสยามเทวาธิราชผู้พิทักษ์ปกป้องแผ่นดินไทย และบอกเจตนาของการมายังสถานที่นี้

อาจารย์หนุ่มก้มกราบ เงยหน้าขึ้นมา เห็นภาพเลือนรางปรากฏเบื้องหน้า เขาจ้องมองไม่วางตา จนกระทั่งแน่ใจภาพที่ตนเองเห็น

“ข้างใต้นี้มีองค์พระธาตุ” เขาบอกกับภรรยาและหนานอินด้วยความตื่นเต้น

“ผีปู่เจ้าเวียงไชยแน่ ๆ อาจารย์ ทำให้อาจารย์มองเห็นอย่างนั้น”

หนานอินแนะนำให้อธิคมทดลองขุดดินลงไปตรงจุดที่เห็น

องค์พระธาตุ  อธิคมเหวี่ยงด้ามจอบขุดดินตามที่หนานอินชี้จุด คมจอบฝังลึกลงไปในดินแค่ครึ่งหนึ่ง ปลายคมกระทบผืนดินดัง ชิ้ง! อธิคมค่อย ๆ งัดดิน  ยั้งข้อแขนไม่คมจอบขุดลึกลงไปอีก  แต่ลากผานจอบถากดินให้ขยายวงรอบกว้างออกไป เห็นแผ่นอิฐดินเผาเรียงซ้อน ริมฝีปากของอธิคมขยับ

”โอ...คุณพระช่วย !”

“เปรี้ยง!!! เปรี๊ยะ!!!!” ฟ้าผ่าต้นรัง กิ่งไม้ใหญ่น้อยลุกเป็นไฟ กลิ่นควันไหม้ตลบอบอวล พื้นดินสั่นสะเทือน

“กรี๊ดดดดด…!” ภาณินีโผกอดสามีด้วยความตกใจ หลับตาแล้วค่อย ๆ มองภาพตรงหน้าใหม่อีกครั้ง

หนานอินเองก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น นัยน์ตาเบิกโพลง มือพนม ปากท่องมนต์บูชาผีปู่เจ้าตะกุกตะกัก

อธิคมตัดสินใจที่จะไม่ขุดต่อ เกลี่ยดินกลบปิดหลุม แล้วเอาหนามไผ่มาวางปกคลุม เขาขอให้หนานอินปิดความลับและช่วยรักษาสถานที่นี้จนกว่าเขาและภรรยาจะกลับมา  จากนั้นอธิคมและภาณินีก็เดินทางไปกรุงเทพมหานคร  

ÿ

หลังจากนั้น ถัดมาอีก 1 เดือน อธิคมและภาณินีเดินทางกลับมาพื้นที่วิจัยอีกครั้ง พร้อมกับคณะช่างสำรวจโบราณสถานของกรมศิลปากร  อุดม ชนสุจริต อธิบดีกรมศิลปากร เดินทางมาดูด้วยตนเอง

การขุดค้นโดยนักโบราณคดีขยายหลุมกว้างและลึกออกไปพบห้องบรรจุพระพุทธรูปทองคำใต้ฐานองค์พระธาตุและแผ่นหินทรายแกะสลัก หลักฐานประวัติศาสตร์ชิ้นนี้  จมดินอยู่ด้านตะวันตกขององค์พระธาตุ

 การค้นพบหลักฐานทางโบราณคดีชุดใหม่นี้ทำให้ อธิคมและภาณินีตัดสินใจอยู่เก็บงานวิจัยต่อไปอีก 2 ปี 

เมื่อครบกำหนด 2 ปีแล้ว  สองสามีภรรยากลับมาทำงานประจำการสถาบันศึกษาและวิจัยมานุษยวิทยาและสังคมวิทยา เพียงสองเดือนหลังจากนั้นภาณินีก็ตั้งครรภ์และให้กำเนิดบุตรสาว ระหว่างนั้นหนานอินส่งข่าวมาบอกสองสามีภรรยาว่า ตั้งแต่อธิคมขุดพบพระธาตุหลวงเวียงไชย ที่นั่นก็มีแต่ความเจริญรุ่งเรือง  ดูท่าว่า คำสาปที่ร่ำลือกันมานานจะเป็นเรื่องไม่จริง หนานอินและอุ๊ยเป็งมีงานประจำเป็นมัคคุเทศก์และมีรายได้เสริมจากการขายละมุดในสวนให้นักท่องเที่ยว

ÿ

สิบเจ็ดปีต่อมา แก้วเก้า วิริยนันท์  บุตรสาวคนเดียวของอธิคมและภาณินี   วิริยนันท์ เติบโตขึ้นเป็นสาวน้อย ผิวขาวอมชมพูเนื้อเนียน นัยน์ตาโตสวยหวาน จมูกโด่ง แก้มแดงเป็นพวง ผมยาวดำขลับจรดบั้นเอว ถักเปียแล้วม้วนขดบนศีรษะ เธอนั่งมองไปสุดคุ้งโค้งน้ำที่ไหลผ่านหมู่บ้านหายลับไปในท่ามกลาง หมู่ขุนเขาด้านตะวันตก เธอกำลังเพลิดเพลินกับการปล่อยอารมณ์สุขสบายไปกับสายน้ำไหล

ช่วงพักกลางวัน บริเวณหลังโรงเรียนบ้านโมถ่าย อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี  หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว เด็กชาย หญิงสองหรือสามคนมักจะวิ่งปราดจากโรงอาหารมานั่งใต้ต้นไทรริมน้ำเป็นประจำ  และในวันหยุด สิ่งที่เป็นความสุขที่สุดของเธอก็คือการกระโดดลงน้ำตูม! ตูม! กับเพื่อนสนิท 2 คน

“ใหญ่  ดวงจำปา” ลูกชายคนโตของภารโรงและ “จำรัส”  หรือ “หรัด ส่องสุข” ลูกชายนายสถานีรถไฟเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน วันที่เรียนจบมัธยมปลายทั้งสามคนมานั่งกอดเข่าเจ่าจุกมองสายน้ำอย่างเศร้าสร้อย “ใหญ่” ขว้างก้อนหินลงไปในแม่น้ำ แล้วก็มองดูมันจมลงไปก้อนแล้วก้อนเล่า

“เก้า” ใหญ่เรียกชื่อเพื่อนหญิง “พ่อกับแม่ของแกต้องไปจากที่นี่จริง ๆ เหรอ”

เด็กสาวถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนตอบ “อืม...”

หรัดถอดชุดนักเรียนวางกอง เหลือกางเกงในสีหม่นมีรอยขาดเป็นรูโบ๋ที่ก้นข้างหนึ่ง เห็นเนื้อเนียนสีเข้ม

“ใหญ่ เก้า ก่อนที่พวกเราจะแยกจากกันไป มาเล่นน้ำด้วยกันเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ”

“พวกแกไปกันหมด เหลือฉันที่ไปไหนไม่ได้ ฮึ” ใหญ่ขว้างก้อนหินเม็ดสุดท้ายใกล้มือที่สุดออกไป ลุกขึ้นถอดชุดนักเรียน “เก้าแกจะลงเล่นน้ำกับพวกเรามั้ย”

“ไม่ล่ะ ที่บ้านรอฉันอยู่ ฉันต้องไปแล้ว พวกแกเป็นคนที่นี่ ยังไงก็ต้องอยู่ที่นี่ใช่มั้ย สักวันฉันจะกลับมา ฉันสัญญา”

“ไม่แน่หรอก” หรัดกระโดดลงน้ำเสียงดัง ตูม!  โผล่หัวขึ้นมาจากน้ำ “ถ้าพ่อฉันย้ายไปอยู่สถานีอื่น   ฉันก็ต้องย้ายบ้านเหมือนกัน”

“อ้าว ไปกันหมดเลย” ใหญ่กอดอกแห้ง ๆ รูปร่างผอมเกร็ง มีเค้าว่าถ้าโตขึ้นเขาคงจะสูงใหญ่เหมือนลุงสมบูรณ์พ่อของเขา

“ฉันจะจำไว้ว่าส่วนหนึ่งของแม่น้ำตาปีที่ตรงนี้ ยังไงก็มีแกรออยู่ แล้วฉันจะเขียนจดหมายมาหาพวกแก”

“เก้า... แกเขียนเล่าเรื่องเพื่อนใหม่มาให้ฉันอ่านบ้างนะ สัญญาว่าแกจะไม่ลืมฉัน”

 ใหญ่ยื่นนิ้วก้อยออกมาข้างหน้า เก้ายื่นนิ้วก้อยเกี่ยวรัดกันเอาไว้ บอกกับใหญ่ว่า

“ฉันสัญญา หรัดด้วยนะ”

หรัดยื่นมือโผล่ขึ้นเหนือน้ำ ชูนิ้วก้อยข้างซ้ายเนื้อซีดเกี่ยวกับนิ้วก้อยของแก้วเก้า

“เก้า...” ใหญ่เรียกอีกที “แกแวะบ้านฉันก่อน ฉันมีของที่อยากให้” 

“ได้...” แก้วเก้าเดินตาม ร่างผอม ผิวเข้ม เขาพาไปบ้านภารโรงหลังโรงเรียนบอกให้เก้ารอหน้าบ้าน

ÿ

ลุงสมบูรณ์กับป้าบัวมีลูก 5 คน แออัดอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ ท้ายโรงเรียน  ป้าบัวเป็นแม่ครัวทำอาหารเลี้ยงเด็กนักเรียน แล้วก็เลี้ยงลูกไปด้วย ใหญ่ช่วยพ่อแม่เลี้ยงน้อง เวลาพักผ่อนของเขา  คือ เวลาที่น้อง ๆ นอนหลับกลางวัน เขาใช้เวลานั้นไปเล่นน้ำกับเก้าและหรัด

ใหญ่ออกมาจากบ้าน กำสายเชือกสีดำไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งจูงมือเก้าเดินไปหยุดยืนริมตลิ่ง ดวงตากลมโตจ้องมองเพื่อนรักอย่างตั้งใจ

“แกชอบพระจันทร์เดือนเสี้ยว  กะลาตาเดียว ...  พ่อได้มาจากแถว ๆ สวนโมกข์ ฉันขอแบ่งมาทำจี้สร้อยคอให้แก” ใหญ่ส่งสายสร้อยให้เพื่อน

“สวยดีนี่ แต่ทำไมมันยาวจัง ฉันใส่แล้วมันไม่ห้อยมาติดพุงเหรอใหญ่”  เด็กสาวหยุดหัวเราะ เมื่อเห็นเขาทำหน้าตาจริงจัง

“ใครให้แกใส่ตอนนี้ล่ะ ฉันทำเผื่อตอนแกโตแล้วต่างหาก”

“อ้าว! เหรอ แล้วเกิดฉันอยากใส่ตั้งแต่ตอนนี้ล่ะ” แก้วเก้าส่งสร้อยคืนให้เขา

“อ่ะ แกแหละใส่ให้ฉัน”

“เอาจริงเหรอ” ใหญ่ถาม  อีกฝ่ายผงกศีรษะ 

“ขอบใจนะใหญ่ ฉันจะเก็บรักษาไว้อย่างดี แต่ฉันไม่มีอะไรให้แกเลย”

“ไม่เป็นไร เก้า ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับแก ฉันเก็บมันไว้ในนี้”

ใหญ่ตบหน้าอกตำแหน่งที่ตรงกับหัวใจตัวเอง “โชคดีนะเพื่อน”

“แกก็เหมือนกัน”  แก้วเก้าโบกมือลาเพื่อนทั้งสองคน

ÿ

รถบรรทุกสิบล้อแล่นผ่านหน้าโรงเรียน ข้างหน้ารถคันนั้น แก้วเก้านั่งแทรกกลางระหว่างพ่อและแม่   

“ลาก่อนลำธารที่เคยแหวกว่าย โรงเรียนและเพื่อนรักของฉัน” เด็กสาวเลื่อนตัวเองมาข้างหน้า ชะโงกดูภาพทิวทัศน์ ตั้งใจจดจำมันเอาไว้ “ฉันก็เก็บแกไว้ในนี้เหมือนกันนะ”

“เก้ายังไม่หายคิดถึงเพื่อนอีกเหรอ” พ่อถามพลางยกมือข้างหนึ่งลูบศีรษะลูกสาวเบา ๆ

“พ่อคะ... เก้าจะได้กลับมาที่นี่อีกมั้ย…” 

“วันหนึ่งเมื่อลูกโตขึ้นนะ เราก็กลับมาเที่ยวที่นี่ได้อีก”

“โอโห... ทำไมต้องรอจนเก้าโตด้วย พ่อกับแม่พาเก้ามาตอนปิดเทอมไม่ได้เหรอคะ”

“ที่นี่ไกลจากบ้านของเรามาก” เขาอยากให้ลูกสาวตัดใจจากที่นี่

“เราจะกลับไปอยู่บ้านเก่าของคุณตาคุณยายที่ท่านยกให้แม่ พอพวกท่านเสียชีวิตบ้านถูกทิ้งร้างอยู่  แม่เสียดายจ้ะ”

“เราอยู่ที่นี่มาเกือบ 20 ปี ดูสิจนกระทั่งลูกโตเป็นสาว” อธิคมมองดูแก้วเก้านั่งเอนตัวเบียดมาทางพ่อมากกว่าจะไปทางแม่  “เก้าเองก็ต้องรีบไปเตรียมตัวสอบแต่เนิ่น ๆ อยู่ที่นี่ พ่อแม่เผลอทีไร เก้าก็หายไปเล่นน้ำกับเพื่อนทุกที พ่อว่า ถ้าอยู่ต่อจะสอบไม่ได้ เอานะ”

“แหม...ก็เก้าไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเที่ยวไกลกว่านั้น      นี่คะ แล้วเพื่อนที่ชอบเล่นน้ำเหมือนกับเก้า  ก็มีแค่ 2 คน นอกนั้น เขาก็นั่งรถไปเที่ยวในจังหวัด   อีกอย่างพ่อกับแม่สอนหนังสือ     ที่นี่ได้ ไม่เห็นต้องไปสอนที่กรุงเทพฯ เลย เก้าอยากอยู่สุราษฎร์   ฮือ...” แก้วเก้าแหงนหน้าดูพ่อและแม่ ทั้งสองคนส่งยิ้มให้แก่กัน

“ดูสิ โตแล้วนะเก้า” แม่ดุ แต่หน้าตาไม่ได้จริงจังอะไร แก้วเก้าจึงรบเร้าต่อไป

“โรงเรียนใหม่ของเก้ามีแม่น้ำอยู่ข้างหลังโรงเรียนมั้ยล่ะ”  ท่าทางปั้นปึ่งเอาเรื่อง

“ไม่มีหรอกลูก...  แต่หน้าบ้านของเรามีคลอง ชื่อคลองมอญ” พ่อเอ่ย ยิ้ม ๆ

“จริงเหรอคะ”  น้ำเสียง ท่าทางตื่นเต้นขึ้นมา

พ่อยิ้ม สบายใจ แม่มองคนขับรถบรรทุก แต่อ้อมแขนข้างหนึ่งมาทางด้านหลังของเก้าจากนั้น เก้าก็รู้สึกว่า ตัวของพ่อสะดุ้งโหยงขึ้นมา

 “แม่บอกเก้าเอาไว้เลย ห้ามลูกลงเล่นน้ำเด็ดขาด”

“เก้า” พ่อปรับท่าทีใหม่ พูดเอาจริงเอาจังขึ้นกว่าเดิม “สายน้ำแต่ละสายเหมือนเส้นใยยึดโยงแผ่นดิน ลูกรักและผูกพันสายน้ำที่นี่ เพราะมีเพื่อนที่รักและเข้าใจกันอยู่ตรงนี้ พ่ออยากให้ลูกจดจำความรู้สึกดี ๆ เอาไว้ เพราะเมื่อลูกโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ ไม่ว่าลูกจะอยู่ที่ไหนในโลก ความรู้สึกดี ๆ ที่เกิดขึ้นที่นี่จะอยู่กับลูกเสมอ แม้ว่าบางทีลูกจะอาจลืม ๆ มันไป เพราะมีเรื่องใหม่ ๆ เข้ามาในชีวิตมากมาย”

พ่อลูบศีรษะลูกสาวเบา ๆ อีกครั้ง เด็กสาวเอียงตัวซบอกของพ่อ

“เก้าไม่อยากโต เก้าอยากอายุเท่าเดิม อยากให้เรื่องที่ผ่านไปเมื่อวาน หรือวันก่อน ๆ ยังอยู่กับเก้าตลอดไป”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ พ่อกับแม่ก็ต้องเหนื่อยกว่าเดิม เพราะเลี้ยงลูกเท่าไหร่ ลูกก็ไม่โตสักที”   

 แก้วเก้าเบียดชิดพ่อมากขึ้นไปอีก  แก้วเก้าสนิทสนมกับพ่อมากกว่าแม่  เธอหรี่ตาดูสีหน้าของแม่ไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ขุ่นเคืองอะไร มีแค่น้ำเสียงดุ ๆ   เด็กสาวหลับตา ศีรษะโยกคลอนตามแรงเหวี่ยงของรถบรรทุก

“ขยับมาทางแม่หน่อยสิเก้า นั่งอย่างนั้นพ่อก็เมื่อยแย่”  ลูกสาวเอนตัวซบพ่อ ไม่ยอมขยับตัว

“ลูกหลับแล้วเหรอคะพี่คม ทำไมหลับง่ายจัง” 

 ประโยคสุดท้ายของแม่ เร่งให้แก้วเก้าหลับเร็วขึ้น

“อืม... หลับแล้ว”

เสียงพ่อตอบแม่ และแก้วเก้าก็หลับลงไปแล้วจริง ๆ

ÿ

แก้วเก้ารู้สึกตัวแล้ว แต่ยังงัวเงียอยู่บนที่นอนนุ่ม ๆ สีขาว พอตาสว่างก็ร้องโวยวาย เอามือคลำที่คอว่างเปล่า

“สร้อยเก้าหาย สร้อยเก้าหาย ฮือ”

แม่เข้ามาในห้องเป็นคนแรก  “เก้า...เก้า...

ละเมอเหรอลูก!”

“เก้าตื่นแล้ว เก้าหาสร้อยไม่เจอ”

“แม่ถอดเก็บเอาไว้ให้เอง ตอนเช็ดตัวลูกไงจ๊ะ เรามาถึงบ้านใหม่แล้ว อืม...   ความจริงมันเป็นบ้านเก่า บ้านของคุณตาคุณยายน่ะจ้ะ”

“พ่อล่ะคะ พ่ออยู่ไหน”

“พ่อนอนหลับอยู่อีกห้องหนึ่ง ตอนนี้มันเที่ยงคืนนะเก้า เราเดินทางกันทั้งวัน ทุกคนต่างก็เหนื่อย ยกเว้นลูกที่หลับยาวจนถึงบ้าน”

“แม่เก็บสร้อยของเก้าไว้ที่ไหนคะ”

“แขวนไว้ที่ข้างฝานั่นไง ถ้าลูกชอบมันมาก ๆ ก็ต้องหาที่เก็บดี ๆ นะจ๊ะ แล้วแม่จะหากล่องมาให้”

“เก้าอยากใส่มันไว้ตลอดเวลา”

“ไม่ได้หรอกนะ เชือกมันยาวเกินไปใส่แล้วไม่สวยเลย     แม่ตัดให้เอามั้ย ทำให้พอดีกับคอลูก”

“เก้าขอสวมมันก่อนนะคะแม่” แก้วเก้าสวมสร้อยคอ ใช้นิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือคลึงจี้รูปเดือนเสี้ยว

“จะไม่เล่าให้แม่ฟังเลยเหรอ ว่าเก้าได้สร้อยนั่นมายังไง”

แม่ลูบผมของแก้วเก้า แล้วบีบจมูก ดึงขึ้น จนรู้สึกเจ็บ

“ใหญ่ทำให้เก้าค่ะ”

“เดือนเสี้ยว มีความหมายอะไรกับลูกเป็นพิเศษหรือเปล่า”

แม่ยิ้มพลางเอนตัวลงนอนข้าง ๆ และกอดลูกสาวแนบกับอก